Het toelaten van immigranten en vluchtelingen is een neoliberale samenzwering die tot doel heeft de salarissen van het klootjesvolk laag te houden, zodat de bankiers en hun vriendjes zichzelf nog meer kunnen verrijken. Dat is niet zozeer mijn mening als wel de voornaamste reden waarom Donald Trump het zo goed doet in de Republikeinse voorverkiezingen. Klassenstrijd en vreemdelingenhaat in één coherent pakket, mooier kan een populist het niet maken. Toen u die eerste zin las, dacht u toen direct: dat is waar, dat is een lastige paradox of dat frame deugt niet? Ik moest er even over nadenken, toen ik deze analyse voor het eerst las. Daarna dacht ik: veel mensen hebben helemaal geen zin om erover na te denken.
Na New York, is de zogenaamde poor door nu ook opgedoken in Londen:
In Londense appartementencomplexen is nu een nieuwe versie van de bediendeningang opgedoken: de Poor Door, een speciale buitendeur voor sociale huurders.
Want met dat klootjesvolk komt de moderne adel natuurlijk liever niet in aanraking.
h/t Olav
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
ELDERS - Ook hoog opgeleide specialisten worden tegenwoordig het slachtoffer van de klassenstrijd van de 1%.
In de VS hebben 64.000 (voormalige) werknemers van tech-bedrijven als Apple, Google, Intel en Adobe deze bedrijven aangeklaagd wegens het maken van onderlinge afspraken om elkaars werknemers niet in dienst te nemen en daarnaast de lonen van hun werknemers te beperken. De deelnemers aan dit class action lawsuit eisen een totale vergoeding van drie miljard dollar.
De werkelijke schaal van deze praktijken was nog een stuk omvangrijker: naar schatting werden honderdduizend werknemers getroffen die meer dan negen miljard dollar aan inkomsten misliepen.
Negen miljard dollar is serieus geld.
Oorspronkelijk was dan ook de federale overheid bij deze zaak betrokken. Een rechtszaak tegen zes bedrijven – Adobe, Apple, Google, Intel, Intuit en Pixar – werd echter al in 2010 geschikt nadat deze ondernemingen beloofden een einde aan hun onderlinge afspraken te maken.
Met andere woorden: maak marktverstorende afspraken waardoor honderdduizend werknemers negen miljard dollar mislopen, en je komt, in strafrechtelijke zin, weg met een waarschuwing en een belofte het voorlopig (vijf jaar) niet meer te doen.
Maar waarom geen gevangenisstraf? Criminelen zijn voor heel wat minder het gevang in gedraaid.
OPINIE - De VVD-voorstellen voor het ontslagrecht laten zien dat deze partij vooral grote bedrijven dient. De positie van werknemers wordt nog verder uitgekleed dan in eerste instantie de bedoeling was en het MKB krijgt enkel achteraf nog wat kruimels toegeworpen.
Eerder vandaag verscheen dit leugenachtige bericht op de VVD-site, waarin de kabinetsplannen om de maximale ontslagvergoeding te beperken werden gepresenteerd als een duidelijke vooruitgang voor ‘werkend Nederland.’ Want ‘werkend Nederland’ is in de optiek van de VVD natuurlijk allereerst de werkgevers.
Om het allemaal nog iets erger te maken, werd het bovenstaande gevolgd door dit:
Kleine bedrijven moeten voorlopig worden ontzien bij de nieuwe ontslagregeling, zodat ze goedkoper uit zijn. De VVD zal dat woensdag voorstellen in een debat met minister Lodewijk Asscher van Sociale Zaken. […]
VVD-Kamerlid Cora van Nieuwenhuizen wil dat er voor […] bedrijven [met minder dan 25 werknemers] een overbruggingsregeling komt tot 2020. Die houdt in dat kleine bedrijven tot dat jaar bij de berekening van de ontslagvergoeding mogen uitgaan van het dienstverband vanaf 1 mei vorig jaar. Dienstjaren van voor die periode tellen dan niet mee bij de berekening van de ontslagvergoeding, waardoor die lager uitvalt.
[…]Van Nieuwenhuizen wil voorkomen dat kleine bedrijven door het nieuwe systeem financieel in de knel raken en daardoor nog meer mensen moeten ontslaan.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Leesvoer over de economische scheefgroei en de gevolgen daarvan: Elegant vanuit het VK “The great splintering” | Bot vanuit de VS “Analysis of Financial Terrorism in America”
Florence Aubenas’s The Night Cleaner reads like Nickel And Dimed 2.0. The idea is simple: the Libération journalist went undercover and got herself on the labor market during the recession, wanting to experience what the cohorts of precarized workers experience, first hand. She would stay undercover until she found a full-time job.
Her cover story was that, at 48, she had just been dumped by the man who “kept” her and she was now looking for a job, with no experience or qualifications. The book is the tale of her journey in the world of the precarized. What she uncovers, and what is often invisible (by design) is what neoliberalism is really like for the people who have to live it.
