Overzicht

Gastauteur

2.335 Artikelen
3 Waanlinks
25 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: UNAMID (cc)

Nut van VN-vredesmissies

, door

ACHTERGROND - Recent onderzoek toont aan dat VN-vredesmissies nut hebben, maar alleen als er (veel) gewapende militairen gestuurd worden.

Net als vele andere sectoren wordt Defensie hard getroffen door de bezuinigingen van het kabinet. Maar het zijn niet alleen de “bezuinigingsgrage” rechtse partijen die vinden dat de geldkraan moet worden dichtgedraaid. Uit een door het Haagse Centrum voor Strategische Studies (HCSS) uitgevoerde analyse van verkiezingsprogramma’s blijkt dat als het aan de linkse partijen ligt 20.000 defensiemedewerkers worden ontslagen. Dit zou er toe leiden dat de krijgsmacht in de toekomst feitelijk niet langer inzetbaar is.

Veel mensen vragen zich af of het wel zo erg is als Nederland niet langer militairen op VN-vredesmissies stuurt. Nederland levert nu al zeer weinig militairen voor dergelijke operaties, en je kunt de vraag opwerpen of het sturen van bewapende militairen überhaupt nuttig is voor het welslagen van vredesmissies. Is het voor het bevorderen van de vrede niet veel beter om onbewapende VN-medewerkers naar conflictgebieden te sturen in plaats van tot de tanden bewapende militairen?

Het antwoord op deze vraag luidt nee. Uit een pas verschenen studie van de politicologen Lisa Hultman, Jacob Kathman en Megan Shannon blijkt dat VN-vredesmissies het aantal burgerslachtoffers in een oorlogsgebied aanzienlijk kunnen beperken. Voorwaarde is dat er een groot aantal bewapende militairen en een behoorlijke politiemacht naar het conflictgebied wordt gestuurd. Hoe groter het aantal, hoe beter de burgerbevolking beschermd kan worden.

Foto: Dave H (cc)

Support your local dealer

, door

OPINIE - Met de wietpas en de coffeeshopsoap in Maastricht in het achterhoofd, heeft gastschrijver Provo een revolutionair idee voor softdrugs: vooral niet legaliseren! Dat is beter voor iedereen.

Drugs zijn volgens de gangbare mening een probleem. Niemand durft in deze tijd op te staan om te verkondigen dat drugs gewoon lekker zijn en dat sommige drugs zelfs zo lekker zijn, dat  sommige mensen de mogelijkheid dat je door het gebruik ervan wat korter leeft, maar op de koop toe nemen.  En dat dit een beslissing is die elke burger in staat geacht moet worden om gewoon zelf te nemen. Stel je voor!

Het is dan ook niet de bedoeling om deze volkswijsheid ter discussie te stellen. Integendeel,  laten we er van uitgaan dat het gebruik van drugs verboden of gereguleerd moet worden. Nu zijn er nogal wat soorten drugs en nog meer wetten en regels die daar betrekking op hebben, maar deze bijdrage gaat over cannabis: een drug waarvan de consumptie zowel voor de consument als voor de maatschappij minder risico’s met zich meebrengt als welke andere drug dan ook.

Anders dan andere

Cannabis is in veel opzichten een buitenbeentje onder de drugs. De uitwerking van cannabis op de zintuiglijke waarnemingen is behoorlijk heftig, maar het verslavingsrisico ligt niet veel hoger als dat van bijvoorbeeld chocolade. Cannabis is het middel bij uitstek om je te ontspannen, om lol te trappen of om je over te geven aan schitterende esthetische ervaringen,  zoals het beleven van muziek.  Om problemen te verdringen zijn er andere middelen, zoals  alcohol. Middelen met die eigenschap worden vaak worden gezien als de oorzaak van veel problemen, omdat ze  bij sommige mensen een verslavende bijwerking blijken te hebben. Deels ten onrechte, want  overmatig gebruik is bijna altijd een symptoom van problemen en zelden de oorzaak.

Foto: Petra de Boevere (cc)

Goede Tijden, Slechte Tijden in Maastricht

, door

OPINIE - In Maastricht is de laatste weken een soap-opera opgevoerd.  Niet alle afleveringen kunnen volgen? Geen nood. Alle gebeurtenissen zijn terug te lezen in dit korte overzicht van Matthijs Pontier.

