Jorn

Een concert dat me ooit bijna mijn gehoor heeft gekost, was dat van Mogwai in 2001 in Paradiso. De zijkanten van het podium waren tot aan de nok toe opgebouwd met versterkerboxen waardoor een geluidswal ontstond die je werkelijk liet zweven op de trillingen in het vloeroppervlak. Drie gitaren, een bas en drums waren in staat tot het creëren van deze volume-eruptie die een haast transcendentale uitwerking op haar toehoorders had. Heden ten dage zul je zulke concerten niet meer zo snel meemaken in Paradiso omdat men het besef heeft gekregen van de schadeklijke gevolgen ervan en decibelmeters heeft opgehangen waarop men keurig het wettelijk aanvaarde niveau van 90 db in de gaten houdt.Voor diegenen die voor het eerst in aanraking komen met het werk van dit Schotse vijftal kunnen de intro’s van de nummers enigszins verraderlijk zijn. Mogwai houdt er namelijk van om hun arrangementen geleidelijk aan op te bouwen; zo kan het zijn dat je naar een kabbelende gitaarmelodie of pianostuk begint te luisteren, waarna je aan het eind van het lied in een apotheose terecht komt van meervoudige gitaarnoise. Een goed voorbeeld daarvan is bijvoorbeeld het nummer Like herod op het debuutalbum Young Team uit 1997. De heren van Mogwai zijn de pioniers van het hard/zacht geluidsniveau binnen één nummer en ze gaan gestaag voort met de vervolmaking van dit concept. Misleidend zijn ook deze woorden weer omdat de muziek van Mogwai bovenal sferisch is, misschien een beetje donker zo nu en dan, maar goed te verteren.

Tenuzu No Chiizu liet voor het eerst van zich horen op het Subbacultcha album dat vorig jaar mei werd uitgebracht. Deze compilatie-cd herbergde een grote schare aan Nederlands talent, waarvan het Leidse duo onderdeel uitmaakte. Onlangs verscheen hun debuutalbum Girls like us waarop de liedjes simpelweg tnc, gevolgd door een nummer, zijn genoemd. De muziek is instrumentaal en is, naar eigen zeggen beïnvloed door Japanse muziek, afrojazz en alles wat tussen Debussy en the Shaggs in zit. De combinatie van bouzouki (Leo Fabriek) en piano (Aart-Jan Schakenbos) werkt daarbij bezwerend.

Je zou het geheel kunnen omschrijven als dromerige, sferische of landschapsmuziek waardoor de vergelijking met andere instrumentale bands zoals Mogwai of Do Make Say Think snel is gemaakt. Maar het onderscheid ligt in het gebruik van meerdere stijlen waardoor de luisteraar in eerste instantie op het verkeerde been kan worden gezet. Het repetitieve spel van Schakenbos doet vaak denken aan Simeon ten Holt’s Canta Ostinato, terwijl wanneer Fabriek zijn distortion-pedaal intrapt, zijn melodieën doen denken aan het solowerk van John Frusciante. Het geheel klinkt ondanks de vele invloeden zeer evenwichtig en dat is de kracht van de virtuositeit van beide heren.

Dat ze zich ook graag van andere instrumenten bedienen, bewijzen ze in een ander project waar ze deel van uitmaken, Julie Mittens. In deze driemansformatie bedient Schakenbos de gitaar, leeft Fabriek zich uit achter het drumstel en worden ze aangevuld door Michel van Dam op bas. Daar waar de verstilling de onderliggende gedachte is van Tenuzu No Chiizu, lijkt bij Julie Mittens een waar pandemonium te zijn gevormd. De vrije expressie lijkt het hoofdbestanddeel van dit driemanschap en dat is niet voor iedereen weggelegd. Tenuzu No Chiizu ligt wat dat betreft aangenamer in het gehoor.

Eén van de aardigste muziekstations waar ik de laatste tijd naar luister, is last.fm. Het principe is simpel; na wat plichtplegingen zoals aanmelden, kun je naar een pagina gaan waarop je uit verschillende genres kunt kiezen. Tevens kun je de naam van je favoriete artiest intikken, waarop het programma uit de database artiesten opzoekt die dezelfde soort muziek maken. De kans bestaat natuurlijk dat je een hoop al zelf in je eigen muziekcollectie hebt, maar daar kan nog altijd meer bij…

Last.fm

Wanneer ik het Utrechtse Lushus aan anderen moet omschrijven qua muziekstijl, noem ik het meestal theatrale muziek. Het drietal dat zich bedient van twee basgitaren en drums, zo nu en dan aangevuld met gitaar of trompet, wordt vaak vergeleken met bands als No Means No of Primus. Je zou het punk kunnen noemen of noise, maar daarmee doe je de muziek eigenlijk tekort; de composities zijn dermate fijn opgebouwd en kennen een grote mate aan variatie waaruit invloeden vanuit de jazz of uit de klassieke muziek in doorklinken. Begin deze maand verscheen alweer het derde album, Red Blushes, van de band die al enkele jaren op een grote schare trouwe fans kan rekenen in het Nederlandse
clubcircuit en in het buitenland. Hieronder volgt een interview met zangeres/bassiste Sascha Hacska.

Lushus bestaat nu al zo’n 7 jaar in verschillende samenstellingen en onder verschillende namen. Als je jullie muziek anno 2006 vergelijkt met die uit die beginperiode, welke ontwikkelingen hebben jullie daarin dan doorgemaakt?

SH: Ik denk dat we een steeds eigener geluid hebben gekregen, strakker zijn geworden en ons tot één band hebben ontwikkeld. We zijn technisch vooruit gegaan en kunnen ons vocaal beter uitdrukken. De nummers zitten logisch in elkaar waardoor de muziek toegankelijker is geworden, ondanks dat de nummers steeds eigenzinniger zijn. Doordat we inmiddels een vrij grote optreedervaring hebben staan we steeds beter en gemakkelijker op het podium, wat het optreden ten goede komt.