Welcome to the Precariat, meet its members: the men and women of all ages who have to jump through the hoops that the Sarkozy administration throws in their way, for fear of losing unemployment benefits, the nonsensical (and often ridiculous) bureaucratic nightmares that are the French Pôles Emploi (unemployment centers where the unemployed are required to go, attend workshops on how to draft a resume, present oneself to potential employers, etc. in order to receive benefits, counseling and access to job listings), and waste hours and hours in transportation for a few hours of cleaning work.
Op 5 maart heeft Michael Moore een redevoering gehouden in Amerika, in Madison, Wisconsin; niet als succesrijke filmer, maar als een Amerikaanse variant op Lenin. De aanleiding was dat het recht van vakbonden om collectief te onderhandelen over arbeidsvoorwaarden, door de republikeinse meerderheid dreigde te worden afgeschaft.
Op 9 maart verscheen Moore in de talkshow van Rachel Maddow (zie video beneden): hij legt uit dat de democraten absent wilden zijn, omdat er een regel is voor een quorum, een minimaal aantal volksvertegenwoordigers dat aanwezig moet zijn bij een besluit. De democraten dachten het voorgenomen besluit tegen te houden, door afwezig te zijn. Maar de republikeinen vonden dat ook zonder een quorum wel kon worden besloten en deden dat ook met de stem van één dappere republikein tegen.
Michael Moore had er een woord voor: klassenstrijd. Rachel Maddow hoefde eigenlijk geen vraag te stellen: Moore stelde vast dat de werkende klasse zich al dertig jaar laat beroven, zonder in opstand te komen. En nu worden de rechten van Henk en Ingrid afgepakt. Hij herhaalde zijn stelling dat 400 Amerikanen rijker zijn dan 50% van de totale bevolking. Hij zwaaide ook met handboeien voor de rijken. Een miljoen mensen is inmiddels zijn woning kwijt geraakt, maar Amerika is niet failliet. Het geld is alleen op verkeerde plekken terecht gekomen, door misdaden en hebzucht, zo stelde hij.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Deze week zou Ronald Reagan honderd jaar oud zijn geworden. De Amerikaanse media pakken flink uit; evenals als rechtse ideologen, die zijn voorbeeld graag in ere houden.
‘De Grote Communicator’ werd hij genoemd. Deze Amerikaanse president wist zijn boodschap meesterlijk te verkopen aan het Amerikaanse volk, en als American icon blijft hij onverminderd populair.
Reagan is dan ook de posterboy voor de rechts-conservatieve kijk op de wereld: een wereld waarin het Westen zich moet verzetten tegen vijandige, demonische krachten. Die wordt niet meer gesymboliseerd door het Kremlin, maar door Bin Laden en de totalitaire islam. Kapitalisme is goed, want zorgt voor welvaart en vrijheid, en de overheid maakt meer kapot dan je lief is. Hé, wie vindt er nu niet dat hij teveel belasting betaalt en dat politici zemelende baantjesjagers zijn en beroepsbestuurders incompetente belastingverspillers? De PvdA en de Democraten, die zijn de vijand van het volk!
Toch is lang niet iedereen overtuigd dat “The Gipper” werkelijk zo’n goede president was. Mark Sumner, pulpfictie-auteur en daarmee meer dan gekwalificeerd om te oordelen over deze icoon van de Amerikaanse pop-culture, noemt Reagan onverbloemd een populistische charlatan. Hij voerde nauwelijks wat uit in het Witte Huis, verleidde de Amerikanen tot het uitleveren van hun wapens aan hun klassenvijanden, en zelfs zijn eigen vice-president geloofde niet in zijn ‘voodoo economics’.
De kiezer kiest niet meer volgens zijn geloof, laat staan uit naam van ‘solidariteit’. Hij kiest voor zichzelf, dat wil zeggen, voor de partij van gelijkgestemden, van zijn opleidingsniveau. (DePers)
Marcel Hulspas betoogt in de gratis krant De Pers (voor iedereen bereikbaar) dat er in Nederland een onoverbrugbare kloof loopt tussen hoger en lager opgeleiden. Deze kloof is de verklaring voor de opkomst van Geert Wilders, niet de globalisering of sociaal-economische thema’s zijn de oorzaak zo meent Hulspas. Wie hoger opgeleid is stemt D66 en GL, wie lager opgeleid is stemt VVD en PVV. Alles ertussen in: CDA, PvdA of op ideologische basis: SP, CU verschrompelt onherroepelijk. Gemengde huwelijken tussen hoger en lager opgeleiden komen praktisch niet voor en daarmee valt Nederland -zelfs genetisch- uiteen in twee verschillende klassen zo kunnen we concluderen uit het betoog van Hulspas.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
