Dat daarvoor Michael Sandel gebruikt moet worden… conservatieve moraalridder.
#2
Joop
Trouwens na het helemaal doorgelezen te hebben: het geeft wel aan waar veel maatschappelijke onvrede vandaan komt – de dictatuur van de markt. Begin jaren 80 werd deze onvrede al voorspeld door wijlen socioloog J.A.A. van Doorn. Aanvankelijk was Fortuyn daar een reactie op, nu zie je dat met Wilders die maar wat roept wat lekker ligt op de korte termijn. Maar over de onzalige bijwerkingen van de markt hoor je hem niet. De bedrieger!
Ook interessant is overeenkomsten tussen neo-liberalen en neo-marxisten, zoals omschreven in een boek uit de jaren 80. Het lijkt vandaag geschreven, kan je zien dat deze chaotische tijd totaal geen enkele licht meer heeft maar totaal is verduisterd door de roze wolken van de marktkooplui.
Gelukkig is de link weer gerepareerd, want Joop moet een ander artikel gelezen hebben. Fascinerend stuk dit. De “commodification van altruism”, dat bollebozen als Arrow en Summers (Ik lees altijd over Summers dat hij zo slim is) zich zo vergalloperen.
Je vraagt je wel af hoe het heeft kunnen gebeuren dat wij ons leven laten inrichten door dit soort economen. Gelukkig is het kabinet Rutte gevallen, ze waren al aardig op weg met commercialisering van de zorg (ziekenhuizen) en ik heb ergens gelezen dat er zelfs al plannen waren om het gevangeniswezen te privatiseren. Niet dat het helpt hoor, de meeste Nederlanders denken nog steeds dat de VVD goed is voor de economie. Dus maak uw borst maar nat voor Rutte 2[/rant]
Ja, was het maar zo eenvoudig. Clinton en Obama zijn geen trekpoppen, en Summers is niet debiel. Op de een of andere manier wordt daar niet vrolijker van.
(Mede) door toedoen van Summers waren ook de maatregelen om de economie weer op gang te brengen volstrekt onvoldoende. Het gevolg hiervan kan wel eens zijn dat Obama de verkiezingen verliest omdat de economie nog steeds sukkelt, nu 4 jaar na de crash. Over de consequenties daarvan wil ik liever niet nadenken.
Larry Summers werd goed beloond voor het opheffen van ‘Glass-Steagall’:
Still Pushing Derivatives Bubbles
On his April 3, 2009 financial disclosure form, Larry Summers revealed that he made $2.7 million in 2008 from speaking engagements, many of which were with troubled Wall Street firms—some of which later received government bailouts at taxpayer expense. JP Morgan Chase, CitiGroup, Goldman Sachs, Lehman Brothers, and Merrill Lynch all paid Summers handsomely for his speaking appearances in 2008. In addition, he received roughly $5.2 million in compensation for a one-day-a-week job at DE Shaw. In that job, “thoroughly modernized Larry” has continued to push the derivatives that have brought down the global financial system.
