Gastauteur, auteur op Sargasso

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Slordig denken over windenergie geeft onjuiste conclusies

1 september 2012 , 18:00 , door Gastauteur

Windenergie zou meer energie kosten dan het opbrengt. Die boodschap was recent op verschillende blogs te lezen en leidde tot Kamervragen. Maar het onderzoek waar die conclusie uit voortkwam, deugde van geen kant, zeggen Bart Ummels en Jan Paul van Soest.

De brandstofbesparing door windenergie is veel lager dan iedereen denkt, berichtten recent verschillende blogs. Tweede-Kamerlid René Leegte (VVD) bepleitte een nader onderzoek, en stelde vragen aan minister Verhagen van El&I. De berichten zijn gebaseerd op een notitie ‘Brandstofbesparing bij de Nederlandse elektriciteitsvoorziening’ van dr. Cees le Pair, die eerder al eens een vergelijkbare analyse maakte. Men kan van mening verschillen of windmolens mooi of lelijk zijn, maar de brandstofbesparing (en daarmee de CO2-reductie) door wind is geen mening: Die is gewoon uit te rekenen.

Dat is dan ook gebeurd. Meerdere malen. Onder meer door een van ondergetekenden in zijn proefschrift Wind Integration (2009). Afstudeerhoogleraar professor Wil Kling werkte destijds deels bij TenneT, het landelijk netbedrijf dat het hoogspanningsnet beheert en precies weet hoe het elektriciteitssysteem werkt. Andere rekensommen zijn in 2010 gemaakt door Kema, op verzoek van het ministerie van Economische Zaken. Het door René Leegte gevraagde onafhankelijke onderzoek is er dus al. Er zijn ook tal van internationale studies; net verscheen bijvoorbeeld een analyse van het Insitute for Public Policy Reseach in het Verenigd Koninkrijk. Al die studies komen tot geheel andere getallen dan die van Cees le Pair: de brandstofbesparing en de CO2-reductie komen in alle studies veel hoger uit.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Asscher en Pechtold kunnen nu het verschil maken

1 september 2012 , 10:00 , door Gastauteur

Eerder werd op Sargasso al geconstateerd dat het debat over de toekomst van ons onderwijs ontbreekt is in de strijd om de kiezersgunst. Dat uitgerekend van buiten Den Haag een oproep tot debat komt is volgens Jan Fasen, directievoorzitter van het Connect College, een mooie gelegenheid om in discussie te gaan over wat we nu echt willen met ons onderwijs.

Blij verrast las ik afgelopen zaterdag in het NRC de oproep van Lodewijk Asscher aan Alexander Pechtold om met hem in debat te gaan over onderwijs. Blij, omdat een van de belangrijkste thema’s van deze tijd eindelijk punt van debat wordt. Verrast, omdat over zo’n belangrijk thema als onderwijs uitgerekend een politicus van buiten de Haagse arena zo’n oproep doet.

De punten die Asscher noemt zijn wel old-fashioned: heldere normen, bijscholing van leraren, nieuwe methoden en een Inspectie die echt optreedt. Bestuurlijk is dit allemaal te regelen, dat heeft hij bewezen in Amsterdam, maar of we daarmee het onderwijs hebben dat antwoord geeft op de leervraag van de hedendaagse leerling is nog maar zeer de vraag. Die leerling is niet veranderd, maar zijn leervragen wel. Omdat de omgeving waarin hij leert en de manier waarop hij wil leren is veranderd. Dat heeft die leerling niet zelf bedacht, laat staan veroorzaakt. Maar kinderen hebben een fenomenaal aanpassingsvermogen in veranderende situaties.

De samenleving is veranderd en verandert nog steeds. Met een diepgang en snelheid waardoor onzekerheid voor de toekomst de enige zekerheid is die we nog hebben. De huidige crisis toont aan dat een aantal, onschendbaar gewaande, paradigma’s op kiepen staan. Politieke -, financiële -, morele -, omgevings – en economische paradigma’s zijn aan herdefiniëring toe. Dat móet consequenties hebben voor de manier waarop we naar onderwijs kijken. We bevinden ons daarom ook in een leercrisis en om die crisis aan te pakken is, zoals Asscher terecht stelt, meer nodig dan geld. Allereerst snakken we naar visie, visie en nog eens visie. Op de samenleving van de 21e eeuw. Uitgedrukt in een meeslepend verhaal. Geen polariserend of minachtend verhaal dat een heel onderwijsveld beledigt, zoals de VVD vooral doet. Maar een hedendaags verhaal dat hoop en vertrouwen biedt en ons verlost van het dominante denken in systemen, regels en structuren.

