Na alle aandacht van de grote donorshow van BNN voor orgaandonatie leek de aandacht voor dit probleem weer net zo snel in elkaar te zakken als de snelheid van de enorme commotie die rondom het programma ontstond. Zo ook bij het ministerie van VWS, minister Klink is er niet in geslaagd om voor september zijn definitieve plan te presenteren. De Raad voor de Volksgezondheid en Zorg (RVZ), waarschijnlijk wat minder bureaucratisch, was iets daadkrachtiger en presenteerde vandaag het rapport ?Financiële stimulering van orgaandonatie?.
In deze ‘ethische verkenning’ gaat de RVZ op zoek naar manieren om het aantal beschikbare organen te vergroten en gooit een nieuw ballonnetje op: De financiële stimulering van orgaandonatie. Dit rapport onderzoekt de twee mogelijke situaties: een financiële stimulans die plaatsvindt na de dood en een bij leven.
Uitkomsten postmortale donatie
? Er zijn geen ethische bezwaren tegen een kleine beloning voor mensen die zich registreren als donor. De meest passende vorm zou zijn om een eenmalige, kleine korting te geven op de ziektekostenpremie, of een iets hogere plaats toe te kennen op de wachtlijst voor een orgaan, mochten zij daarop ooit een beroep moeten doen.
? Nabestaanden die toestemming geven voor uitname van organen zouden ook een beloning kunnen ontvangen. Dit ligt gevoeliger, maar een bijdrage aan de begrafeniskosten zou te overwegen zijn.
? Persoonlijk belonen van professionals is uiteraard niet aan de orde. Wel kan budget voor zorginstellingen helpen om de begeleiding van en communicatie met naasten nog verder te verbeteren.
Beloning bij levende donoren
Een flinke beloning voor het afstaan van een nier: het klinkt in eerste instantie niet sympathiek. Toch blijken altruïsme en betaling goed samen te kunnen gaan. Ook kan gewaarborgd worden, binnen ons gereguleerde systeem, dat de vrijwilligheid niet onder
druk komt te staan. Onder die voorwaarden zou een reële beloning een flinke stimulans kunnen geven aan deze steeds belangrijkere vorm van donatie. Een levenslange vrijstelling van de ziektekostenpremie is in dat geval de meest passende vorm. Daarmee zou de overheid laten zien dat het haar ernst is met het terugdringen van het orgaantekort, dat de inzet van donoren zeer wordt gewaardeerd en dat zij bereid is de eventuele gezondheidsrisico?s af te dekken.
Uit Rapport ?Financiële stimulering van orgaandonatie?.
De Volkskrant pikte vooral het laatste gedeelte van het rapport op en kopte vandaag ?Levenslang gratis verzekering voor orgaandonor?, wat mij weer deed besluiten er een stukje voor geencommentaar van te maken. Er stond hier inderdaad/namelijk eerst een ander stuk met dezelfde titel, maar dan vooral gericht op de beloning bij de levende donoren. Net na plaatsing kwam ik op de site van het nrc het daadwerkelijke rapport tegen en bleek de uitkomst van de verkenning breder. Vandaar de plotselinge verdwijning van het artikel. Als aanzet tot een discussie de volgende (ethische) vragen:
Welke mogelijkheid staat je wel/niet aan en waar ligt voor jou de grens? Bij welke mogelijkheid kleven er (al) teveel ethische vragen? Is het wellicht niet beter eerst alle mogelijkheden van orgaandonatie na overlijden uit te nutten, alvorens überhaupt te denken aan donatie bij leven, of staat dit los van elkaar? En in hoeverre zou het de overheid en daarmee onze samenleving wel of niet ernst moeten zijn om een actieve rol te spelen bij orgaandonatie?
Reacties (9)
1100 euro kan voor sommige mensen een gigantische toename zijn van het besteedbare inkomen. Ook voor mensen met een hoge schuldenlast kan dat een ‘oplossing’ zijn. Ik zie de schuldsaneerder al zeggen: “heeft u al een orgaan gedoneerd?”. Dan is toch niet echt meer sprake van vrijwilligheid.
En ga nou niet zeggen dat dat gaat gebeuren.
