COLUMN - Gehandicapten in een pretpark zijn niet voor iedereen een pretje.
Ik had ooit een collega die gek was op achtbanen. Zelf noemde ze het ‘een verslaving’, maar dat was onkunde. Een verslaving, dat is onrustig met je benen wiebelen als je niet op tijd je dosis krijgt. Trillende handen. Zweetaanvallen. Hartkloppingen. Midden in de nacht inbreken bij een oud vrouwtje, haar spaargeld onder haar matras vandaan plukken, indien ze wakker wordt zo hard mogelijk uithalen, missen, wankelen, onderuit gaan en in de houdgreep van een tachtigjarig besje wachten tot de politie komt.
Mijn collega was niet verslaafd, maar achtbanen gaven haar wel ‘een kick’. Dat komt door een fout van het menselijk lichaam. De kans dat de autorit naar De Efteling verkeerd afloopt is vele malen groter dan de kans dat de Python crasht, maar zo voelt het niet. Dat is maar goed ook, anders zou iedereen gillend en met zijn ogen dicht achter het stuur kruipen. Niemand zou De Efteling levend bereiken.
Toen ik als tienjarige in De Efteling was, had ik vooral oog voor de prullenbakken die ‘papier hier’ en ‘dank u wel’ zeiden als je er afval in gooide. Er waren meer kinderen die dat gaaf vonden. In de hele omtrek was geen zwerfvuil meer te bekennen. We plukten daarom alle struiken kaal, want met verse blaadjes werkte het ook.
Tegenwoordig vind ik vooral de plattegrond interessant. De gelijkenis met Nederlandse steden in evident. Het sprookjesbos is het rommelige historisch centrum vol krakers en studenten. Ruigrijk is de breed opgezette Vinexwijk voor de gegoede middenstand en Andersrijk de mislukte zoveelste uitleg – thans prachtwijk – waar de moslims wonen.
In de praktijk bestaan er geen klasseverschillen in De Efteling en dus ook geen positieve discriminatie. Gehandicapten moeten gewoon op hun beurt wachten. Heel vreemd is dat niet. Of je nou één, twee of helemaal geen benen hebt, een half uur is een half uur. Maar dat is niet de reden dat gehandicapten geen privileges hebben, schrijft Marcel van Rosmalen in een schrijnende column in nrc.next. Daartoe is besloten ‘na “ontzettend veel klachten van gewone mensen” die zich eraan stoorden dat gehandicapten “voor mochten.”‘
De gehandicapten mogen wel via de uitgang naar binnen, als ze tenminste een doktersverklaring bij zich hebben. ‘Anders kan iedereen wel zeggen dat hij gehandicapt is.’ Volgens een kassamedewerkster was dat in het verleden wel eens gebeurd.
Dat is Nederland. Nu Amerika. In Disney World, Florida, krijgen gehandicapten wél voorrang. Het gevolg: een zwarte markt waarop je voor 130 dollar per uur een gehandicapte kan huren.
Die handel is ten dode opgeschreven. Wie 130 dollar per uur betaalt om niet in de rij te hoeven staan, is zwaar geestesziek. Dan heb je geen gehuurde gehandicapte meer nodig om voorrang te krijgen.
Reacties (8)
In Amerika pakken ze het elders anders aan als je wel extra wilt betalen om voor te dringen. De flash pass van six flags geeft je voor $105 (per dag) de gelegenheid om praktisch alle rijen te vermijden (officieel moet je nog even wachten, maar die “wachttijd” kun je doorbrengen in de vorige attractie en de reis naar de volgende attractie)
https://www.sixflags.com/magicmountain/tickets/flashpass.aspx
Als je het aankunt om de hele dag in de achtbaan te zitten een goede deal (in prijs/ritje gerekend). Ik ben toch benieuwd hoe er gereageerd zou worden we in de Efteling ook zo’n kaartje zoudden hebben.
