Olaf Koens

Dit is deel III van een drieluik over democratie in Azerbajdzjan – een verhaal opgetekend aan de hand van krantenartikelen. De quotes zijn afkomstig van Coen van Zwol, correspondent van het NRC Handelsblad in Moskou – naar wie vriendelijke dank uitgaat.

We schrijven bijna een jaar later. Ik vlieg terug naar Baku voor een aantal conferenties over ‘energy-security’, en wil een paar oude vrienden opzoeken, en kijken hoe een dergelijke ‘democratie’ zich ontwikkeld.

Baku is veranderd. Plots staan er potsierlijke hotels, en men heeft een nieuwe muntsoort ingevoerd die verdacht veel op de euro lijkt. Hoogbouw lijkt het nieuwe adagium, en de infrastructuur is enorm verbeterd. Wat mijn vrienden en kennissen betreft hoef ik me weinig illusies te maken. Murad is terug in London. Rashid zit ergens in de bergen, Emin woont in Moskou, een andere Rashid zit in New York.

Tijdens een conferentie in datzelfde Hyatt hotel krijg ik een aanvaring met Tahir Taghi-Zadeh, de directeur van het ‘Pers en Informatie departement’ op het ministerie van Buitenlandse Zaken. In de pauze leggen we ons conflict iets bij, en hij nodigt me uit voor koffie.

Tahir is een goedlachse man die het naar eigen zeggen altijd op prijs stelt om ‘open and frank’ met buitenlanders over de situatie in zijn land te praten. Hij legt uit dat de renovatie in het gebouw de vernieuwing van BuZa goed illustreert. Vroeger was het zijn werk uit te pluizen wat de media schreven over Azerbajdzjan, en dat eventueel bij te sturen. Nu brengt hij het grootste deel van zijn tijd door op seminars en conferenties, en geeft hij journalisten ‘betrouwbare’ informatie over de status-quo in Azerbajdzjan. Hijzelf en grote delen van zijn departement komen voort uit het voormalige amassadepersoneel in Washington. Ze praten naar hartelust en drinken koffie uit grote mokken.

Dit is deel I van een drieluik over democratie in Azerbajdzjan – een verhaal opgetekend aan de hand van krantenartikelen. De quotes zijn afkomstig van Coen van Zwol, correspondent van het NRC Handelsblad in Moskou – naar wie vriendelijke dank uitgaat.

In december 2004 sliep ik in een busje onderweg van Kiev naar Mikolayiv, een paar dagen voor de 2e ronde van de presidentsverkiezingen. Oleg maakte me wakker: “Kijk, nu is het oorlog”. Er reden 6 bussen met politieagenten voorbij. “Ik heb al zeker 30 bussen gezien vannacht”, zei Oleg – die daarom slecht kon slapen. “Ze halen jonge politieagenten uit de dorpen en steden uit het zuiden, die moeten straks ‘Maidan’ schoonvegen en alle demonstraten uit het centrum meppen”. Gelukkig liep in Oekraïne alles anders.

Revoluties zijn verslavend; als je er eentje meemaakt, wil je er meer zien. Met een aantal organisaties en een paar vrienden heb ik een NGO verkiezings-waarnemingsmissie georganiseerd. Samen met democratisch gezinde jeugdorganisaties uit verschillende regio’s zouden we de parlementsverkiezingen waarnemen.

Op 16 oktober zou Goelijev [een oppositieleider in ballingschap, Sargasso] in Baku landen. De oppositie riep haar aanhang op hem massaal te verwelkomen, maar president Alijev jr. sloot het vliegveld hermetisch af met duizenden agenten, waarna het toestel met Goelijev onverrichter zake terugkeerde naar Oekraïne.