En Bill Clinton sloot een deal met Alan Greenspan, zo legde Robert Reich uit in zijn recensie van Greenspan’s autobiografie, om dankzij een oververhitte economie herkozen te kunnen worden:
The question we faced at the start of the Clinton administration (I was a member of Bill Clinton’s Cabinet) was how much deficit reduction was necessary, and how much of Bill Clinton’s original agenda would have to be jettisoned as a result. Greenspan urged Clinton in no uncertain terms to make deficit reduction the priority and sacrifice everything else. “The path to a beneficient future, I told the president-elect, was lowering the long-term trajectory of federal budget deficits.” What Greenspan did not tell Clinton, but admits in his memoirs, was that Clinton had been saddled with Reagan’s profligacy – almost exactly as Republicans had planned it. “Reagan had borrowed from Clinton, and Clinton was having to pay it back.” Greenspan’s advice to Clinton came with an implied promise and threat. If Clinton cut the deficit, Greenspan would reduce interest rates and allow the economy to expand briskly. This would make the “latter part of the 1990s . . . look awfully good”, thereby improving the odds of Clinton’s re-election. But if Clinton failed to cut the deficit adequately, Greenspan would not reduce interest rates, and the economy would continue to limp along, perhaps threatening Clinton’s re-election. Greenspan admits he was “not oblivious to the fact that 1996 would be a presidential election year”. He was, in short, engaging in political extortion. The choice was Clinton’s, but Greenspan held a gun at his head. “Either he could opt for a package of spending programs that would fulfill some of his campaign promises, or he could opt for a deficit-cutting plan . . . there was no in-between – we couldn’t afford both.” Several of Clinton’s advisers, of whom I was one, did not believe the budget needed to be cut as much as Greenspan wanted, or that so much of Clinton’s campaign had to be abandoned. As Greenspan puts it, “the conflict extended to within the White House, where key people were still pushing for an agenda less compatible with Wall Street”. But only Greenspan had a gun. So he and Wall Street won.
– Trekpoppen.
Maar goed, in ieder geval heeft Clinton met de door Greenspan afgedwongen bezuinigingen de economie dus toch niet kapotbezuinigd.
“What Greenspan did not tell Clinton, but admits in his memoirs, was that Clinton had been saddled with Reagan’s profligacy – almost exactly as Republicans had planned it. “Reagan had borrowed from Clinton, and Clinton was having to pay it back.”
Aan Obama, wiens inspiratiebron Reagan zal zijn, om Romney met de kans op te zadelen om met nog meer kredietschepping de weer grotere gaten op te lossen? Maar dat zou een visioen zijn.
Reacties (8)
Dat daarvoor Michael Sandel gebruikt moet worden… conservatieve moraalridder.
Trouwens na het helemaal doorgelezen te hebben: het geeft wel aan waar veel maatschappelijke onvrede vandaan komt – de dictatuur van de markt. Begin jaren 80 werd deze onvrede al voorspeld door wijlen socioloog J.A.A. van Doorn. Aanvankelijk was Fortuyn daar een reactie op, nu zie je dat met Wilders die maar wat roept wat lekker ligt op de korte termijn. Maar over de onzalige bijwerkingen van de markt hoor je hem niet. De bedrieger!
Ook interessant is overeenkomsten tussen neo-liberalen en neo-marxisten, zoals omschreven in een boek uit de jaren 80. Het lijkt vandaag geschreven, kan je zien dat deze chaotische tijd totaal geen enkele licht meer heeft maar totaal is verduisterd door de roze wolken van de marktkooplui.
Gelukkig is de link weer gerepareerd, want Joop moet een ander artikel gelezen hebben. Fascinerend stuk dit. De “commodification van altruism”, dat bollebozen als Arrow en Summers (Ik lees altijd over Summers dat hij zo slim is) zich zo vergalloperen.
Je vraagt je wel af hoe het heeft kunnen gebeuren dat wij ons leven laten inrichten door dit soort economen. Gelukkig is het kabinet Rutte gevallen, ze waren al aardig op weg met commercialisering van de zorg (ziekenhuizen) en ik heb ergens gelezen dat er zelfs al plannen waren om het gevangeniswezen te privatiseren. Niet dat het helpt hoor, de meeste Nederlanders denken nog steeds dat de VVD goed is voor de economie. Dus maak uw borst maar nat voor Rutte 2[/rant]
“Je vraagt je wel af hoe het heeft kunnen gebeuren dat wij ons leven laten inrichten door dit soort economen.”
– Heel simpel: omdat hersenloze trekpoppen als Clinton en Obama hun oren naar een Harvard-randdebiel als Larry Summers laten hangen.
Your thoughts on Larry Summers losing $1.8 billion for Harvard and then getting a promotion to run economic policy for entire US?
http://maxkeiser.com/2009/11/30/ignored-warnings-and-walking-away/
Ja, was het maar zo eenvoudig. Clinton en Obama zijn geen trekpoppen, en Summers is niet debiel. Op de een of andere manier wordt daar niet vrolijker van.
