Overzicht

Brechtje

109 Artikelen
183 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Slow Sex: bloot is niet lelijk: over porno en porno

, door

Onlangs presenteerde de links-progressieve denktank Waterland haar derde manifest, getiteld: Slow sex, een erotisch beschavingsoffensief. De stijlloze lezertjes hadden weer even de tijd van hun leven. De website van het manifest trok opeens verrassend veel bezoekers – alleen kwamen ze niet om hun adhesie te betuigen.
Over GeenStijl hoef ik niets meer uit te leggen, maar over het manifest wellicht wel. Als je die titel kiest voor je boek, moet je niet gek opkijken als je vaak gevraagd wordt: wat is dat nu eigenlijk, slow sex? Moeten we het nu allemaal langzaam gaan doen? Wordt het ‘slome seks’, zoals een journalist, nota bene van de Trouw, misprijzend zei?

Maar slow staat hier niet zozeer voor ‘langzaam’, als wel voor ‘genieten’en ‘met aandacht’. We hebben die titel gekozen naar analogie met de slow food beweging. Ergens midden jaren negentig kregen gastronomen en topkoks belangstelling voor de producten uit de biologische landbouw, omdat ze zo lekker en vol van smaak waren. Daarbij kwam toen ook nog de nieuwe belangstelling voor het telen van bijna uitgestorven fruit- en groenterassen en het koken van traditionele streekrecepten. Slow food is daarmee een pleidooi geworden voor de rijkdom van verschillende smaken en met zorg geteelde producten. En drank niet te vergeten. En dat is ook wat we ons voorstellen bij slow sex: een nieuwsgierigheid naar de verschillende vormen van seks, wellust en verlangen. En tegelijkertijd ook een protest tegen de steeds eenvormiger producten die de commercie ons voorzet in de vorm van mainstream porno en andere beelden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Waarom een fusie tussen GroenLinks en D66 een onzalig idee is.

, door

Oude verkiezingsposter vrijzinnig democratenZo rond de jaarwisseling pleitte top-ambtenaar Meine Henk Klijnsma voor een fusie tussen GroenLinks en D66. Klijnsma, zelf overtuigd lid van D66 (geen misverstanden daarover), promoveerde onlangs op een proefschrift over de Vrijzinnig-Democratische Bond, die bestond van 1901-1946. Sinds enige tijd bepleit ook publicist en beoogd chef-ideoloog van de Bond, Dick Pels de heroprichting van de VDB. Morgen wordt in de Balie een becommentarieerde heruitgave gepresenteerd van de brochure ‘Wat de Vrijzinnig-Democraten willen’. De grote vraag in de discussie morgen (overigens geheel uitverkocht) is: is er grond én noodzaak voor een heroprichting van de VDB?

Geschiedenis. In haar 45-jarig bestaan onderscheidde de VDB zich van zijn electorale concurrenten aan de linkerzijde (de SDAP) en de rechterzijde (de liberalen) door – de naam zegt het al- consequente aandacht voor de democratie. Het ging daarbij niet alleen om democratie in formele zin (invoering van het algemeen kiesrecht, referendum, internationale rechtsorde, tegen ‘sterke mannen’), maar er zat ook een sociaal getinte agenda aan: gelijke ontwikkelingsvoorwaarden voor iedereen met een nadruk op individuele ontplooiing en emancipatie. De VDB was zowel door vooraanstaande politici als Drucker, Treub, Bos, Marchant en Oud, als door haar bereidheid tot samenwerking, een politieke factor van belang. Ze nam een paar keer deel aan kabinetten: eerst met de liberalen (voorlopers van de VVD), in de jaren dertig in een crisiskabinet onder Colijn. De Bond had haar aanhang vooral onder intellectuelen en beoefenaars van vrije beroepen (notarissen, artsen). Zij sloot aan bij de ideeënwereld van het toenmalige vrijzinnig-protestantisme. Uiteindelijk ging zij op in de PvdA, wat Klijnsma en Pels betitelen als een ‘historische vergissing’.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De Volkskrant moet nu ook weer niet laf doen over haar Wilders-berichtgeving.

