Babykillers!

In 2006 zijn er 32.992 abortussen uitgevoerd. Dat is nauwelijks een issue in Nederland. In ons keurige en gematigde Nederland kan zelfs de Christenunie leven met abortus, en stelt de partij alleen wat foldermateriaal voor om het kwaad een beetje in te dammen. Hoe Nederlands, elke misstand kent zijn flyer. Natuurlijk, er zijn wel wat mensen die zich hevig verzetten tegen voortijdige afbreking van de zwangerschap, maar die beschouwen we toch als godsdienstfanaten met een ongezonde hang naar Amerikaanse toestanden. Hier post niemand bij een abortuskliniek, en dat hoort niet in ons liberale landje, waar iedereen maar moet doen waar ie zin in heeft.

Voorstanders van abortus worden in het Nederlanders steevast neergezet als progressieven die door hebben wat voor een vrouw belangrijk is, en met sympathieke leuzen als “Baas in eigen Buik” zich inmiddels bevrijd hebben van religieuze onderdrukking. De tegenstanders hebben het imago van vastgeroeste moraalridders die zich van de werkelijkheid hebben vervreemd.

Maar is dat wel terecht? Laten we voor de verandering eens beschrijven waar we het over hebben. Abortus is een redelijk normale zaak in Nederland. Een ongeboren kleintje tot 24 weken oud mag in Nederland geaborteerd worden, hoewel na 22 weken het eigenlijk niet meer voorkomt.

Maar dan nog: 22 weken! Voor de helderheid: na 8 weken gaat het hartje kloppen en worden hersengolven gemeten. Na 10 weken kan het kindje de armen bewegen en na 17 weken kan het geïrriteerd raken door harde geluiden. Het kindje van 22 weken weegt een pond en, als het een meisje is, heeft het zelf al een baarmoeder. Dit kind mag je in Nederland nog aborteren en zelfs nog twee weken later, als moeder en arts het er maar over eens worden. Ik raad lezers met een zwakke maag af de foto’s over zo’n ingreep te Googlen.

Je zou zeggen dat er nogal wat prangende redenen moeten zijn om leven te beëindigen, en die kun je ook gemakkelijk bedenken: een meisje dat zwanger is geworden van een verkrachter, een vrouw met een lichaam dat een zwangerschap niet aankan, een indicatie van een kind dat zo verminkt ter wereld zal komen dat het geen kwaliteit van leven zal kennen. Dat komt ongetwijfeld voor, maar de kille cijfers lijken ook wat anders te suggereren. Het ministerie van VWS schrijft: “Ongeveer de helft van de vrouwen die een abortus liet uitvoeren, heeft kinderen. Eén op de drie vrouwen die een abortus laat uitvoeren, heeft al eerder een zwangerschap laten afbreken.” Daar voegt de Ruterstichting aan toe: “In de afgelopen jaren werd al duidelijk dat tieners minder vaak zwanger worden en vaker voor een abortus kiezen dan voor het moederschap. In 2006 heeft die trend zich verder doorgezet: 66% van de ongewenst zwangere tieners koos voor een abortus.”

Hoewel dat niks zegt over elk individueel geval, geeft het akelig veel reden voor de vrees dat het kindje vaak simpelweg het gevolg is van een ongelukje en ‘niet goed uit komt’. Er zijn al genoeg kinderen of we zitten in een ‘andere levensfase’. Maar is dat eigenlijk wel een valide reden voor zo’n verstrekkende beslissing? Wanneer vinden we eigenlijk de ellende van een aanstaande moeder minder belangrijk dan het leven zelf? In hoeveel procent van de gevallen leert de moeder toch van het kind houden en het in haar leven inpassen? En wat betekent dat voor de abortuswetgeving? Maar in Nederland is het debat tussen aan de ene kant de gevolgen voor de aanstaande ouders en het beëindigen van een leven nagenoeg afwezig. We weigeren ons nog bezig te houden met de fundamentele morele vragen. Het debat is verstard, en in clichés vervat, tussen Bijbelteksten en geëmancipeerde leuzen. Tussen verwijten van fundamentalisme en zedenloosheid.

Sterker nog, we ontlenen een soort morele superioriteit aan het feit dat we op dit punt zo liberaal en ontkerkelijkt zijn en het zo netjes hebben geregeld. Maar ik begin per jaar de bij abortuskliniek postende Amerikanen met “Babykillers” op de spandoeken beter te begrijpen. Ik zeg niet dat ik het altijd met hen eens ben, maar dat we de Nederlandse variant ontberen – met name de a-religieuze variant – is een slecht teken.