Gastauteur, auteur op Sargasso

Foto: copyright ok. Gecheckt 15-03-2022

Vergrijzing niet overdrijven

7 september 2012 , 11:00 , door Gastauteur

Politici en bestuurders hebben in de campagne de neiging de feiten nogal te overdrijven. Bijvoorbeeld als het om vergrijzing en arbeidsparticipatie gaat, schrijft socioloog en loopbaancoach Mirjam Gaasterland.

Op woensdagavond spraken demissionair minister Edith Schippers (VVD), Fleur Agema (nr. 2 PVV), Mona Keijzer (nr. 2 CDA) en Renske Leijten (nr. 2 SP) in Nieuwsuur over de zorg. “Nu doet u het weer … ” dacht ik. Weer werd alarm geslagen over de toenemende vergrijzing die ervoor zorgt dat de kosten van de zorg in Nederland de pan uitrijzen. Het groeiend aantal gepensioneerden ten opzichte van het aantal werkenden werd als zorgwekkend gepresenteerd. De factcheck corrigeerde Schippers: er zijn niet vier maar drie werkenden op één 65-plusser. Volgens berekeningen van het FD werkten er in 2001 nog 2,7 mensen per pensioengerechtigde tegen 2,3 in 2011.

Zou het niet reëel zijn om naar de totale demografische druk te kijken en de feiten echt laten spreken? De totale demografische druk is in de periode 1950 – 2011 gedaald van 81,9% tot 64,2%. De groene druk is als gevolg van het teruglopend geboortecijfer sterk gedaald. Terwijl in 1950 tegenover ieder kind/ oudere 1,2 werkende stond, was dit in 2011 1,6 werkende. De arbeidsparticipatie is in deze periode gestegen van 39% naar 47%. Er is dus weinig aanleiding voor paniekverhalen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Naar een nieuwe samenleving

6 september 2012 , 18:00 , door Gastauteur

Waarin de architect Aad Breed uitlegt dat economische groei niet in ons belang is en een pleidooi houdt om alle werklozen aan een bijzonder project te laten werken.

Op 12 september gaan we naar de stembus. Democratisch kunnen we dan uitsluitend kiezen voor economische groei. Dat is raar. We beseffen nauwelijks dat economische groei de werkloosheid en armoede op de wereld zal vergroten. Sterker nog, economische groei leidt naar de ondergang van de democratie, de sociale voorzieningen en het milieu.

Een minimale eis om te bestaan is de individuele beschikking over kernproducten zoals een fatsoenlijke woning, voldoende voedsel, kleding. Daarnaast, maar niet echt nodig, is het aangenaam als de we tot op zekere hoogte kunnen beschikken over pretproducten.

Om onze sociale zekerheid te garanderen, hebben mensen de keuze uit twee soorten economie met beide een arbeidsplicht die veertig tot vijftig jaar duurt.

Ten eerste kunnen we een samenwerkingseconomie omarmen. Hierin zijn alle productiemiddelen in handen van de overheid. De overheid bepaalt dan wat wordt geproduceerd en geconsumeerd. Het streven is voor iedereen een gratis woning, voedsel en kleding door een goede samenwerking, waarbij eigenbelang geen rol speelt. Deze vorm van economie is mislukt, vanwege de slechte kwaliteit en kwantiteit van de producten als gevolg van de afwezigheid van concurrentie en eigenbelang.
Ten tweede is er de concurrentie-economie, waarin alle productiemiddelen in handen zijn van vrije ondernemers. Die produceren in concurrentie en uit eigenbelang alleen die producten waarvoor consumenten zijn die die producten kunnen en willen betalen. Het streven is voor iedereen minimaal een betaalbare woning en voldoende voedsel en kleding. Deze vorm van economie produceert echter bij dezelfde arbeidsplichtige periode steeds grotere hoeveelheden zeer kwalitatieve producten, waarvoor steeds minder arbeiders nodig zijn. Deze vorm van economie functioneert alleen als zowel de productie als de consumptie jaarlijks groeit.