Foto: copyright ok. Gecheckt 23-11-2022

Cannabijsluiter

31 augustus 2012 , 17:00 , door Gastauteur

Jason Halman werd vrijgesproken van moord omdat hij ontoerekeningsvatbaar was verklaard door het Pieter Baan Centrum. Hij had een psychose, veroorzaakt door cannabisgebruik, toen hij zijn broer neerstak. Hoe kan het, vraagt criminologe Therese Klok zich af, dat er zo weinig voorlichting gegeven wordt over een middel dat zulke gevolgen kan hebben?

Als echte Hollandse behoor ik vóór het gedoogbeleid en vrij drugsgebruik te zijn en zelf wiet te kweken op mijn balkon en zo. En als criminologe al helemaal. Toch moet ik uit de kast komen als non-gebruiker, denk ik. Niet alleen als non-gebruiker, maar ook als iemand die eigenlijk haar wenkbrauwen fronst bij het gemak waar er in Nederland over recreatief drugsgebruik gedacht wordt.

Ik denk namelijk dat de nadelen niet opwegen tegen de voordelen en dat de mensen die regelmatig gebruiken er niet gezond mee omgaan. Maar zij missen inmiddels de helderheid van geest om dat te beseffen. Een tekenend voorbeeld is de zaak Halman. Honkballer Gregory Halman wordt op 21 november 2011 door zijn bloedeigen broer Jason Halman vermoord. Doodgestoken na een ruzie over geluidsoverlast. Jason komt thuis na een nacht stappen en blowen en zet de muziek hard aan, zodat hij minder last heeft van de stemmen in zijn hoofd. Greg klaagt over de muziek, wil slapen en Jason steekt hem in zijn hals met een mes. Jason, op dat moment 22 jaar oud, heeft aanvankelijk helemaal niet door dat hij zijn twee jaar oudere broer heeft doodgestoken, zo ver heen was hij.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De Paralympics: moge de minst beperkte winnen

30 augustus 2012 , 19:00 , door Gastauteur

Waarin gastredacteur Johnny Volente een Micha Wertheimpje doet en nut en noodzaak van de paralympics analyseert.

Gisteren zijn in Londen de Paralympische Spelen officieel geopend. De Britten organiseren dat niet voor hun lol. Als je de echte Spelen naar je stad haalt dan verplicht je jezelf namelijk om ook zorg te dragen voor het gehandicapte kleine broertje. Het is een beetje als dat misselijke gevoel nadat je je katerige honger gestild hebt met te veel afhaalchinees, maar dan beter voor je karma. En voor je stoelgang.

Het klinkt charmant dat mensen die niet kunnen lopen toch topsport kunnen beoefenen, maar eigenlijk is het vrij curieus. Iemand die spastisch is zal nooit hersenchirurg worden en een blinde wordt geen buschauffeur. Waarom moeten mensen zonder armen dan wel zwemkampioen kunnen worden?

Ikzelf zou de Tour de France wel eens willen winnen, maar ik heb geen conditie, geen doorzettingsvermogen en geen fiets. Dat gaat hem dus niet worden. Hoewel… er zijn vast wel een miljard mensen te vinden die nog minder getalenteerd zijn dan ik. Afhankelijk van waar je de grens trekt win ik de Tour de France voor ongetalenteerde wielrenners.

Dat lijkt vergezocht, maar op de Paralympics gaat het precies zo. De sporters worden op basis van de ernst van hun handicap verdeeld over verschillende klassen. Op de echte Spelen gebeurt het indelen in klassen ook. Allereerst wordt er in bijna elke sport geschift naar geslacht, omdat vrouwen voor de meeste sporten nu eenmaal minder aanleg hebben dan mannen. Bij vechtsporten worden de deelnemers vervolgens in gewichtsklassen ingedeeld, want een ventje van vijftig kilo maakt in de boksring weinig kans tegen een superzwaargewicht waar hij twee keer in past. Dat er precies tien klassen zijn en niet drie of zestig is even willekeurig als discutabel.

