Een muzikaal momentje van bezinning leek me op deze dag wel op zijn plaats. Wat een prachtig nummer, en hoe passend in deze tijd! Laat er licht in de duisternis zijn, en liefde voor ons allen. Kaarslicht en violen, romantiek en harstocht. Misschien komt het dan ooit nog wel tot vrede op aarde.
RECEPT - Na het vreetfestijn dat Kerstmis heet, hebben de meeste mensen wel behoefte aan wat lichter en vooral makkelijk te maken voedsel. En die worden op hun wenken bediend, want de komende dagen plaats ik een aantal recepten. We beginnen met een heerlijk soepje van geroosterde groenten. Die, afhankelijk van je voorkeur, kan dienen als voorgerecht, of uitgebreid met brood en smeersels ook als hoofdmaaltijd gegeten kan worden. Dat laatste lijkt me vooral de dag na kerst wel de beste optie. Hartstikke gezond na al dat overdadige gedoe. Je hebt er ook weinig werk aan en het staat met een half uurtje op tafel. Elke nitwit die meer kan dan water koken, en die enigszins ontwikkelde smaakpapillen heeft, moet dit met gemak aankunnen.
Voor 4 personen: 3 flinke tomaten, 200 gram (winter)wortel óf pompoen, 1 ui, 1 rode paprika, ong. 1 liter groentebouillon, beetje olijfolie
Verder nodig; oven, bakblik, pan, snijplank, mes, staafmixer of blender. Aan het eind van het recept doe ik nog wat suggesties om de smaak op te leuken, voor wie daar zin in heeft.
Bron: eigen foto KvdS
Snij de tomaten en de ui doormidden, de wortel of pompoen in stukjes, maak de paprika schoon en snij die in min of meer platte stukken. De grootte maakt niet uit. Pleur alles in het bakblik en sprenkel (of giet) daar een beetje olie over. O ja, de ui moet nog wel van zijn vel en zijn kont worden ontdaan natuurlijk. En de aanhechting van het steeltje van de tomaten zou ik er ook uitsnijden. Duh.
COLUMN - De afgelopen week was een rollercoaster voor me. Van een flinke piek naar een diep dal. En ik deed wat ik dan altijd doe; in mijn schulp kruipen. Telefoon uit, alles negeren en gewoon doen of ik alleen op de wereld ben. Recupereren, focussen op de kleine dingen, een stukje wandelen, genieten van de mooie lucht als de zon op of onder gaat. Proberen dat hormonale gedoe in mijn lijf te manipuleren, want dat is toch waar je stemming van afhangt. Ik heb geprobeerd de dingen weer op een rijtje te krijgen. Wat nog niet helemaal gelukt is. Zoals dat vaak het geval is, heb ik nog een lange weg te gaan. Maar vandaag kreeg ik een kerstcadeautje van De Correspondent wat een zeker inzicht gaf, dat het niet allemaal hopeloos is. Dat kleine stapjes óók vooruitgang zijn.
Het artikel gaat over klimaatverandering, iets waar we op dit moment zo’n beetje mee doodgegooid worden. Terecht natuurlijk, gezien alle doemscenario’s die de ronde doen en hoe we de consequenties beginnen te voelen. Lekker warm weer is voor de meeste mensen nog positief (hoewel ik met lede ogen aanzag hoe mijn tuin verpieterde, terwijl ik ook beducht was om te sproeien door het water tekort), in tegenstelling tot de stijgende energierekening volgend jaar, die ons allemaal raakt en waar ik zelf ook niet bepaald vrolijk van word.
Stars on 45 was een studioproject dat meldeys van bekende liedjes in een dansbaar, of zeg maar gerust discojasje goot.
Deze medley was mijn eerste serieuze kennismaking met The Beatles. Ik was 10 jaar oud, en ik vond het geweldig. En dat vind ik nog steeds, hoewel het me nu toch een guilty pleasure-gevoel geeft. Alsof het The Beatles zelf tekort doet, of zo. Dat is misschien ook wel een beetje zo, want hoewel ik de nummers nu in de hele versie ken, heb ik nog altijd de neiging om het vervolg van de medley door te zingen na bepaalde fragmenten. O ja, denk ik dan, je zit weer in de nepversie.
Deze is wel heel fout. Voor iemand van mijn leeftijd dan. Het is toch een beetje raar dat ik uit mijn stoel schiet bij het horen van “You’re from the 70’s and I’m a 90’s bitch. I love it!”. Om over de rest van de tekst maar te zwijgen. Maar dat is wel wat er gebeurt, ik kan er niks aan doen. Om vervolgens een rondje door de kamer te springen. Wat dan wel weer gezond is voor een schermslaaf. Gelukkig duurt het nummer maar 2,5 minuut. Waarna ik meteen weer weet hoe oud ik ben.
In mijn vorige Closing Time had ik het er al even over: Het fenomeen guilty pleasures. Eigenlijk best een vreemd verschijnsel. Rationeel gezien vind ik niet dat er zoiets bestaat als “foute” kunst of muziek. Over smaak valt niet te twisten, en als mensen ergens plezier aan beleven is dat helemaal prima. Gevoelsmatig ligt dat toch een beetje anders, voor de meeste mensen. En ook voor mij, moet ik toegeven.