Foto: copyright ok. Gecheckt 23-11-2022

Daniël Cohn-Bendit: ‘Ik ben niet links’

3 september 2012 , 21:00 , door Gastauteur

Afgelopen zaterdag organiseerde GroenLinks in de Beurs van Berlage de conferentie ‘Het Groene Antwoord op de Eurocrisis‘, met sprekers als Sony Kapoor, Sven Giegold en Daniel Cohn-Bendit. Sargasso stuurde Tjerk Muller op pad om dit icoon van Links te interviewen. Cohn-Bendit liet zich echter geen etiketten aanmeten.

Daniël Cohn-Bendit, voorman van de linkse studentenbeweging van de jaren ’60 en ’70 en huidig fractievoorzitter van de Groenen in het Europese Parlement, is nog altijd niet bang om tegen heilige huisjes te schoppen. In zijn rede over de toekomst van Europa voor zo’n vijftig verzamelde GroenLinksers en andere geïnteresseerden, wierp hij zonder pardon de natiestaat op de rommelhoop van de geschiedenis.

In onderstaand video-interview doet hij hetzelfde met zijn linkse actieverleden, marxistische maatschappij-perspectieven en ideologische loopgravenstellingen. Allemaal oude koek. Cohn-Bendit kijkt als ‘ecologisch hervormer’ liever naar de toekomst, zegt ‘ie zelf, om te werken aan een Europa gefundeerd op gedeelde ecologische en fiscale verantwoordelijkheid, rechtvaardigheid en solidariteit.

De volledige lezingen van kredietcriticus Sony Kapoor, lijsttrekker Jolande Sap, europarlementariër Sven Giegold en Daniël Cohn-Bendit vindt u hier.

Foto: copyright ok. Gecheckt 02-03-2022

Leve de kamelenteen

3 september 2012 , 13:00 , door Gastauteur

Waarin Oud Zeikwijf een lans breekt voor de kamelenteen.

Ik wil het hebben over kamelentenen. Of liever gezegd: over de uit de VS overgewaaide afkeer daarvan. Voor degenen die het niet weten: de kamelenteen is de vorm van het vrouwelijke geslachtsdeel, onder bepaalde strakke broeken zichtbaar. Strakke broeken die de boel omhoog trekken zal ik maar zeggen. Die in de gleuf binnen dringen. You get the picture.

Liever nog dan het hebben over, breek ik een lans voor de kamelenteen. Want, zeg nou zelf, waarom zou je dit bijzonder stukje uitzicht veroordelen, laat staan verbieden? (Want dat is wat die trutten daar doen, in de VS, door het te veroordelen, verbieden ze het.) Het is toch best sexy? Ikzelf vind het eigenlijk wel mooi. Een mooie vrouw met een mooie kamelenteen, daar is toch niets op tegen? De Amerikanen, die vermaledijde puriteinen, hebben ons dit stukje schaamte weten op te dringen. Ze grossieren er tenslotte in.

Met hun naaktfobie à la Zuckerberg. Of met hun afkeer voor tepels. Ja! Tepels mogen niet in Amerika, in ieder geval niet onder een t-shirt. Toen ik in de twintig was, had je die volop, kamelentenen én tepels. Geen haan die daar naar kraaide, want niemand wist dat het not done was. Tegenwoordig zijn de kamelenteen en de tepels verscholen achter een dikke laag stof. Bij het kopen van een broek zal een vrouw niet meer vragen: ‘Krijg ik hier een mooie pan van?’, maar: ‘Heb ik geen kamelenteen?’ Bij het kopen van beha’s is het heel makkelijk: BH’s zijn heden ten dage ware pantsers, uit ondoordringbare petrochemische stoffen vervaardigde joekels van bustiers geworden, waar enkel tepels van een centimeter of drie doorheen zouden kunnen prikken. Je zweet je daarin een ongeluk, maar een kniesoor die daarop let. Want, dames en heren, de bustier van de jaren tien werkt cupmaat vergrotend. En niet zo’n beetje ook. Je zou wel gek zijn om déér tegen te zijn niet waar? Maar ondertussen is de tepel verdwenen. Het kind en het badwater.

