Gastauteur, auteur op Sargasso

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Als ‘borstvoeding’ de vraag is, is ‘fles’ geen antwoord

27 februari 2012 , 15:00 , door Gastauteur

De blogpost van Sabine Roeser over borstvoeding heeft veel losgemaakt. Vandaag een nieuwe reactie, dit keer van columniste Gabriëlle Jurriaans.

Toen ik was bevallen van mijn tweede zoon dacht ik wel te weten hoe ik moest borstvoeden. Met ruim drie jaar borstvoedingservaring op zak zou het dit keer een eitje worden. De eerste 24 uur nadat mijn kind geboren was, zag ik echter geen kraamhulp of vroedvrouw meer. Toen was het leed al geleden: zoonlief weigerde de borst en wij zaten met een borstvoedingsprobleem.

In Nederland wordt op alle fronten gekort op zorg en welzijn. Bezuinigingen hebben directe gevolgen voor miljoenen Nederlanders en dus ook op de zorg rondom borstvoeding. Daarom is de opmerking van Sabine Roeser -dat borstvoeding soms mislukt ‘ondanks al die hulp’- merkwaardig. In die eerste uren na de geboorte van een baby staat er zelden een lactatiekundige aan het kraambed, terwijl dat moment nu juist zo cruciaal is.

Lactatiekundigen kunnen je vertellen hoe frustrerend het is dat zij vaak achter de feiten aan moeten lopen. De druk om borstvoeding te doen slagen, ligt bij verpleegsters, kraamverzorgers en vroedvrouwen. Dat zijn nu net vakgebieden die geteisterd worden door een chronisch hoge werkdruk. Als er überhaupt al voldoende kennis en ervaring over borstvoeding bij hen aanwezig is.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-03-2022

Presidentiële interventies in Michigan

27 februari 2012 , 14:30 , door Gastauteur

Dit is de eerste bijdrage van Maurits Denekamp, politiek communicatiewetenschapper. Hij zal voor Sargasso de verkiezingen in de VS verslaan.

De campagnes zijn neergestreken in Michigan. Morgen worden hier, net als in Arizona, primaries gehouden. Michigan is de staat van de auto-industrie. Het is de staat waar de Amerikaanse overheid in 2008 en 2009 flink heeft ingegrepen om The Big Three, Chrysler, Ford en General Motors , overeind te houden. Deze interventie wordt ook wel de Auto Industry Bailout genoemd.

Zowel Romney als Santorum benadrukken tegen ingrijpen van de overheid te zijn. Zo ook waar het gaat om de auto-industrie, Amerika’s trots. Dit is van beide een gewaagde stelling. De leningen hebben er namelijk voor gezorgd dat de drie autofabrikanten nog bestaan. General Motors is zelfs gegroeid tot de grootste autoproducent ter wereld. De leningen zijn inmiddels terugbetaald. Met de redding is een enorm aantal banen gered. Waar Michigan eerst dik in de min stond kan inmiddels worden gepronkt met een bescheiden balansoverschot van 457 miljoen dollar. Zo lijkt het er dus op dat de bailout vooral positieve gevolgen heeft gehad.

Het is de vraag hoe Republikeinse kiezers hierop zullen reageren. Houden zij vast aan de principes van een kleine en non-interveniërende overheid of achten zij het welzijn van de staat Michigan belangrijker, ook al betekent dit een proactieve overheid die zich bemoeit met de industrie?

Foto: Images Money (cc)

It’s the monetary system, stupid!

25 februari 2012 , 10:00 , door Gastauteur

Geld is niet zozeer ruilmiddel, maar vooral een veroorzaker van centralisatie, ongelijkheid en bron van macht. Dat is wellicht de grootste les van de eurocrisis, zegt Zeitgeist-coördinator Seth Lievense.

