Het vermogen om te regeren

ACHTERGROND - De zorgen over een manifeste psychiatrische patiënt Trump in het Witte Huis en zijn apocalyptisch denkende rechterhand Bannon groeien.

Donald Trump is een ernstige narcist en in vergelijking met zijn vroegere manier van praten wellicht ook dementerend. Steve Bannon heeft zich tegenstander van het systeem verklaard en slaagt aardig in de destructie ervan, die hij heeft beloofd. Hij verwacht ook een oorlog met China, binnen vijf jaar. Dat plaatst de logica van een verhoging van Trump’s defensiebudget met 10% in een onrustbarend licht. Tenslotte is Bannon veiligheidsadviseur, maar een die “verliefd is op oorlog”.

In een eerdere post sprak ik over het denken van Alexander Dugin, de huisfilosoof van Poetin, die ook in Turkije een serieuze status geniet. Onrustbarend is dan te vernemen dat de ontslagen Flynn niet alleen contacten met de Russen had, maar mogelijk ook belangen van Erdogan behartigde. Uiteraard tegen een aardig zakcentje als vergoeding voor de kosten.

Wat daarvan waar is, zal nog blijken. Maar het is goed dat iedereen ‘Amerika deskundige’ is. Veel meer dan een goede verbinding met Youtube en een kritische geest is daarvoor niet nodig. Ik praat de verontruste lezer even bij.

Verzetsrapporten

Dagelijks bijna volg ik de videobrieven van Robert Reich. Reich is hoogleraar economie en was minister arbeidsmarkt onder Clinton. Hij maakt met simpele middelen een mini-college in zijn werkkamer en zet die op Youtube.

Zijn analyse en aansporingen zijn simpel: Trump is een gevaar en hem moet zo snel mogelijk, via democratische middelen, de voet dwars worden gezet. Daarvoor is de weg: tussentijdse verkiezingen en lastige volksvertegenwoordigers.

Dat is allemaal voorspelbaar, maar Reich’s terzijdes zijn vaak de moeite waard. Zo noemt hij Trump onnodig wreed, sprekend over de verandering van Obamacare in Trumpcare, wat inmiddels een daverende nederlaag is geworden bij de wetgevende procedure.

Follow the money

Ook boeiend: Reich spoort aan het geldspoor te volgen. Hij ziet de producerende sponsors van Trump uit de industrie, de normale en politiek denkende conservatieven. Daarnaast zijn er miljardairs, de ontoegankelijken, die alleen hun eigen agenda najagen en geen enkele empathie hebben met de miljoenen die op Trump gestemd hebben. Het levert twee soorten Republikeinen op: zij die zich bekommeren om hun stemmende achterban en zij die dat niet doen. Hoop geeft de blokkade van de republikeinen die vinden dat de kiezer zijn ziekteverzekering niet kan worden afgepakt. Zij zullen het risico van Trump, ook voor hun eigen verkiezing, moeten wegen.

Nog zo’n terzijde: Republikeinen houden niet van regeren, want de regering is het probleem. Paul Ryan, verslagen door het gebrek aan steun bij het intrekken van Obamacare, sprak het uit. We zijn al jaren tegen, maar we zijn nergens voor. Reich zegt dat als je een afkeer hebt van regeren, het ook moeilijk is om je dat vak eigen te maken. De Trumpregering mist het vermogen tot regeren, omdat het voor hen geen vak is dat je moet leren en beheersen. Zij zijn rijke ondernemers, dus competent. De vraag is alleen: waarin precies?

Trumpcare

Het is vooral humor om van Obamacare en Trumpcare te spreken: de vervanging van de gehate ziektekostenverzekering heeft acht jaar in de steigers kunnen staan, maar het is niets geworden. Geen enkele democraat heeft ons gesteund, jammerde Trump, maar dat was niet zo onlogisch na de voorgeschiedenis.

Een competent politicus en president zou doseren, met zijn broze reputatie om dingen te regelen in Huis en Congres als te bewaken schat. Maar de populist Trump doet tot verbazing van Reich iets geheel anders. Hij concludeert dat er geen steun is en blaast de behandeling af. Het is een politiek echec zonder weerga: de narcistische bluffer verkiest een afgang.

Maar daar achter manifesteert zich de wreedheid, die welsprekend wordt gefileerd door Elisabeth Warren: de president laat de zieken en zorgvragers barsten. Zij geeft kraakhelder en precies aan waar het probleem zit. Obamacare zal vanzelf ontploffen, zegt Trump opgewekt en hij zal dat om politieke redenen niet verhinderen. Je zult maar ziek zijn.

Onafhankelijke rechtsspraak

Je zou willen dat het voorgaande alles was, maar er speelde ook nog “een Muslim-ban”. Of misschien was het wel het onderzoek naar de verbindingen met de Russen waarom Sally Yates werd ontslagen door de president. Sally Yates was de minister van Justitie, aangesteld door Obama, die het eerste decreet van de president in strijd achtte met de constitutie.

Trump ontsloeg haar subiet, want het was verraad en in de grensbescherming was ze toch al een slappe dame. Inmiddels heeft een dozijn rechters haar oordeel bevestigd en is ook het tweede decreet afgekeurd. Maar nu moet zij van de congrescommissie komen getuigen over de betrekkingen met de Russen. Niet helemaal onlogisch is dat Sally Yates wil weten welke juridische beperkingen er zijn aan haar optreden voor de commissie. De commissie duikt en adviseert tot contact met het Witte Huis. Het begrip “executive privilege” duikt op: het was bij Nixon ook een verdedigingslijn.

Het Witte Huis reageert niet, maar het verhoor van de commissie wordt afgeblazen.

Wie volgt het nog? De voorzitter van de onderzoekscommissie volgt braaf de belangen van de president, de minister die de getuigenis van Yates moet beoordelen is Jeff Sessions, die zelf afstand moet houden, omdat hij in de verbinding met de Russen een rol heeft.

Of de dappere en correcte Sally Yates zich nog kan en mag uitspreken, is de vraag.

Stabiliteit?

Is de junta van Trump nog te handhaven?  Poetin ligt als een spinnende kater in het Kremlin de verwarring aan te kijken, die hij heeft geschapen.

Trump voegt Angela Merkel toe dat de militaire uitgaven van Duitsland tot een gigantisch achterstallig bedrag leiden, alsof het zijn verantwoordelijkheid is dat te zeggen en het bedrag in te vorderen. Ook leuk voor Poetin: middelpuntvliedende kracht binnen de Navo.

Reich noemt Trump een “international disgrace”.  Er lijkt me weinig tegen in te brengen. Keith Olberman maakt de vergelijking met Nixon expliciet en overtuigend. Alleen zijn de volgende verkiezingen nog zo ver weg.