Gastauteur

2.333 Artikelen
3 Waanlinks
25 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: copyright ok. Gecheckt 24-10-2022

Dure en goedkope Indiers

In onze nieuwe rubriek De Praktijk, vertellen vakmensen vanaf de werkvloer over hun werk, de samenleving, dilemma’s en politiek. De rubriek verschijnt voorlopig wekelijks. De auteurs zijn vakmensen die openhartig zullen berichten en daarom vaak onder pseudoniem schrijven. Vandaag vertelt de Outsourcer over zijn werk voor een multinational. 

Iedereen die graag eens de globalisering in het echt wil beleven kan dit doen op 22 oktober in Amstelveen. Op die dag wordt van gemeentewege aandacht besteed aan het Indiase Diwali feest. Geen multicultureel festival is om de integratie te bevorderen, maar het gaat om goede contacten met de Indiase professionals die voor bedrijven in de omgeving werken. Oud-Hollandse koopmansmotieven dus.

Slechts enkelen van van de Indiërs zijn geïnteresseerd in integreren. Een grotere wens is een volgend contract in Groot Brittannië, of nog liever, de Verenigde Staten. Anderen willen graag snel terug naar familie en kinderen in India. Maar een tijdje werken in het buitenland is goed voor de carrière en er kan flink geld worden verdiend. Om een tijdelijke werkvergunning te krijgen moeten deze IT’ers (want dat zijn het meestal) in ieder geval 50.000 Euro per jaar verdienen. Dat geldt voor de 30-plussers, ben je een niet-Europeaan van onder de 30 dan verdien je minimaal 35.000 Euro. Zelfs met de hoge expat huurprijzen blijft er meer over dan thuis.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Promoot een sekte

De Amsterdamse lokale omroep Salto ruimt zendtijd in voor Scientology. Karin Spaink is geschokt.

Iemand vroeg me of ik wist dat Salto (de lokale omroep van Amsterdam) geregeld zendtijd inruimt voor Scientology, de sekte die tien jaar lang oorlog tegen mij heeft gevoerd. Nee, dat wist ik niet. En ik had het ook niet verwacht.

Scientology is immers berucht. De sekte tracht critici de mond te snoeren door die kapot te procederen. Scientology houdt er strafkampen op na waar mensen worden uitgehongerd, intimideert haar leden, steelt documenten bij overheidinstanties, pleegt inbraken bij ministeries en rechtbanken, luistert mensen af, voert smaad- en lastercampagnes tegen critici, melkt haar leden financieel uit, chanteert haar leden, probeert critici via onnavolgbare opzetjes in de gevangenis te krijgen, doet valse aangiftes, steelt vuilniszakken en achtervolgt mensen in de hoop iets ‘bruikbaars’ op het spoor te komen, dwingt leden om met hun familie te breken, ontduikt de belasting, stopt verkrachting in de doofpot, eist abortus van de vrouwelijke leden van haar elitetroepen, onthoudt doodzieke leden urgente medische zorg, stopt mensen in isolatie, probeert critici uit te schakelen door ze valse bommeldingen en beschietingen in de schoenen te schuiven, schrijft leden hoogst schadelijke doses vitaminen voor, en vervalst haar eigen boeken (financieel, historisch en ideologisch) met hetzelfde pandoer als waarmee ze eerder de biografie van haar oprichter L. Ron Hubbard had herschreven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Geheugendetectie werkt beter dan leugendetectie

Gezichtsuitdrukkingen en geheugen analyseren werken veel beter dan leugendetectie met bijvoorbeeld de polygraaf, zegt Peter Olsthoorn.

Wij doen het beroerd als we leugens willen detecteren, zo toont een test van tv-programma Labyrint aan. Of het nu om tekst, audio of video gaat, onderscheid tussen een waar en een gelogen verhaal onderkenden we niet.

Vier jaar geleden schreven we over Steve Porter. Hij en zijn Canadese lab stonden centraal in een uitzending van Laybyrint van de VPRO. Samen met collega Leanne ten Brinke gaf hij een indrukwekkend college over ‘microuitdrukkingen’ in het gezicht om het liegen te kunnen detecteren.