Foto: copyright ok. Gecheckt 23-11-2022

Nu ook Teddy Riot

24 augustus 2012 , 11:00 , door Gastauteur

De veroordeling van de punkband Pussy Riot liet zien dat het in Rusland niet zo goed gesteld is met de vrijheid van meningsuiting. Buurland Belarus doet het niet veel beter, schrijft criminologe Therese Klok. Daar is een heuse Teddy Riot ontstaan.

In een vorig blog, heb ik het al gehad over de mensenrechtensituatie in Rusland, naar aanleiding van de arrestatie van de drie punkmeisjes, onderdeel van de band ‘Pussy Riot’. Ik kaartte daar ook al de situatie in Belarus aan, waar de mensenrechten net zo hard geschonden worden. Dat verhaal krijgt bij deze een staartje.

Nadat de Zweedse heren van Studio Total een X-aantal teddyberen aan parachutes loslieten boven Minsk,ontkende de Belarussische overheid het hele incident. “Er kan geen enkel vliegtuig ongemerkt de grens overkomen, deze Teddy Drop heeft dus nooit plaatsgevonden.” Het Youtube-filmpje en alle foto’s zeggen echter iets anders. Om die foto’s gaat het nu. Anton Surapin is een freelance fotograaf die een foto heeft gemaakt van de uitermate schattige en fotogenieke teddyberen en ze als eerste plaatste op internet. Deze actie heeft hij met straf moeten bekopen; hij zit inmiddels al een maand in een KGB-cel. Hem is ten laste gelegd dat hij ook illegaal de grens over is gegaan; onzin natuurlijk. Diverse fotografen zijn een solidariteitsactie begonnen. Zij hebben zich laten vastleggen op de gevoelige plaat met een beertje begeleid door de tekst, vrij vertaald in het Engels “You f**ed it yourself, so it’s you to answer. Free the journalist.” Uitvoerende fotografe en journaliste Yulia Darashkevih en Iryna Kozlik zijn daar natuurlijk op hun beurt ook niet ongestraft mee weggekomen, want hiervoor hebben zij een boete gekregen van omgerekend 300 euro.

Foto: copyright ok. Gecheckt 30-10-2022

Onderwijs en politiek: De stilte na de langstudeerboete

22 augustus 2012 , 17:00 , door Gastauteur

Afgezien van het gekrakeel over de langstudeerboete, is het oorverdovend stil over het thema onderwijs in de verkiezingscampagnes. Een gemiste kans volgens Jeroen Janssen, want er liggen nog genoeg brandende vraagstukken te wachten op een oplossing.

Je zou kunnen denken dat onderwijs weer hoog op de politieke agenda staat en een belangrijk onderwerp vormt in de verkiezingscampagne. Nadat CDA lijsttrekker Van Haersma Buma het vuurtje opstookte door te stellen dat wat hem betreft de langstudeerboete afgeschaft moest worden, lijkt het onderwijs weer helemaal terug als twistpunt in de verkiezingsstrijd. Zendtijd in alle journaals en actualiteitsrubrieken, opiniestukjes in de kranten en spoeddebatten plus een dreigende motie van wantrouwen tegen de staatssecretaris. Waar het naartoe moet met het Nederlandse onderwijs is weer inzet van de verkiezingen!

Volgens mij is niets minder waar. Behalve de aandacht voor de langstudeerboete, heerst er een oorverdovende stilte over het onderwijs in de politieke campagnes. En dat is vreemd. Waar het afgelopen jaar het onderwijs regelmatig (negatief) in het nieuws was (bijvoorbeeld vanwege onze dalende positie op internationale onderwijsranglijstjes, de bezuiniging op het Passend Onderwijs, etc.) blijft het nu stil. Wat zijn de plannen van onze politieke partijen? Wat zijn hun speerpunten wat betreft het onderwijs? Wat is de visie van onze lijsttrekkers over problemen en vraagstukken in het Nederlandse onderwijs? Weet u het? Ik niet.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

“Ik ben NIET dik! Stevig gebouwd, hooguit.”

21 augustus 2012 , 19:00 , door Gastauteur

Stereotypen over dikke mensen in de media mag best eens kritisch bekeken worden, vindt Gregor Hakkenberg van het weblog Hufterhunter.

