Overzicht

Gastauteur

2.333 Artikelen
3 Waanlinks
25 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

‘Journalist verzaakt als het om cannabis gaat’

, door

Dit artikel is overgenomen van de site van de Vereniging voor Opheffing van het Cannabisverbod. Het verscheen ook op Villamedia en was hier kort waanlink.

Als het om cannabis gaat verzaken Nederlandse journalisten structureel hun taak: het controleren en kritisch volgen van de macht en het toepassen van wederhoor. Zou dat komen omdat zoveel journalisten alcoholverslaafd zijn?, vraagt Derrick Bergman zich af.

Vrijwel dagelijks berichten de media over cannabis en coffeeshops. Elke opgerolde wietkwekerij krijgt een een-kolommertje en elke politicus of politieman die iets te melden heeft over cannabis vindt een luisterend oor. Het controleren van beweringen of het toepassen van wederhoor wordt daarbij steeds zeldzamer. Hoe vaak hebben we niet gehoord en gelezen dat ‘tachtig tot negentig procent van de Nederlandse wiet voor de export bestemd is’? Deze volkomen uit de lucht gegrepen schatting is afkomstig van Max Daniel, voormalig hoofd van de Taskforce Opsporing Georganiseerde Hennepteelt. Dezelfde Daniel beweerde jarenlang dat alle Nederlandse wietkwekerijen samen de oppervlakte van de provincie Utrecht overtreffen.

Dit soort bizarre claims wordt klakkeloos overgenomen. Nooit stelt een journalist de voor de hand liggende vraag naar welke landen al die Nederlandse wiet wordt geëxporteerd. Anno 2011 wordt namelijk in heel Europa wiet geteeld; een Engelse politieman verklaarde onlangs op de BBC dat zijn land volledig zelfvoorzienend is geworden en geen gram wiet meer hoeft te importeren. Nog belangrijker is het gegeven dat zolang cannabisteelt verboden is, niemand ook maar bij benadering weet hoeveel wiet er hier wordt gekweekt, laat staan welk deel daarvan bestemd is voor export. Iets soortgelijks geldt voor het THC-percentage in Nederwiet. Al jaren melden de media dat dit percentage blijft stijgen. Wat zijn de feiten? Elk jaar koopt het Trimbos Instituut wiet bij vijftig coffeeshops. Vanaf 2004 daalt het THC-percentage van deze samples gestaag; alleen bij de meest recente meting was -voor het eerst in zes jaar- een lichte stijging waarneembaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Rood blanco blauw

, door

Een gastbijdrage van GB van Publiekrecht & Politiek.

Kan D66 nog wat? Alleen ten koste van de heldere toepassing van het kiesrecht of ten koste van de waardige reactie van Wim Cool.

Het relevante staatsrecht begint bij artikel T8 lid 3 Kieswet: Voorts is ongeldig de stem die niet als blanco wordt aangemerkt, maar waarbij de kiezer op het stembiljet niet, door het geheel of gedeeltelijk rood maken van het witte stipje in een stemvak, op ondubbelzinnige wijze heeft kenbaar gemaakt op welke kandidaat hij zijn stem uitbrengt, of waarbij op het stembiljet bijvoegingen zijn geplaatst waardoor de kiezer kan worden geïdentificeerd.

Wie met een blauwe pen stemt, heeft zijn keuze wel op ondubbelzinnige wijze kenbaar gemaakt, maar heeft dat niet gedaan ‘door het geheel of gedeeltelijk rood maken van het witte stipje in het stemvak’ en heeft dus een ongeldige stem uitgebracht.