Ze ontwikkelden een computerprogramma dat in 90 procent van de gevallen kan detecteren of iemand na een misdaad liegt of niet. Het venijn zit natuurlijk in die 10 procent.Vandaar dat Porter en Ten Brinke van mening zijn dat hun methode wel gebruikt kan worden om politieonderzoek te sturen maar niet als wettig en overtuigend bewijs.

Vervolgens is te zien hoe de Belg Bruno Verschuere van de Universite van Amsterdam in een Belgische rechtszaak over moord of doodslag met succes de betrouwbaarheid van een leugendetector ter discussie stelt. Ook Ewout Meijer van de Universiteit van Maastricht, medeproducent van Leugendetectie.nl vindt de betrouwbaarheid van legendetectoren onder de maat.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Natte maand

Webwereld brengt deze maand iedere dag een datalek naar buiten. Uit vrees voor ‘maatschappelijke ophef’ hebben de gemeentes zich al schrap gezet voor de resultaten van deze lekmaand. Eindelijk!, juicht Karin Spaink. Het artikel is ook in Parool verschenen.

Datalekken vinden is inmiddels een gewilde sport geworden. Helaas is het geen topsport: terwijl instanties instellingen en bedrijven steeds meer gegevens van ons willen, zijn diezelfde dataverzamelaars vaak laks met de beveiliging ervan – wat raar is.

Juist wanneer onze gegevens zo onmisbaar zijn voor hun bedrijfsvoering, voor onze identificatie en voor het correct uitvoeren en verwerken van onze transacties, verdienen die een hoge graad van bescherming. Desondanks gaan veel websites en applicaties gebukt onder elementaire fouten. Derden kunnen daardoor makkelijk met onze gegevens aan de haal gaan. Privacyschendingen, fraude, identiteitsdiefstal en valse verdenkingen zijn het gevolg.

Zo bleek vorige maand dat je bij de Belastingdienst met een willekeurig DigiD op andermans naam een toeslag voor huur-, zorg- of kinderbijslag kon aanvragen, diens rekeningnummer in het jouwe kon veranderen en die toeslag kon wegsluizen. De Belastingdienst is zo naar schatting voor ruim een miljoen opgelicht; honderden – mogelijk duizenden – mensen zijn ofwel hun toeslag misgelopen, ofwel valselijk als fraudeurs aangemerkt.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Dure olie uit de diepzee

We kunnen maar beter stoppen met olieboring op diepzee, stelt gastauteur Hans Verbeek. De praktijk is te complex geworden en levert te weinig op.

Joseph Tainter en Tadeusz Patzek hebben zich verdiept in de ramp met de Deepwater Horizon in de Golf van Mexico in april 2010. Samen schreven ze daar een boek over: Drilling Down: The Gulf Oil Debacle and Our Energy Dilemma. Tainter en Patzek plaatsen de ramp in een breder perspectief van de almaar moeilijker wordende energiewinning. Dankzij goedkope fossiele energie hebben wij een complexe samenleving opgebouwd, waarin we niet zuinig hoeven te zijn met grondstoffen. De complexe samenleving heeft de neiging verder te groeien en steeds complexer te worden. Er is steeds meer energie nodig.

Tegelijkertijd daalt het rendement van energiewinningsprojecten (EROEI: energy return on energy investment). Honderd jaar geleden leverde een kleine investering van energie (boren naar aardolie) vaak een honderdvoudig rendement op. Nu de makkelijk winbare energiebronnen uitgeput raken, dalen de rendementen. Oliewinning uit teerzand heeft naar schatting een rendement van 1:4.

Deze beide ontwikkelingen leiden tot riskante projecten zoals de winning van aardolie in de diepzee. De benodigde technologie is dermate complex, dat er maar weinig mensen het gehele proces overzien. Bovendien bevat de machinerie zoveel onderdelen dat die inherent onveilig is geworden. Ieder onderdeel heeft een zeer kleine faalkans. Maar als je miljoenen onderdelen hebt, zal er toch vaak iets misgaan. Voor een uitgebreide bespreking van dit boek verwijs ik naar Our finite world, het weblog van Gail Tverberg.

Foto: copyright ok. Gecheckt 24-10-2022

Buiten werktijd werken

Sargasso start vandaag de nieuwe rubriek De Praktijk, waarin vakmensen vanaf de werkvloer berichten over hun werk, de samenleving, dilemma’s en politiek. De rubriek verschijnt voorlopig wekelijks. De auteurs zijn vakmensen die openhartig zullen berichten en daarom vaak onder pseudoniem schrijven. Vandaag de eerste aflevering over Tandarts, geschreven door zijn assistent, die probeert te laveren tussen plicht en service.

