RECENSIE - Let op: Spoiler alert!
Ik zit genoeglijk fröbelend de eerste aflevering van seizoen 5 van Madam Secretary te kijken, het is weer erg spannend. Deze serie slaagt erin feit en fictie op een bijzondere manier te vermengen. Alles wat er in de wereld gaande was en is, wordt behandeld. Je herkent de gebeurtenissen ook meteen, alleen zijn de bijbehorende politici en andere prominenten vervangen door fictieve personages.
Heftig en toch luchtig
Natuurlijk zijn er ook allerlei fictieve situaties, anders krijg je nooit al die afleveringen vol (inmiddels zitten ze op 93, seizoen 5 is nu 3 afleveringen ver. Afgaande op voorgaande seizoenen komen er nog zo’n 20 aan). Zowel de hoofdpersoon zelf, gespeeld door Téa Leoni, als de president waar ze voor werkt, gespeeld door Keith Carradine, hebben een CIA-verleden. Haar man zit nog altijd in de intelligence-business. Het gaat er dus nogal heftig aan toe, de kogels en bommen vliegen je om de oren. Al is het ook niet allemaal kommer en kwel. Het gezinsleven van Madam Secretary en haar staf brengen de nodige luchtigheid. Al met al een zeer onderhoudende serie.
Verrassing
Terwijl ik dus luister naar wat er gaande is en mijn ogen geconcentreerd op mijn laatste kralenproject heb, hoor ik opeens een wel heel bekende stem. Mijn ogen schieten naar het scherm en wat ik zie is nog verrassender dan wat ik hoorde. De context: Er is net een aanslag geweest. Madam Secretary is net haar kantoor binnen gekomen, waar drie mensen op haar wachten.
Het zijn Colin Powell, Madeline Albright en Hillary Clinton. The real deal. How cool is that? Natuurlijk krijgen ze daar vast een flinke vergoeding voor, maar daar wil ik niet al te cynisch over doen. Het gesprek dat volgt gaat over hoe je “het volk” gerust kunt stellen na zo’n gebeurtenis.
De boodschap
Het komt nauwelijks gekunsteld over. Nou ja, een beetje wel, maar dat mag omdat de boodschap zo belangrijk is. Ze zitten daar met zijn drieën, twee Democraten en een Republikein, om te waarschuwen tegen nationalisme, tegen polarisatie en vóór diversiteit. Een mooi gesprek, dat weliswaar gescript is, maar toch oprecht overkomt. Waarna een vlammende speech volgt tegen haat en nationalisme. We the people means all the people.
Een fraai verpakte aanklacht tegen het Trump-regime en het politieke discours in vele andere landen. Dat Powell bereid was om dit met Albright en Clinton te doen, vind ik bemoedigend. Hij is nogal een held en misschien heeft het een heel klein beetje invloed op de verkiezingen op 6 november. Ik maak me weinig illusies, maar alle kleine beetjes helpen.