Het CPB komt met een rapport waaruit blijkt dat alle maatregelen om werklozen aan een baan te helpen zo goed als zinloos zijn.
En ze zijn verbaasd over de uitkomsten, aldus Trouw.
Apart. Mij verbaast het helemaal niets dat jarenlang werklozen in de nek hijgen niet helpt als het aantal te verdelen banen veel geringer is dan het aantal werklozen.
Maar helaas, Asscher heeft al te kennen gegeven dat hij in het rapport een ondersteuning van zijn beleid ziet. Kennelijk is zinloos beleid uitstippelen het doel van dit kabinet.
Reacties (32)
Vroeger ging er veel geld naar banenplannen.
Nu gaat het geld naar het begeleiden naar banen die er niet zijn.
@1, drie hoeraatjes voor de vooruitgang…
@1 Ik herinner me nog dat ze een aantal jaren geleden met een paar miljoen euro welliefst 5 of 6 werklozen aan een baan hadden geholpen in de hele provincie Groningen. En dat het waarschijnlijk was dat die specifieke gevallen zonder begeleiding ook wel iets gevonden hadden.
Er worden miljarden aan verspild, en de enige groep voor wie er wel banen geschapen worden zijn de begeleidingsconsulenten en reintegratiebureaus zelf!
Het ergste vind ik nog wel dat die Asscher dit beleid succesvol noemt.
“Mij verbaast het helemaal niets dat jarenlang werklozen in de nek hijgen niet helpt als het aantal te verdelen banen veel geringer is dan het aantal werklozen.”
Ja maar de modellen van het CPB voorspellen dat de werkgelegenheid vanzelf toeneemt als je werklozen
het leven maar zuur genoeg maakttot werken stimuleert.@4: Wat voorspellen de modellen van het CPB precies?
Dat als je werklozen het leven zuur maakt dat ze een baan vinden die er eerst niet was?
Of dat als je werklozen het leven zuur maakt dat ze zich liever uitschrijven en zo daalt de werkloosheid?
Wie niet werkt zal niet eten. Of nee, je kan niet mensen van de honger laten opkomen. Dus hoeven ze eigenlijk ook niet te werken. Hoe moet je ze dan nog prikkelen?
@5.
De nuggers. Groeiend aantal mensen, die niet in uitkeringen zit, maar eerst hun spaarcenten of huis of weet ik wat opeten. Niemand weet hoeveel het er zijn. Dus niet geregistreerd in statistieken.
Daarentegen “Maatregelen die de hoogte, het bereik en de duur van de socialezekerheidsuitkeringen beperken, leveren vrijwel altijd meer werkgelegenheid op”
Kortom je kan iemand re-integratie begeleiding geven tot die een ons weegt, als die niet wil, dan wil die niet. Het is ook niet zo moeilijk om je bij een verplichte sollicitatie te laten afwijzen natuurlijk. Moet deze persoon het met een beetje minder riante uitkering doen, dan kan die kennelijk opeens wel succesvol solliciteren.
Helaas heeft Asscher te veel kiezers die er helemaal geen baat bij hebben dan hun klandizie aan het werk gaat.
@6:
Er zijn op dit moment een half miljoen meer werklozen dan vacatures. Wou je die laten creperen omdat we robots en andere machines hebben uitgevonden?
@5: Kijk, precies dat gewauwel zoals in #7 bedoel ik. Het is hier al meermaals langsgekomen, dat het CPB daar aan luchtfietserij doet.
Uitkeringen omlaag dreigen te doen voor baantjes met behoud van uitkering zonder perspectief op een echte baan, dat is wat de werkgever graag ziet. Zo kan je op loonkosten bezuinigen, en de aandeelhouders pamperen. Dat is wat er in werkelijkheid gebeurt.
@3:
Je laatste alinea is de kern van het kwaad:
Maar zeg nu zelf de beslissers moeten toch iets doen om hun vrienden m/v aan een leuke baan te helpen; in dit geval werklozen pesten.
;-)
Met werkgelegenheid wordt gewoon bedoeld hoeveel mensen een baan willen (meer precies, die een baan van meer dan 12 uur per week (oud Nederlands), of 1 uur per week (nieuw, internationaal). Het zegt niets over hoeveel banen er zijn (vraag naar arbeid), laat staan over de verdeling in de uren van die banen. Bij publicaties van het CPB, waarbij werkgelegenheid in voorkomt (een groot deel van de publicaties), wordt door anderen dan het CPB de werkgelegenheid vaak herinterpreteerd als ‘banen’. Een groei van de werkgelegenheid (arbeidsaanbod) wordt daarmee gelijk gesteld aan het aantal banen (arbeidsvraag). Dat is erg slordig.