Juridisch zou je er nog wel een mouw aan kunnen passen door zogenaamd ‘teleologisch te interpreteren’. Dat wil zeggen: interpreteren met het oog op het doel van de bepaling. In plaats van ‘rood maken’ lees je dan ‘inkleuren’, of zoiets. Dat staat er weliswaar niet, maar we kunnen afspreken dat het dat wel betekent. Om succes te hebben moet D66 een bevoegde instantie vinden die deze noviteit wil volgen en wil constateren dat er een geldige stem op D66 is uitgebracht.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Bloemetjesgeld

, door

Vanaf heden neemt Sargasso geregeld stukken over van Leugens.nl. Deze bijdrage is geschreven door Peter Olsthoorn.

Gelezen: NOS, Volkskrant, NRC, Quotenet, FD

“Ja, ik heb mensen omgekocht…Het mocht van mijn werkgever Bouwfonds, die wist er van. Iedereen deed zo.” Was getekend Joannes Ferdinand Maria van Vlijmen, voor de rechtbank te Haarlem tijdens het proces over de ‘zaak-Klimop’ over de vastgoedfraude met het Philips Pensioenfonds en Bouwfonds Vastgoed Ontwikkeling . Hij is hoofdverdachte samen met Nico Vijsma en Cees Haksteege.

De zaak gaat over valsheid in geschrifte, omkoping, oplichting, witwassen en deelname aan een criminele organisatie. Directeuren van het pensioenfonds van Philips zijn de belangrijkste verdachte omgekochte bazen. Ook makelaar Harry Mens wordt verdacht.

Gouden horloges, fraaie reisjes, feesten, diners, geld uit transactie op privérekeningen, het was geen uitzondering maar gewoonte volgens Van Vlijmen.

Voor het verdelen van dit ‘bloemetjesgeld’ maakte de Van Vlijmen ‘potjes’, voorzieningen voor kosten van omkoping. Het was geen ‘overwinst’ zoals justitie betitelt, maar gewoon een onderdeel van hoge winsten die als smeergeld werden bestempeld. De fiscus wist ervan.

Het was cultuur, zo bleek ook uit gesprekken van onze redacteur Ton Biesemaat eerder met met Edwin de Roy van Zuydewijn had. Van Vlijmen kocht zijn landgoed in Heemstede van Felix Rhodius, zestien jaar lang de baas van het Kabinet der Koningin.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Weekendcollege | The Master Switch

, door

Een gastbijdrage van Elaine Adolfo van The Center for Internet and Society.

De lezing begint bij 04:00.

Tim Wu presented his widely acclaimed new book THE MASTER SWITCH: The Rise and Fall of Information Empires at Stanford Law School on May 9, 2011.

In this age of an open Internet, it is easy to forget that every American information industry, beginning with the telephone, has eventually been taken captive by some ruthless monopoly or cartel. With all our media now traveling a single network, an unprecedented potential is building for centralized control over what Americans see and hear. Could history repeat itself with the next industrial consolidation? Could the Internet—the entire flow of American information—come to be ruled by one corporate leviathan in possession of “the master switch”? That is the big question of Tim Wu’s pathbreaking book.

As Wu’s sweeping history shows, each of the new media of the twentieth century—radio, telephone, television, and film—was born free and open. Each invited unrestricted use and enterprising experiment until some would-be mogul battled his way to total domination. Here are stories of an uncommon will to power, the power over information: Adolph Zukor, who took a technology once used as commonly as YouTube is today and made it the exclusive prerogative of a kingdom called Hollywood . . . NBC’s founder, David Sarnoff, who, to save his broadcast empire from disruptive visionaries, bullied one inventor (of electronic television) into alcoholic despair and another (this one of FM radio, and his boyhood friend) into suicide . . . And foremost, Theodore Vail, founder of the Bell System, the greatest information empire of all time, and a capitalist whose faith in Soviet-style central planning set the course of every information industry thereafter.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Revenche of the backbench

, door

Een bijdrage van GB van Publiekrecht & Politiek.

Hongarije heeft een keurig geschreven Grondwet, die alleen met een versterkte meerderheid gewijzigd kan worden. Het Verenigd Koninkrijk heeft geen geschreven grondwet, en kan bij gewone Act of Parliament alles doen, behalve van een man een vrouw maken.

