Bijna op de minuut af op het moment dat dit stukje op sargasso verschijnt, zal hij gedraaid worden op radio 2, in die exercitie van muzikale burgerlijke braafheid die Top 2000 heet. Het nummer Hurt, door Johnny Cash, hoog in de lijst op nummer 26. Tekenend vind ik dat.
Het nummer is oorspronkelijk van Nine Inch Nails ofte wel Trent Reznor. Op de achtergrond bij de coupletten horen we een soort van beademingsmachine ruisen, want Reznor’s leven is enkel nog een mechanisch voortslepen, getekend door ellende. De minimale gitaarbegeleiding hier is bewust vervormd, het geluid valt regelmatig even weg alsof de bandopname beschadigd is. Het beaccentueerd de rotzooi die z’n leven is. Om de refreinen extra kracht bij te zetten vallen deze stijlfiguren weg zodra het refrein inzet – bijzondere productionele stijltechnieken die het nummer tot een waar kunstwerkje maken.
En Johnny Cash maakt er weer een gewoon liedje van – best aardig gedaan, maar het is in essentie terug bij gewoon een liedje, door een zanger met (vroeger) een goede stem. Ik respecteer Johnny Cash, en de man heeft een mooie stem en brengt het gevoelig, maar het origineel van Nine Inch Nails is gewoon op alle fronten beter: de zang is veel intenser, Reznor doet veel meer met z’n stem en met verschillende emoties er in, en de productie is op een bijzondere manier aangepast aan het thema van het stuk.
En Johnny Cash staat in die top 2000, met een cover, een liedje. En Nine Inch Nails komt er niet in voor. Tekenend.
Reacties (19)
Oliebollen en vuurwerk overleefd? Mooi, dan een tip voor oudjaar 2016: Negeer gewoon die hele Top 2000. Geen acht op slaan, links laten liggen, geen aandacht aan besteden. En dus ook niet over zeuren ;-)
Ik heb mijn gasten net de deur uit gewerkt en ben nu eigenlijk weer klaarwakker. Misschien maar eens een film kijken. Of alsnog een fles opentrekken. Het kan ook allebei.
Top 2000 is eigenlijk een soort Sky Radio. Alles wat maar een beetje afwijkt van de norm komt er niet in voor.
Persoonlijk vind ik het nummer van Cash ook erg goed. Fragiel, zeker als je je realiseert dat hij een paar maanden na opname hiervan overleed.
Ik vonstateer nu overigens pas dat ik de top2000 compleet gemist heb. Nou ja, behalve wat werk-dingen dan, maar dat telt niet. Yay!
Inmiddels de intieme versie van Cash zo vaak gehoord, dat ik bijna vergeten was hoe geweldig het origineel wel niet is.
@2:
Wat vind jij afwijkend van de norm?
Het meeste wat er wel instaat wijkt weer af van de norm van veel anderen :-)
@5: Brave muziek die vooral geen risico neemt en waar de Grote Gemene Deler zich geen buil aan kan vallen.
Als ik zo een dwarsdoorsnede van mijn muzieksmaak opzet, krijg ik geheid negatieve opmerkingen of vertrekken er mensen. Wat soms ook weer zijn voordelen heeft.
Deze live versie van Hurt van NiN is imo het meest imposant. Briljante clip op de achtergrond, prachtig gezongen, kippevel: https://www.youtube.com/watch?v=fb4qyuR7_cc
@6:
Maar goed ook, toch!
Leve de verschillen(de mensen); doodsaai als (je bij) iedereen hetzelfde stamppotje eet :-)
Tja… ik kan NIN best waarderen, maar als ik heel eerlijk ben… doe mij het ‘liedje’ van Cash maar. Ik heb met interesse gelezen wat de achtergronden bij oa de productie van de NIN-versie is, maar het doet me toch minder. Trent zijn stem is voor mij minder dan die van Cash, en dat is een groot verschil. En van zo’n irritante aanhoudende piep/ruis aan het einde, is volgens mij nog nooit een nummer beter geworden. Maar tja, het blijft persoonlijk, muziek.