We zijn gered! Het akkoord is misschien niet optimaal, de weg voor de Grieken is lang en Noord-Europa moet flink in de buidel tasten, maar veel keuze hadden we niet. De druk is van de ketel en we kunnen er weer even tegenaan.’ Het algemene debat wijkt aldoor niet ver af van deze gedachtegang. Toch weten we dat we enkel tijd hebben gekocht. Sinds 2008 is er eigenlijk weinig veranderd en zijn problemen enkel geëscaleerd. Alhoewel, één constante lijken we van uit te kunnen gaan: de bank als winnaar. Keer op keer.

Hoe zijn we hier eigenlijk gekomen? Het begon al lange tijd geleden in de Verenigde Staten met het verstrekken van makkelijk toegankelijk krediet via de creditcards/leningen en gaf de economie daarmee een grote voorsprong ten opzichte van andere economieën. De rekening werd vervolgens niet betaald, maar opgevangen met nieuw makkelijk toegankelijk krediet in de vorm van hypotheken. De rotte appels werden gebundeld in pakketjes met andere schulden en kregen een triple-a kredietwaardigheid van de kredietbeoordelaars -de welbekende Credit Default Swaps (CDS). De schulden konden met deze CDS’s worden geëxporteerd en de risico’s werden de problemen van internationale banken, (lokale) overheden en pensioenfondsen. De aflossingsproblemen in de VS werden zo ieders probleem, de waarde van dit triple-a bezit verdampte deels en de banken, lokale overheden en pensioenfondsen zaten in grootse schulden. Wederom werd nieuw krediet verleend, nu door de Centrale Banken of de overheid -welke vervolgens bij de Centrale Bank aankloppen. En zo zitten we nu bij -het door Goldman Sachs uitverkochte- Griekenland dat gisteren weer voor €130 miljard aan krediet werd voorzien van de Centrale Bank, het IMF en instituut Europa: ‘de trojka’. Ze hebben zich ondertussen gevormd tot de dominante spelers met Europa als speelveld.

Foto: copyright ok. Gecheckt 23-11-2022

Verlos de Grieken van hun verlossers!

24 februari 2012 , 14:30 , door Gastauteur

Onder het mom van redden, wordt Griekenland kapot bezuinigd. Europese burgers mogen dit niet laten gebeuren. Een Europees manifest, uit het Frans vertaald door Dennis Schep.

Terwijl de helft van de Griekse jeugd werkloos is en er 25.000 daklozen door Athene dwalen; terwijl 30% van de Griekse bevolking onder de armoedegrens leeft en duizenden families zich gedwongen zien hun kinderen elders onder te brengen om ze voor honger en kou te behoeden; terwijl vluchtelingen en de nieuwe armen wedijveren om de best gevulde vuilnisbakken, leggen de “redders” van Griekenland het land een nieuw hulpplan op – onder het voorwendsel dat de Grieken er niet hard genoeg voor werken – dat de sociale misstanden dreigt te verdubbelen. Een plan dat een einde maakt aan het recht op arbeid, dat de armen in de meest extreme vorm van ellende stort, en de middenklasse zal doen verdwijnen.

Het doel is niet om Griekenland te “redden.” Alle economen die hun naam waardig zijn zijn het hierover eens. Het gaat erom tijd te winnen om de interesses van de schuldeisers veilig te stellen, terwijl het land langzaam in faillissement afglijdt. Maar bovenal gaat het erom van Griekenland een laboratorium van sociale verandering te maken dat, in de volgende fase van de crisis, over heel Europa uitgespreid zal worden. Het model waarmee nu in Griekenland geëxperimenteerd wordt is een model waarin sociale diensten, scholen en ziekenhuizen worden geruïneerd, waarin gezondheid tot een privilege voor de rijken wordt, en waarin kwetsbare bevolkingsgroepen zijn gedoemd tot een zorgvuldig geplande eliminatie, terwijl zij die nog werken veroordeeld worden tot de meest extreme vormen van verarming en precariteit.