Durf maar eens nee te zeggen. Als de agenda al tot 20.00 vol zit en patiënt met pijn belt. Als een patiënt blijft volhouden dat er een afwijking in haar mond zit terwijl de problemen tussen haar oren zitten. Als een patiënt dringend behandeld moet worden, maar er nog drie rekeningen openstaan.

Veel dilemma’s bij De Tandarts draaien om nee. En nee zeggen is voor hem niet altijd even makkelijk. In zijn opleiding is hem namelijk geleerd dat je een zorgtaak hebt, een zorgplicht zelfs. En daar heb je je aan te houden, zeker in genoemde gevallen. Nu is deze tandarts er ook nog eentje die veel over heeft voor zijn patiënten en dus niet echt resoluut nee zegt. Hij is geen tandartsfabriek, maar een eenvoudige eenmanspraktijk. Er zijn dan ook voorbeelden in overvloed waarin hij eigenlijk nee zou moeten zeggen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Grote gebouwen en de gemeentepolitiek

De gemeenteraad van Arnhem heeft beslissingsangst. Daarom wil ze middels een referendum tot een besluit komen over de restauratie van de Eusebiuskerk in hartje binnenstad. Maar een referendum is hiervoor een totaal verkeerd middel, de gemeenteraad moet hier zelf over beslissen. Dat konden ze ook bij andere miljoenenprojecten. Een gastbijdrage van MB.  

De gemeenteraad van Arnhem komt er even niet uit. Ze staat voor een grote bezuinigingsopgave en wordt tegelijkertijd geconfronteerd met de restauratie van de Eusebiuskerk. Dit rijksmonument staat op het nogal toepasselijk genaamde Kerkplein, ingeklemd tussen de Broerenstraat en de Markt. De kerk vormt het centrum van het centrum. De eredienst wordt er al jaren niet meer georganiseerd. De kerk doet tegenwoordig dienst als ruimte voor allerlei bijeenkomsten: lezingen, tentoonstellingen en beurzen om er maar een paar te noemen.

Het gebouw is in zijn huidige verschijningsvorm een stokoude twintigste eeuwer. In de oorlog werd het zwaar verwoest – net als de rest van Arnhem. De wederopbouw van het gebouw bood Arnhemmers hoop en uitzicht op een nieuwe, rooskleurige toekomst. De naoorlogse restauratie vond echter plaats met minimale middelen. Het gevolg is dat er nu een nieuwe restauratie nodig is. En die is kostbaar – heel kostbaar. De restauratie gaat 80 miljoen euro kosten en het gerucht gaat dat alleen al de steiger, die de toren nu siert, meer dan een miljoen kost.

Foto: Jay Phagan (cc)

Kijklust en cameratoezicht

Vrouwen zijn in de publieke ruimte onderwerp van kijklust. Niet door nafluitende mannen, maar door bewakingscamera’s. Dit is slechts een van de perverse gevolgen van cameratoezicht, stelt Karin Spaink. Het artikel is ook in Parool verschenen.

Onderzoek wijst steevast uit dat bewakingscamera’s criminaliteit niet doen afnemen. Dat we er niettemin zo dol zijn, is te wijten aan twee kapitale, elkaar tegensprekende denkfouten: enerzijds gaan we ervan uit dat mensen volkomen rationeel zijn, anderzijds dat ze zich niet aanpassen.

Geweld op straat is bij uitstek irrationeel: geen aanvaller of hooligan die eerst zijn pakkans berekent voordat-ie los gaat. Dieven zijn wél calculerend, maar geven hun stiel heus niet op vanwege camera’s. Ze zetten een muts of capuchon op, of verleggen hun werkterrein. (De stijging van gewelddadige overvallen in woonhuizen houdt rechtstreeks verband met de betere beveiliging van drukke straten, banken en winkels.)

Cameratoezicht heeft pluspunten. Wanneer mensen weten dat ergens bewakingscamera’s zijn, voelen ze zich vaak veiliger. En soms – hoewel minder vaak dan we denken – vergemakkelijken camerabeelden de opsporing. De vraag is wel of een illusie plus gering rendement de inzet van zoveel geld en menskracht legitimeert.