Stripheld Obelix reageert steevast lichtgeraakt als iemand over zijn omvang begint. Maar die kan tenminste nog van zich af slaan. Dikke mensen – en met name dikke kinderen – hebben daar meer moeite mee. Gevolg: ze staan onderaan de pikorde op school, op straat en op de werkplek, en worden vaak gepest. Sommigen kunnen daar tegen, ontwikkelen een olifantenhuid. Anderen raken gefrustreerd, durven niet meer naar buiten en zoeken troost in nog meer eten.

De hufters die de zwakste schakel uitzoeken om hun eigen plek in de pikorde veilig te stellen, kunnen er eigenlijk ook niks aan doen. Ze krijgen gewoon met de paplepel ingegoten dat dik minderwaardig is. In een artikel in Trouw (via @columnisten) schrijft Asha Ten Broeke “Geef mollige medemensen hun gezicht terug“. Zij wijst er op dat op televisie dikke mensen en kinderen nooit met hun gezicht in beeld komen. Dat komt natuurlijk doordat de televisiemakers in een programma over ‘te dik’ niet graag herkenbare voorbeelden willen laten zien. Juist omdat die dikke mensen het al moeilijk genoeg hebben. Bovendien… er bestaan eigenlijk geen goede rechtenvrije afbeeldingen van dikke mensen. En áls er al plaatjes zijn, dan gaat het juist om rolbevestigende beelden van dikke mensen die ‘slechte dingen’ doen. Iets vets eten of op de bank hangen.

Foto: Logo Overheid & Internet copyright ok. Gecheckt 13-02-2022

Politici op Twitter

20 augustus 2012 , 08:00 , door Gastauteur

Wat moet de overheid met internet? Waarom zou zij zich er überhaupt mee moeten bemoeien? De Raad voor Maatschappelijke Ontwikkeling (RMO) heeft zich er de afgelopen tijd mee bezig gehouden. Op Sargasso vertelt een aantal experts de komende weken over de kansen en bedreigingen en over de vraag wat moet de overheid met internet.

Twitter, wat moet je er mee? Vertellen wat je gegeten hebt? Je beklag doen over de vertragingen in het openbaar vervoer? Iedereen een #goedemorgen wensen, voordat je richting #event, #school of #werk gaat? Elke twitteraar heeft zo zijn eigen motieven om steeds 140 tekens de wereld in te sturen, en van het overgrote deel merken wij als gewone mensen weinig.

Totdat politici de mogelijkheden van het medium inzagen. Want Twitter blijkt een effectief instrument te zijn om mensen op de hoogte te houden van de activiteiten van een politicus en zijn/haar partij. Het biedt politici de gelegenheid om rechtstreeks in contact te komen met burgers en omgekeerd. Twitter geeft politici een gezicht buiten de reguliere media om, en een stem die ze in het politieke debat in de Kamers niet altijd kunnen laten horen. Representatie non-stop. Klinkt allemaal aardig, toch?

Niet helemaal. De digitale zeepkist die Twitter is, brengt niet alleen mogelijkheden met zich mee, maar ook gevolgen. Een daarvan is dat nieuws, en daarmee de media, dankzij tweets anders gerouteerd wordt. Tweets waaraan een vleugje schandaal zit of ook maar enige nieuwswaarde heeft, worden door de nieuwe media opgepikt, opgeblazen, en weer terzijde geschoven voor het volgende item.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Wat Roemer echt deed in Boxmeer

18 augustus 2012 , 14:00 , door Gastauteur

Emile Roemer moet een zware week gehad hebben. Niet alleen werd hij door rechts en links bekritiseerd om zijn uitspraken over het Europese begrotingsbeleid, maar eerder deze week werd er getwijfeld aan zijn premierwaardigheid. Want: als wethouder van Financiën in Boxmeer had hij onder curatele gestaan. Blijkbaar kan Roemer niet met geld omgaan. Reaguurder G. de Vader biedt enige context aan dat nieuws.

Wat waren ze blij bij de Roze Rioolput. Emile Roemer had als wethouder van financiën in Boxmeer onder curatele gestaan. FEIT!, want het stond op Twitter.