De wietpas en het bijbehorende buitenlanderverbod werden een jaar geleden in Maastricht ingevoerd en sindsdien is een ware soap ontstaan. Aan het begin van de soap hadden slechte tijden de overhand. De tijd van onbezorgdheid was voorbij in het zuiden van het land. Coffeeshops liepen leeg. Ook Nederlanders bezochten de coffeeshops nauwelijks meer. Honderden medewerkers moesten ontslagen worden; niet alleen bij coffeeshops, maar ook bij andere middenstanders. Straatdealers vulden bijzonder efficiënt het gat in de markt dat ontstaan was. De criminaliteit en het aantal drugsincenten stegen hierdoor sterk. In Maastricht verdriedubbelde de overlast zelfs.

De beelden in de media van de ontstane situatie leidden ertoe dat de wietpas werd ‘afgeschaft’. Hier staat afgeschaft tussen haakjes, omdat eigenlijk alleen de pas zelf werd afgeschaft. Nederlanders moesten nog steeds met een uittreksel uit de Gemeentelijke Basis Administratie aantonen dat ze in Nederland woonden, en coffeeshops werden nog steeds verplicht buitenlanders te discrimineren.

Goede tijden?

Toch lijken na nieuwjaar goede tijden aan te breken. Steeds meer gemeentes weigeren het buitenlanderverbod te handhaven. De roep om regulering van cannabisteelt krijgt steeds meer bijval. In de VS wordt het goede voorbeeld gegeven en er wordt in Amsterdam een pleidooi gevoerd voor ‘geen limiet op THC, maar cannabis met BTW’. Op 25 april 2013 wint Marc Josemans, voorzitter van de Verenigde Officiële Coffeeshops Maastricht (VOCM), zijn rechtszaak tegen de wietpas en het buitenlanderverbod op alle fronten. Zijn coffeeshop Easy Going had niet gesloten mogen worden op basis van de weigering om buitenlanders te discrimineren. Op Bevrijdingsdag openen de Maastrichtse coffeeshops daarom hun deuren weer voor buitenlanders. De straatdealers verdwijnen als sneeuw voor de zon en het lijkt allemaal niet op te kunnen.

Foto: marie-ll (cc)

Pas bij kiesdrempel 10% heeft VVD voordeel

, door

ANALYSE - VVD-voorzitter Benk Korthals stelde dit weekend voor een kiesdrempel van 2% in te stellen. Hoe zou de Kamer er dan uit zien? Gijs Schumacher rekende het uit.

Plannetjes om het kiessysteem aan te passen komen met enige regelmaat voorbij. Vaak beweert men dat deze plannetjes de politiek stabieler, meer representatief of juist meer competitief maken. Zo ook het jongste plan om een kiesdrempel van 2% in te voeren, uit de koker van VVD partijvoorzitter Benk Korthals. Het argument is dat de kamer efficiënter zou functioneren bij minder partijen. Kan een kiesdrempel daarbij helpen?

Denemarken heeft een kiesdrempel van 2% en had in 2010 een effectief aantal partijen van iets meer dan vijf. Nederland had in 2010 een effectief aantal partijen van 6.75 Dit is ook voor Nederlandse begrippen extreem hoog, normaal ligt deze score dichter bij het Deense gemiddelde.

Om het effect van een kiesdrempel verder te evalueren heb ik met de resultaten van 2012 berekend hoe de Kamer eruit ziet bij een kiesdrempel van 2%, 5%, 7.5% en 10%. Om het overzichtelijk te houden heb ik linkse en rechtse partijen in 2 verschillende figuren geplaatst. Partij voor de Dieren en 50plus staan niet in de figuren, deze vallen weg bij een kiesdrempel van 2%.

Foto: Partij van de Arbeid (cc)

Schoonen speelt vermoorde onschuld

, door

OPINIE - Bart Voorzanger geeft zijn mening over de reactie van Trouw-hoofdredacteur Willem Schoonen op een spraakmakende kwestie afgelopen week.

In de Trouw van dit weekend reageert hoofdredacteur Willem Schoonen op de commotie waartoe een artikel in zijn krant van een week geleden leidde. Ik vond dat artikel erg suggestief en schetste hier waarom ik dat vond. Meneer Schoonen reageert uiteraard niet op mijn blogje, maar zijn reactie op groter goden gaat wel in op kritiek die ook ik had, en daarom leek het me aardig die eens wat grondiger te lezen. Ik citeer hem volledig en geef wat commentaar.