Het CPB doet ook berekeningen om het werkloosheidspercentage te voorspellen. Het is natuurlijk mogelijk om met de werkgelegenheid en het werkloosheidspercentage uitspraken te doen over het aantal te verkrijgen (of te verliezen) banen, maar die berekeningen om werkloosheid te voorspellen zijn afhankelijk van een aantal duidelijke inputs, maar ook deels van empirische semi-constanten, die van tijd tot behoorlijk kunnen verschillen. Daarnaast zegt zelfs die combinatie van gegevens niet hoe het werk verdeeld is; met 1 uur per week kun je niet je broek omhoog houden.
Daarnaast gaat het model uit van een zekere stabiliteit (anders kun je geen voorspellingen doen). Daar horen evenwichten bij. Het probleem is dat die evenwichten in de praktijk nooit bereikt worden.(1) Het bedrijfsleven en de overheid kijken meestal niet zo ver vooruit. De overheid kan dan bijvoorbeeld extra regels verzinnen of regels aanpassen om het spel evenwichtiger te laten verlopen, maar het spel wordt gespeeld op een schip.
1)
Bron: Saffier II, 1 model voor de Nederlandse economie, in 2 hoedanigheden, voor 3 toepassingen, CPB, p. 69
Waarschijnlijk precies het aantal reïntegratiecoaches in Nederland.
De automatisering zou ons werk uit handen nemen. Niet dat iedereen nu een driedaagse werkweek zou hebben en zodoende meer tijd voor elkaar: Nee, een paar werken zich nog steeds het schompes en hun weggesaneerde collega’s kijken noodgedwongen werkloos en in groeiende armoede toe.
Herverdeel het werk in plaats van de beloning te herzien. Van het minimumloon kun je nu al niet meer rondkomen; wie dat nog verder verlaagt vraagt om stakingen.
Werkgevers zijn blijkbaar ook nog steeds als de dood voor een paar mensen meer op de loonlijst, maar dat je als baas lange weken voor je eigen toko draait is wat anders dan dat van het personeel te verlangen. Dat deelt immers in beginsel ook niet in de extra baten.
Die hele reïntegratie-industrie die de eigen zakken vult door werkzoekenden rond te pompen met valse beloften en overdreven sancties is ronduit misdadig.
@12: “Bij publicaties van het CPB, waarbij werkgelegenheid in voorkomt (een groot deel van de publicaties), wordt door anderen dan het CPB de werkgelegenheid vaak herinterpreteerd als ‘banen’.”
Dat is op zich niet zo gek, omdat dat ook dichter bij de definitie van het woord volgens van Dale ligt. In die zin is het CPB wel degelijk aan te rekenen dat hun taalgebruik erg vatbaar is voor misinterpretatie.
@15 Ik zou eerder gezegd hebben (en volgens mij heb ik dat ook gedaan) dat het CPB erg duidelijk is zijn definities. Dat kan nog steeds waar zijn, maar om daarvoor een woord te kiezen dat buiten het vakjargon iets verschilt met wat jezelf bedoelt, is niet zo handig. Ik kende de uitleg van Van Dale niet. Tussen willen, kunnen en daadwerkelijk werken zit nog een groot verschil.
@16: Volgens mij is het CPB werkelijk waar de enige plek ter wereld waar werkgelegenheid wordt ge(her)definieerd als “aantal werkzoekenden”. Wie is dan gek?
Daarnaast gaat het model uit van een zekere stabiliteit (anders kun je geen voorspellingen doen). Daar horen evenwichten bij. Het probleem is dat die evenwichten in de praktijk nooit bereikt worden.
Dan mag het model toch bij het oud vuil….
@16: “Ik kende de uitleg van Van Dale niet.”
En ik, net als 99,5% van degenen die dan zo’n CPB-rapport lezen, kende de definitie van het CPB niet maar wel die van van Dale (oftewel de betekenis van “werkgelegenheid” op de wijze zoals die in het Nederlands wordt gebruikt).
Een week na het constructieve overleg met groenvoorzieningen klinkt het geronk van kettingzagen in de buurt.
“Ja maar, Ja maar, we hadden toch afgesproken dat er geen bomen meer zouden worden gekapt?”
“Dit zijn ook geen bomen mevrouw, dit is snelgroeiend hout.”
Het hanteren van eigen definities zorgt ervoor dat men altijd gelijk heeft.
@18:
Statistici zijn nooit te vertrouwen:
Ze vinden altijd wel een manier om gecamoufleerd te liegen ;-)
@13: /cynisme modus aan/ Die 7000 is waarschijnlijk het aantal dat toevallig, tijdens proces van begeleiding door reintergratiecoach, op eigen kracht weer aan het werk kwam. / cynisme modus uit/
Snelle speurtocht lijkt erop te duiden dat die 7000 banen ca € 2 1/2 miljard hebben gekost (http://www.seo.nl/uploads/media/2010-33_Kosten_en_resultaten_van_re-integratie.pdf), maar misschien heeft iemand betere/recentere cijfers. In het CBP rapport kom ik over totale uitgaven tegen. Per baan komt dit dan boven de 3 ton uit……
Voor dat geld kun je ook zo’n 100000 banen financieren (minimum loon).
