Searching for Utopia

Bij het kunstevenement ArtZuid plaatst men in het Amsterdamse stadsdeel Oud-Zuid allerlei contemporaine sculptuur. Die staat er dan een tijdje en gaat dan weer weg, waarna twee jaar later weer andere beelden worden geplaatst. Vaak is het  aanbod geslaagd, in 2017 was het onthutsend voorspelbaar en meestal is er een absolute publieksfavoriet. Geen enkel kunstwerk maakte meer en positievere reacties los dan “Searching for Utopia”, dat in 2011 stond aan de Apollolaan. Een gigantische schildpad, waarop een mannetje zat, langzaam zoekend naar een betere wereld. De populariteit kwam misschien door de locatie. Het beeld stond meteen achter een oorlogsmonument. Een prachtige aanvulling die bij menigeen de associatie opriep met Bloems’ constatering “zo moeizaam triomfeert gerechtigheid”. Het kunstwerk was echter ook uit zichzelf geweldig en mocht wat langer blijven staan om ArtZuid de gelegenheid te geven de fondsen te verzamelen om het aan te schaffen. Dat is dus niet gelukt. Ik fiets zes keer per week langs de plek waar “Searching for Utopia” heeft gestaan. Regelmatig denk ik eraan hoe Amsterdam een mooi kunstwerk misliep. Twee jaar geleden zag ik het onverwacht terug: het staat tegenwoordig in Namen, halverwege de heuvel waarop Menno van Coehoorn de citadel bouwde. U ziet het beeld hierboven. Ik gun de hoofdstad van Wallonië het allerbeste, maar het steekt. (Er schijnt een ander kopie van het beeld te staan in Nieuwpoort.) Jan Fabre De maker van het kunstwerk is Jan Fabre. Ik heb het altijd een weerzinwekkende man gevonden. Medio jaren tachtig maakte hij een voorstelling, “De macht der theatrale dwaasheden”, waarin acteurs op het podium kikkers vertrapten. Wie zoiets verzint, heeft een zieke geest. Ik was dan ook geen seconde verbaasd dat Fabre werd beschuldigd van grensoverschrijdend seksueel gedrag en dat hij twee maanden geleden is veroordeeld tot anderhalf jaar gevangenisstraf. Over beide aspecten – mooie kunst, lelijk karakter – schreef ik tien jaar geleden ook eens. Inmiddels is Fabre persona non grata. Gecanceld, zoals men dan zegt. In het Museum voor Schone Kunsten in Brussel bevindt zich sinds 2013 in een trappenhuis een kunstwerk, dat u hier kunt zien. Men heeft inmiddels de lichten in dit trappenhuis uit gedaan. Er hangt een briefje waarop staat dat het museum afstand neemt van de veroordeelde kunstenaar en er, letterlijk, geen licht op wil werpen. Het lijkt me dat deze verduistering te laat komt. Iedereen wist dat Fabre een problematische man was. Als student wist ik het in de jaren tachtig. De mensen in de kunstsector moeten het zeker hebben geweten en het museum heeft Fabre desondanks ruimte gegeven. Willens. Vermoedelijk ook wetens. Ik vermoed dat men genoeg geweten heeft om niet méér te willen weten. Jean-Paul Marat Het verduisteren van Fabres kunstwerk is ook weinig consequent. Even verderop in hetzelfde museum hangt “De dood van Marat”, het hommage dat de schilder Jacques-Louis David bracht aan Jean-Paul Marat. Hieronder ziet u het origineel en nog vier kopieën. In een aangrenzende zaal toont het museum hommages aan dit schilderij, gemaakt door contemporaine kunstenaars. [caption id="attachment_339138" align="aligncenter" width="500"] Davids