De heer Schoonen in ‘brief van de Hoofdredacteur’ (Trouw van 25 mei 2013):

Politici rukten uit alsof er een bom was ingeslagen

Lodewijk Asscher deed deze week denken aan Joeri Gagarin. De Rus draaide een halve eeuw geleden, als eerste, een rondje om de aarde, keerde behouden terug, en zei: “Ik heb God niet gezien”.

Asscher, de minister van binnenlandse zaken, bracht deze week een bezoek aan de Haagse Schilderswijk, en zei na afloop dat hij geen ‘shariawijk’ had ontdekt. Er waren problemen in de wijk, aldus Asscher, maar de dienst werd er niet uitgemaakt door orthodoxe moslims die hun heilige wetten aan anderen opleggen.

Foto: Waag Society (cc)

Groen licht, geen rode lijnen

, door

OPINIE - Morgen vindt een stemming plaats in het Europees Parlement over het handelingsmandaat van de Europese Commissie om te komen tot een trans-Atlantisch handelsverdrag. Maar de Fransen liggen dwars. Een slechte zaak, vindt Europarlementariër Marietje Schaake (D66).

De Franse angst voor ´hollywoodisering´ van hun cultuur door een trans-Atlantisch handelsverdrag brengt historische onderhandelingen in gevaar nog voordat ze zijn gestart. Juist nu er tijdens de crisis een positief bericht uit Brussel komt: banengroei en stimulering van de economie zonder overheidsinvesteringen.Ook in Frankrijk geen overbodige luxe.

Bedrijven en lidstaten smachten naar de toegevoegde waarde die kan worden gerealiseerd als bestaande handels- en investeringsbarrières tussen ’s werelds twee grootste economieën worden afgebroken. Structureel zou er 120 miljard euro aan het Europese bruto binnenlands product kunnen worden bijgeschreven. De EU en de VS starten naar verwachting in juni de onderhandelingen.

Tenzij de Fransen echt dwars gaan liggen en groen licht voor het onderhandelingsmandaat voor de Europese Commissie blokkeren. Parijs vreest dat het de mogelijkheid verliest om via quota te bepalen welke films of tv-programma’s de Franse consument te zien krijgt. President Hollande trekt een rode streep en wil zwart op wit dat er met de Amerikanen überhaupt niet over cultuur gesproken wordt.

Foto: Kort - illustratie Sargasso

KORT | Banaliteit van het kwaad

, door

OPINIE - Ik zag onlangs de film Hannah Arendt, over de Duits-joodse filosofe die in 1961 voor de krant The New Yorker het proces tegen Adolf Eichman versloeg. Haar conclusies beschrijft ze in het boek ‘De banaliteit van het kwaad’, dat gaat over de ordinaire eigenschap van de mens om gedachteloos voorbij te gaan aan de consequenties van zijn daden, hoe onmenselijk die ook kunnen zijn.

Bij het kijken naar de uitzending van Pauw & Witteman op 15 mei, waarin Fred Teeven aan de tand werd gevoeld over de illegalenkwestie, moest ik onwillekeurig terugdenken aan die film. Ons asielbeleid vertoont namelijk dezelfde griezelige trekken van persoonlijke ongrijpbaarheid, met betrekking tot de bedenkers en uitvoerders daarvan, waar Arendt op doelt. Griezelig ongrijpbaar omdat het asielbeleid deel is van het breed gedragen regeerakkoord, waar alle bewindslieden stuk voor stuk gerant voor staan. Zo ook Teeven, bleek in de uitzending.

Maar daarmee slaat hij door en verliest hij zichzelf, doordat hij zich vereenzelvigt met het regeerakkoord. In feite laat hij daarmee zijn ware gezicht zien. De ambitieuze pion in het spel om de partijpolitieke macht, zoals dat wordt gespeeld door de hele regeringsploeg onder leiding van Rutte en Samsom. Een machtsspel met als doel het door beide heren in elkaar getimmerde regeerakkoord, koste wat kost in tact te houden. In de P&W-uitzending is Teeven daarin cum laude geslaagd.