Dat prangt des te meer omdat cameratoezicht principiële nadelen heeft. Ons beeld van misdaad verschuift erdoor naar lijfelijke criminaliteit, naar spektakelmisdaad. Fraude, oplichting, omkoping, chantage, belastingontduiking – kortom: witteboordencriminaliteit – vang je niet met camera’s; zulke misdaden raken letterlijk uit ons zicht.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Daling gemiddeld olieverbruik, maar niet in Nederland

Het gemiddelde olieverbruik neemt af, zegt blogger Hans Verbeek, maar niet in Nederland. in deze gastbijdrage.

Stuart Staniford laat op zijn blog Early Warning zien dat het aardolieverbruik per hoofd van de wereldbevolking sinds 1980 niet is toegenomen.

De gemiddelde mens gebruikt 4,5 vaten olie per jaar en dat is de laatste 25 jaar niet veranderd. Maar als je gaat kijken naar afzonderlijke landen, dan zie een ander beeld. In sommige landen daalt het olieverbruik sinds de jaren ’70.

In de VS piekte het olieverbruik tussen 1975 en 1980. In Duitsland rond 1980 en in Frankrijk en in Groot-Brittannië rond 1973. Al deze Westerse landen zijn al voorbij hun peak-olieverbruik.

Waarom daalt het aardolieverbruik al tientallen jaren? De energie-intensieve industrie is afgebouwd en verplaatst naar lagelonenlanden. Men is overgeschakeld op andere energiebronnen: aardgas, kernenergie, windenergie en biobrandstof. En men is zuiniger geworden. De auto’s zijn zuiniger geworden, vooral in de VS. En in de VS daalt ook het aantal gereden kilometers sinds 2007.

Saoedi-Arabië is de wereldkampioen aardolieverbruik. De gemiddelde Saoedi verbruikt bijna 40 vaten per jaar en dat stijgt nog altijd. Experts verwachten dat in 2030 Saoedi-Arabië niet meer kan voorzien in de eigen oliebehoefte en olie-importeur zal worden.

Foto: Enric Borràs (cc)

Media over Israël en Palestina: onvolledig en richting pro-Israël

Zijn de Nederlandse media zoals NRC Handelsblad, Telegraaf en de Volkskrant vooringenomen in hun berichtgeving over het Israëlisch-Palestijnse conflict? In ieder geval zijn ze onvolledig en soms duidelijk pro-Israël. Dat blijkt uit een kwantitatieve analyse van de Nederlandse Nieuwsmonitor. Onderzoeker Joep Schaper legt uit.

Zijn de Nederlandse kranten ‘pro-Israëlisch’ of ‘pro-Palestijns’? Deze vraag dringt zich al snel op als het gaat over de media en het Israëlisch-Palestijns conflict. Voormalig NRC-redacteur Hans Moll beschuldigt in een zijn boek het NRC Handelsblad van een pro-Palestijnse vooringenomenheid. Onderzoek naar vooringenomendheid in een dergelijk complex conflict is lastig, want wat is objectief?

Verschillende aspecten in de berichtgeving over gebeurtenissen kunnen duiden op partijdigheid. Vooringenomenheid meten door middel van brongebruik is eenvoudig. Omdat het om twee partijen gaat en hoor en wederhoor in ieder artikel een basiswaarde is, is ongeacht de onderzoeksperiode en nieuwsgebeurtenis een verhouding van 50 procent voor de ene partij en 50 procent voor de andere partij het meest ‘eerlijk’.

Het meten van slachtofferschap is moeilijker. We hebben onderzocht welke krant in verhouding tot de andere kranten meer de ene partij als dader en de andere partij als slachtoffer beschouwt, maar in hoeverre dat terecht is of recht doet aan de situatie hangt van zienswijze van de lezer af. Om toch uitspraken over vooringenomendheid te kunnen doen, vergelijken we kranten met elkaar en met rapporten van de VN en Amnesty International.

Foto: copyright ok. Gecheckt 12-10-2022

Algemene Beschouwingen waren veel graden Thorbecke

De verstoring van Wilders daargelaten, zagen de Algemene Beschouwingen er vanuit het oogpunt van dualisme en democratie er lang niet zo slecht uit, betoogt GB, van Publiekrecht & Politiek.