@3 Dat was een Zembla-uitzending van meer dan tien jaar geleden: ‘De vier van vier miljoen’ (9 december 2004)
Sindsdien is er qua koers niks veranderd.
Sterker nog, het is enkel erger geworden, want de vigerende ideologie is die van voortdurende individuele zelfverbetering. Als je door de arbeidsmarkt wordt afgeworpen als een leeg blikje soda, dan ligt dat niet aan de arbeidsmarkt, maar aan jou! Jij moet aan jezelf sleutelen! Vooruit, kom op!
Bovendien vindt de rancuneuze kleinburger het maar niks dat anderen gratis geld ontvangen en vindt de betuttelende linksmens dat je ‘geholpen’ moet worden bij het ‘reïntegreren’ in de samenleving; o, en dat moet natuurlijk allemaal zo goedkoop mogelijk.
Al die elementen komen samen in inefficiënte trajecten.
Dat alles terwijl de overheid ondertussen zelf banen wegbezuinigt, die ze vervolgens doodleuk weer uitbesteedt aan de goedkoopste aanbieder, die dan vaak de mensen die net hun baan zagen wegbezuinigd via reïntegratietrajecten weer aan het werk mag helpen (thuiszorg, groenvoorziening, gemeentereiniging, etc).
@17
‘analist’, wederom doe je je naam geen eer aan. Een model is altijd een versimpeling van de werkelijkheid. Het heeft een domein, en het heeft een bereik. Het is niet altijd geldig. Het kan niet met álles rekening houden.
@20
Helaas, Saffier II is geen statistisch model.
Edit: het gebruikte model in dit onderzoek is Micsim, daar moet ik me nog even in inlezen.
@Bismarck en anderen.
Ik moet mijn excuus aanbieden. Ik heb het een en ander nog eens nagelezen. Het CPB gebruikt wel de bekende definitie van werkgelegenheid: de vraag naar arbeid (of omgekeerd gezien: het aanbod van banen). De artikelen van mijn hand die #9 noemen gaan over het verwisselen van arbeidsparticipatie met werkgelegenheid. Zelf heb ik nu werkgelegenheid met beroepsbevolking verwisseld. Mea culpa.
Deels werd ik op het verkeerde been gezet in #4. Het CPB voorspelt immers dat de arbeidsparticipatie (zeg maar, de beroepsbevolking) toeneemt, niet dat de werkgelegenheid toeneemt als je mensen het leven maar genoeg zuur maakt tot werken stimuleert. En die uitspraak heeft het inderdaad gedaan.
Uiteindelijk zijn er meer mensen aan het werk gekomen doordat de re-integratieprojecten zo vernederend zijn dat mensen dan maar die baan nemen dat onder hun niveau ligt. Of wat ze niet zouden doen omdat het saai is. Thuis zitten en op de bank zitten is niet saai? Dus indirect denk ik dat het nog wel meevalt. En dat het kenmerkend is voor dit soort dingen: veel geschreeuw van de professoren zijlijn, maar dat een schop onder de reet nog steeds een goede methode is.
Eigenlijk zouden ze iedere uitkeringstrekker verplicht moeten maken dat hij zich meldt bij de gemeentekantoor voor negen uur ’s morgens – name & shame. Meer controle op de sollicitatieplicht. Het loopt nu de spuigaten uit. Te weinig werk … tssss.
@24
Ik heb nog geen flintertje bewijs voor die stelling gezien.
Vooral niet voor het deel dat daardoor meer mensen aan het werk gekomen zijn. De meest logische invulling is immers dat werkgevers goedopgeleide krachten aannemen voor een functie die ze al hadden. Win voor de werkgever, maar voor de arbeidsmarkt is het effect 0. En toch komt dit verhaal steeds weer terug.
(En ook als satire is het gevaarlijk, vooral als mensen niet kunnen onderscheiden wat satire is en wat echt.)
@25.
Je denkt ouderwets. Jaren 70 links gedachtengoed. Teveel werkgever en verwende werknemer. Je vergeet de zzp-er!
…
@23: ‘analist’, wederom doe je je naam geen eer aan.
Ah leuke binnenkomer man. Lachen. Een model mag misschien wel een versimpeling zijn maar moet toch bruikbare voorspellingen opleveren? Zoals Einstein zei: maak complexe zaken zo eenvoudig mogelijk, maar niet eenvoudiger.