COLUMN - Ik heb nog nooit een vrouw in boerka of niqab in levende lijve gezien, maar ik denk niet dat ik haar gemakkelijk zou benaderen. Ik vind het raar om je zo te bedekken, een beetje creepy zelfs. Bij de gedachte alleen al, vliegen de vooroordelen én de veroordelingen door mijn hoofd. Waarom loop je in zo’n tent? Ja, het is ook wat mij betreft een symbool van onderdrukking en vooral ook objectivering van de vrouw. En toch ben ik tegen het boerkaverbod.
Als we toch íets van de ZP-discussie zouden hebben moeten opgestoken, is dat cultuurverandering zich niet laat afdwingen. De hakken gaan al snel in het zand; “bemoei je niet met mijn traditie en gedachtegoed, het boeit mij niet dat jij er aanstoot aan neemt.”
Nou denk ik niet dat dat kleine groepje moslims waar het over gaat, straks eieren gooiend, vuurwerk smijtend en met IS-vlaggen zwaaiend door de straten gaat, maar met dit verbod bereik je echt niet dat de betreffende moslima’s dan maar met alleen een hoofddoek het huis uit gaan. Die gaan nog minder vaak het huis uit. Ik krijg het gevoel dat de politiek het probleem vooral uit het zicht wil houden, en dat is inderdaad wat ze ermee bereiken. Maar van emancipatie en cultuurverandering zal geen sprake zijn.
Rihanna valt voor mij een beetje in de categorie guilty pleasures. Als popzangeres vliegt ze alle kanten op, je kan haar niet op een bepaald genre vastpinnen. Maar zingen kan ze in elk geval wel. Getuige ook de vele samenwerkingsprojecten die ze doet met de groten der aarde. Mikky Ekko valt daar niet direct onder, maar ze hebben samen wel een nummer gemaakt dat mij kippenvel bezorgt. Stay.
Mikky moet misschien nog een beetje oefenen. Al is Smile op zich wel aardig. Best wel goed eigenlijk. Hij zal vooral een flinke dosis geluk op zijn pad moeten vinden. Het is hem wat mij betreft gegund. Rihanna mag sowieso blijven.
Ik heb best wel een hekel aan hardcore. Maar happy hardcore is ergens zo kinderachtig dat het weer grappig is. En ik lees dat Scooter 25 jaar bestaat, dus dat is wel een vermelding waard. Om dan weer met Hyper Hyper aan te komen vond ik ook zo wat, dus ik heb even verder gezocht. Deze kende ik niet eens, maar als je Supertramp “covert” heb je meteen mijn aandacht. Geinig.
In deze A Closer Look van Late Night with Seth Meyers gaat Seth in op de vreemde gewoonte van Trump om rare verzinsels over andere landen te verspreiden. Niet te verwarren met het compleet verzinnen van landen of steden (Nambia, Pleasure). Na zo’n bizarre uitspraak blijft volgens Seth de bevolking van dat land in verbijstering achter en “has to figure out what the hell he’s talking about”…
Trumps laatste wapenfeit op dit gebied kwam naar aanleiding van de verwoestende bosbranden in Californië, en gaat over Finland. A forest nation. Dat klopt in elk geval nog, het land bestaat voor ongeveer 70% uit bos. En ze hebben daar inderdaad weinig te maken met bosbranden. Zou natuurlijk kunnen omdat ze daar een nogal vochtig en koel klimaat hebben, in tegenstelling tot het bloedhete – en dichtbevolkte – Californië. Maar Trump heeft daar toch een iets ander idee over. Hij heeft een imaginair gesprek met de president van Finland gehad (nou ja, het gesprek was er wel, alleen heeft Trump de inhoud ietsjes anders onthouden), die hem vertelde dat de Finnen het hele jaar door de “vloer” van hun bossen aanharken. Wat natuurlijk de nodige hilariteit op social media opleverde. En een paar leuke grappen van Seth.
Prachtig liedje van een in Nederland vrij onbekend country-duo. In de VS zijn ze wel redelijk succesvol geweest, hoewel er volgens Wiki alweer 10 jaar niets is uitgebracht. Jammer.
COLUMN - Ik ben pas voor de tweede keer begonnen in mijn een van mijn favoriete boeken. Dat tegelijk ook mijn minst favoriete boek is. Want het is de laatste van de beste schrijver die ooit op deze aardkloot heeft rondgelopen. Een woordkunstenaar, de Meester, met een ongeëvenaard gevoel voor humor, inzicht in de menselijke natuur en een fantasie waar je stijl van achterover slaat. Ik zeg dat met grote stelligheid, omdat ik me niet kan voorstellen dat iemand er anders over denkt. Al zal dat vast het geval zijn. Mocht jij zo iemand zijn, dan heb je vast nooit iets van hem gelezen. Of je humorknobbel is kapot. Terry Pratchett doet mij hardop lachen als ik zijn schrijfsels lees. Niet een beetje grinniken, maar echt onvervalst in een deuk liggen. En tegelijk zit er altijd een diepere laag in zijn verhalen, die je aan het denken zet. Ik heb heel wat kennis en menige wijsheid uit zijn boeken gehaald (en dat zijn er belachelijk veel, meer dan 60 met een totale oplage van zo’n 30 miljoen). Die wijsheid kwam vast uit hemzelf, maar veel kennis ontleende hij aan coauteurs Jack Cohen (bioloog) en Ian Stewart (wiskundige).