ELDERS - Ook hoog opgeleide specialisten worden tegenwoordig het slachtoffer van de klassenstrijd van de 1%.
In de VS hebben 64.000 (voormalige) werknemers van tech-bedrijven als Apple, Google, Intel en Adobe deze bedrijven aangeklaagd wegens het maken van onderlinge afspraken om elkaars werknemers niet in dienst te nemen en daarnaast de lonen van hun werknemers te beperken. De deelnemers aan dit class action lawsuit eisen een totale vergoeding van drie miljard dollar.
De werkelijke schaal van deze praktijken was nog een stuk omvangrijker: naar schatting werden honderdduizend werknemers getroffen die meer dan negen miljard dollar aan inkomsten misliepen.
Negen miljard dollar is serieus geld.
Oorspronkelijk was dan ook de federale overheid bij deze zaak betrokken. Een rechtszaak tegen zes bedrijven – Adobe, Apple, Google, Intel, Intuit en Pixar – werd echter al in 2010 geschikt nadat deze ondernemingen beloofden een einde aan hun onderlinge afspraken te maken.
Met andere woorden: maak marktverstorende afspraken waardoor honderdduizend werknemers negen miljard dollar mislopen, en je komt, in strafrechtelijke zin, weg met een waarschuwing en een belofte het voorlopig (vijf jaar) niet meer te doen.
Maar waarom geen gevangenisstraf? Criminelen zijn voor heel wat minder het gevang in gedraaid.
Bovendien was er bepaald geen gebrek aan bewijs: topmannen als Steve Jobs en Sergey Brin waren – zo blijkt uit openbaar gemaakte e-mails – persoonlijk en rechtstreeks bij deze praktijken betrokken.
Maar blijkbaar is de ene diefstal de andere niet.
Zou het overigens toeval zijn dat het soort diefstal dat, typisch genomen, door een CEO wordt gepleegd heel anders wordt behandeld dan het soort diefstal waaraan de gemiddelde kruimelcrimineel zich schuldig maakt?
Een ander opvallend punt aan dit gevalletje marktverstoring is dat wage theft weliswaar veel voorkomt in de VS (bijvoorbeeld bij winkel- of fastfoodpersoneel en zelfs bij verpleegkundigen), maar dat hoger opgeleide professionals tot dusverre buiten schot bleven.
Maar inmiddels bieden kennis, opleiding en upper middle class-status klaarblijkelijk geen bescherming meer tegen uitbuiting door de 1%.
Wen er maar aan.
Reacties (7)
Het is aardig om te bedenken dat het aan de top van de Silicon Valley bedrijven wemelt van de libertariërs en aanhangers van Ayn Rand: mensen die de vrije markt verheerlijken tot in het extreme.
Maar zodra ze eventjes last krijgen van die vrije markt waar goede mensen zichzelf voor de hoogste prijs proberen te verkopen, gaan ze blijkbaar vals spelen en gelden hun principes niet meer.
Warrig bericht dat de diefstal niet helder omschrijft met veel herhaling
@1
Ayn Rand aanhangers geloven niet zo in monopolies. Voor hen hoort het dus bij de vrije markt dat werkgevers onderling afspraken maken. Niet dat ik denk dat die afspraken ideologisch ingegeven zijn…
@3: ik volg je niet: onderling afspraken maken is toch juist een typisch geval van monopolies?
Het zijn de werknemers die zich niet verenigd hebben en geen onderlinge afspraken maken en de werkgevers die het wel doen en daarmee de markt verstoren.
Juist extreme vrije marktaanhangers ageren in de V.S. als werknemers onderling afspraken maken. In hun ogen zijn vakbonden marktverstorend. Dan lijkt het me volstrekt onlogisch dat werkgevers wel afspraken zouden mogen maken.
@2: Volgens mij zo duidelijk als wat: als je illegale afspraken maakt waardoor mensen een lager salaris krijgen, dan maak je dus op illegale wijze mensen geld afhandig. Dat kun je dus ‘diefstal’ noemen. In de V.S. spreken ze over ‘wage theft’ zoals ook in dit stukje staat. Of je het woord ‘diefstal’ er inderdaad voor wilt gebruiken, zou een punt van discussie kunnen zijn, maar is niet relevant voor dit bericht.
@4 Onderling afspraken maken is juist een vorm van kartelvorming (en eerder een voorbeeld van oligarchie). Het kartel is -meestal- een ‘gewapende vrede’ tussen concurrenten op dezelfde markt. Als (bijna-)monopolist (zeg: 80+% van de markt in handen), heb je juist geen boodschap aan anderen, en dus afspraken. Als monopolist heb jij de macht, jij kunt de regels maken, jij hoeft geen afspraken te maken, de rest moet jou maar gewoon volgen, of ze het leuk vinden of niet. Dat een kartel een ‘gewapende vrede’ is, is duidelijk: menig deelnemer wil zijn marktaandeel (uiteindelijk) vergroten en monopolist worden, maar dit kan alleen ten koste van de andere deelnemers aan het kartel. Deze motivatie hoeft niet voor elke deelnemer aan het kartel te gelden, maar zodra men kan verwachten dat één van de deelnemers deze motivatie wel heeft (wat men zeer zeker kan verwachten), dan is het vertrouwen dat nodig is om je aan een (illegale) afspraak te houden weg. Voor de rest zijn je bezwaren wel terecht, hoor.
Waarom Ayn Randaanhangers niet zo in monopolies geloven, ontgaat me zo-even ook. Het is namelijk één van de weinige stabiele uitkomsten van de vrije markt.
@4
Wat Folkward zegt, die afspraken zijn juist een teken dat er geen monopolie is.
@4 & @5
Ayn Rand aanhangers (en andere soorten libertariers) zullen uitwijzen dat de afspraken tussen bedrijven ontzettend instabiel zijn (als maar 1 bedrijf zich er niet aan te houdt valt het hele stelsel om, als de consument erachter komt kan die druk uitoefenen), maar natuurlijk is het zo dat de bedrijven iedere zoveel jaar (onder nieuw bestuur dat elkaar niet meer wantrouwt) een nieuwe afspraak kunnen maken zodat er gemiddeld een verstorend effect is (wij noemen het een verstorend effect, libertariers vinden het fair game). Libertariers geloven niet dat monopolies stand kunnen houden (waar ze dan ook weer vergeten dat steeds een nieuw monopolie een mogelijkheid is). De Amerikanen die zo tegen vakbonden zijn zijn de traditionele republikeinse kiezers, niet de libertariers die vinden dat vakbonden net zo vrij moeten zijn als ondernemers (en de werknemer dus ook op z’n Frans moet kunnen staken).
Het ironische aan dat libertarische denken is dat een systeem waarbij de markt volkomen vrij is, juist uit zichzelf onvrij wordt. Ga maar na: bij een volkomen vrije markt is alles toegestaan, dus ook kartelvorming, prijsafspraken, monopolies etc. Typisch een voorbeeld van een systeem dat zichzelf om zeep helpt. Als het al gerealiseerd kan worden (wat ik niet geloof).