Droom. Verdiep. En strijd tegen het Europa van de banken

2 september 2012 , 16:00 , door Gastauteur

Waarin ZeitGeist-voorman Seth Lievense en companen een dringende oproep doen voor een discussie over de banken in Europa. We moeten weer durven te dromen, daar begint het mee. Bekijk ook hun fraaie video (onderaan) die zijn première heeft op Sargasso.

‘Europa is teveel geweest van diplomaten en politici, maar nu dreigt Europa van bankiers te worden’. Treffender had Alexander Pechtold het niet kunnen formuleren. Alleen linksom of rechtsom lijkt dit Europa van de banken vrij spel te hebben.

De bancaire wereld wordt nog steeds met fluwelen handschoenen behandeld door de overheden en het geld blijft -zij het nu via Brussel stromen naar de financiële wereld. Waar zijn de hervormingsvoorstellen? De scenario’s die alternatieven bieden? En waar zijn de parlementariërs die de fundamentele vragen stellen over ons bancaire proces van geldcreatie welke ons deze schulden brengt?

Europa is ooit begonnen met de intentie oude rivalen tot samenwerking te brengen met vrede in het verschiet. Mettertijd ontwikkelde zich een economische unie met de belofte en verwachting dat een politieke unie onvermijdelijk zou zijn. Deze politieke unie is echter nooit gerealiseerd.

Eenzelfde belofte doet zich nu voor met de monetaire eenwording van Europa. Vanuit de financieel-monetaire wereld wordt politici en volk een noodzaak tot snelle besluitvorming gedicteerd om deze monetaire eenwording te realiseren waarbij slechts zijdelings wordt gepraat over politieke eenwording. Bij monde van Jan Kees de Jager blijkt dat deze financieel-monetaire sector zelfs kan dicteren wat politici zeggen onder -een overigens onware- dreiging van verhoogde rentepercentages.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Slordig denken over windenergie geeft onjuiste conclusies

1 september 2012 , 18:00 , door Gastauteur

Windenergie zou meer energie kosten dan het opbrengt. Die boodschap was recent op verschillende blogs te lezen en leidde tot Kamervragen. Maar het onderzoek waar die conclusie uit voortkwam, deugde van geen kant, zeggen Bart Ummels en Jan Paul van Soest.

De brandstofbesparing door windenergie is veel lager dan iedereen denkt, berichtten recent verschillende blogs. Tweede-Kamerlid René Leegte (VVD) bepleitte een nader onderzoek, en stelde vragen aan minister Verhagen van El&I. De berichten zijn gebaseerd op een notitie ‘Brandstofbesparing bij de Nederlandse elektriciteitsvoorziening’ van dr. Cees le Pair, die eerder al eens een vergelijkbare analyse maakte. Men kan van mening verschillen of windmolens mooi of lelijk zijn, maar de brandstofbesparing (en daarmee de CO2-reductie) door wind is geen mening: Die is gewoon uit te rekenen.

Dat is dan ook gebeurd. Meerdere malen. Onder meer door een van ondergetekenden in zijn proefschrift Wind Integration (2009). Afstudeerhoogleraar professor Wil Kling werkte destijds deels bij TenneT, het landelijk netbedrijf dat het hoogspanningsnet beheert en precies weet hoe het elektriciteitssysteem werkt. Andere rekensommen zijn in 2010 gemaakt door Kema, op verzoek van het ministerie van Economische Zaken. Het door René Leegte gevraagde onafhankelijke onderzoek is er dus al. Er zijn ook tal van internationale studies; net verscheen bijvoorbeeld een analyse van het Insitute for Public Policy Reseach in het Verenigd Koninkrijk. Al die studies komen tot geheel andere getallen dan die van Cees le Pair: de brandstofbesparing en de CO2-reductie komen in alle studies veel hoger uit.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Asscher en Pechtold kunnen nu het verschil maken

1 september 2012 , 10:00 , door Gastauteur

Eerder werd op Sargasso al geconstateerd dat het debat over de toekomst van ons onderwijs ontbreekt is in de strijd om de kiezersgunst. Dat uitgerekend van buiten Den Haag een oproep tot debat komt is volgens Jan Fasen, directievoorzitter van het Connect College, een mooie gelegenheid om in discussie te gaan over wat we nu echt willen met ons onderwijs.

