Even verder bordurend op het concept Does Humor Belong On Canvas kom je -als trotse Belg- snel uit bij een merkwaardig figuur. Iemand die vlotjes het symbolisme en het surrealisme combineerde en voorspelde.
Elke gek heb se voordeel.
De naam van wackoman is Antoine “Wierd” Wiertz, woonachtig te Dinant, Rome, Parijs, Luik en Brussel.
Persoonlijk motto: ‘Hoogmoed: de deugd die grote werken inspireert en de eigenliefde van anderen kwetst‘.
Ahem.
In wat een homerisch/hilarische deal was heeft hij bedongen dat voor het eeuwige recht van mijn land op zijn werk(en), hij een gigantisch atelier kreeg in wat toen dè place to be-buurt was, en nu de Europese Unie als buur heeft. Mijn volk kon dan ook niets anders doen dan er een museum van te maken, en daar staat het, als surrealistisch voorbeeld van het surrealisme, inclusief een afgrijselijke website die ik niet eens wil linken.
Zoals zoveel Belgoschilders haalde hij het meeste invloed en opdrachten niet uit de kerk maar uit de loge -nog zo’n bizar fenomeen met een unieke Belgische variant – en geroemd om haar nutcases. (ik kreeg ooit les van een logebroeder – hij bleek niet zo goed met mijn spotprenten om te kunnen).
Bon: the works! Laat me voor één keertje het plezier om de werken woordelijk te omschrijven, waarbij ze zichzelf in al hun pracht voor u kunnen onthullen onder de klik en na de:bewijsstuk 1:
Zijn vader was soldaat onder Napoleon geweest, misschien dat er daarom enig ambiguïteit bestaat in deze smeersels op doek: het moet een scène uit de hel tonen, maar er staat een onverzettelijke, ietwat last van een kater hebbende Bonaparte, omringd door zeer schreeuwlelijke lieden van diverse kunne die niet echt duidelijk kunnen maken of ze nu voor of tegen de Empereur zijn, laat staan wat ze in godsnaam in de hel doen.
bewijsstuk 2:
Ook in het jaar voor zijn dood die hij moest hebben weten komen (hij heeft zichzelf vergiftigd met de toxische rommel waarmee hij schilderde), zien we een kindervoet en -kuit uit een kookpot steken, een gekke niet onknappe dame houdt een koekepan op haar kop, een babylijkje met wellicht één been minder zit op haar schoot en er slingert een casuele raap in het rond. En voor de liefhebbers: ze heeft een van de eerste natuurlijk lijkende borsten uit de schilderkunst totdantoe. Vivat Belgica! Let ook op het verborgen kindergezicht in de rokplooien ter hoogte van heur driehoek…
Tot slot: onze vriend Antoine had natuurlijk geluk dat hij in een spannend tijdsdeel geboren werd: hij won de Prix De Rome in 1832, een jaar waarin heel de wereld op Holland na het nieuwe koninkrijk(e) erkende.
Verder: ga absoluut kijken naar dit museum van het Genie, (goede Wiki overigens), en besef dat hij doeken maakte van 11 meter breed. Cohones!
En nog dit: laat me de badination dimancheois eindigen met de verzekering dat, moest Wiertz vandaag leven, hij een archief op Sargasso zou hebben en die (onder)tekende met de naam Crachàt.
Kom en griezel next week met die andere zot: Van Gogh Vincent!
Reacties (9)
Leuke serie dit, krijg nog eens wat anders te zien. Ik bekijk het in ieder geval met plezier.
Wat vreselijk om zo in je werk al met de dood bezig te zijn en er dan zelf ook nog een einde aan te maken. Overigens vind ik zijn schildering van vrouwen heel verschillend: de vrouw met de koekepan ziet er heel vrouwelijk uit maar de laatste, die een Ollander afknalt, is meer een man die getrained heeft met anabole steroïden (gespierd), zich toen ongans gegeten, en tenslotte door Rubens in een dronken bui opgepenseeld.
[ dat ‘vergiftigd’ had ik moeten preciseren als ‘onbewust’ vergiftigd, hij probeerde een eigen soort techniek uit met desastreuze gevolgen: het werk zal er niet oud van worden, en hij stierf er uiteindelijk aan… ]
Leuk ! Logisch – gezien de deftige museale fratsen in België en Wiertz’ ONofficiële manier van schilderkunscht bedrijven – dat zijn werk in een eigen museum staat. Een wonder dát het nog bestaat. ;)
He he he ! Lijkt me nog wel een eindeloze reeks, Belgische Tenenkrullers. En Nederlandse natuurlijk. Topper, deze W.
Na bekijken, word een mens daar; heeel stilletjes van.
Zijn werken zijn niet ‘van eerst’ te bevatten.
Waanzinnig gelaagd, iedere strook van de verfborstel lijkt wel zijn eigen wending aan het doek op te dringen.
@ 2, In een wereld waar schijnbaar niemand met het onvermijdelijke lijkt bezig te zijn (laat staan op een volwassen wijze) zijn deze werken, op hun manier een verademing.
@ 2 Vraagje, cru gesteld: wel van de twee, heeft op het eind van het lolletje, de beste clain op fake ?
Het leven ?
Of de dood ?
Does humor belong on canvas? Zeker wel. En graag zoals Crachat vandaag laat zien.
Niet die verborgen geintjes, waar “serieuze” schilders zich wel eens aan vergrepen, maar luid en duidelijk, zoals bij Wiertz.
Opnieuw bedankt. Scheelde een ijzingwekkend loopje naar het museum.
Overigens qua Wiertz square wat ze me daar met die Europese wijk hebben aangevangen in Brussel, rondom het eens zo elegante Luxemburgstation … fraai hoor, lekker monstreus … Maar ik was dus op zoek naar de naam van dat mooie straatje op een hellinkje met ballustrade, ook vlakbij daar … Is het daar dat het museum is ?
Yes. Onbekend maakt onbemind, maar Crachat maakt onbekend bemind.