In Hongarije is het een partij gelukt (met behulp van het kiesstelsel) om te beschikken over de vereiste meerderheid en prompt is er allerhande partijpolitiek in de Grondwet gefietst. Plus een aantal institutionele veranderingen. In het Verenigd Koninkrijk zit Nick Clegg ook formeel aan de knoppen, maar in een land waar de grondwet extreem makkelijk te wijzigen moet zijn, schiet het nog niet hard op met de staatsrechtelijke hervormingen. Wat maakt die Britse constitutie nu zo rigide?

Daar zijn natuurlijk vele redenen voor. Maar een daarvan zijn ongetwijfeld de politieke waterboardings in commissieverband. Het Westminster-model voorziet niet alleen in studentikoze debatten waarbij twee deelnemers elkaar proberen af te drogen, ondersteund door gejoel, maar ook in commissievergaderingen waarin de verantwoordelijke minister door specialisten ondervraagd wordt over van alles en nog wat, waar meteen antwoord op moet komen. Het is The revenge of the backbench.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Don’t say “gay” – say “Takei”!

, door

Hier weer een bijdrage die we overnemen van Osocio. Deze site volgt wereldwijd “social adverting and non-profit campaignes”.

George Takei, who for many years played Mr. Sulu in Star Trek, came out as a proud homosexual man in 2005, and has been a gay pride activist ever since. Now his he offered to lend his name — literally — to the fight against a Tennessee bill that would prevent public school teachers from even speaking the word “gay” when confronted with a student experiencing turmoil or bullying due to his or her sexual orientation.

His weapons are pop culture icon status and a rapier wit. George suggests that teachers and students get around the law by saying “Takei” instead of “gay”.

“You can march in a Takei Pride Parade!”

From the YouTube link:

George Takei takes on the Tennessee Legislature and its “Don’t Say Gay” bill, in the way only George Takei can!

A bill now pending in Tennessee would prohibit teachers in that state from discussing homosexuality in the classroom. The so-called “don’t say gay” law is premised on the misguided belief that, by not talking about gay people, they can simply make us disappear.

George is here to tell Tennessee, and all the LGBT youth and teachers who would be affected by this law, that he is here for you. In fact, he is lending his name to the cause. Any time you need to say the word “gay,” you can simply say “Takei.”

You can buy T-shirts and other items that say “It’s OK to be Takei”, to wear and display with pride and to show Tennessee and the world that you’re against censorship and bigotry….

All the proceeds from the sales of these items will be donated to charity. Have a TAKEI old time!

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Cleggs kroonjuwelen

, door

Een bijdrage van GB van Publiekrecht & Politiek.

Na het verlies van het referendum over de wijziging van het kiesstelsel proberen Nick Clegg en zijn Liberal Democrats een volgende hervorming door het House of Lords te duwen, namelijk de Fixed Term Parliaments Bill. Het doel van het voorstel is dat een minister-president niet het parlement kan ontbinden op het moment dat hij toevallig even hoog in de peilingen staat, bijvoorbeeld om een coalitiegenoot te wippen of een meer comfortabele meerderheid in het House of Commons te verzilveren.

Het voorstel voert vaste verkiezingsdata in, telkens om de 5 jaar. Tussentijdse verkiezingen zijn alleen mogelijk als twee derden van het House of Commons daartoe besluiten of als er een motie van wantrouwen is aangenomen die niet binnen 14 dagen wordt opgevolgd door een motie van vertrouwen omdat de boel gelijmd is.

Oorspronkelijk zou de Speaker moeten bepalen of iets een motie van wantrouwen is, maar na bezwaren uit de Lords zijn ze in het Mater Parliamentorum hard op weg om motie van wantrouwen te definiëren, namelijk een motie met de woorden “That this House has no confidence in Her Majesty’s Government”.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

DPI of nie… Houd het internet vrij en open!