Blij verrast las ik afgelopen zaterdag in het NRC de oproep van Lodewijk Asscher aan Alexander Pechtold om met hem in debat te gaan over onderwijs. Blij, omdat een van de belangrijkste thema’s van deze tijd eindelijk punt van debat wordt. Verrast, omdat over zo’n belangrijk thema als onderwijs uitgerekend een politicus van buiten de Haagse arena zo’n oproep doet.

De punten die Asscher noemt zijn wel old-fashioned: heldere normen, bijscholing van leraren, nieuwe methoden en een Inspectie die echt optreedt. Bestuurlijk is dit allemaal te regelen, dat heeft hij bewezen in Amsterdam, maar of we daarmee het onderwijs hebben dat antwoord geeft op de leervraag van de hedendaagse leerling is nog maar zeer de vraag. Die leerling is niet veranderd, maar zijn leervragen wel. Omdat de omgeving waarin hij leert en de manier waarop hij wil leren is veranderd. Dat heeft die leerling niet zelf bedacht, laat staan veroorzaakt. Maar kinderen hebben een fenomenaal aanpassingsvermogen in veranderende situaties.

De samenleving is veranderd en verandert nog steeds. Met een diepgang en snelheid waardoor onzekerheid voor de toekomst de enige zekerheid is die we nog hebben. De huidige crisis toont aan dat een aantal, onschendbaar gewaande, paradigma’s op kiepen staan. Politieke -, financiële -, morele -, omgevings – en economische paradigma’s zijn aan herdefiniëring toe. Dat móet consequenties hebben voor de manier waarop we naar onderwijs kijken. We bevinden ons daarom ook in een leercrisis en om die crisis aan te pakken is, zoals Asscher terecht stelt, meer nodig dan geld. Allereerst snakken we naar visie, visie en nog eens visie. Op de samenleving van de 21e eeuw. Uitgedrukt in een meeslepend verhaal. Geen polariserend of minachtend verhaal dat een heel onderwijsveld beledigt, zoals de VVD vooral doet. Maar een hedendaags verhaal dat hoop en vertrouwen biedt en ons verlost van het dominante denken in systemen, regels en structuren.

Foto: copyright ok. Gecheckt 23-11-2022

Cannabijsluiter

31 augustus 2012 , 17:00 , door Gastauteur

Jason Halman werd vrijgesproken van moord omdat hij ontoerekeningsvatbaar was verklaard door het Pieter Baan Centrum. Hij had een psychose, veroorzaakt door cannabisgebruik, toen hij zijn broer neerstak. Hoe kan het, vraagt criminologe Therese Klok zich af, dat er zo weinig voorlichting gegeven wordt over een middel dat zulke gevolgen kan hebben?

Als echte Hollandse behoor ik vóór het gedoogbeleid en vrij drugsgebruik te zijn en zelf wiet te kweken op mijn balkon en zo. En als criminologe al helemaal. Toch moet ik uit de kast komen als non-gebruiker, denk ik. Niet alleen als non-gebruiker, maar ook als iemand die eigenlijk haar wenkbrauwen fronst bij het gemak waar er in Nederland over recreatief drugsgebruik gedacht wordt.