(Mede) door toedoen van Summers waren ook de maatregelen om de economie weer op gang te brengen volstrekt onvoldoende. Het gevolg hiervan kan wel eens zijn dat Obama de verkiezingen verliest omdat de economie nog steeds sukkelt, nu 4 jaar na de crash. Over de consequenties daarvan wil ik liever niet nadenken.
Larry Summers werd goed beloond voor het opheffen van ‘Glass-Steagall’:
Still Pushing Derivatives Bubbles
On his April 3, 2009 financial disclosure form, Larry Summers revealed that he made $2.7 million in 2008 from speaking engagements, many of which were with troubled Wall Street firms—some of which later received government bailouts at taxpayer expense. JP Morgan Chase, CitiGroup, Goldman Sachs, Lehman Brothers, and Merrill Lynch all paid Summers handsomely for his speaking appearances in 2008. In addition, he received roughly $5.2 million in compensation for a one-day-a-week job at DE Shaw. In that job, “thoroughly modernized Larry” has continued to push the derivatives that have brought down the global financial system.
http://www.larouchepub.com/other/2010/3704summers_go_now.html
En Bill Clinton sloot een deal met Alan Greenspan, zo legde Robert Reich uit in zijn recensie van Greenspan’s autobiografie, om dankzij een oververhitte economie herkozen te kunnen worden:
The question we faced at the start of the Clinton administration (I was a member of Bill Clinton’s Cabinet) was how much deficit reduction was necessary, and how much of Bill Clinton’s original agenda would have to be jettisoned as a result. Greenspan urged Clinton in no uncertain terms to make deficit reduction the priority and sacrifice everything else. “The path to a beneficient future, I told the president-elect, was lowering the long-term trajectory of federal budget deficits.” What Greenspan did not tell Clinton, but admits in his memoirs, was that Clinton had been saddled with Reagan’s profligacy – almost exactly as Republicans had planned it. “Reagan had borrowed from Clinton, and Clinton was having to pay it back.” Greenspan’s advice to Clinton came with an implied promise and threat. If Clinton cut the deficit, Greenspan would reduce interest rates and allow the economy to expand briskly. This would make the “latter part of the 1990s . . . look awfully good”, thereby improving the odds of Clinton’s re-election. But if Clinton failed to cut the deficit adequately, Greenspan would not reduce interest rates, and the economy would continue to limp along, perhaps threatening Clinton’s re-election. Greenspan admits he was “not oblivious to the fact that 1996 would be a presidential election year”. He was, in short, engaging in political extortion. The choice was Clinton’s, but Greenspan held a gun at his head. “Either he could opt for a package of spending programs that would fulfill some of his campaign promises, or he could opt for a deficit-cutting plan . . . there was no in-between – we couldn’t afford both.” Several of Clinton’s advisers, of whom I was one, did not believe the budget needed to be cut as much as Greenspan wanted, or that so much of Clinton’s campaign had to be abandoned. As Greenspan puts it, “the conflict extended to within the White House, where key people were still pushing for an agenda less compatible with Wall Street”. But only Greenspan had a gun. So he and Wall Street won.
– Trekpoppen.
Maar goed, in ieder geval heeft Clinton met de door Greenspan afgedwongen bezuinigingen de economie dus toch niet kapotbezuinigd.
“What Greenspan did not tell Clinton, but admits in his memoirs, was that Clinton had been saddled with Reagan’s profligacy – almost exactly as Republicans had planned it. “Reagan had borrowed from Clinton, and Clinton was having to pay it back.”
Waar doet me dat nou toch aan denken?
Aan Obama, wiens inspiratiebron Reagan zal zijn, om Romney met de kans op te zadelen om met nog meer kredietschepping de weer grotere gaten op te lossen? Maar dat zou een visioen zijn.