Foto: copyright ok. Gecheckt 02-03-2022

Gletsjers passen niet in flitsende koppen

21 februari 2012 , 19:00 , door Gastauteur

‘Gletsjers en polen smelten minder dan gedacht’, kopt een artikeltje op de populaire site nu.nl. Diverse andere media geven vergelijkbare berichten over een onderzoek dat begin februari in Nature verscheen. Verwarring troef. De boodschap in enkele media lijkt te zijn: hoera, het valt allemaal reuze mee, die wetenschappers destijds overdreven. Hiermee verdwijnen echter de belangrijkste conclusies van het onderzoek achter de horizon. Hoe moet het onderzoek dan wel worden begrepen? En hoe verhoudt het zich tot eerdere studies? Een gastbijdrage van Jan Wuite, Ernst Schrama en Jan Paul van Soest.

Een icecap is geen ijskap

De terminologie steekt nauw. In veel media worden gletsjers, ijskappen en polen op één hoop gegooid, het onderscheid is onduidelijk. Het artikel richt zich met name op wat in jargon ‘glaciers and ice caps’ (GICs) wordt genoemd. Hiermee wordt bedoeld alle ijsmassa’s op land buiten Groenland en Antarctica. De term ‘icecap’ is niet te vertalen met het Nederlandse ‘ijskap’ – waarmee doorgaans het ijs op Groenland en Antarctica wordt aangeduid, en al helemaal niet met ‘polen’ (Noord- en Zuidpool). Met ‘icecap’ wordt bedoeld: een massa ijs die het land geheel bedekt, maar met een totale omvang kleiner dan 50.000 km2.Voorbeelden hiervan vinden we in IJsland en Patagonië. Voor het ijs op Groenland en Antarctica wordt de term ‘ice sheet’ gebruikt. De verwarring kan nog groter worden als in de reacties, zoals de blogosfeer, ook nog eens zee-ijs over dezelfde kam wordt geschoren.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Partijbestuur PvdA gijzelt de fractie

20 februari 2012 , 19:04 , door Gastauteur

Een gastbijdrage van MN van Publiekrecht & Politiek.

Dát was nog eens een slimme zet vanmiddag, van het PvdA-partijbestuur: koud had Job Cohen (ik heb hem in geen maanden zo ontspannen gezien) bekendgemaakt dat hij de Kamer verlaat, of partijvoozitter Spekman schreef een ledenraadpleging over de nieuwe fractievoorzitter uit. Die ledenraadpleging zou formeel uiteraard niet meer kunnen zijn dan een zwaarwegend advies. Maar iedereen begrijpt dat het ondenkbaar is dat een duidelijke ledenuitspraak hierover door de fractie genegeerd wordt. Spekman zette zo de fractie vakkundig in de hoek: nog voordat er kongsies konden worden gevormd, werd het initiatief rondom de opvolging naar de leden verplaatst.

Mogelijk is de recente onrust in de fractie hiertoe aanleiding geweest. Potentiële opvolgers zullen zich de komende weken in de kijker willen spelen, en medio maart gaan de sociaaldemocratische stemkaartjes de lucht in. Wie als winnaar uit die procedure komt, heeft een sterk mandaat en weet zich in de rug gedekt tegen paleisrevoluties.

Bij eerdere tussentijdse wisselingen verliep dit toch meestal anders. Bos, Halsema en Rouvoet wezen hun opvolger zelf aan. Over de opvolging van De Hoop Scheffer, Kant en De Graaf werd intern een beslissing genomen. Ik heb zo één-twee-drie geen voorbeelden paraat van tussentijdse wisselingen van fractievoorzitter waarbij de leden in feitelijk zin de sleutel in handen kregen. Het vertrek van Cohen is een persoonlijk drama, maar door Spekmans trouvaille kon het wel eens een blessing in disguise zijn voor de sociaaldemocraten.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Relaas van een langstudeerder

19 februari 2012 , 15:00 , door Gastauteur

Vanaf heden zal Laura Louwes geregeld voor Sargasso bloggen. Zij is studente in Groningen en haar stukken verschijnen ook in de Groninger Universiteitskrant.