Foto: Vlasta Juricek (cc)

De faciliteerstaat en de mythe van de eigen verantwoordelijkheid

, door

OPINIE - De verzorgingsstaat is failliet, zo liet Halbe Zijlstra 16 mei weten in het NRC Handelsblad. Tot die conclusie was zelfs de SP al gekomen, zegt Saskia Ploeg.

Na het faillissement van de verzorgingsstaat, is het tijd voor een “nieuw verhaal” voor Nederland, vindt Jan Marijnissen Ook Robin Brouwer zegt dat het tijd wordt voor een nieuw verhaal. Maar dat nieuwe verhaal is er al. Na de nachtwakersstaat van de negentiende eeuw, waarin de staat liberaal moest zijn en zich zo min mogelijk moest bemoeien met de burger, en de verzorgingsstaat, waarin de staat zo veel mogelijk zorg moest dragen voor het welzijn van de burger, is nu de tijd van de faciliteerstaat aangebroken. Daarin speelt eigen verantwoordelijkheid een hoofdrol. Maar niet iedereen is er tevreden mee.

De faciliteerstaat

Vadertje Staat is er niet om te verzorgen, maar om burgers te faciliteren onder een regime van steeds wisselende idealen. De staat geeft een duwtje in de goede richting en daarna is het een kwestie van eigen verantwoordelijkheid. De  faciliteerstaat heeft niet ten doel het leven van burgers plaatsvervangend uit te voeren. Voor de faciliteerstaat hebben wij niet bewust gekozen, die is ontstaan uit het terugdringen van de onbetaalbare verzorgingsstaat. Wie erover klaagt krijgt voor de voeten geworpen dat het zijn ‘eigen verantwoordelijkheid’ is.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Eurabië in de Schilderswijk

, door

OPINIE - Bart Voorzanger vindt het nogal overdreven om van een Eurabië in de Schilderswijk te spreken.

Mijn lijfblad berichtte gisteren dat een als de Driehoek aangeduid stukje van de Haagse Schilderswijk, een buurtje met enkele honderden gezinnen, zich ontwikkelt tot “… een enclave van orthodoxe moslims. Er wonen meer orthodoxe moslims bij elkaar dan elders in de stad en zij willen hun regels ook op straat toepassen.” ’t Lijken verdorie net Hollanders, denk je dan toch onwillekeurig even.

Maar Trouw gebruikt termen als ‘sharia’ en ‘kalifaat’ om de situatie te kenschetsen en meldt dat dit buurtje één van de plekken was waar “de leden van de radicale en als terroristisch aangemerkte Hofstadgroep bijeen kwamen”. Dat klinkt angstaanjagend, en dat is vast ook de bedoeling, maar ’t zegt intussen niets. Wat gebeurt er nú zoal, en
hoe erg is dat?

De krant citeert Wilma (die mogelijk anders heet want “veel mensen wilden of mochten niet bij hun (volledige) naam worden genoemd, omdat ze bang waren voor represailles …”) :

Ongelovige

‘Mijn zoon van achttien heeft al een aantal keren de term ongelovige of kafir naar zijn hoofd geworpen gekregen, omdat hij een sigaretje op straat opstak. Mijn dochter heeft het nog zwaarder. … Mijn dochter moet ik telkens als ze zich aankleedt, waarschuwen dat het niet te opvallend of te bloot is. … Ze heeft geregeld een preek gekregen van gesluierde moslimvrouwen die hun afkeuring uiten. …’

Foto: Marianne van Meel (cc)

Vriendjespolitiek: de wetenschap achter het Eurovisie Songfestival

, door

ANALYSE - Anouk lijkt met haar lied ‘Birds‘ een redelijke kans te hebben in het Eurovisie Songfestival. Het is daarmee de eerste keer zijn sinds 2004 zijn dat Nederland in de finale zou staan. Hoe kunnen we ervoor zorgen dat we het vaker ver schoppen? Politicoloog Tom van der Meer bekijkt het van een wetenschappelijke kant (via Stuk Rood Vlees, politiek-wetenschappelijke beschouwingen over actualiteit).