Ik denk namelijk dat de nadelen niet opwegen tegen de voordelen en dat de mensen die regelmatig gebruiken er niet gezond mee omgaan. Maar zij missen inmiddels de helderheid van geest om dat te beseffen. Een tekenend voorbeeld is de zaak Halman. Honkballer Gregory Halman wordt op 21 november 2011 door zijn bloedeigen broer Jason Halman vermoord. Doodgestoken na een ruzie over geluidsoverlast. Jason komt thuis na een nacht stappen en blowen en zet de muziek hard aan, zodat hij minder last heeft van de stemmen in zijn hoofd. Greg klaagt over de muziek, wil slapen en Jason steekt hem in zijn hals met een mes. Jason, op dat moment 22 jaar oud, heeft aanvankelijk helemaal niet door dat hij zijn twee jaar oudere broer heeft doodgestoken, zo ver heen was hij.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De Paralympics: moge de minst beperkte winnen

30 augustus 2012 , 19:00 , door Gastauteur

Waarin gastredacteur Johnny Volente een Micha Wertheimpje doet en nut en noodzaak van de paralympics analyseert.

Gisteren zijn in Londen de Paralympische Spelen officieel geopend. De Britten organiseren dat niet voor hun lol. Als je de echte Spelen naar je stad haalt dan verplicht je jezelf namelijk om ook zorg te dragen voor het gehandicapte kleine broertje. Het is een beetje als dat misselijke gevoel nadat je je katerige honger gestild hebt met te veel afhaalchinees, maar dan beter voor je karma. En voor je stoelgang.

Het klinkt charmant dat mensen die niet kunnen lopen toch topsport kunnen beoefenen, maar eigenlijk is het vrij curieus. Iemand die spastisch is zal nooit hersenchirurg worden en een blinde wordt geen buschauffeur. Waarom moeten mensen zonder armen dan wel zwemkampioen kunnen worden?

Ikzelf zou de Tour de France wel eens willen winnen, maar ik heb geen conditie, geen doorzettingsvermogen en geen fiets. Dat gaat hem dus niet worden. Hoewel… er zijn vast wel een miljard mensen te vinden die nog minder getalenteerd zijn dan ik. Afhankelijk van waar je de grens trekt win ik de Tour de France voor ongetalenteerde wielrenners.

Dat lijkt vergezocht, maar op de Paralympics gaat het precies zo. De sporters worden op basis van de ernst van hun handicap verdeeld over verschillende klassen. Op de echte Spelen gebeurt het indelen in klassen ook. Allereerst wordt er in bijna elke sport geschift naar geslacht, omdat vrouwen voor de meeste sporten nu eenmaal minder aanleg hebben dan mannen. Bij vechtsporten worden de deelnemers vervolgens in gewichtsklassen ingedeeld, want een ventje van vijftig kilo maakt in de boksring weinig kans tegen een superzwaargewicht waar hij twee keer in past. Dat er precies tien klassen zijn en niet drie of zestig is even willekeurig als discutabel.

Nu ook Teddy Riot

24 augustus 2012 , 11:00 , door Gastauteur

De veroordeling van de punkband Pussy Riot liet zien dat het in Rusland niet zo goed gesteld is met de vrijheid van meningsuiting. Buurland Belarus doet het niet veel beter, schrijft criminologe Therese Klok. Daar is een heuse Teddy Riot ontstaan.

In een vorig blog, heb ik het al gehad over de mensenrechtensituatie in Rusland, naar aanleiding van de arrestatie van de drie punkmeisjes, onderdeel van de band ‘Pussy Riot’. Ik kaartte daar ook al de situatie in Belarus aan, waar de mensenrechten net zo hard geschonden worden. Dat verhaal krijgt bij deze een staartje.

Nadat de Zweedse heren van Studio Total een X-aantal teddyberen aan parachutes loslieten boven Minsk,ontkende de Belarussische overheid het hele incident. “Er kan geen enkel vliegtuig ongemerkt de grens overkomen, deze Teddy Drop heeft dus nooit plaatsgevonden.” Het Youtube-filmpje en alle foto’s zeggen echter iets anders. Om die foto’s gaat het nu. Anton Surapin is een freelance fotograaf die een foto heeft gemaakt van de uitermate schattige en fotogenieke teddyberen en ze als eerste plaatste op internet. Deze actie heeft hij met straf moeten bekopen; hij zit inmiddels al een maand in een KGB-cel. Hem is ten laste gelegd dat hij ook illegaal de grens over is gegaan; onzin natuurlijk. Diverse fotografen zijn een solidariteitsactie begonnen. Zij hebben zich laten vastleggen op de gevoelige plaat met een beertje begeleid door de tekst, vrij vertaald in het Engels “You f**ed it yourself, so it’s you to answer. Free the journalist.” Uitvoerende fotografe en journaliste Yulia Darashkevih en Iryna Kozlik zijn daar natuurlijk op hun beurt ook niet ongestraft mee weggekomen, want hiervoor hebben zij een boete gekregen van omgerekend 300 euro.