“Nabestaanden die toestemming geven voor uitname van organen zouden ook een beloning kunnen ontvangen. “
Dit gaat wat mij betreft al ver over de grens heen. Als iemand bij leven geen donor is geworden, misschien principieel mag hij dat na zijn dood ook niet worden gemaakt door familieleden die een klein direct voordeeltje zien.
Andersom mag het wat mij betreft ook niet. Op dit moment is het namelijk zo dat de familie orgaandonatie mag weigeren als de overledene WEL een donor is. En velen doen dat. Doe daar eens wat aan, zou ik zeggen.
Ik vind het nogal een ongelukkig plan.
Bij leven mensen een orgaan laten doneren is op zichzelf al een riskant gebeuren (narcose is erg belastend met zelfs risico op overlijden en de operatie is ook niet mals). Lijkt me niet iets om te gaan bevorderen.
Er zou wel wat meer mogen gebeuren rondom donorcodicilen. Misschien gewoon heel simpel alleen mensen met codicil komen in aanmerking voor orgaanreceptie.
@2: Bijvoorbeeld. Of een omgekeerd systeem. Mensen standaard donor, maar ze kunnen zichzelf afmelden. Dit zorgt dat mensen met bezwaren dat wel zullen doen, maar de overgrote meerderheid, die het eigenlijk niet zoveel kan schelen, gewoon lekker donor blijft.
Ik heb overigens ergens gelezen dat zelfs een verdubbeling van het aantal donoren toch nog maar heel weinig extra donororganen oplevert, omdat mensen in Nederland zo moeilijk doodgaan op jonge leeftijd.
Eigenlijk is het hele orgaandonorsysteem tot mislukken gedoemd, tenzij we het verkeer wat onveiliger maken.
Zoals Spruyt al zegt: iedereen automatisch donor behalve als je je afmeldt. Maar wie zich afmeldt mag natuurlijk ook niet zelf organen krijgen.
Krijg je natuurlijk wel allemaal rokers die zich aanmelden met het oogpunt zelf een nieuwe long te kunnen krijgen.
Mij lijkt de eerste stap om de familie minder macht te geven bij overlijden.
@5: Das dan mooi, want die sterven vaak relatief jong. Kunnen hun hoornvliezen nog gebruikt worden.
Zelf zou ik eerst de mogelijkheden na ‘dood’ nog verder proberen uit te putten.
Overigens is de ‘donorvoorlichting’ daar nu al mee bezig door mensen in de categorie 50-54 (nogmaals) een brief te sturen.
Als dit soort plannen (wat ook de verwachting is) niet voldoende donoren gaat opleveren, wordt het tijd voor een visie van de overheid. Zou men wel of niet een actieve rol moeten spelen bij orgaandonatie?
Ik denk van wel en ga mee met de suggestie van spuyt (1) om allereerst te kijken of er niet wat aan de situatie gedaan kan worden dat familieleden de beslissing van de overledene overruled.
Een overheid mag best ‘zijn inwoners’ duidelijk maken dat de (hopelijk) rationeel gemaakte keuze van de overledene belangrijker is dan ‘de bezwaren van het moment’ van de familie.
Het liefst dan ook nog met een koppeling van een document zoals je identiteitsbewijs cq je rijbewijs waar (ook) deze keuze op vermeldt staat, zodat deze keuze ook voor artsen makkelijker te herleiden is.
Mocht dat allemaal niet lukken en stel dat er dan toch financiële prikkels ingevoerd moeten worden, lijkt een korting op de begrafenis me wel een voorzichtige, eerste stap.
Bismarck
de operatie is ook niet mals). Lijkt me niet iets om te gaan bevorderen.
stelt niks voor ik was dinsdag geopereerd en stond s`avonds al weer naast het bed
je krijgt 2 kleine steepjes op je buik en onder de buik bij de blaas in de buurt een van ong 10 cm je hebt nergens geen last van
en ik kan het weten heb ik al gedaan in 2006
Is dit de aanzet voor een nieuwe reclamecampagne van de verzekeringsmaatschappijen?
´Wie nu een verzekering bij ons neemt, krijgt het eerste jaar GRATIS´ gevolgd door een foto van een Hefner of een klerenkast-model, en onderaan de pagina in kleine lettertjes de tekst ´bij inlevering van een nier´.