Feit 1: Emile Roemer was van april 2002 tot november 2006 wethouder in zijn hometown Boxmeer.
Feit 2: De gemeente Boxmeer stond tussen 2004 en 2007 onder curatele van de provincie Noord-Brabant omdat de gemeentelijke financiën niet op orde waren.
Feit 3: Verantwoordelijke voor die cashflowfaal was Emile Roemer, wethouder van Financiën.
Feit 4: Het ging om ‘structurele tekorten’ (van 1.494.432,40 euro, om precies te zijn).
You do the math!, kirt de telegraafredacteur vervolgens triomfantelijk.
Nou vooruit dan maar.

Wel even voorop gesteld. Feit 3 is nogal gecharcheerd, want niet een wethouder maar de gemeenteraad besluit over de uitgaven. Maar goed, je werkt niet voor niks bij De Telegraaf. Hieronder the math.

Feit 5: Eind 2003 werden diverse gemeenten in Noord Brabant onder preventief toezicht geplaatst, Boxmeer onder meer na tegenvallers bij de realisatie van een brede school en een nieuw gemeentehuis, waartoe niet de wethouder maar de gemeenteraad in eerdere zittingstermijnen had besloten. Daarnaast valt te lezen in de raadsstukken dat centralisatie van rijkstaken en rijksbezuinigingen resulteerden in een aanmerkelijk lagere algemene uitkering uit het gemeentefonds. Niet echt schokkende zaken dus, en het tekort (1,4 mio) viel ook wel mee maar zou met name door de lagere afdracht van het Rijk wel structureel zijn.

Feit 6: Preventief toezicht wordt ingesteld wanneer de begroting niet materieel in evenwicht is en de meerjarenraming niet aannemelijk maakt dat er een herstel van het evenwicht komt. Dat is dus aan enige interpretatie onderhevig. Om een zetje in de juiste richting te geven, lekte de plaatselijke VVD begin 2004 stukken naar de krant alsof Boxmeer reddeloos verloren was. Inclusief alle beschimpingen aan het adres van wethouder Roemer. Zie de bijdrage in dit verslag van mevrouw Van den Brand. Gedeputeerde Staten ging mee; de SP was toen nog in geen enkele provincie vertegenwoordigd en had daar (ook nu nog) weinig vrienden. Overigens is preventief toezicht een milde toezichtsvorm (toezicht achteraf), in tegenstelling tot repressief toezicht.

Feit 7: Roemer liet zich niet kisten en in de daarop volgende drie jaar werd de taakstelling om 10% op de gemeentelijke begroting te bezuinigen keurig gerealiseerd.

Feit 8: De prestaties van Roemer gingen niet onopgemerkt voorbij aan de partijleiding van de SP, die hem in 2006 naar Den Haag haalde. Bij zijn vertrek werd grote waardering uitgesproken voor zijn kwaliteiten als wethouder, ook door de VVD. Niet in de laatste plaats omdat hij gezonde gemeentelijke financiën achterliet.

Feit 9: Korte tijd later trok de Provincie het preventieve toezicht in, omdat de structurele tekorten netjes waren weggewerkt.

Feit 10: Boxmeerse wethouders van VVD en CDA vinden dat Roemer als wethouder uitstekend heeft gefunctioneerd.

Feit 11: Boxmeer werd tijdens het wethouderschap van Roemer uitgeroepen tot beste woongemeente van Noord-Brabant.

Feit 12: De Telegraaf is een NSB blaadje dat selectief feiten presenteert om haar eigen politieke voorkeur over te brengen.

Via Retecool.

De (on)mogelijkheden van ‘user generated’ beleid

18 augustus 2012 , 12:00 , door Gastauteur

Wat moet de overheid met internet? Waarom zou zij zich er überhaupt mee moeten bemoeien? De Raad voor Maatschappelijke Ontwikkeling (RMO) heeft zich er de afgelopen tijd mee bezig gehouden. Op Sargasso vertellen een aantal experts de komende weken over de kansen en bedreigingen en over de vraag wat de overheid met internet moet.