Ik zou het liefste voor eeuwig ingeschreven willen blijven staan aan de RuG. Helaas doemden er de afgelopen jaren steeds meer obstakels op, die allemaal zeer begrijpelijk zijn, maar voor mij persoonlijk onhandig. Om me maar zacht uit te drukken. Als eerste verdween het fantastische concept Algemeen Vormende Vakken. Mocht je ‘in mijn tijd’ nog voor 30EC (1EC = 28 studie-uren) volgen aan totaal ongerelateerde lollige keuzevakken, nu is het een minor in hetzelfde thema. Ik hoorde geregeld oproepjes in mijn omgeving als “wie weet er nog een AVV van 5EC dat in twee dagen te halen is?”. Carrièretechnisch is een minor nuttiger, maar voor mensen met een brede interesse een gemis. Ik was erg blij dat ik mijn bètakant weer eens mocht inzetten bij het vak Criminalistiek aan de Farmaciefaculteit, en mijn interesse in de Islam kon bevredigen in het vak Moslimculturen van de faculteit Wijsbegeerte. En het was uitgerekend het AVV Inleiding Criminologie dat ervoor zorgde dat ik nu een tweede master Rechten wil gaan doen. De relatief nieuwe maatregel van de harde knip is ongetwijfeld een effectieve manier om de rendementen op te schroeven, maar dit zorgt er bij mij voor dat ik straks een half jaar moet wachten voor ik aan die tweede master mag beginnen omdat mijn master te klein is om twee keer per jaar op te starten. Nu vind ik dat nog wel overkomelijk, maar wat me verbaast en ontzettend tegenvalt is het financiële plaatje. Was ik net als mijn stagegenoot zo slim geweest om na het afronden van mijn studie mijn masterbul een jaar geleden nog niet aan te vragen, dan had de master me maar 1700 euro gekost. Nu zal ik over anderhalf jaar 10.500 euro moeten ophoesten. In één termijn alstublieft. Dat ik die tweede master zelf moet betalen snap ik, maar als achtste- en straks negendejaars mag ik dat bedrag niet meer lenen. De langstudeerdersboete van 3000 euro schiet de DUO dan weer wel voor, bij wijze van overgangsregeling. Enige voordeel is dat ik de komende jaren niet meer zal klagen over saaie vakken aangezien ik daarvoor wekelijks met vijf vreemde mannen naar bed moet, uitgaande van het standaardtarief van 50 euro.

Foto: copyright ok. Gecheckt 23-11-2022

Wat als we Brazilië hadden gehouden?

18 februari 2012 , 16:00 , door Gastauteur

Aan ‘wat-als’-geschiedenis heb je weinig, maar het is wel een leuke exercitie. Brazilië had een Nederlandse kolonie kunnen zijn. In twee gastbijdragen kijkt journalistiekstudente Esmee Verbeek naar de Nederlands-Braziliaanse verhoudingen. In dit eerste deel komt de geschiedenis aan bod. Waarom hebben we Brazilië eigenlijk afgestaan? Esmee zal de komende maanden vanuit Rio voor Sargasso schrijven.

Honderden jaren geleden stonden Nederlanders de Braziliaanse kolonie af aan de Portugezen, mede omdat we Suriname en de Caribische eilanden al hadden voor plantages en strategische posities. Anno 2012 lijkt die keuze een verkeerde.

Tussen 1600 en 1700 voeren Nederlanders wat af om ‘nieuwe’ landen te veroveren en heroveren in Midden- en Zuid-Amerika. Het doel? Meer economische en politieke macht. Curaçao namen we in 1634 over van de Spanjaarden; de positie was gunstig voor handel en kaapvaart en er was campêchehout (natuurlijke verfgrondstof). Ook andere Caribische eilanden als Saba, Sint Maarten en Bonaire veroverden we om zoutwinning en plantages. Maar eerste pogingen om Suriname over te nemen van Engeland mislukten. Pas in 1667 was Suriname officieel in ons bezit. In de tussentijd richtten de Nederlandse zeevaarders zich daarom op buurland Brazilië.

