It’s a Sin is natuurlijk een grote hit van de Pet Shop Boys uit de jaren tachtig. Dat die echter ook prima te vermetallen is, bewijst Gamma Ray met deze versie.
‘Naglfar’, het schip dat in de Noorse mythologie verschijnt bij het eind van de wereld, en gemaakt is van de teen- en vingernagels van de doden. Dat klinkt gezellig, niet? Het is ook de naam van een Zweedse melodische black metal band, waarvan vooral het eerste album, Vittra, veel waardering oogstte. Of dat terecht is mag u zelf beoordelen.
De zanger van Trivium kwam hier eerder wel eens langs met zijn soloproject, maar die eer viel Trivium zelf nog niet ten deel. Bij deze dus, dit alleraardigste nummer wordt visueel ondersteunt met beelden uit de game The Elder Scrolls Online. Goede keuze, want het past prima bij elkaar zo, iets van dat geheel dat meer wordt dan de som der delen enzo.
Als je goed je best deed kon je altijd al wat maatschappijkritiek horen doorklinken in de teksten van Within Temptation, zelfs in hun periode dat ze meer sprookjesmetal maakten. Maar op hun laatste albums, zéker op het meest recente Bleed Out, ligt het er heel dik bovenop. De band maakt zich onder andere boos over de Russische inval in Oekraïne. Inmiddels wordt er weer nieuwe muziek gemaakt, en daar zet dit thema door. Voor het nummer A Fools Parade is zangeres Sharon den Adel naar Oekraïne afgereisd om een videoclip op te nemen. En dit nummer, Labyrinth, hebben ze samen gemaakt met een Oekraïense rockband.
Een tijdje terug hadden we hier Crosby, Stills, Nash & Young die bijna hun haar hadden afgeknipt. Mallerds. Nee, dan de heren van D.A.D.. Die denken er niet eens aan. Luister maar naar I won’t cut my hair. En daar hebben de oude Deense rockers natuurlijk volkomen gelijk in.
… spotten… spotten ze nou echt met alles wat Mooi en Waar is?! NU WEET IK HOE CHRISTENEN ZICH VOELDEN NA LIFE OF BRIAN!
Ahum, goed, Vulcan Death Grip maakt dus een parodie op metal. Wat, naar het schijnt, niet iedereen door had indertijd. Het is een project uit de jaren tachtig van Ann Magnuson, die gister hier ook al voorbij kwam als frontvrouw van Bongwater. Als ik dit zo hoor eigenlijk zonde dat ze niet voor de echt metal is gaan maken, haar carrière is veelzijdig genoeg, en haar stem prima geschikt.
COLUMN - Toevallig gingen een aantal masterscripties die ik recent begeleidde bij de opleiding Bestuurskunde over ‘risicoperceptie’, oftewel: hoe mensen risico’s inschatten. Eén van de rode draden is: er is weinig zeker over hoe persoonskenmerken (leeftijd, opleiding, etc.) risicoperceptie beïnvloeden, behalve één ding: vrouwen schatten risico’s hoger in dan mannen.
Opeens moest ik weer denken aan een Wacken Open Air, lang geleden. We stonden op dat festival in de brandende hitte op een veld, voor een podium. Omdat het eerder geregend had was er stro gestrooid, om te voorkomen dat het één grote modderpoel zou worden. De hoge temperaturen zorgde er echter voor dat alles snel opdroogde, en het stro was al snel gortdroog. En dan is er op zo’n festival waarbij een deel van de bezoekers al vanaf tien uur in de ochtend beschonken is altijd wel één groot licht die er zijn peuk in gooit.
Daar stonden we, met een stuk of vijf lieden, te kijken hoe een aantal meter verder een fik ontstond die steeds groter werd. De enige dame in ons gezelschap vroeg een paar keer of het niet verstandiger was om, nou ja, wat verder weg te gaan staan, omdat de festivalweide in brand stond. De rest, inclusief ondergetekende, kwam niet verder dan een ietwat aangeschoten, “ghehehe, fire is cool” en “komt wel goed” en “wat kan er gebeuren?”, net als de rest van het publiek overigens. Totdat iemand van de organisatie het podium op klom, een microfoon pakte en vroeg of we allemaal achterlijk waren want wij zagen toch ook wel dat er brand was en of we allemaal wilden maken dat we wegkwamen zodat de brandweer er langs kon.
Negen minuten vage, psychedelische hippie shizzl van Bongwater, uit 1990: Folk Song. Wel vette vage psychedelische hippie shizzl, waar ook zonder bong prima van te genieten is. Oh, en mochten jullie dat toch graag willen jongens en meisjes, dat water, dat moet je dus niet opdrinken, zeg ik er voor de zekerheid maar even bij, dat is ongezond. De muziek heeft trouwens ook nog een maatschappijkritische boodschap, dus wat wil je nog meer?
Zucht… alsof er nog niet genoeg gedoe is in die regio, nu dit in Transnistrië:
The Supreme Soviet [so-called parliament] of the Moldovan region of Transnistria voted on Wednesday to ban the public use of the name “Transnistria” and instead use only the Russian term “Pridnistrovia”, or the Pridnestrovian Moldavian Republic, for the breakaway territory.
The draft law was submitted by the region’s pro-Russian separatist leader Vadim Kransnoselsky who claimed the term “Transnistria” contained notions of “fascism” and even “Nazism”.
Dit nummer, met bijbehorende videoclip, roept toch behoorlijk wat vragen op. Wat wil Glenn Danzig nou? Dat die moeder haar kinderen uit zijn buurt houdt? Headbangen met de vader? Of toch iets anders, waar die schaarsgeklede moeders uit het clipje op lijken te wijzen? Maar wat doet die kip daar dan bij? Vragen, vragen…
Ik heb ergens gelezen dat het nummer eigenlijk een aanklacht is tegen de censuur op muziek door de Amerikaanse politiek, specifiek door de PMRC van mevrouw Gore. Daar hadden we het hier overigens ook al even over.
… okeeee. We hebben een countryzangers, die met een banjo één van de bekendste en meest gewaardeerde nummers covert van een populaire rapper. De Australische Kasey Chambers waagde zich bij een live optreden aan Lose Yourself van Eminem. Dat is op zichzelf al dapper. En sowieso leuk en origineel, en zelfs als het mis zou gaan wel een Closing Time-pje waard zou ik zeggen.
Maar fuck hell, lieve mensen, dit gaat niet mis. Als je nog iets doet vandaag, ga er rustig voor zitten en ga dit luisteren, tot het einde. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat je er geen spijt van krijgt.
We blijven nog even in de oude 80’s rock en metal, waarbij nu aandacht is voor de Duitsers van Accept. En die hebben natuurlijk fantastische nummers zoals Metal Heart, Fast as a Shark en Son of a Bitch… maar als ik er dan toch één uit moet kiezen, dan moet het de stamper Balls to the Wall zijn. Het is niet heel technisch, niet loepzuiver (of accentloos) gezongen, maar op de één of andere manier toch gewoon ontzettend vet – iets met een combinatie van rauwe energie, een rebelse boodschap en het episch aandoende koortje ingebouwd in een verder recht-toe-recht-aan nummer? Hoe dan ook: als ik jullie was zou ik het eens luisteren.