De paus en zijn ‘inside job’
Weet je wat nog het ergste is van het gedoe rondom de moslimonvriendelijke woorden van de paus? Dat Europa en Nederland worden gedwongen die jurk in het Vaticaan te verdedigen. Onder het motto ‘liever vriendschap met de gekke nerd, dan omgang met zijn gekke broer die bij het minste al oproept om zijn tegenstanders in het schoolplein in elkaar te slaan’, voorzie ik weer een extra muurtje op de hindernisbaan die ‘verzoening met de islam heet’. En niet eens geheel onterecht. Want bij Allah/Jahweh/God/Brahma, ik probeer alle wereldreligies gelijk te behandelen, maar wat wrijft de islam me tegenwoordig tegen de haren in. Dat opgewonden gedoe met die vlaggen als iemand weer eens wat roept dat niet bevalt, ik krijg het steeds moeilijker dat in felle discussies te relativeren. Misschien was het wel de bedoeling van de ongetwijfeld geslepen paus, om dat verschil eens te benadrukken en weer wat vrienden in de westerse wereld te verkrijgen. Voor de complotdenkers: ook dit was ongetwijfeld ‘an inside job’, verzamelt u even de bewijzen?
Ik maak me oprecht zorgen over de clash tussen het westen en de islam, alle relativeringen die ik kan bedenken ten spijt. Toch, misschien is er een weg. Wellicht moeten we er langzaam mee beginnen om de vrijheid van meningsuiting ten opzichte van de godsdienst eens wat te verbreden, zoals Hans Teeuwen, Eddy Terstall en Diederik Ebbinge voorstellen. Gelovigen wat vaker duidelijk maken dat er andersdenkenden zijn, die het volste recht hebben iets te vinden van wat jij gelooft. Misschien zitten daar dan onfatsoenlijke mensen bij, maar hé, wen er maar aan, vette pech voor de kabouters. Of zoals het manifest stelt:
Toen ik, fris ogende en optimistische tiener, begon aan een studie Wijsbegeerte was ik ervan overtuigd dat ik aanraking zou komen met de koningin onder de Wetenschappen. Trots was ik, vol academisch vuur. Toen ik eenmaal het felbegeerde papier in handen kreeg, wist ik zeker dat de meeste verwachten niet waren ingelost: de filosofie is van alles, maar zeker geen wetenschap. Het gevoel dat het grootste deel chique onzin was, maar dat je niet weet welke deel, heeft me nooit meer losgelaten. Het wordt ook niet beoefend als een wetenschap en geen enkel fatsoenlijk wetenschappelijk criterium is erop van toepassing. De dynamiek van de wijsbegeerte is die van de kunst en de mode, waarin niets ooit wordt weggestreept. En iedereen maar wat doet.
Uiteraard bestaat Sargasso alleen maar dankzij de grote schare aan intelligente en goed geïnformeerde reageerders. Zij weten hoe de wereld in elkaar steekt en zeker de Nederlandse politiek kent voor hen geen geheimen. Tijd dus voor het kleine Sargasso’s weekend partijprogrammaspel. Op de site van de kiesraad staan een