Jorn

Het is alweer anderhalf jaar geleden dat ik Los lunes al sol (maandagen in de zon) op het filmfestival in Rotterdam zag en nu pas is deze in de Nederlandse bioscopen te bewonderen. Dat de premières in Nederland zo lang op zich laten wachten, verbaas ik me nog steeds over, wat dat betreft lopen de Nederlandse distributeurs hopeloos achter de feiten aan zonder enig verklaarbare reden. Ik begreep van onze correspondent Ecuador dat zelfs daar de films eerder in de bioscopen te zien zijn dan hier.

Deze film van Fernando Léon de Aranoa is een waar sprookje met een grimmige ondertoon. Het leven lacht de drie vrienden van achter in de veertig, Santa, Lino en José namelijk helemaal niet toe nadat de scheepswerf waar ze alledrie werken, haar poorten sluit als gevolg van het verschuiven van de bedrijvigheid naar landen met goedkopere arbeidskrachten. Werkloosheidsuitkeringen kennen ze niet in het Spaanse Galicië en daarom wordt het vanaf dat moment een kwestie van overleven en het vinden van afleiding van hun uitzichtloze situatie. De drie vrienden doen dit ieder op geheel eigen wijze.

De ochtenden slijten ze op de pont, de middagen en de avonden in het café dat een ex-collega heeft geopend van het geld dat hij uit de afkoopsom heeft gekregen. De weinige klandizie bestaat verder nog uit de tien jaar oudere Amador die het schrikbeeld vormt voor de andere drie omdat hij zijn huid en haar allang heeft verloren. Ze drinken en discussiëren, drinken en discussiëren…

De nieuwste filmhit in de VS, na Michael Moore’s ‘Fahrenheit 911’ is ‘Super Size Me’ van Morgan Spurlock. in Netwerk was gisteren een reportage te zien over deze spraakmakende documentaire waarin de Spurlock 30 dagen lang zijn ontbijt, lunch en avondeten nuttigt bij de Grote M. Spurlock onderzoekt hiermee de vraag waarom 57% van de Amerikanen zo dik is en werd hierbij geïnspireerd door het feit dat 1 op de 4 Amerikanen dagelijks naar MacDonalds gaat.

De fragmenten waren alleraardigst. Al na twee dagen zien we Spurlock in de auto zitten, terwijl hij een dubbele quarterpounder naar binnen werkt en aangeeft dat hij last krijgt van McMaagkrampen en McWinderigheid. Hij bekroont het fragment met oprispingen en kotst de hele qourterpounder weer uit op straat. hij laat kinderen foto’s zien waarbij ze Jezus Christus niet herkennen, maar Ronald McDonald wel. Aan het einde van de rit is hij 12 kilo aangekomen en heeft serieuze leverproblemen.

Een open deur, zou je zeggen? Natuurlijk, maar voor veel Amerikanen blijkbaar nog niet. De woordvoerder van McDonalds Nederland kwam ook uitgebreid aan het woord in de reportagen en hij had liever gezien dat de film niet uitgebracht zou worden omdat het een verkeerd beeld geeft van hun zorgvuldig samengestelde keuken. Het aantal kalorieën dat Spurlock binnen krijgt is simpelweg teveel en volgens de woordvoerder dient de klant zelf een bewuste keuze te maken in die hoeveelheid. De in Nederland geïntroduceerde maaltijdsalades geven aan dat McDonalds wel degelijk aan de gezondheid van hun klanten denken. Dit onderstrepen ze door voedingstabellen te introduceren, fitheidsvideo’s te lanceren en de supersize maaltijden van het menu te schrappen.