, door

Afgelopen zaterdag verscheen in de Volkskrant een stuk van Ron Meerhof dat waarschijnlijk was bedoeld als hét antwoord op kritiek op de media en hun berichtgeving over Wilders. Meerhof is lid van de Haagse redactie van de krant en betoogde dat de Volkskrant niet te veel, maar juist te weinig over Wilders schreef. Nu gaf die titel juist niet de inhoud weer van de kritiek op de Volkskrant. Het verwijt aan de media luidt momenteel niet zozeer dat ze teveel schrijven over Wilders, maar te kritiekloos – en daarmee de zaak vaak opblazen. En Meerhof’s wringt zich in tamelijk veel flauwe bochten om zijn eigen verantwoordelijkheid te ontlopen, en tegelijkertijd Wilders de hemel in te prijzen. Het stuk is daarmee niet alleen een beetje flauw, maar ook laf.

Meerhof hanteert de oude truuk van kritiek zogenaamd samenvatten – maar wel op een manier die hem goed uitkomt- en vervolgens afschieten. Zo parafraseert hij de kritiek op media als zouden journalisten “alles wat Wilders meldt tot het uiterste hypen– om te scoren of meer kranten te verkopen“, en serveert die vervolgens af: “Met de verkoop van kranten houden parlementair journalisten zich niet bezig.” Dat gaat lichtelijk voorbij aan wat Mark Elchardus, jaren terug, al signaleerde in zijn boek ‘De Dramademocratie”: dat journalisten en politiek elkaar gevangen houden in een toenemende houdgreep. Je moet “niet onderschatten hoe moeilijk journalisten zich kunnen onttrekken aan een nieuwslawine. Politici en nieuwsjournalisten houden elkaar in een houdgreep. Wilders plan is sensationeel. Het verkoopt. Als jij het niet brengt, komt de concurrentie ermee. Bovendien misken je het ‘sneeuwbaleffect’. Vaak haken prominenten in met een op zichzelf nieuwswaardige reactie. „En dan moet je alsnog door de bocht.”“, aldus Elchardus in het NRC. Daar heeft hij een punt waar veel hoofdredacteuren mee worstelen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Hillary’s revanche

, door

VS Presidentsverkiezingen 2008
Het is weer spannend bij de Democratische voorverkiezingen. Hillary heeft zich vannacht gerevancheerd, door juist haar zwakke punt aan te pakken: haar schijnbare onkwetsbaarheid:


Clinton heeft überhaupt haar campagnestijl wat losser gegooid, en is veel meer in gesprek gegaan met kiezers in plaats van een standaardspeech af te draaien. Dat werd blijkbaar gewaardeerd want ze eindigde net voor Obama, waardoor de race weer helemaal open ligt. Hillary zelf blaakt weer van zelfvertrouwen: ‘I listened to you and in the process I found my own voice’. Ze heeft inderdaad geleerd: haar overwinningsspeech is bijna Obama-achtig:

Vooral onder vrouwen -die in Iowa nog massaal voor Obama kozen- heeft ze steun herwonnen: 46% tegen 34% voor Obama. In New Hampshire is Obama’s traditionele achterban -jongeren- bovendien veel minder komen opdagen. Belangrijk punt voort stemmers was de economie, en daar scoorde Clinton het hoogst.

Dat de strijd tussen Obama en Clinton scherper wordt, is te zien aan de manier waarop Clinton ook zwarte kiezers probeert weg te trekken van Obama:

Heeft Hillary zichzelf werkelijk her-uitgevonden? We zullen het zien. Op naar Nevada (19 januari) en South-Caroline (de 26e).

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Maar kan hij het ook? Obama versus Hillary.

