Het einde van de Leefbaren – de puinhopen van Pim
Op rechts leek het lange tijd goed toeven voor politieke opportunisten met de ’tag’ Leefbaar. Ooit begonnen vanuit Utrecht en Hilversum, daarna doorgestoten vanuit Rotterdam naar Den Haag tot Almere en verder, als lokale politieke beweging. Met de komst van Pim Fortuyn was leefbaar het meest populaire woord in Nederland.
Landelijk ging het snel bergafwaarts met de naam ‘Leefbaar’, al voor de verkiezingen in mei 2002. Pim Fortuyn ging immers solo met zijn eigen Lijst Pim Fortuyn. Lokaal ging het beter, aangezien de politieke winst al gecasht was in maart 2002. Leefbaar Rotterdam, Leefbaar Utrecht, Leefbaar Almere, succesnummers in de lokale politiek die voor de nodige ophef zorgden.
De puinhopen van Pim hebben echter voor een boomerang-effect gezorgd. Op Rotterdam na, is de leefbaar-beweging lokaal geruïneerd na de lokale verkiezingen van maart 2006.
Meer dan symbolisch voor het einde van de leefbaar-beweging is de teloorgang van Leefbaar Nederland. De partij die een heftige opleving kende, voordat Pim Fortuyn zich afscheidde richting zijn eigen Lijst Pim Fortuyn, staat nu op instorten. Schulden en schuldclaims worden de partij teveel. Leefbaar Nederland houdt binnenkort op te bestaan.
De vraag is of er binnenkort iemand opstaat uit de dood, danwel uit de as van de puinhopen van Pim oprijst. De kans lijkt het grootst voor Geert Wilders met zijn ‘Partij voor de Vrijheid.’ De doorstart van de LPF is tot mislukken gedoemd. Marco Pastors gaat wellicht met zijn maatje Eerdmans nog een gooi doen, als ze nieuwe leuk naam kunnen verzinnen die even succesvol kan zijn als ‘Leefbaar.’
