Turkse protesten vormen bepaald geen ‘Turkse Lente’

Afgelopen weken groeide een lokaal protest over plannen om op de plek van een van de weinige parken in Istanboel het zoveelste winkelcentrum te plaatsen dankzij het keiharde politieoptreden uit tot een massale beweging die meerdere steden omvat.

Tal van commentatoren vergeleken de situatie met protestbewegingen in de Arabische wereld. Sociaal-historicus Zihni Özdil, werkzaam aan de Rotterdamse Erasmusuniversiteit tempert de verwachtingen met een heldere analyse waarin hij erop wijst dat deze protestbeweging bij verre na niet zo breed gedragen wordt onder de Turkse bevolking als de protesten op het Tahrirplein in Caïro.

Mass labor protests, like those that preceded and directly influenced the April 6th movement in Egypt, are largely absent from Gezi Park. Disenfranchised, jobless youth from the slums have generally stayed away from the demonstrations so far. Pious girls with headscarves who want more liberties are also absent.

As long as these girls in headscarves, mechanics, poor vendors, construction workers, and jobless Anatolian youth are not protesting in Taksim Square, a comparison with Egypt’s Tahrir Square is misplaced.

The youth demonstrating in Gezi Park and in solidarity protests in secular bastions across Turkey hail from several groups opposing Erdogan. Nevertheless, young people from the country’s mainly upper-class, secular ‘white Turk’ social strata are the key driving force.

In this sense, these demonstrations represent one of the last convulsions of the old ‘secular’ elites, who have been waging, and losing, a bitter battle against the rising Anatolian nouveau-riche that make up Erdogan’s AKP.

The fact that protesters did not remove representatives from the main opposition party, CHP, who were present at yesterday’s Gezi Park demonstration is telling

Voor het perspectief vanuit Caïro, zie Monique Samuels blog ‘Van Tahrir naar Taksim‘ (met aandacht voor de ideologische invloed van de Gulenbeweging achter de AKP)

Open artikel