The Couchettes hebben bij mijn weten nooit bestaan, dus vermoedelijk is dit een AI-coverversie. Hoe de maker dit doet qua arrangement en uitvoering is me niet duidelijk, want artificiële intelligentie heeft alsnog een sjabloon nodig.
Het is wat dat betreft net een goocheltruc. Het verbluffende zit ‘m erin dat wat je ziet en hoort niet zou moeten kunnen, zodat je denkt: hoe flikt ‘ie ‘m dat?
Reacties (5)
We kunnen rustig uitsterven, geen paniek. Er is een syteem, robots, die het van ons over nemen, het zaakje draaiende houden. (Met zang, en muziek). Er is niemand die ons zal missen.
Toe, ga maar liggen en sterf maar.
Doodgaan is niet moeilijk, iedereen kan het.
Sinds kort weet ik: het is toch moeilijker dan ik altijd heb gedacht….
Dit typte ik gisteravond, weliswaar met een paar glazen bier in mijn hoofd, maar ik dacht toch dat ik citeerde uit een gedicht van Erwin Mortier.
Vandaag wilde ik dat gedicht opzoeken, eigenlijk vanwege de alarmerende en gitzwarte reactie: ‘het is toch moeilijker dan ik altijd heb gedacht.’
Vandaag heb ik de verzamelde gedichten van Erwin Mortier doorgeplozen. Op blz. 179 vond ik het gedicht (ik kende het) Reunie, met daarin de strofe:
Mooi, treffend, maar het zat toch net wat anders in mijn hoofd. Was het dan van Eddy van Vliet?
Of was het afkomstig uit een gedicht van Tom Lanoye? Ik kon het niet gelijk vinden. En Google kwam met René Gude, maar die had het over sterven.
Maar, cut the crap, en laat die omwegen verder maar zitten, dit klinkt niet goed Cokema. Dit is tragisch en droevig nieuws.
En ik ben helaas niet het meest sociale typje dat Sargasso bevolkt, maar dit doet toch wel pijn. (weliswaar niet zo veel als het jou doet, gok ik – dit gaat toch over jou? Of is het niet de bedoeling dat dit op Sargasso zelf in het licht wordt gezet? In dat geval hou ik mijn mond.
En sterkte natuurlijk, ook van mevrouw Reus.
Geen Erwin Mortier, maar René Gude René Gude (2-3-1957 – 13-3-2015, ooit Filosoof de Vaderlands) , die bij zijn laatste loodjes is geïnterviewd door Wim Brands, die van die gesprekken een boekje maakte met de titel: ‘sterven is doodeenvoudig. Iedereen kan het’.
En dan is het fijn, met Google bekend te zijn…
Het ‘Wees niet verlegen. Sterven doen we allemaal’ van Erwin Mortier (28-11-1965 – levend) is, inderdaad, een citaat uit het gedicht Reünie, 13 verzen en 1 slotzin, een oproep uit sleur en slommer te ontwaken en te leven alsof de lente losbarst. Een doodgesabbeld cliché, maar fraai verwoord, da’s zeker…
En dan dat ‘Veeg je voeten en wees welkom’ van Eddy van Vliet (1-9-1942 – 5-10-2002) is wel erg ver verwijderd van de vorige twee citaten. Lijkt me meer een wilsbeschikking, opgesteld op een moment dat de dood in geen velden of wegen te bekennen is. Anne Provoost schreef in haar eerbetooon aan Van Vliet: “Er zijn de gedichten die je leest van de dichter die nog leeft, die zich in je omgeving beweegt en die je geïnterviewd en gerecenseerd ziet in kranten- en tijdschriftartikelen, en er zijn de gedichten die je leest of herleest als de dichter is gestorven. De eerste lees je met een onachtzaamheid voor welbepaalde thema’s. Verwijzingen naar de dood, bijvoorbeeld, zijn niet meer dan kostelijke bezweringen, een existentiële flirt, waaghalzerij, misschien zelfs bluf.”
Op zich natuurlijk leuk, humoristisch zelfs, om AI voor te stellen als leven na de dood (van de mensheid). Mij stak echter de rest van de reactie. Vooraleerst omdat ik daar een (veel) jongere editie van mijzelf in terug zag (met die onachtzaamheid, existentiële flirt en bluf waar Provoost over schreef). En, ten tweede, omdat er zo vaak zo veel mensen hun leven ineens moeten herschikken omdat de zeis aan hun deur voorbij kwam. Een ervaring die ik sinds kort rijker ben en daardoor blijkbaar gevoeliger ben geworden voor luchtigheden aangaande het sterven.
Nog wel bedankt voor het medeleven. Ik ga het er verder niet over hebben, niet op Sargasso. Mij is verteld dat er best wel kans is nog een jaar of vijf tot vijftien (leve de marges!) mee door te kunnen. De manier waarop is afwachten.
https://ooteoote.nl/2024/05/kp38-je-zult-heus-nog-wel-eens-doodgaan-hoor/