Het enorme ‘Terra Nova’ (nieuwe land) werd in 1500 ontdekt door de Portugese ontdekkingsreiziger Pedro Alvares Cabral. De WIC meerde ruim honderd jaar later aan in Bahia. Een bezetting die niet langer duurde dan een jaar. Niet echt noemenswaardig. De verovering van suikerkolonie Pernambuco in 1630, met als hoofdstad Olinda, is dat wel.

Foto: copyright ok. Gecheckt 06-11-2022

Vliegen op biokerosine: een groene mythe

16 februari 2012 , 13:00 , door Gastauteur

Biokerosine lijkt een milieuvriendelijke oplossing voor vliegen, maar is dat niet, betoogt Freek Kallenberg in deze gastbijdrage. Kallenberg is redacteur van het tweemaandelijks opinietijdschrift over milieu Down to Earth.

De Duitse luchtvaartmaatschappij Lufthansa beëindigde vorige maand voorlopig haar testprogramma van vluchten op biokerosine. Dit is een goed moment om definitief af te zien van vliegen op biokerosine, die wordt gewonnen uit landbouwgewassen. De verbouw van – hoofdzakelijk tropische – gewassen voor de luchtvaart gaat ten koste van de verbouw van voedsel. Bovendien is biokerosine niet beter voor het klimaat.

Lufthansa beschouwt haar testprogramma als een succes en kondigt aan in de toekomst meer vluchten met biokerosine uit te willen voeren. Ook andere luchtvaartmaatschappijen, waaronder KLM, British Airways en Air France, voeren testprogramma’s uit met biobrandstoffen. Luchtvaartmaatschappijen zoeken naar een alternatief voor kerosine. Kerosine is slecht voor het klimaat en de olie raakt op. Vliegen op biokerosine is echter geen oplossing, vooral niet als deze wordt gemaakt van plantaardige olie uit landbouwgewassen, zoals de jatropha die Lufthansa in haar testvluchten gebruikt.

Uit een recent verschenen onderzoek van Milieudefensie blijkt dat de verbouw van jatropha in Indonesië de verbouw van voedselgewassen verdringt en bovendien leidt tot armoede onder de boeren.

Een goed bonusjaar

14 februari 2012 , 08:00 , door Gastauteur

De bonussen zullen alleen maar stijgen, zegt organisatiepsycholoog Marlies Brenters in deze gastbijdrage.

Ondanks de publieke weerstand tegen wat ooit werd aangeduid als exorbitante zelfverrijking, hebben topbestuurders in Nederland vorig jaar hogere bonussen opgestreken. De directeuren verdienden in totaal 41,6 miljoen euro met het verzilveren van opties en aandelen. Dat is een stijging van 34 procent, zo blijkt uit onderzoek van De Volkskrant. De hoogste bonus is voor Eric Meurice van ASML. Hij toucheerde vorig jaar 6,7 miljoen voor zijn inspanningen.

In deze tijden van crisis waarbij van werknemers wordt gevraagd om af te zien van salarisverhoging, aarzelen de topmannen en topvrouwen niet om zichzelf rijkelijk te bedelen. Daarover bestaat kennelijk geen gêne. De inkomenskloof tussen de top en de werkvloer wordt steeds groter, maar dat leidt niet tot enige zelfmatiging bij degenen die het in ondernemend Nederland voor het zeggen hebben. In tegendeel. En dat is niet vreemd als je begrijpt hoe mensen, en dus ook bestuurders, hun eigen gedrag goedpraten.

