Het zogenaamde vredesplan voor Gaza wordt door velen gepresenteerd als een “kans op rust” of “het begin van een nieuw tijdperk van stabiliteit”. In werkelijkheid is het niets anders dan een dictaat, een document opgesteld door de bezetter en zijn bondgenoten, zonder de stem van de Palestijnen zelf. Achter de diplomatieke taal van “veiligheid”, “heropbouw” en “staakt-het-vuren” schuilt een harde realiteit: dit plan legt het fundament voor een nóg grotere onderwerping van het Palestijnse volk.
Onder het mom van vrede wordt Gaza omgevormd tot een gecontroleerde openluchtgevangenis. Dat was het al, maar hiermee wordt het ook officieel: Israël behoudt feitelijke controle over grenzen, veiligheid, hulp en nu ook bestuur. Palestijnse soevereiniteit, ooit een kernbelofte van het vredesproces, verdwijnt volledig uit zicht. De Palestijnen krijgen geen staat, geen recht op zelfbeschikking, geen vrijheid. Wat ze krijgen, is een leven onder toezicht, afhankelijk van de willekeur van hun onderdrukker.
Ondertussen blijven Israëlische oorlogsmisdaden onbestraft. De verwoesting van ziekenhuizen, scholen en vluchtelingenkampen wordt weggemoffeld onder de noemer van “zelfverdediging”. Geen enkele Israëlische leider hoeft rekenschap af te leggen voor het doden van tienduizenden burgers of het gebruik van uithongeringsstrategieën als oorlogswapen. Straffeloosheid wordt opnieuw de norm, en dat is precies wat dit plan bevestigt: er is vrede voor de daders, maar geen recht voor de slachtoffers.
Wat overblijft, is een cynische vrede, één die de wapens doet zwijgen, maar de onderdrukking verankert. De bezetting blijft, de kolonisatie van de Westelijke Jordaanoever gaat door, en apartheid verdiept zich. De muren worden hoger, de checkpoints talrijker, de rechten schaarser. De Palestijnen zullen opnieuw gedwongen worden te overleven in een systeem dat hun menselijkheid systematisch ontkent.
Ja, misschien stopt het massale moorden even. Maar de genocide gaat door. Niet langer in bombardementen, maar in slow motion. In de ontzegging van water, in de blokkade van medicijnen, in de vernietiging van toekomstperspectieven, in de dagelijkse, vaak dodelijke pesterijen van de bezetter. Elke dag zonder vrijheid, zonder recht, zonder hoop is een stille vorm van uitroeiing.
Het zogenaamde vredesplan brengt geen vrede, maar een nieuwe fase van apartheid en onderdrukking. De wereld mag zichzelf straks wijsmaken dat het conflict “geëindigd” is, maar voor de Palestijnen begint dan pas het volgende hoofdstuk van hun collectieve vernedering. Zolang gerechtigheid ontbreekt, kan er geen vrede zijn. Alleen de illusie ervan.