Het is een aparte rechtszaak die vandaag in Rotterdam dient. Het Riagg staat tegenover de gemeente om alsnog 3,5 ton subsidie op te eisen. De zaak gaat echter niet over geld, maar over uw gezin.
Het Riagg Rotterdam weigert al jaren een meldcode te ondertekenen die de ggz-instelling verplicht om vermoedens van mishandeling te melden, ondermeer in de lokale Verwijsindex Risicojongeren. De gemeente Rotterdam is al jaren van het zero tolerance beleid en dat betekent blijkbaar ook dat wie niet meewerkt, dat maar moet voelen. Het Riagg wordt 3,5 ton subsidie onthouden totdat directeur Jos Lamé zijn handtekening zet.
De rechter zal zich hier vandaag over buigen. Juridisch is de zaak niet zo spannend en ook financieel zal het Riagg deze machtsstrijd wel overleven. De symbolische waarde is echter groot.
De hulpverleners van het Riagg begrijpen best dat een goede signalering en informatievoorziening belangrijk zijn in het helpen van kinderen en gezinnen in nood, maar er zijn grenzen. Directeur Lamé: ,,De Riagg verzet zich tegen de toenemende grensvervaging in het overheidsbeleid waarin de zorg ondergeschikt wordt gemaakt aan het veiligheidsbeleid. Zij vindt het belangrijk voor haar klanten dat het wettelijk recht op bescherming persoonsgegevens wordt nageleefd. Verder vindt zij het belangrijk dat er een strikte scheiding is tussen onafhankelijk professioneel handelen en de politieke of publieke opinie van het moment. Zelfs het minste vermoeden dat de inhoud van de diagnostiek op enige manier onder druk zou staan van chantage, door het al of niet toekennen van subsidie, moet voorkomen worden. Hulp aan personen of interventies in gezinnen moeten volstrekt los staan van sturing op grond van partij politieke of individuele politieke belangen.”
In onderstaande korte lezing zet de bekende jurist Lawrence Lessig helder op een rij waarom grassroots bewegingen zo hard nodig zijn. Zonder deze bewegingen van onderaf, verandert er niets in Washington. Het praatje is bedoeld om te inspireren en ‘gewone’ Amerikanen aan te zetten tot actie. Ik vond het vooral nogal deprimerend. Wat Lessig eigenlijk schetst, is een Herculische taak, of misschien beter gezegd, een uphill battle. En de nieuwe machtsverhoudingen in Washington maken de heuvel alleen maar steiler.