Overheden experimenteren met online medezeggenschap op beleid, maar de ervaringen zijn wisselend. Het wereldwijd meest bekende voorbeeld van cocreatie via het internet is de herziening van de IJslandse grondwet. Een commissie van 25 burgers heeft een nieuw ontwerp gemaakt en daarbij IJslandse burgers de gelegenheid gegeven via onder meer Facebook en Twitter voorstellen aan te dragen. Dit heeft geleid tot belangrijke voorgestelde wijzigingen, onder meer over het private eigendom op visgronden. De nieuwe grondwet moet echter nog door het Parlement worden aanvaard. Het referendum vindt daarover deze maand plaats, tegelijk met de presidentsverkiezingen.

De interactieve overheid, de term alleen al wekt de suggestie van daadkracht en bedrijvigheid. In het buitenland zijn er voorbeelden te over en ook in Nederland timmeren we hard aan de weg op dit vlak. Cocreatie van burger en overheid blijkt echter knap lastig in elkaar te steken. Hoe komt het dat de ervaringen zo wisselen? Wat zijn de lessons learned?

Alledaags seksisme 2

17 augustus 2012 , 13:00 , door Gastauteur

Mijn verhaal over alledaags seksisme leidde naast positieve toch vooral tot soms heftige, negatieve reacties (zie bijvoorbeeld de Republiek Allochtonië en Sargasso). Deels kwamen die van mensen die mijn verhaal diagonaal lazen en vervolgens zelf bedachten wat ik wel vinden zou. Zulke lezers kan ik niet helpen. Anderen lazen wel wat er stond maar begrepen het anders dan ik het bedoelde, en dat betekent dat ik onvoldoende rekening hield met de belevingswereld van mijn publiek. Tijd voor verheldering dus, zegt ethicus Bart Voorzanger.

Heftig afkeuren

De mannen in de documentaire van mevrouw Peeters gedroegen zich opdringerig, respectloos, en regelrecht onbeschoft. Dat kun je alleen maar heftig afkeuren. Kennelijk had ik moeten beginnen met zo’n nadrukkelijk veroordeling. Mijn enige excuus is dat ik dat oordeel zo vanzelfsprekend vind, dat ik niet op het idee kwam het expliciet op te schrijven.

Geen vrouw (en geen man) ‘vraagt erom’ onbeschoft te worden behandeld, laat staan te worden aangerand of verkracht. Wie de manier waarop een vrouw zich kleedt of gedraagt als een uitnodiging tot zulk gedrag interpreteert, heeft iets zeer wezenlijks niet begrepen. Opnieuw: ik schreef dat niet expliciet op, omdat het wat mij (en hopelijk ook u) betreft vanzelf spreekt.

Brood en Spelen

16 augustus 2012 , 16:00 , door Gastauteur

Met het succes van de Nederlandse zwemsters op de Olympische Spelen is het makkelijk scoren voor politici door te roepen dat er meer geïnvesteerd moet worden in sport en schoolzwemmen, maar dat komt wel een beetje als mosterd na de maaltijd, vindt Therese Klok van weblog The Right Trace.

Mijn vrienden van de Multi Media Mobsters hebben al een hele blog gewijd aan de Olympische Spelen en alle politieke spelletjes die er rondom gespeeld werden. Hier wil ik er graag nog eentje aan toevoegen. Vanmorgen stond namelijk in de krant (ik zeg krant, maar ik bedoel natuurlijk gewoon op Internet), dat de PvdA “wil dat de sport ontzien wordt bij nieuwe bezuinigingen en dat er in het onderwijs meer aandacht voor komt.” Lekker makkelijk scoren zo vlak voor de verkiezingen, moet PvdA-Tweede Kamerlid Tanja Jadnanansing gedacht hebben, toen ze de memorabele woorden “Zo leiden we de Ranomi’s van de toekomst op,” uitsprak.

Want lieve, lieve Tanja: het schoolzwemmen (en ik heb geen wedstrijd gezien, maar dat Ranomi een zwemster is, was niet te missen) is een paar jaar geleden in Nederland in heel veel steden wegbezuinigd. Niet overal hoor, maar wel onder andere in Zaanstad, Den Bosch, Assen, Leeuwarden en Hoorn, Bergen op Zoom, Den Helder, Schoonhoven, Ede en Katwijk. Krap een maandje geleden werd bekend gemaakt dat er naar verwachting nog meer gesneden zal worden in het budget van schoolzwemmen. Dit zijn plannen die al liggen en dus niet 1, 2, 3 veranderd kunnen en zullen worden, alleen maar omdat jij, Tanja, iets populairs roept.