De Algemene Beschouwingen van 2011 lenen zich voor veel reflectie. Hoe fatsoenlijk zijn onze volksvertegenwoordigers nu eigenlijk nog? En wat is er toch mis met die vaak geroemde ‘inhoud’ als het minste incident voldoende is het daar niet meer over te hebben? Die vragen zijn elders reeds gesteld en omstandig beantwoord. Hier steken we de staatsrechtelijke thermometer in de politieke praktijk. Dit keer met de thermometer van het dualisme. Hoeveel graden Thorbecke was de afgelopen week?

Antwoord: het ziet er veelbelovend uit.

Anders dan in de hoogtijdagen van het Paarse monisme nu geen samenwerkende coalitie die even zelfverzekerd als dichtgetikt is. Dat was wel duidelijk. Wat ervoor in de plaats is gekomen, nog niet. Een kabinet met vertegenwoordigers van partijen die samen een minderheid in de Tweede Kamer zijn, is inderdaad een minderheidskabinet. Maar dit kabinet berust wel degelijk op een samenwerking van partijen die wel een meerderheid vormen. In die zin is het een gewone meerderheidscoalitie, op wiens vertrouwen dit parlementaire minderheidskabinet rust.

De PVV maakt onderdeel uit van de coalitie die dit kabinet parlementair mogelijk maakt. Toch stoof Wilders meteen bij de aanvang van het debat als een fanatieke oppositiefret de konijnenheuvel van de PvdA binnen. Cohen was de Grote Gedoger, bedrijfspoedel, mede-klungelaar en nog zo wat. Daarmee maakte Wilders handig gebruik van de verwarrring tussen de vraag wie aan de basis van dit kabinet staat en wie met dit kabinet samenwerkt. Hoewel Cohen goed reageerde, was hij weer in een up-hill-battle verzeild geraakt. Ik zie eigenlijk maar een manier waarop Cohen had kunnen terugslaan. Meteen na het ordevoorstel van Wilders een motie van wantrouwen aankondigen en daar hoofdelijke stemming over vragen. Twintig keer ´tegen´uit het PVV-vak had het beeld van de Grote Gedoger veel beter rechtgezet dan een treurige act met een stekkerdoos.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Biodiversiteit zou een rechtse hobby moeten zijn

Als we nu korten op 100.000 hectare natuurgebied, dan zullen we in de nabije toekomst alleen maar meer geld kwijt zijn aan het reguleren en beschermen van onze biodiversiteit, zeggen gastredacteuren Carijn Beumer, onderzoeker Duurzame Ontwikkeling aan de Universiteit Maastricht en Marlies Hanifer, Cultuurwetenschapper

Deze week presenteerde het kabinet Rutte de nieuwe begroting voor 2012, met daarin zoals verwacht veel hervormingen en bijbehorende bezuinigingen om ons land koersvast door de eurocrisis te helpen. Daarbij is ook besloten te korten op thema’s zoals duurzaamheid, klimaat en het behoud van biodiversiteit. Zo wordt bijvoorbeeld de Ecologische Hoofdstructuur (EHS), het netwerk van Nederlandse natuurgebieden, 100.000 hectare kleiner dan gepland. Dat lijkt in deze roerige tijden, een schappelijke beslissing. Maar de inkrimping van de EHS heeft te veel lange termijngevolgen voor de Nederlandse biodiversiteit én voor de economie om deze plannen door de Tweede Kamer goed te laten keuren.

Dit kabinet schrapt namelijk de kern van het Nederlandse ruimtelijke ordeningsbeleid: het maken van robuuste verbindingen tussen natuurgebieden. Die zijn er voor bedoeld om de natuur zichzelf zo veel mogelijk te reguleren bij een veranderend klimaat. Gebeurt dat niet, dan gaat de kwaliteit en diversiteit van onze omgeving steeds meer achteruit. De volledige EHS maakt het mogelijk dat de Nederlandse flora & fauna zichzelf in stand houdt, zonder dat de overheid zich in de vingers snijdt met enorme natuurbeheerkosten. Het behoudt van de EHS van 700.000 hectare, zou dus eigenlijk een rechtse hobby moeten zijn.

Vorige Volgende