Joost

Gisteren bleek dat de mensen die ‘inbraken’ in het computersysteem van de GPD de persoonlijke woordvoerders zijn van minister Donner en staatssecretaris Aboutaleb, toch niet de allerminsten.

Daarnaast lijkt het er nu ook op dat het ‘lek’ structureel werd misbruikt, en niet alleen door de mensen die via-via toegang hadden tot het systeem.

Bij deze zaak vraag ik me wel een aantal dingen af. Hoe kom je er als ambtenaar bij om dit te doen? Vanaf een computer van binnen het ministerie en met wachtwoorden van je man en ex-collega’s? Het is alsof je inbraken pleegt en elke keer ergens je visitekaartje achterlaat. Het wordt een keertje opgemerkt. Buiten dit technische aspect zal de ethische kant van de zaak je ook moeten zijn opgevallen, lijkt me.

Daarnaast mogen de GPD zichzelf ook wel achter de oren krabben. Als er mensen bij jou weggaan vraag je ze toch ook de sleutels terug? Accounts direct afsluiten lijkt me nog wel het minste. Daarnaast zorg je ervoor dat je redacteuren alleen maar met vertrouwde computers bij het systeem kunnen én dwing je hen ook regelmatig hun wachtwoord aan te passen.

Door dit alles niet te doen lieten de GPD bij wijze van spreken alle deuren openstaan en vroeg zo om een inbraak. Laat dit een les zijn voor alle media, en niet alleen die van de GPD. Bind de kat niet op het spek.

Vanochtend las ik in de NRC Next een opinie die vraagtekens zet bij de recente roep om de ouders van probleemkinderen te straffen, onder meer door het inhouden van kinderbijslag of uitkering.

Het lijkt een verheviging van de eerdere tendens waarbij de overheid steeds meer de opvoeding van kinderen ter hand neemt. Nu blijkt dat dat niet altijd werkt verlegt ze de aandacht blijkbaar naar de ouders.

Maar ik dwaal af. De opinie in de NRC Next stelt dat “ouders geen daders zijn“, het stelt dat ouders óf zelf ook verontwaardigd zijn over hun ontspoorde kind, óf zelf niet bij machte zijn het te corrigeren. Dus worden de verkeerde mensen gepakt en los je de problemen niet op.

Maar is dat wel zo? Zijn ouders meestal geen onderdeel van het probleem? Op een ander vlak, dat van racisme, is in België recent aangetoond dat het racisme van de ouders zelfs in hoge mate gerelateerd is aan de mate van racisme van het kroost. Racistische ouders zorgen dus voor racistische kinderen.

Voor velen een niet al te schokkende conclusie. Maar is het analoog daaraan dan niet veel te makkelijk om de ouders op andere vlakken dan zo simpel weg te laten komen onder het mom “ouders zijn geen daders”?

De geruchten gaan al een tijdje dat de PvdA het referendum heeft uitgeruild tegen het ontslagrecht. Als dit waar is brengt dat Donner in zwaar weer. Hij heeft zijn politieke leven verbonden aan de versoepeling van het ontslagrecht en zal zich niet zonder slag of stoot gewonnen geven, aangezien hij waarschijnlijk het veld moet ruimen als de hervorming wordt afgeserveerd. Ook zijn eigen partij zaagt al aan de poten van het plan.

Maar gisteren diende zich opeens een vluchtweg aan. Donner wordt genoemd als opvolger van Deetman als burgemeester van Den Haag. Zo kan hij zonder al teveel gezichtsverlies het veld ruimen, waarbij hij het aan zijn opvolger overlaat om zijn stokpaardje aan de kant te schuiven.

Als extra ruilmiddel wordt de missie in Uruzgan genoemd: de PvdA zal moeten instemmen met verlenging. Aangezien de steun onder de bevolking voor zo’n verlenging groeiende is zal dat niet zo’n heel heet hangijzer zijn voor de partij.

Eind goed, al goed zo lijkt het. Maar wordt het zo wel niet heel erg duidelijk waar het burgemeesterschap voor dient?