Crachàt, Michiel Maas, Mark, Jorn, EIEI, Carlos, S’z, Larie en ik staan een kek kwartiertje later bibberend in de grot van Marcel van Dam. Er staan twaalf tuinstoelen opgesteld in rijen van drie. Op een stenen verhoging torent een zetel boven alles uit. De zetel is bekleed met een tijgervelletje. Op een van de tuinstoelen zit Steeph, te turen naar zijn laptop op schoot. ‘Steeph, altijd bezig met nieuwe visies en artikelen die nu eens echt onderbouwd zijn. Met argumenten! Nou, dat had je niet in mijn tijd bij de VARA. Vera stond dat niet toe. Denken is niet voor mannen weggelegd, vond ze. En dan moest je bij haar in de redactiekamer komen. Iets met straf, en zo.’ Marcel maakt een wegwerpgebaar. ‘Jij, vrouwpersoon. Warm mijn tomatenbonensoep op. Daarna kan je jezelf nuttig maken door te notuleren. De rest; zit. Ik zal weldra mijn commerciële plannen voor Sargasso onthullen.’ Ik loop naar de open keuken en roer door de soep. Terwijl de donkerrode substantie langzaam begint te borrelen, gaat Marcel van Dam op de zetel zitten. Hij zet een leesbril op, schraapt zijn keel en begint van een A4 papier voor te lezen.
‘Arbeiders van Sargasso, vrouwpersoon en klapvee, welkom. Welkom op deze legendarische nacht. Ik noem het alvast de Nacht van Dam! Goed. Sinds het Duyvendakdrama zijn de arbeiders, linkse denkers en mensen met een hart voor een duurzaam en ecologisch verantwoorde samenleving verenigd in de terugneukactie. Om een daadwerkelijk vuist te kunnen maken hebben wij fondsen nodig, harde pegels. Mister Cash. Ping ping. Mark steekt enthousiast zijn hand op. ‘Meneer van Dam! U bedoelt dat wij op Sargasso de voordelen gaan benadrukken van online pokeren? Dat elk artikel van Carlos eindigt met een zogenaamde gratis chip die ingezet kan worden tijdens een toernooi?’ Marcel van Dam schudt zijn hoofd. ‘Nee, arbeider. Het kan beter. Wij verdienen zoveel meer. Elke banner en advertorial – de draaikont onder de advertenties; wat is ‘ie nou? Een mening of een advertentie? – op Sargasso zal voortaan direct doorlinken naar een reisbureau voor georganiseerd daten met vrouwpersonen uit Oekraïne. Voor elke date ontvangen we duizend dollar. Met de respons zit het snor. Welke linksdragende verzetsman valt niet voor de meelijwekkende blik van een ondervoed vrouwspersoon? Denk Hanneke Groenteman! Agnes Kant!’ Marcel van Dam knikt zijn publiek toe met een alwetende blik in zijn ogen. Larie trekt aan de arm van S’z. ‘Dat doet me denken aan die tijd…dat ik in de woestijn aan het mediteren was…op zoek naar zingeving, raison d’etre…ik zag twee gesluierde harem vrouwen, op zoek naar…mij…het was als een droom…’ S’z fluistert in het oor van Larie:’Je bedoelt de film Lawrence of Arabia? Met Peter O’Toole als Lawrence?’ Larie kijkt heel blij.
Het zal menig Sargassolezer volkomen ontgaan zijn, maar er heerst een oorlog in onze moderne westerse samenleving. Een verborgen oorlog tussen vrouwen, hun borsten en de babies. Het verdiepen in de wereld van borstvoeding is geen lichte taak, kan ik verraden. Het vereist even bijkomen na het aanschouwen van het fenomeen tandemvoeden; niet geschikt voor de teerhartige lezertjes!
Ik ben inmiddels een ex-EK voedster. Een baby die de hele dag aan een tepel ligt te zuigen, gaat op den duur een beetje irriteren. Daar ben ik heel eerlijk in. Het begin van borstvoeding geven is echter een indrukwekkende ervaring. Het vergemakkelijkt de overgang van de negen maanden durende interne baarmoederrelatie. Een baby is hulpeloos, huilt, heeft honger en wat fijner om dit alles te verhelpen door middel van een instant melkproductie van eigen bodem.
Maar om het minimaal een half jaar vol te houden zoals minister Klink aanbeveelt, kan alleen als de omstandigheden optimaal zijn en er sprake is van een gedrevenheid. Passie voor borstvoeding die grenzeloos kan zijn. Een vrouw die opgaat in de gezondheidsstatus van borstmelk, zichzelf langvoedster noemt en moeiteloos vier kinderen blijft voeden tot ze de juf op school proberen te verorberen, is een vrouw met een missie. Zij zal de borstvoedster met bijvoorbeeld een borstvoedingsdip immer motiveren met opbeurende verhalen en dia’s van zogende vrouwen om de melkproductie maar aan de gang te houden. De beschermende werking van melk zal als een mantra herhaald worden. Als dat niet werkt dan komt de schuldtactiek om de hoek kijken. Hoe durf jij het je kind aan te doen om te stoppen met voeden? Wist je dan niet dat je met kunstvoeding meewerkt aan de ontbossing van het regenwoud? Maak dan gebruik van een wet-nurse! Een middeleeuws privilege voor de moeder met blauw bloed om de kroost uit te besteden aan zogende vrouwen. Deze methodiek bestaat nog steeds getuige deze documentaire. Gelukkig krijgt de gevallen moeder zo nu en dan een steun in de rug. Wat vindt de Sargassolezer van het laten voeden van uw eigen (hypothetische) baby door een vreemde mevrouw? En dan doel ik niet op een Monica Bellucci of Pamela Anderson die deze service bij u op de slaapkamer zal uitvoeren. Ziet u geen enkel bezwaar tegen tandemvoeding en zuigt u gezellig mee als moeder de vrouw de baby de borst geeft? Aan welke kant van de oorlog bevindt u zich?