Allereerst overschatten mensen altijd hun eigen aandeel in succes. Als het goed gaat met hun bedrijf zijn bestuurders geneigd om te denken dat dit komt omdat zijzelf zo goed zijn. Natuurlijk zijn ze heel belangrijk voor het succes, want zij bepalen de strategie. Maar daarmee nog niet het resultaat. Dat hangt op de collectieve inzet en prestatie van alle medewerkers. Minstens even doorslaggevend voor goede bedrijfsresultaten zijn de externe omstandigheden die maken dat je als bedrijf de wind mee of tegen hebt. Is bijvoorbeeld ASML niet ook zo succesvol omdat de vraag naar smartphones en tablets zo groot is? Dat het goed gaat met dit bedrijf is vooral ook te danken aan hightech elektronica giganten als Samsung, Apple en Nokia die de markt aanjagen voor de chipmachines die ASML levert.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Scholen gestraft voor de fouten van voormalige bestuurders

13 februari 2012 , 09:00 , door Gastauteur

Het bestuur van een groepje Limburgse basisscholen deed zich voor negen ton tegoed aan voor onderwijs bedoeld subsidiegeld. Foute boel. Dat bestuur werd uiteindelijk naar huis gestuurd en vervangen door een bestuur dat zich wel aan de regels houdt. Eind goed, al goed? Nee, zegt gastredacteur Bart Voorzanger, niet als het aan het ministerie ligt. Dat stuurt verbeten aan op een herhaling van het drama door het nieuwe bestuur te dwingen tot de verspilling van subsidiegelden die ’t het oude bestuur verwijt.

Bij de Stichting Islamitische Scholen in Helmond e.o. (verder ‘SISHeo’) was het in 2007 een puinhoop, daarover geen misverstanden. Medezeggenschap bestond er niet. Sommige bestuursleden liepen rond op scholen waar ze niets te zoeken hadden – ze horen ‘op afstand’ te besturen – en werden daar onder het mom van vage baantje voor betaald. Andere werden betaald voor bezigheden die ze juist niet verrichten. Ouders en personeelsleden voelden zich – waarschijnlijk terecht – door het bestuur geïntimideerd en bedreigd. En het onderwijs was mager. Kortom: alle ellende die we bij menig stichting voor islamitisch onderwijs eerder elders al evenzeer zagen. De onderwijsinspectie legde die misstanden in rapporten vast, compleet met de reacties van de betrokkenen die op detail wat sputterden, maar de hoofdlijn van de inspectiebevindingen ongemoeid lieten.

Als sprookjes het echte leven gaan beïnvloeden

12 februari 2012 , 10:00 , door Gastauteur

Een gastbijdrage van Zillewold.

Elk land heeft zo zijn eigen problemen met religieuze mensen. Soms politiek, soms maatschappelijk, vaak vermakelijk en onschuldig, soms catastrofaal. Maar ook wel eens gewoon irritant. Zoals in Frankrijk waar het oog van God was gevallen op een arme sekspeeltjes verkoper. Volgens verschillende kranten staat zijn winkel binnen een straal van 200 meter van een school en eigenlijk mag je dan van de Franse wet geen pornografisch materiaal verkopen. Geen haan die daar naar kraait natuurlijk, maar het zouden de Judassen van de Katholieke kerk niet zijn als ze daar geen zaak van zouden maken. Een rechtbank in Parijs moet nu besluiten of zo’n speeltje erotisch of pornografisch materiaal is. Voor de gelovigen is het duidelijk: met een voorbinddildo is enkel en alleen een fysiologisch effect te bereiken en daardoor pornografisch. Zij hebben uiteraard geen boodschap aan die vrouwen die het hier niet mee eens.

Gezeur om niets natuurlijk. Zo hadden wij hier laatst nog Meneer van der Sluis. Meneer van der Sluis is voorzitter van de Nederlandse Vereniging tot bevordering van de Zondagsrust en Zondagsheiliging en deze club heeft, behalve een veel te lange naam, ook een probleem met alles wat op zondag gebeurt. Zo ook een eventuele Elfstedentocht. Er werd afgelopen maandag dus druk gelobbyd bij de Vereniging De Friesche Elf Steden om de tocht niet op de dag des Heren te rijden. Liever helemaal niet, dan op zondag vond Meneer van der Sluis die gebroederlijke bijval kreeg van de fractievoorzitter van de SGP, Kees van der Staaij.