, door

VS Presidentsverkiezingen 2008“This is the moment when we finally beat back the politics of fear and doubt and cynicism“. In een speech waarin hij het heeft over verandering, het overbruggen van tegenstellingen en vooral over hoop, claimt Barack Obama de overwinning in Iowa. Ik geef toe, ik had het niet verwacht ook al was de voorsprong van Clinton op Obama al een tijd aan het slinken.
Maar het lijkt erop dat Obama niet alleen de stemmen van de jongere stemmers heeft gewonnen, maar ook die van vrouwen (een tegenvaller voor Clinton) en van onafhankelijke kiezers: dat laatste betekent dat hij ook het midden aanspreekt. Dat alles bij een zeer hoge opkomst – en veel van die nieuwe stemmen waren voor Obama. Waar Clinton wedde op haar ervarenheid gooide Obama het op verandering. En het is duidelijk: ‘verandering’ is het doorslaggevende argument voor veel kiezers.


Clinton scoorde een paar tienden van een procent lager dan Edwards, van wie Iowa de thuistaat is. Ze heeft maar een paar dagen -tot dinsdag- om haar achterstand weg te werken. Haar aura van onoverwinnelijkheid is weg, en de media zijn nog dagen bezig zich te concentreren op Obama. Een behoorlijke klus dus, en de verandert dan ook van tactiek. De air van onoverwinnelijkheid en haar ervarenheid maken haar ook tot een kandidat van het 20e-eeuwse establishment en dat werkt tegen haar. Clinton lanceert nu aanval op aanval op Obama. Maar het lijkt erop dat Edwards nu samen met Obama optrekt tegen Clinton. Edwards ziet zijn kans schoon zich van een sterke tegenstander te ontdoen en denkt: die Obama pak ik later wel. Ik weet zelf niet wie nu mijn voorkeur heeft. Obama heeft ontegenzeglijk iets van John F. Kennedy in zijn speeches, in de manier waarop hij mensen aan weet te spreken en de nadruk legt op hoop, saamhorigheid en op gezamenlijke idealen – gezondheidszorg, milieu, terugtrekking uit Irak.Obama heeft absoluut de mooiste en meest aansprekende idealen. Maar kan hij het ook? Is hij ervaren genoeg om de rotzooi die de republikeinen in Washington gemaakt hebben, op te ruimen? Men moet niet veronachtzamen dat de Republikeinen onder aanvoering van Karl Rove hebben gebouwd aan een machtsbasis die bestemd was om decennia stand te houden: van een meerderheid aan conservatieve opperrechters, een groot aantal conservatieve lobbyisten die stevige vinger in de pap hebben en soms regelrecht de beleidsnota’s schrijven. En misschien wel het ergste: een stijl van presidentschap waarbij feiten en cijfers niet tellen, maar ongecontroleerde, onbegrensde macht des te meer. Martelen mag omdat de president het goedvindt, ook al is het tegen alle conventies. Irak binnenvallen op basis van leugens mag, omdat de president het beveelt- ook al kost het duizenden levens. Om kort te gaan, wrijven de Republikeinen zich niet in de handen met een presidentskandidat als Obama, omdat ze bnnen vier jaar het witte Huis hewoon weer opnieuw in handen zullen hebben?
Daarom zie ik ook wel iets in het voorgestelde Dream Team van Timothy Garton Ash: Hillary als president, omdat ze gepokt en gemazeld is en omdat ze alle fouten al een keer gemaakt heeft; en Obama als vice-president, omdat hij als geen ander hoop weet te wekken. Andersom? Dat hangt van de verhoudingen af. Ik weet niet of Obama als president aàn vice-president Clinton de ruimte zou geven die ze nodig heeft. En of Clinton onder Obama zou willen dienen. Maar dat het een interessant team zou zijn, dat is natuurlijk zeker.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Trol Wilders