Wat betreft de top 2000: kritiek daarop vind ik een beetje makkelijk. Ja, het is een verkiezing onder een dwarsdoorsnede van de bevolking, dus redelijk mainstream. Maar dat er niets in voorkomt dat afwijkt van ‘de norm’, tja. Wiens norm? Hoog in de top staan genoeg complexe, lange rocknummers, die het in de reguliere hitlijsten echt niet per se goed zouden doen als ze nu uitkwamen. Om het niet te hebben over een Angel of Death, Ace of Spades, Fear of the Dark of Master of Puppets, die naar ‘mainstream’ normen normaal never nooit niet gedraaid worden op de publieke omroep, op een tijd dat er luisteraars zouden kunnen zijn. (niet sinds het verdwijnen van vara’s vuurwerk).
Als dat irritante ruisen een beademingsmachine moet voorstellen, dan mag Rezor wel iets minder soepel zingen om het plaatje realistisch te houden.
Cash geeft een volstrekt andere lading aan hetzelfde lied. Ineens staat ouderdom en vergankelijkheid centraal. Daardoor kan ineens iedereen het zich voorstellen. In de NIN versie blijft het afstandelijk en nu ja dat hij nou een junk is gevoel, kwijn jij lekker in je zelfmedelijden, stomme dertigermiljonair (inmiddels vijftiger of zo?). Cash brengt hetzelfde naar de mensen toe, zo laten ze zien wat lijden betekent. Ik vind dat erg knap.
@11: Plusje. Eerste van het nieuwe jaar.
Ik ben een groot liefhebber van ruis en andere distortion op opnames (Sparklehorse!), dus er kunnen wat mij betreft niet genoeg beademingsmachines in de studio staan, maar als mijn oren mogen kiezen, dan wordt het de versie van Cash. En ik moet wel zeggen dat ik dus niet wist dat het origineel van Reznor was.
@9:
Eigenlijk ben ik het daar ook wel weer mee eens. Als ik eerlijk bij mezelf te rade ga, vind ik een aantal van die klassieke nummers die in die top staan niet eens zo slecht. Wat ik irritant aan die top vind zijn vooral twee dingen: 1) dat het zo standaard is, dat het altijd diezelfde uitgekauwde nummers zijn die zoooooo verschrikkelijk grijsgedraaid zijn. En 2) dat er zoveel rotzooi tussen staat waarvan ik echt denk wat moet je leven armoedig zijn als je dit tot je persoonlijke beste muziekstukken rekent die je kent. Bij voorbeeld zo’n flutpopdeuntje als Last Christmas van Wham, ik vraag me echt af wat voor mensen dat nou tot hun beste nummers rekenen.
Maar ja, ondertussen staan er ook zulk soort nummers in, heel complex, heen en weer schakelend tussen 13/8, 7/8 en 4/4, dus het verwijt dat het allemaal makkelijk en voor de hand liggend is gaat niet altijd op:
@14 was ook verrast. En volgend jaar deze King Crimson erbij https://www.youtube.com/watch?v=mt-7y_mkgA0
Er staat volgens mij wel wat experimenteels in de top 2000, maar volgens mij weinig experimenteels van na pakweg 1995, tenminste dat is een beetje mijn indruk. Er staat bijvoorbeeld niets in van Björk, of van Radiohead van Kid A of later, of van Aphex Twin. Ook weinig Hip Hop trouwens (geen Kanye West bijvoorbeeld of Dr Dre.)
@16 Radiohead staat er 7 keer in, volgens de lijst. En qua hiphop heb je gelijk, al staat Eminem er wel twee keer in, net als RUN DMC (maar dat is geloof ik weer jaren 80).
@14 Eens, zowel over de hoeveelheid rotzooi die er in staat, als dat een hoop nummers in de top wat voorspelbaar en grijsgedraaid zijn. Van dat laatste heb ik zelf echter geen last, ik luister normaal gesproken alleen cd’s, en geen radio. Als ik dan één keer per jaar, omdat tussen kerst en oud en nieuw wel ergens een radio of tv aan staat, dan een Innuendo, Child in time, Bohemian rhapsody of Don’t fear the reaper langskomt, vind ik dat best prima. Aardig contrast ook met andere dingen in die lijst.
@17: Daarom zei ik Radiohead van Kid A of later. Ik ben een enorme Radiohead fan, maar hun jaren 90 muziek is vrij mainstream, met uitzondering van een enkel nummer op OK Computer. Veel van hun beste nummers hebben ze in de jaren ’00 gemaakt maar daar staat geen enkele ervan in, terwijl Pyramid Song en Nude toch grotere hits dan Paranoid Android zijn geweest in Nederland en België.
Ach, het is net het leven. Als je oud bent stelt je lichaam ook niets meer voor. Echter, als je wat dieper kijkt, kom je een hele wereld tegen.