Charlie Watts was eigenlijk een jazzdrummer voordat hij tot The Rolling Stones toe trad. En toen was hij ineens een onderdeel van een rock ‘n’ roll band. En daar ging het anders aan toe dan dat hij gewend was: ‘Ik heb veertig jaar in The Stones gespeeld, en daarvan heb ik vijfentwintig jaar aan wachten besteed’, was een uitspraak van hem. Tsja, deadlines, repetities, en afspraken liepen nog wel ‘ns uit vanwege drank, drugs en ander relaxed levensgedrag van de andere bandleden.
Charlie Watts’ hart stopte met kloppen op 24 augustus. En daarmee stopte ook het ritme van de Stones, het hart van de Stones. Hij overleed in het bijzijn van zijn geliefden. Charlie trouwde in1964 met zijn vrouw en is bij haar gebleven.
Wat maakte Charlie Watts nou zo bijzonder, als drummer hoef je toch alleen maar maat te houden? De songs van de Stones lijken ook allemaal erg makkelijk na te spelen – totdat je ze probeert na te spelen. Dan blijken ze toch iets ingenieuzer in mekaar te zitten. Wat, volgt Charlie Watts nou de hele tijd de gitarist, Keith Richards? En dan brengt hij een song op gang met koebellen. Charlie Watts was niet een doorsnee drummer. Er stond nog een tour voor de Stones gepland, maar zonder Charlie Watts (en met die Steve Jordan zeker?) gaat dat vast niet gebeuren
Reacties (5)
Bijzonder ? Deze grote meneer speelde 60 jaar op alle platen en toernees van de Stones. Respect en RIP voor deze legende en gentleman.
Misschien heeft Keith een paar levensjaren van hem geleend, maar niet op tijd teruggegeven… 😈
Als ik een Stones-nummer hoor valt me vaak op dat ze het een stuk trager spelen dan je het in je hoofd had zitten. Een beetje achterover leunend, maar toch voelt het alsof er vaart in zit. Precies de goeie timing om de riffs van Keith in te hangen. Ik heb nooit helemaal begrepen hoe dat werkt, maar dat het allemaal afhangt van de drummer snap ik wel.
Hans Custers,
Ja klopt precies. Ik denk dat je daarmee ook de unieke Stones ritmesensatie beschrijft. Volgens de muziekgeleerden sloeg Charlie niet op de tel maar er net iets achter, maar dan wel heel strak. Op de elpees van de Stones uit de jaren tachtig, toen het mode werd om de drums hard voorin de boxen te mixen, kun je dat heel goed horen.
Zoiets is het. Als ik het goed heb is het de kunst om vooral de 1 en de 3 wat later te spelen en de 2 en de 4 juist niet. Op zich al iets dat lang niet alle drummers beheersen. Maar om de hele band in het gareel te houden in dat trage tempo is al helemaal een kunst. Zeker als er een paar staan te spelen na consumptie van wat speed of coke. Bij optredens was dat af en toe ook wel een verloren zaak, heb ik het idee.