, door

De rel rond Doekle is nog niet opgetrokken, of er dient zich weer een nieuwe aanval aan op Wilders. In het Brabants Dagblad publiceerden Dick Pels en Baukje Prins dit weekend een stuk getiteld “Geert Wilders: de pot verwijt de ketel“. Kern van het betoog is dat Wilders elke aanval opvat als een belediging hetzelfde wat hij zijn islamistische vijanden verwijt). Dat gebeurde bijvoorbeeld na het ingezonden stuk van Doekle Terpstra in Trouw, waarmee de rel begon. Daarbij leek Wilders het hele parlement van Halsema tot Van Baalen èn de pers achter zich te hebben, schreven Pels en Prins: “Maar zelf sprak Wilders onbekommerd van ‘een abjecte brief van een gevaarlijke man’”. Sterker: “Terwijl hij zelf zegt nooit individuen aan te vallen, noemde hij Vogelaar knettergek en beschuldigde hij eerder Aboutaleb, Albayrak en Arib zo ongeveer van landverraad.“

Dat je Voltairiaanse vrijheid van Wilders kunt verdedigen om te zeggen wat hij wil, betekent niet dat je zijn uitingen niet mag betitelen als abject en zijn optreden als minderwaardig, onbeschaafd en gevaarlijk. Of sterker.
Pels en Prins verwijzen naar Wilder’s betiteling van Vogelaar’s voorstellen als ‘verraad aan de Nederlandse cultuur’ en naar Wilders pleidooi in HP/de Tijd (14.12.07) voor deportatie van hele moslimgezinnen als een lid ervan problemen veroorzaakt. Ze eindihgen hun betoog: “Het is beschamend en verontrustend dat een politicus met deze fascistoïde denkbeelden anno 2007 kan worden verkozen tot de beste politicus van het jaar.”

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Waarom de foto’s van Soorah Hera tentoongesteld moeten worden.

, door

sooreh-hera-021.jpgBijgaande foto is niet aleen een illustratie bij een weblogstukje maar ook een statement. De foto is afkomstig van de website van Sooreh Hera, een pas afgestudeerde Iraanse kunstenares, die sinds zeven jaar in Nederland woont en die de KABK heeft gedaan. Wim van Krimpen, directeur van het Haags Gemeentemuseum, koos het werk van een aantal afgestudeerden uit voor een tentoonstelling, waaronder dat van Hera. So far so good.

Totdat ophef ontstond, in eerste instantie vanwege een filmpje, maar ook vanwege enkele foto’s. Hera’s werk gaat over de verhouding tussen religie en sexualiteit. Hera zelf licht toe op haar website: “Religie wil altijd controle over de sexualiteit van de mens uitoefenen, met als meest dwingende verbod het taboe op homosexualiteit. De drie grote godsdiensten zijn altijd fel gekant geweest tegen elke afwijkende vorm van sexuele beleving: binnen de islamitische wereld staat op homosexualiteit nog steeds de doodstraf. Ik heb geprobeerd om herkenbare schoonheid van homosexuelen te verbeelden, maar ook vervreemde schoonheid die voor vele mensen ongekend, of oneerbaar is.”

Interessant is nu om te kijken hoe de berichtgeving is vanuit christelijke hoek. Trouw bericht: “Op een van de foto’s is profeet Mohammed afgebeeld als homo.”Dat is te kort door de bocht. Hera heeft expliciet homosexuele mannen afgebeeld, en niet de profeet Mohammed. Daar gaat de tentoonstelling over. In De Pers vertelt Hera over één van de homostellen, afkomstig uit Iran: “Zij wilden niet herkenbaar in beeld en dragen dus maskers. Om de hypocrisie in de moslimwereld aan de kaak te stellen, heb ik de gezichten van Mohammed en Ali gebruikt. De foto’s van Mohammed en Ali worden normaal gebruikt in processies van sjiitische moslims.” Door deze maskers te gebruiken, voegt Hera dus een statement toe aan de foto. Dat wordt versterkt door de context waarin de twee mannen zich laten afbeelden. Op één foto draagt een man met zo’n masker een leren broek die open is bij zijn billen. Op een andere foto zit hij in een houding alsof zijn vriend gaat pijpen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Terecht vrijspraak voor gezinsvoogd Savanna