Marat in Museum voor Schone Kunsten (Brussel) foto: Jona Lendering[/caption] Maar eh, Marat, was dat niet de archetypische populist, was dat geen demagoog van het zuiverste water? Terwijl de Franse Revolutie was begonnen doordat diverse partijen samenwerkten om de problemen van het land op te lossen, creëerde hij in zijn krant l’Ami du Peuple een tegenstelling tussen burgers en aristocraten. Hij riep op tot de executie van de laatste groep. Een citaat van 26 juli 1790 is zo beroemd geworden omdat de beul Marat niet veel later op zijn wenken zou bedienen. Vijf- of zeshonderd afgehakte hoofden zouden uw rust, uw vrijheid en uw geluk hebben verzekerd; een valse menselijkheid heeft uw wapens tegengehouden en uw slagen opgeschort: het zal miljoenen van uw broeders het leven kosten. Zo gauw uw vijanden triomferen, zal het bloed in grote stromen vloeien; ze zullen genadeloos uw kelen doorsnijden, ze zullen uw vrouwen van hun ingewanden ontdoen, en ze zullen voor altijd uw vrijheidsliefde doven. [caption id="attachment_339140" align="aligncenter" width="500"] Ami du Peuple (26 juli 1790)[/caption] Zulke oproepen tot geweld tegen een gecreëerde vijand kennen we uit de twintigste eeuw uit het communisme en het fascisme. We horen ze momenteel ter rechterzijde. Naast zulke oproepen bevatte l’Ami du Peuple deels verzonnen correspondentie, halve waarheden, hele leugens en insinuaties. Het is minder journalistiek dan een dagelijks schotschrift. En het is altijd onaangename lectuur. Wanneer je als museum geen licht wil werpen op wat onaangenaam is, prima, maar wees dan consequent. Werp dan ook geen licht op een hitser, plaats Davids “Dood van Marat” in het donker, leg uit dat je afstand neemt van Davids verkeerd gerichte hommage en haal een aantal van die afgeleide kunstwerken weg. Zoals de museumdirectie moet hebben geweten wie Fabre was, zo weet ze ook wie Marat was. De slachtoffers Ik kan overigens een goede reden bedenken om inconsequent te zijn en dus wél Fabre te geselen maar Marat niet. De slachtoffers van Fabre moeten hun verdriet al jaren dragen en dan is een teken van solidariteit wel zo gepast. Dat vind ik een respectabel argument. Degenen die onderstaand affiche in Namen ophingen, distantiëren zich dan ook minder van Fabre als mens dan dat ze oproepen tot een explicietere bestrijding van seksistisch geweld. Kortom U merkt, ik weet niet goed wat ik ervan denken moet. Ik wil mooie kunstwerken los kunnen zien van lelijke mensen. Als ik een analogie mag gebruiken: een goede wetenschapper kan wegens machtsmisbruik zijn baan aan een universiteit verliezen, maar niemand eist een retractie van zijn publicaties. Ik zou het liefst zeggen “haat de zonde, niet de zondaar, en respecteer wat uit zondige handen komt”, maar de slachtoffers hebben ook rechten. Dan is het wat moeilijk vol te houden dat we mooie kunstwerken (ter ere) van lelijke mensen maar moeten handhaven. Enfin. Ik kom er niet goed uit. Vermoedelijk is er geen echte oplossing of is, als het gaat om het vinden van een evenwicht tussen de diverse meningen, het proces van Searching for Utopia langzaam. Ik ben benieuwd naar uw mening. Verscheen eerder op Mainzer Beobachter.

