Aldus Sico van der Meer, proliferatie- en Irandeskundige van Instituut Clingendael:
‘Israël blaast al heel lang hoog van de toren dat Iran probeert kernwapens te maken. Terwijl het zélf, als enige in de regio, beschikt over atoomwapens. Jeruzalem weigert zich ook aan te sluiten bij het Non-Proliferatie Verdrag (NPV), dat inspecties van nucleaire installaties mogelijk maakt en de verspreiding van kernwapens moet tegengaan. Iets wat Iran wél heeft gedaan. Het zou verstandig zijn als Israël een toontje lager zou zingen.’
Israël behoort anno 2015 tot de drie landen in de wereld die het NPV-verdrag niet heeft ondertekend. Ook bij een ander belangrijk verdrag tegen massavernietigingswapens, het chemische wapenverdrag, is Jeruzalem geen partij. In tegenstelling tot vrijwel alle landen. Zelfs aartsvijand Syrië heeft dit verdrag nu geratificeerd.
En:
‘Iran wordt in het Westen niet gezien als een betrouwbare partner. Ze staan, in onze ogen, aan de verkeerde kant van de lijn. Israël komt vaak weg met hun gedrag. Dat Jeruzalem weigert het chemische wapen-verdrag te ratificeren, wordt gewoon geaccepteerd door het Westen. De druk van het Westen moet opgevoerd worden.
Reacties (6)
Goed stuk. Wel jammer dat hij consequent over ‘Jerusalem’ spreekt en niet over ‘Tel Aviv’.
Israël is niet echt het braafste jongetje van de klas nee. Doen ze ooit een poging om de lont uit het kruitvat te halen?
Typisch antisemitisme!
Inderdaad 2 maten. Zo heb je in het Westen veel mensen met heel veel kritiek op een land waar geen straf staat op een geloof of ongeloof en heel weinig kritiek op een land met de doodstraf voor atheïsten. Je snapt het niet.
Je hebt gelijk. Saoedi-Arabië is net zo erg. En dus óók een bondgenoot. En daar komt inderdaad nauwelijks kritiek op.
@0 Dat Israël het Non-proliferatie verdrag niet tekent is misschien ‘oneerlijk’, maar het voegt voor Israël niks toe, maar ook voor de rest van de wereld voegt het weinig toe. Het Non-proliferatieverdrag gaat over het verspreiden van kernwapens. Aan wie zou Israël überhaupt willen laten weten hoe het kernwapens wil maken? En stelen van geheimen door andere landen valt nou niet echt onder dat verdrag. Het is nou niet echt alsof ze zoveel vriendjes hebben (die het wel zouden willen hebben), en de voornaamste vriendjes (VS), die hebben al kernwapens. Op zijn hoogst zou het inzicht geven in hoeveel kernwapens Israël heeft door de controles. Israël is niet bij controles gebaat, de rest van de wereld: mwah, vooral de Arabische wereld wel, maar die hebben op zich al genoeg volkenrechtelijke munitie door genegeerde VN-resoluties. Openlijke kennis over de aard en de hoeveelheid kernwapens voegt dan vrij weinig toe aan legale munitie. Het kernwapenarsenaal van Israel is -ondanks alle verkeerde keuzes die Israel in het buitenlandbeleid maakt- toch grotendeels ‘deterring’, actief preventief.
Ook wat betreft chemische wapens is er wel wat voor Israël te spreken. We hebben gezien hoe Assad in Syrië (buurland!) chemische wapens gebruikte, het gebruik van chemische wapens door Saddam tegen Iran en tegen de Koerden is ook niet onbekend. Israël heeft goede redenen om chemische wapens (en preventieve middelen daartégen) aan te houden in zijn arsenaal.
Israël kan het zich gewoon niet veroorloven om als een heilige allerlei soorten wapens af te zweren. Zeuren over niet getekende of niet geratificeerde wapenverdragen levert niemand iets op. Dat betekent niet dat je het niet mag hebben over de hypocrisie van het Westen jegens Israël enerzijds en Iran anderzijds. Maar je kunt het naar mijn idee beter hebben over waar die ‘noodzaak’ tot bewapening vandaan komt: een dysfunctioneel buitenlandbeleid, zowel voor Israël als Iran. Het moet Israël duidelijk worden dat zijn huidige beleid een dood spoor is, dat kan het beste met een (gedeeltelijke) boycot.
Over Iran kan veel gezegd worden over een dysfunctioneel buitenlandbeleid, maar het is nu relatief een oase van rust in het Midden-Oosten, geen oorlog, een stabiel en doorgaans pragmatisch regime (ook theologen kunnen niet altijd ideëel bezig zijn) en door beperkte verkiezingen is er zelfs plaats voor volksopvattingen in het beleid van het land. Hoewel er stevige zedelijke wetten zijn, en de Baha’i schandalig onderdrukt worden, ‘valt het wel mee’, je kunt soenniet, christelijk, joods of zoraster zijn zonder vervolgd te worden (vergelijk bijvoorbeeld ook de ernstigere situatie in Saoedi-Arabië). Heftige discriminatie vindt wel plaats en je kunt verwachten dat de officiële status van religies niks afdoet aan indirecte vervolging: vervolgd worden voor ‘excuusmisdrijven’ en vooral joden hebben sterk de verdenking van ‘heulen met de vijand’, maar ze leven nog(!) en kunnen vaak ook een opleiding volgen. Iran is (ook) een machtsfactor in de regio. Het grootste pijnpunt van het buitenlandbeleid is het ‘evangelistische’ subsidiëren van Sjiitische groeperingen in landen met een Sjiitische minderheid (Syrie, Irak, Libanon). De bestuursvorm (theocratische republiek) staat de meeste (Westerse) landen ook niet aan, maar de regering is betrouwbaar, en het Westen is hypocriet als het autoritaire machtsuitoefening of theocratie (Vaticaanstad!) wél erg vindt inzake Iran. Iran is zeer vijandig tegenover (het bewind in) Israël, maar naar mijn idee niet meer dan VS tegenover Noord-Korea: acties blijven grotendeels uit.