, door

De zaak Savanna zal iedereen zich nog wel herinneren. In 2004 kwam de drie-jarige Savanna om het leven, doordat haar moeder haar een washandje in de mond had gestopt en dat met een verband had vastgezet. Vervolgens liet ze Savanna alleen achter. Het kind, dat al ondervoed was, overleed. Daarna legde de moeder samen met haar partner het lichaam van Savanna in de kofferbak van hun auto. De moeder kreeg zes jaar cel en TBS.

De zaak veroorzaakte veel onrust onder gezinsvoogden. Naar aanleiding van de zaak-Savanna werden Bureau’s jeugdzorg gereorganiseerd, en tijdens haar kortstondige bestaan als minister voor jeugdzaken zegde Rita Verdonk de jeugdzorg extra fondsen toe, zodat de werkdruk onder gezinsvoogden zou afnemen.

Opvallend is dat niet alleen de moeder, maar ook de gezinsvoogd van Savanna werd aangeklaagd, en wel in een strafzaak: wegens betrokkenheid bij het overlijden van het kind, omdat ze niet voldoende maatregelen zou hebben getroffen om de dood van Savanna te voorkomen. Op zich was dat een unicum.

Wetenschappers als Evelien Tonkens en ook de instelling waar de betreffende gezinsvoogd werkzaam was (ze werkt nu in een heel ander beroep) dat het een systeemfout betrof en niet zozeer individueel falen. Ten gevolge van het Pikmeerarest kan de (centrale en lokale) overheid niet strafrechtelijk vervolgd worden waar het exclusieve overheidstaken betreft, en dat lijkt mij hier ook het geval. Doorslaggevend was daarbij dat er andere controlerende en bestraffende instanties zijn: van rekenkamers tot tuchtraden etcetera. Waarschijnlijk is daarom deze keer gekozen voor een strafzaak tegen de persoon van de voogd.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Benazir Bhutto in de aanval.

, door

musharraf2.jpgDe ontwikkelingen in Pakistan gaan nu toch echt richting het einde van Musharraf. Blijkbaar heeft Bhutto sinds deze week het gevoel dat haar positie sterk genoeg is om Musharraf te verdrijven. Ze vaart een confronterende koers: ze roept Musharraf op om af te treden, en geeft aan niet als premier te willen dienen onder hem als president. Een powersharing deal is daarmee voorgoed van de baan. Die leek er in te zitten toen Musharraf de aanklacht tegen Bhutto wegens corruptie liet vallen, zodat ze terug kon keren naar Pakistan.

Daarnaast werpt ze zich op als leidster van de verdeelde oppositie. Oud-premier Sharif, die al eerder had aangegeven met haar op te willen trekken, deed dat vervolgens nogmaals.

De VS sturen aanstaande vrijdag onderminister van Buitenlandse zaken John Negroponte. Ze geven Musharraf nog niet op, mits hij de noodtoestand opheft. Dat de deal met Bhutto van de baan is, is voor de VS wel een spaak in het wiel want daar hebben ze wel steeds op aangestuurd. Musharraf lijkt overigens vooralsnog onvermurwbaar: in pas aangeschafte burgerpakken verdedigt hij de noodtoestand met verve. De Gemenebest riep afgelopen maandag Musharraf – op straffe van schorsing van Pakistan- op om zijn functie als legerleider neer te leggen, de noodtoestand op te heffen en de grondwet te herstellen. De president heeft het dreigement genegeerd. Maar een aantal kranten en weekbladen durft zijn einde al aan te kondigen, nu de deal met Bhutto van de baan is en de oppositie zich hergroepeert. Het wachten op wat het leger doet.

Volgende