Doet me denken aan de tegenlicht-documentaire waarin irak-veteranen terug in amerika gevolgd worden.
“Tegenlicht maakte een documentaire over drie Amerikaanse soldaten op die zwaargewond raakten in Irak. Zonder armen of benen, blind en in alle gevallen getraumatiseerd moeten ze een nieuw leven beginnen in een land dat meer en meer twijfelt aan de juistheid van deze oorlog.”
“in 2005 denkt hij dat er Iraqi’s voor zijn deur staan in El Paso en schiet hij zijn geweer leeg”
Doet me denken aan wat ex-collega’s die ook onder de tafel doken tentijde van oudjaarsdag bij de eerste vuurwerk knallen.
[bekentenis]
Dook zelf niet onder de tafel, maar ging wel door de knieeen en was op zijn hoede op oudjaarsdag in ’94
[/bekentenis]
#5
Artigas
Nu lijkt de geschiedenis zich pas te herhalen. Dit soort verhalen maken een diepe indruk op de publieke opinie, vooral in de V.S.
Vietnam 2.0? Nog ff wachten op massale kritiek op de oorlog.
Wij westerlingen moeten ons diep schamen.
#6
Bismarck
Ongeacht of ze je met protestborden of vlaggetjes opwachten thuis, is oorlogstrauma op zijn zachtst gezegd onplezant. Je zou van een leger dat mensen de oorlog instuurt wel wat meer psychische nazorg verwachten, ook als de terugkeerder er helemaal gezond uitziet.
#7
Sigi
Een fatsoenlijk land doet zijn soldaten geen oorlog aan!
Reacties (8)
rest in PEACE
Doet me denken aan de tegenlicht-documentaire waarin irak-veteranen terug in amerika gevolgd worden.
“Tegenlicht maakte een documentaire over drie Amerikaanse soldaten op die zwaargewond raakten in Irak. Zonder armen of benen, blind en in alle gevallen getraumatiseerd moeten ze een nieuw leven beginnen in een land dat meer en meer twijfelt aan de juistheid van deze oorlog.”
http://www.vpro.nl/programma/tegenlicht/afleveringen/31983182/
niet echt WvdD
“in 2005 denkt hij dat er Iraqi’s voor zijn deur staan in El Paso en schiet hij zijn geweer leeg”
Doet me denken aan wat ex-collega’s die ook onder de tafel doken tentijde van oudjaarsdag bij de eerste vuurwerk knallen.
[bekentenis]
Dook zelf niet onder de tafel, maar ging wel door de knieeen en was op zijn hoede op oudjaarsdag in ’94
[/bekentenis]
Nu lijkt de geschiedenis zich pas te herhalen. Dit soort verhalen maken een diepe indruk op de publieke opinie, vooral in de V.S.
Vietnam 2.0? Nog ff wachten op massale kritiek op de oorlog.
Wij westerlingen moeten ons diep schamen.
Ongeacht of ze je met protestborden of vlaggetjes opwachten thuis, is oorlogstrauma op zijn zachtst gezegd onplezant. Je zou van een leger dat mensen de oorlog instuurt wel wat meer psychische nazorg verwachten, ook als de terugkeerder er helemaal gezond uitziet.
Een fatsoenlijk land doet zijn soldaten geen oorlog aan!
Hoera @7.