Dimitri Tokmetzis

De groei van een supermacht gaat nooit zonder groeipijnen. Zo’n grote bullebak als China kan niet anders dan op andermans tenen staan, terwijl hij uitgroeit tot de dominante wereldspeler van de 21ste eeuw. We lezen dan vooral ook over conflicten met buurlanden. Maar soms is er ook goed nieuws te melden. Tenminste, ogenschijnlijk goed nieuws.

Het heeft de Chinese autoriteiten behaagd om een soort joint-venture eiland in te richten met China en Taiwan als partners. Het gaat om het eiland Pingtang, ter grootte van Malta. Dit eiland is onlangs per brug verbonden aan het Chinese vasteland en de autoriteiten hebben er grootse plannen mee. Het moet een investeringsvriendelijk oord worden, met lage belastingen en, het meest opvallend, dus een gemeenschappelijk bestuur. Taiwanese ambtenaren zijn uitgenodigd om op toekomstige posities te solliciteren. Er kan ook in Taiwanese valuta betaald worden. Het lijkt een handreiking, die in Taipei met de nodige argwaan bekeken wordt. Is dit de eerste stap in de Hong Kong-isering van Taiwan?

Ondertussen kruipen China en Duitsland behaaglijk tegen elkaar aan. Het duo ‘Marx en Mercedes’ doen steeds meer zaken met elkaar, sterker nog, de huidige groei van Duitsland is vooral toe te schrijven aan de toenemende export naar China. China op zijn beurt is op zoek naar een stabiele partner in Europa. Voor het geplaagde continent is deze toenadering niet per se goed nieuws, schrijven onderzoekers van het European Council on Foreign Relations. Als de grootste Europese mogendheid zijn eigen economische belangen volgt, wordt het alleen maar moeilijker om een gezamenlijk China-beleid te ontwikkelen, bijvoorbeeld op het gebied van mensenrechten en klimaatbeleid. Verdeel en heers heet dat.