Onderwijs en politiek: De stilte na de langstudeerboete

22 augustus 2012 , 17:00 , door Gastauteur

Afgezien van het gekrakeel over de langstudeerboete, is het oorverdovend stil over het thema onderwijs in de verkiezingscampagnes. Een gemiste kans volgens Jeroen Janssen, want er liggen nog genoeg brandende vraagstukken te wachten op een oplossing.

Je zou kunnen denken dat onderwijs weer hoog op de politieke agenda staat en een belangrijk onderwerp vormt in de verkiezingscampagne. Nadat CDA lijsttrekker Van Haersma Buma het vuurtje opstookte door te stellen dat wat hem betreft de langstudeerboete afgeschaft moest worden, lijkt het onderwijs weer helemaal terug als twistpunt in de verkiezingsstrijd. Zendtijd in alle journaals en actualiteitsrubrieken, opiniestukjes in de kranten en spoeddebatten plus een dreigende motie van wantrouwen tegen de staatssecretaris. Waar het naartoe moet met het Nederlandse onderwijs is weer inzet van de verkiezingen!

Volgens mij is niets minder waar. Behalve de aandacht voor de langstudeerboete, heerst er een oorverdovende stilte over het onderwijs in de politieke campagnes. En dat is vreemd. Waar het afgelopen jaar het onderwijs regelmatig (negatief) in het nieuws was (bijvoorbeeld vanwege onze dalende positie op internationale onderwijsranglijstjes, de bezuiniging op het Passend Onderwijs, etc.) blijft het nu stil. Wat zijn de plannen van onze politieke partijen? Wat zijn hun speerpunten wat betreft het onderwijs? Wat is de visie van onze lijsttrekkers over problemen en vraagstukken in het Nederlandse onderwijs? Weet u het? Ik niet.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

“Ik ben NIET dik! Stevig gebouwd, hooguit.”

21 augustus 2012 , 19:00 , door Gastauteur

Stereotypen over dikke mensen in de media mag best eens kritisch bekeken worden, vindt Gregor Hakkenberg van het weblog Hufterhunter.

Stripheld Obelix reageert steevast lichtgeraakt als iemand over zijn omvang begint. Maar die kan tenminste nog van zich af slaan. Dikke mensen – en met name dikke kinderen – hebben daar meer moeite mee. Gevolg: ze staan onderaan de pikorde op school, op straat en op de werkplek, en worden vaak gepest. Sommigen kunnen daar tegen, ontwikkelen een olifantenhuid. Anderen raken gefrustreerd, durven niet meer naar buiten en zoeken troost in nog meer eten.

De hufters die de zwakste schakel uitzoeken om hun eigen plek in de pikorde veilig te stellen, kunnen er eigenlijk ook niks aan doen. Ze krijgen gewoon met de paplepel ingegoten dat dik minderwaardig is. In een artikel in Trouw (via @columnisten) schrijft Asha Ten Broeke “Geef mollige medemensen hun gezicht terug“. Zij wijst er op dat op televisie dikke mensen en kinderen nooit met hun gezicht in beeld komen. Dat komt natuurlijk doordat de televisiemakers in een programma over ‘te dik’ niet graag herkenbare voorbeelden willen laten zien. Juist omdat die dikke mensen het al moeilijk genoeg hebben. Bovendien… er bestaan eigenlijk geen goede rechtenvrije afbeeldingen van dikke mensen. En áls er al plaatjes zijn, dan gaat het juist om rolbevestigende beelden van dikke mensen die ‘slechte dingen’ doen. Iets vets eten of op de bank hangen.