, door

Een gastbijdrage van Jaap-Henk Hoepman, verbonden aan de Radboud Universiteit Nijmgen en TNO. Het stuk is ook op zijn blog te lezen.

Deep Packet Inspection (DPI) is plotseling onderwerp van een politieke discussie, nadat bekend werd dat KPN en Vodafone van DPI gebruik maken. In de discussie wordt onder andere verwezen naar het briefgeheim. De analogie met het briefgeheim gaat echter mank en legt de nadruk op privacy aspecten, terwijl de discussie moet gaan over vrije toegang tot het Internet (en niet over het al dan niet toestaan van DPI).

Om een brief te bezorgen, hoef je de envelop niet te openen: het adres staat immers op de buitenkant. Internet werkt anders. Op het Internet worden berichten (een email, een Skype gesprek, of een WhatsApp bericht) in kleine pakketjes van vaste lengte verdeeld. Ieder pakketje bestaat uit een zogenaamde header, gevolgd door de payload. In de header staan de afzender en de ontvanger (beide als IP adres). De inhoud van het bericht staat in de payload. Er zit echter geen envelop om zo’n pakketje. Het is meer alsof je een lange brief verstuurd als een groot aantal briefkaarten.

Dit komt doordat op het Internet berichten elektronisch worden verstuurd.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Wethouder Utrecht antwoordt: referendum is geen beloftenfabriek!

, door

Een gastbijdrage van architect Ad van der Stok

Steden veranderen, langzaam maar ingrijpend en bijna zonder dat je het door hebt. Sargasso legt één ingrijpende verandering onder het vergrootglas: het Centrumplan van Utrecht. Daaraan wordt voor een paar miljard verbouwd, maar niet op de manier die de bevolking in gedachte had. Ondanks de schaal van het project – vergelijkbaar met de Zuidas – vindt u er in de mainstream media nauwelijks iets over terug.

Hier was in een minidocumentaire te zien wat zich heeft afgespeeld sinds het referendum in 2002, enkele interviews naar aanleiding van de documentaire en een open brief aan de nu verantwoordelijk wethouder Victor Everhardt. We kregen respons. De complete reactie van de wethouder vindt u onderaan deze post.

Aangezien zijn antwoorden niet direct corresponderen met de gestelde vragen, zijn ze voor de leesbaarheid samengevoegd en voorzien van enig commentaar om ze in perspectief te plaatsen. Het perspectief van de schrijver weliswaar en daarom kunt u natuurlijk het beste zelf de eigenlijke brief lezen.

De discussie over het stationsgebied loopt al enkele decennia, maar het in 2002 gehouden referendum is een ijkpunt. De hele stad werd betrokken bij de plannen. 65,3% van de bevolking, vele tienduizenden bewoners, kozen voor één van de twee varianten die gepresenteerd werden: plan A. Daarover de eerste vraag.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Zit er te veel of te weinig olie in de grond?

, door

Deze bijdrage nemen we over van Lowtech Magazine.

Waarom is het hoge verbruik van olie en andere fossiele brandstoffen problematisch? Omdat we het klimaat beïnvloeden, zegt de ene. Omdat fossiele brandstoffen op dreigen te raken, zegt de andere.

Als het over energie gaat, is er niet alleen onenigheid over de oplossingen. We zijn het evenmin eens over het probleem: is het “global warming” of “peak oil”? Een belangrijke vraag, want wat een oplossing vormt voor het ene, heeft vaak negatieve gevolgen voor het andere.

Eind april vond in Brussel de negende internationale ASPO-conferentie over “peak-oil” plaats (ASPO is de “Association for the study of Peak Oil and Gas“, die in 2000 werd opgericht). Energie-experts van over heel de wereld kwamen er bij elkaar om te discussiëren over het (al dan niet snel) opraken van fossiele brandstoffen, olie en gas voorop (de video’s van de voordrachten staan online). Lowtech Magazine woonde de conferentie bij op uitnodiging van Rembrandt Koppelaar, mede-oprichter van ASPO-Nederland en redacteur bij The Oil Drum.