Nog veel langer bestaat er kritiek op de puntentelling van het Songfestival. Enerzijds zouden omvangrijke migrantengroepen (zoals met name de Turken) massaal op het thuisland stemmen, anderzijds zouden de Balkanlanden en de voormalige Sovjetstaten elkaar steevast punten toestoppen. Dat zou het voor westerse landen bijna onmogelijk maken te winnen. Bovendien kon het toch geen toeval zijn dat het Verenigd Koninkrijk in 2003, zo kort na de Irak-oorlog, eindigde op ‘nul points’? Dat met name noordelijke landen (afgelopen 15 jaar) en Ierland (jaren 90) het desondanks wel erg goed hebben gedaan, wordt niet vaak genoemd.

Wetenschappers doen al jarenlang onderzoek naar mogelijke vriendjespolitiek en blokvorming op het EVS, gebruikmakend van de meest geavanceerde technieken om netwerken in kaart te brengen en om de toekenning van punten te verklaren. Er is inderdaad duidelijk sprake van blokvorming. Maar dat is tussen 1975 en 2006 slechts twee maal doorslaggevend geweest voor de overwinning (in 2003 en in mindere mate in 2005).

Foto: Maarten (cc)

Mark, Stef, Jet

, door

COLUMN - Over een maand of drie heeft de crisis ook mij bereikt. Statistisch gezien zal ik 443 dagen werkloos zijn en heb ik een kans van 57% op ‘uitstroom naar een baan’, zo vertelt mijn juridisch adviseur me. Het zijn boeiende cijfers. Ook ik mag mij nu in de wondere wereld der WW gaan storten.

Tenzij ik besluit de statistieken te ontkennen, wat een verstandig mens beter niet doet, zal ik voorlopig rekening moeten houden met 30% inkomensdaling. Omdat de vaste lasten niet mee dalen, daalt mijn besteedbare inkomen met 41%. Dat wordt dus niet weinig bezuinigen; geen cent de deur meer uit.

Volgens Mark is dat ‘somberen’ en moeten we dat niet doen. Nee, we moeten de economie aanjagen. Geld niet oppotten, maar uitgeven!

Ik zou nu kunnen protesteren door erop te wijzen dat ik helemaal niet ‘somber’, maar gewoon een rekensom maak, aan het einde waarvan ik geld tekort kom. Ik zou ook kunnen roepen dat ik op de lagere school wél heb leren hoofdrekenen, in tegenstelling tot Mark, die het dan ook stukken verder geschopt heeft dan ik.

Maar dat is uiteindelijk het punt niet. Dat is al eeuwen geleden gemaakt door die grappenmaker van Van Nazareth: de mens is er niet voor de economie, de economie is er voor de mens.

Foto: TOM81115 (cc)

Publieke opinie en nationale veiligheid

, door

ACHTERGROND - Hoe ver reikt de invloed van publieke opinie? Hoe ver zou die invloed moeten reiken?  Dergelijke vragen behoren tot de meest fundamentele aspecten van democratisch bestuur, beargumenteert Armen Hakhverdian.

Nu sprak Rob de Wijk afgelopen weekend in Trouw zijn zorg uit over de aanhoudende bezuinigingen op het gebied van nationale veiligheid, defensie en buitenlands beleid. Dat zou volgens De Wijk onverstandig zijn in de context van een verslechterde veiligheidssituatie. Maar hij schrijft ook: ‘Er is tot slot weinig oog voor het feit dat deze beleidsterreinen van een andere categorie zijn dan zorg en onderwijs. Daar gaat het om de vraag wat de bevolking ervoor over heeft; bij veiligheid, defensie en buitenlandse zaken gaat het om de vraag wat de regering nodig vindt. Het zijn specifieke overheidstaken die niet kunnen worden uitbesteed.’ De Wijk vindt dat publiek draagvlak van ondergeschikt belang moet zijn bij de totstandkoming van beleid over nationale veiligheid en aanverwante onderwerpen: ‘Dit fundament van Nederland moet door regering en Kamer, gesteund door de Grondwet, zelfstandig worden bepaald.’

Het altaar van de publieke opinie

Rob de Wijk is zeker niet de eerste die dit punt maakt. Hans Morgenthau, een van de meest invloedrijke auteurs in de studie van internationale betrekkingen, schrijft in zijn klassieker Politics Among Nations (p. 147): ‘[a government] must resist the temptation to sacrifice what it considers good policy upon the altar of public opinion, abdicating leadership and exchanging short-lived political advantage for the permanent interests of the country.’ Morgenthau spoort  politici aan te leiden en geen ‘slaaf van de publieke opinie’ te worden.

Vorige Volgende