Dat academische economen (jij?) als gevolg van deze denkwijze geen werkgelegenheid (van Dale definitie) meer zouden genieten is even niet relevant. Als het model “verder vooruit kijkt” dan de werkelijke actoren, ligt het probleem bij het model (niet bij de actoren).
@28
Dat was geen grapje. Maar kennelijk leef je in de waan dat jij wél echt valide analyses doet. Daar heb je het inzicht en de kennis echter niet voor. Gevalletje Dunning-Kruger. Ik zie vooral iemand die -op z’n best- analyses doet met de natte vinger, en soms gewoon dingen uit z’n duim zuigt.
Dat doet het ceteris paribus ook. Alleen blijven andere dingen niet hetzelfde. Omdat die andere dingen niet te voorspellen zijn. Nederland is sterk afhankelijk van de wereldeconomie; die valt niet te voorspellen. De conjunctuur valt -eigenlijk- niet te voorspellen; binnenlands politiek beleid op de economie valt niet te voorspellen. Dat een evenwicht niet behaald wordt, betekent niet dat het hele model de deur uit kan, het geeft alsnog een indicatie.
In de woorden van het CPB:
Maar als het aan jou ligt, zouden we liever koffiedik gaan kijken, of -godverhoede- jouw ‘analyses’ volgen.
Oh, waarom noem je het dan? Oh, right, karaktermoord. Prima, lees #23 nog eens.
Zoals ik zei, gebrek aan kennis en inzicht.
Maar @Analist heeft toch gewoon een valide punt? Als je een model maakt over een werkelijkheid waarbij je de belangrijkste factoren niet goed mee kunt wegen (zoals de conjunctuur), en je effectief alleen maar plaatselijke ruis aan het meten / voorspellen bent, dan ben je echt niet goed bezig. Het CPB heeft namelijk expliciet als doel om niet slechts theoretische modellen te verzinnen als afstudeerscriptie of andere eigen oefening, maar een verbinding te leggen met de werkelijkheid. Op basis van de cijfers wordt beleid gemaakt. Als je model dan zo weinig aan kan sluiten bij de werkelijkheid, dan is dat een probleem.
Op z’n minst zou het CPB moeten ageren tegen het misinterpreteren van de reikwijdte en toepasbaarheid van hun voorspellingen – een flinke disclaimer erbij dus.
Overigens – het is niet helemaal fair om Analist aan te pakken op dat hij meegaat in wat je zelf in #12 uiteen zet.
Dat was geen grapje.
Ja, ik vond het ook niet zo leuk. Sarcasme. Misschien kan je je eigen frustaties achterwegen laten.
Dat doet het ceteris paribus ook. Alleen blijven andere dingen niet hetzelfde.
Dat is weer iets anders wat je hiervoor zei. Er spelen hier twee dingen: je kan iets fout modelleren en je kan iets niet modelleren. In eerste instatie beweer je dat het model niet goed voorspelt omdat de werknemers, bedrijven, etc in het model een langere horizon hebben dan in het echt. Dat lijkt mij een voorbeeld van *fout* modelleren. Want, zelfs in het “ceteris paribus” geval zal een model dat uitgaat van een verkeerde aanname omtrent menselijk gedrag niet goed voorspellen.
Maar als het aan jou ligt, zouden we liever koffiedik gaan kijken, of -godverhoede- jouw ‘analyses’ volgen.
Als de keuze is tussen een fout model of geen model, kies ik geen model. Lijkt mij logisch.
@30
Nee, dat heeft ie niet. Het CPB voorspelt dus juist niet de lokale ruis, maar geeft, voor zover mogelijk, een voorspelling over de trend. Conjunctuur, bijvoorbeeld, beweegt zich -deels grillig- rond een trend. De conjunctuur is zélf de ruis. En dan zijn er nog externe factoren, die onvoorstelbaar zijn.
Als je maandag naar je werk gaat, verwacht je een file of een ongeluk. Maar niet een sneeuwstorm of een meteorietinslag. Wat #analist zegt, is dat je dan maar niet moet gaan werken, omdat je verwachtingsmodel geen rekening houdt met een meteorietinslag.
Overigens geeft het CPB die disclaimers wel. Maar als je de chocoladeletters van de Telegraaf gewend bent, ja, dan lees je eroverheen, als je het al leest, want ik heb sterk het idee dat niemand die openbare(!) rapporten leest, behalve wat journalisten en politici.
Zeker wel. Ik ken beter de nuances van het CPB dan hij. Het is het verschil tussen mijn constatering ‘Marokkanen zijn vaker vertegenwoordigd in geweldsdelicten’ en zijn ‘conclusie’ ‘Alle Marokkanen het land uit’. Hij baseert zijn conclusie op haast niks. Je snapt dat ik -in tegenstelling tot bijvoorbeeld het CPB- niet zulke overhaaste conclusies tot mij herleid wil zien worden.