‘Schuif eens op, man.’ Mark port met zijn rechterarm in de zij van Michiel die strak voor zich uit blijft staren. ‘Ik zeg, schuif EENS OP, man.’ Priemende blik. ‘De naam is Maas, Michiel Maas. En ik schuif voor niemand op, mafketel. En nou ophouden met dat geduw of ik eis dat we nu deze auto omdraaien en rechtsomkeert naar de kaasmarkt in Gouda gaan alwaar ik een schitterend verslag kan maken van de tweejaarlijkse Gouden Stremsel Wielerrit, begrepen?’ Mark doet zijn mond wat verder open en door de Dodge klinkt het in koor: ‘BINNEN houden die boer!’ Mark kijkt verbaasd en staart naar buiten. De koeien langs de snelweg kijken loom terug. Met een slakkengang van vijftig kilometer per uur rijden we naar een geheimzinnige meeting.
‘Big time…ik denk dat we de jackpot binnenhalen met deze kanjer. Ik voel het gewoon aan mijn sokken!’ Carlos klinkt opgewonden door de telefoon. ‘Steeph kreeg een tip via de geheime tiplijn, volkomen underground. Nergens terug te vinden, weet je. We mogen onze ogen niet sluiten voor deze moderne Chinese politiestaat, waar het kraken van panden gezien wordt als misdaad en de taart van rechts komt. Hoe lang nog moet het regenwoud gebukt gaan onder onze laksheid, terwijl de koffiebonen gaar zijn! En..’ Ik onderbrak hem enigszins bruusk. ‘ja, het is goed, Carlos. Rustig nu. We nemen dus de Dodge Journey en gaan met z’n allen kennismaken met deze potentiële sponsor?’ ‘Dat is inderdaad het plan. Kittekat, neem de asbestvrije schoudertas mee. Je weet maar nooit! En trek je meest moderne kleren aan. Ik zie je zo onder de appelboom bij de moeder van Mark.’ Klik, tuut tuut.
Vrijdagmiddag, tien voor twaalf. In het redactielokaal van Sargasso heerst een gespannen sfeer. ‘Kan er misschien een raampje open?’ Rembrandt kijkt Steeph vragend aan. ‘Hoezo, wil je nu beweren dat ik degene ben met stinksokken of heb je soms problemen met je concentratievermogen sinds Lowlands en is dit een zwakke smoes? Nou, Rembrandt?’ Rembrandt duikt een beetje in elkaar op het rotan stoeltje. Ik steek mijn hand op. ‘Voorzitter, zal ik notuleren?’ Carlos knikt en reikt mij een loodvrij notitieblok aan. ‘Gebruik deze maar, Kittekat. Sinds dit je eerste redactievergadering is van Sargasso heb ik een verrassing voor ons allemaal. Ik dacht, laat ik eens lekker losgaan in de keuken.’ Carlos laat een mand met groene koekjes rondgaan. ‘Heerlijk voor bij de Brazilliaanse koffie. Met dank aan Grobbo, fijne vent!’ Grobbo trapt met zijn kisten tegen de tafel. ‘GRRRR! IK! GROBBO!’ ‘Goedzo, jongen. Goedzo. Jij, ja. Grobbo!’
Carlos kijkt verheugd de groep rond. We zitten met zes man in een kring. Tegen een van muren staat een onopgemaakt eenpersoonsbed. Het oogt groezelig. In het midden van de kring staat een gietijzeren ovale salontafel met glazen spiegelblad. Erop een NRC Next, de Groene Amsterdammer, een sudoku puzzelblaadje en een Panorama uit 1989. De kraan van het wastafeltje aan de rechtermuur lekt. Boobelino de Soto steekt zijn vinger op. ‘Gasten, kunnen we vaart maken, de vorige keer zijn we een uur bezig geweest om de bonnen te tellen van ons vorige personeelsuitje en uit te zoeken wie wat betaald had. Die lapdance voor jou, Steeph, staat nog open trouwens. Ik weet niet hoe je het regelt, maar ik wil dat je de rekening voldoet. Mijn personeel weet van wanten. Ik geloof dat niemand nog kennis heeft gemaakt met de vuist van de portier?’ Rembrand duikt nog wat dieper weg.
Hier kom je het weekend wel mee door, dacht ik zo