Door: Foto: Kotomi_ (cc)
Foto: copyright ok. Gecheckt 02-03-2022

Moraal met een accent

, door

ONDERZOEK - Een trein rijdt heel snel op vijf mensen af. De trein heeft een probleem en kan alleen stoppen als er een zwaar object op het spoor wordt gegooid. Jij staat op een brug en er staat een heel dikke man naast je. De enige manier om de trein te stoppen is hem op het spoor te duwen. Hierdoor sterft hij, en red je de vijf mensen. Zou je hem duwen?

De meeste mensen vinden dit een lastig dilemma. Als je alleen maar rekent – een utilitaire moraal, heet dat –, moet je de dikke man naar beneden gooien: een winst van vier personen. Maar het gevoel komt in opstand: die ene dode die je zelf veroorzaakt, voelt lastiger aan dan de vijf doden die als het ware ’toch al’ zouden vallen.

Kameroens accent

Dat was al enige tijd een interessante kwestie voor filosofen om over na te denken, maar op een zeker moment zijn ook taalkundigen deze anekdote gaan inzetten. Zo ontdekten ze dat het uitmaakt in welke taal het dilemma wordt gesteld. Als ze het verhaal in een vreemde taal horen (die ze natuurlijk wel moeten beheersen) zijn mensen eerder geneigd de dikke man te offeren dan wanneer ze het in hun moedertaal horen. Datzelfde geldt, blijkens een artikel in Brain Sciences door Alice Foucart en Susanne Brouwer, voor buitenlandse accenten.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

Mededeling

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Appie Verschoor (cc)

Stanley Milgram

, door

Ik meen dat het een aflevering van Zomergasten was waarin één van de gasten twee filmfragmenten liet zien van de beroemde en beruchte psychologische experimenten van Stanley Milgram. Voor wie dat niet direct iets zegt: proefpersonen kregen de opdracht om bij een ‘leerexperiment’ stroomstootjes uit te delen aan een andere proefpersoon wanneer deze vragen verkeerd beantwoordde. Ze konden die proefpersoon niet zien, alleen horen. Uitkomst: een verontrustend aantal mensen bleek bereid die stroomstootjes uit te delen, ook als het voltage langzaam opliep naar dodelijke waarden, als ze de proefpersoon – in werkelijkheid een acteur die niets overkwam – alleen nog maar hoorden krijsen of zelfs helemaal niets meer hoorden.

De twee filmfragmenten waren goed uitgekozen: één van de deelnemers die meewerkte, en waarmee het experiment beroemd is geworden, en één deelnemer die weigerde er verder in mee te gaan (die waren er ook). Het verschil tussen beide mannen is me altijd bijgebleven. De man die uiteindelijk steeds bleef meewerken verzette zich namelijk wel degelijk. Zo gauw de ‘proefpersoon’ tekenen van persoonlijk leed begon te vertonen, formuleerde de man bezwaren tegen de leiders van het experiment en die bezwaren werden ook steeds heviger. Toch gaf hij iedere keer weer toe als die leiders hem antwoordden dat het voor het experiment vereist was dat hij door ging.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Volentekriebels | Een euro of niet?

, door

COLUMN - Wat te doen met een zwerver die om een eurootje vraagt?

Toen ik studeerde waren er dagen dat ik meerdere keren al mijn broekzakken navoelde, op zoek naar een euro voor een half brood of een litertje melk. Uiteindelijk at ik dan meestal bij vrienden die hun uitgaven iets beter over de maand gesmeerd hadden. Dat was nooit een probleem. Ze wisten dat het een maand later precies andersom kon zijn.

Ik heb in die tijd veel mensen teleurgesteld. Daklozen met name. Als ze me vroegen om een bijdrage voor het slaaphuis of uit schaamte een of andere rotsmoes verzonnen, dan kon ik ze in alle eerlijkheid mededelen dat ik ze graag zou helpen, maar dat het er helaas niet inzat.

Tegenwoordig is dat anders. Niet dat ik bulk van het geld, maar een eurootje kan er meestal wel vanaf. Bovendien, zo’n zwerver heeft er, mag ik hopen, niet zelf voor gekozen. Iedere dakloze heeft zijn geschiedenis en die zal er zelden uit bestaan dat ze op een goede dag besloten hun werk op te zeggen om eens fijn te gaan zwerven.

En dus geef ik ze af en toe wat geld. Stiekem hoop ik dat ze daarmee inderdaad naar het slaaphuis gaan. Dat ze op die manier onder de mensen komen. Dat ze hulpverleners spreken. Langzaam maar zeker in gaan zien dat de situatie niet hopeloos verloren is. Dat het leven meer te bieden heeft dan harde bankjes en opgeraapte sigarettenpeuken. Dat ze afkicken van drank en drugs, een eerste baantje vinden, een dak boven het hoofd, collega’s, vrienden, een relatie, kinderen misschien. Geluk. En dat allemaal dankzij mijn euro.