Wat is piekolie?

Het concept “peak-oil” of “piekolie” werd in 1956 gelanceerd door M. King Hubbert. Deze Amerikaanse geofysicus besloot op basis van zijn onderzoek naar olie- en gasreserves dat de productie van fossiele brandstoffen een welbepaalde curve volgt in de tijd, waarbij er een piek optreedt in de productie als de helft van de voorraad is opgebruikt. Daarna valt de jaarlijkse productie steeds verder terug.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Knapen negeert kracht Afrikaanse burgers

, door

Dit is een bijdrage van Loe Schout, hoofd van het Cultuur, ICT & Media programma van Hivos.

Agents of change komen er in het Nederlandse ontwikkelingsbeleid bekaaid af. Verrassend genoeg geeft de Wereldbank wél het goede voorbeeld.

Nederland kent op het gebied van maatschappijopbouw in ontwikkelingslanden een lange, internationaal gewaardeerde traditie. De Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid, over wiens rapport de Tweede Kamer vandaag debatteert, bestempelde het als een onderscheidende meerwaarde van het Nederlandse beleid.

Met de goede traditie wordt gebroken. Staatssecretaris van Europese zaken en Ontwikkelingssamenwerking Ben Knapen kondigt aan dat zelfstandige programma’s voor goed bestuur, steun aan media en ‘civic education’ aan de dijk worden gezet. Daarmee negeert hij de stem van Afrikaanse burgers.

Die stem klinkt steeds luider. Net zoals in het Midden-Oosten en Noord-Afrika, staat ook elders in Afrika een nieuwe generatie op die gewend is om zich mobiel en via internet uit te spreken, contacten te onderhouden en zaken te doen. Zo kunnen Afrikaanse burgers met gebruik van mobiele telefonie en internet tegenwoordig voor het eerst zelf verkiezingen in hun land waarnemen en controleren. Informatie over gevallen van fraude, intimidatie of geweld komt via een e-mail, sms- of twitterbericht snel en direct op een publiek internetplatform. Vrijwilligers en leden van maatschappelijke organisaties verifiëren de berichten. Zij zetten autoriteiten op deze manier onder druk om actie te ondernemen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Stop verdere steun aan Griekenland

, door

Nog sneller dan gedacht blijkt de recent gegeven Europese steun aan Griekenland verdwenen. Nu moet definitief een punt worden gezet achter financiele steunmaatregelen aan Griekenland stelt hoogleraar economie Roel Beetsma. Laat Griekenland failliet gaan en de schulden herstrutureren. De rekening hiervan zal voor belangrijk deel bij Franse en Duitse banken komen te liggen die het Griekse risico wilden aangaan.

Griekenland heeft zich nog nooit aan een afspraak gehouden
Bijna precies een jaar geleden publiceerde ik op MeJudice het artikel “De miljarden voor Griekenland komen nooit meer terug”. Ik doelde hierbij op het feit dat de uitgeleende miljarden in het kader van het steunpakket voor Griekenland nooit meer zouden worden terugbetaald. Je hoefde overigens geen groot ziener te zijn om deze voorspelling te doen. Het gaat om een land dat in het verleden bijna voortdurend te hoge tekorten had, en in ieder geval altijd hogere tekorten dan ze zelf aan de buitenwereld voorspiegelden. Toen het steunpakket werd samengesteld lag het tekort fors boven de 10% van het BBP en was de voorspelling dat de overheidsschuld nog verder fors zou oplopen in de komende jaren. En dat alles bij een sterk krimpende economie. Tenslotte, had het land zich in het verleden nooit iets van welke afspraak dan ook aangetrokken, dus waarom zou het zich nu houden aan het overeengekomen saneringsprogramma?

Vorige Volgende