Leuk stukkie. Ik lees in de link naar de ny post dat een gehandicapte huren nog voordelig uitpakt ook. Ouders kunnen op die manier met een speedpass toe waar ze minder voor betalen.
@2: ze kunnen daardoor zonder Speedpas toe waar ze meer voor hadden moeten betalen
Zo ben ik zelf weleens meegeweest met blinden en slechtzienden naar de efteling. Inderdaad je kan dan vooraan.
Pfoe wat een toestand, wat een hectiek als je de enige ziende bent…
Pas op een paaltje nee hier is een hekje, dit gaat naar buiten automatisch open dus je moet wel je buik inhouden, nee je tas moet je afgeven daar, een grote stap om in het wagentje te komen nee nu ook weer niet zo’n grote stap nu zit je op de leuning. Geef mij anders je tas maar. Nee je tas heb ik aan die mevrouw gegeven, maak je geen zorgen die blijft daar wel liggen, niemand kan erbij. Ja dat weet ik zeker… En het ergste is al die mensen om je heen die wel kunnen zien die niet zien dat de rest niets ziet en die dan gaan voordringen “nee mijn kind was hier eerst, kun je niet uitkijken… oh sorry, sorry”
Na een dagje ben je daar echt wel klaar mee.
Maar aan de andere kant zijn pretparken sowieso niet leuk.
Wat ben je dan een lul, zeg.
Je kunt je wel afvragen waarom gehandicapten het zonder wachttijden zouden moeten doen. Is het juist niet goed voor hun emancipatie om even lang te moeten wachten als hun niet gemankeerde collega’s? Goed, op één been wachten is en stuk vermoeiender dan op twee benen wachten. Maar ga dan in een rolstoel zitten. Een rolstoel lijkt mij uitstekend geschikt om in te wachten. Gelijke monniken, gelijke wachttijden.
Ik heb zelf kinderen. Een kind is eigenlijk een soort gehandicapte. Door de afwezigheid (of juist overvloedige aanwezigheid, daar wil ik vanaf wezen) van bepaalde stoffen in de hersenen, denken kinderen van rond de 2, 3 jaar dat ze het centrum van de wereld zijn, waardoor het voor mij als begeleider bijzonder veel moeite kost om hen aan het verstand te brengen dat ze op hun beurt moeten wachten. Het is dat ze nog enkel geïnteresseerd zijn in het sprookjesbos en in die oude autootjes die met een slakkengangetje over een rails rijden (zet mijn zoon achter het stuur en hij straalt een gat in de ozonlaag), maar als gehandicapten voor zouden mogen, dan wij ook.
En wat die gehandicapten op de Amerikaanse black market betreft: dat lijkt me een klassieke win-win-situatie. Je maakt een gehandicapte blij met een tripje Disneyland, zijn agent met 130 dollar en jezelf met minder wachttijden.
Ik denk niet dat het verplicht is om gehandicaptenvoorzieningen aan te leggen.
Het is vast veel goedkoper om dat niet te doen, dus dan kan het toegangskaartje voor valide mensen in prijs zakken.
/egoistisch-commerciele modus uit
Aan de gehandicapten, die voor mogen, daar stoor ik me niet zo aan. Nee, ik stoor me veel meer aan die rijkeluiskinderen en de (onbekende) bekende Nederlanders, die in die parken voorgelaten worden en niet gewoon net als iedereen anders op hun beurt hoeven te wachten. Die geven mij hetzelfde gevoel als de automobilisten, die zich op allerlei manieren een weg door en langs de file wringen (via pompstations, op en afritten, verdrijvingsvlakken, enz). Net zoals een ieder weet, dat de file voor hen door dat soort lui langer duurt, weten we ook in de pretparken, dat onze wachttijd toeneemt door al die mensen, die voorgelaten worden. Niet alleen doordat er mensen voorgelaten worden, maar ook doordat de instaptijd in de attracties daardoor aanzienlijk toeneemt.