COLUMN - Ben je hypocriet als je thuis vegetarisch eet, maar bij vrienden geen nee zegt tegen een kippenpootje?
Onlangs sprak iemand mij aan met: ‘Hé, ik ken jou, jij blogt op Sargasso.’ Een geinig moment natuurlijk, maar daar bleef het niet bij. Hij kwam namelijk niet alleen om dat te zeggen, hij wilde met me in gesprek. Hij vroeg me hoe ik het vond als er heftige discussies ontstonden naar aanleiding van mijn blog. Was dat niet vervelend? Waarheidsgetrouw antwoordde ik dat ik het eigenlijk vooral interessant vind. Interessant om te zien wat het bij mensen losmaakt, of er nog argumenten voorbij komen die ik over het hoofd had gezien, hoe mensen het op zichzelf betrekken.
Maar mijn gesprekspartner had een kritische vervolgvraag achter de hand: gooide ik geen deuren dicht, als ik de dingen zo confronterend of provocerend opschreef? Joeg ik mensen dan niet vooral tegen me in het harnas? ‘Ik weet het niet,’ zei ik. ‘Ik denk dat het als een zeef werkt; sommige mensen haken af, sommige mensen raken juist geprikkeld.’ Een tekst wordt pas provocerend als iemand ervoor kiest hem zo te lezen. Gescheld zal je bij mij zeker niet vinden. Veel hangt daardoor af van de persoonlijke interpretatie.
Hij leek nog niet helemaal gerustgesteld, dus ik vroeg hem wat hij dan van mijn blogs vond? ‘Inspirerend,’ zei hij, ‘ik zou het zelf ook wel willen doen, maar dat is toch moeilijk in mijn sociale omgeving.’ Daar was vlees eten normaal, een half uur douchen gewoon fijn en erg bezig zijn met bewust leven een vorm van aanstelleritis.
En toen kwam de hamvraag: kun je ook een beetje duurzaam leven, en een beetje niet? Regelmatig vegetarisch of veganistisch eten, maar soms ook gewoon niet? Af en toe tweedehands kleren kopen, en soms gewoon niet? Thuis het een doen, en bij vrienden het andere? Of komt dat met de prijs van hypocrisie?
Ik denk dat er van hypocrisie geen enkele sprake is bij mensen die vanuit een oprechte motivatie doen wat ze kunnen, willen of aandurven. Sterker nog, ik denk dat deze mensen lof verdienen. Hypocrisie komt pas in zicht op het moment dat je een beeld schetst van jezelf dat niet klopt met je werkelijke leefstijl. Op het moment dat je eigenlijk denkt dat duurzaam leven nastrevenswaardig is, je er in het dagelijks leven eigenlijk helemaal niet mee bezig bent, en je vervolgens toch zegt: ‘Ja, maar, ik eet ook niet altijd vlees, hoor.’
Wat is dan het verschil? Hoe bepalen we wie oprecht is en wie niet? Het antwoord is natuurlijk dat wij dat niet bepalen. De enige die uiteindelijk écht kan weten of je oprecht bent, dat ben je zelf. Daarbij geldt, als je het mij vraagt, dat alle beetjes helpen. Iedere stap is er één. Ieder gesprek dat je voert, plant een zaadje.
En zo stemde ook dit spontane gesprek mij erg gelukkig. Niks zo fijn als iemand die de moeite neemt je te benaderen als hij kritisch is. Ik kon niet anders dan concluderen dat ik mijn doel ten minste een beetje bereikt heb; de gedachten en overwegingen stroomden rijkelijk tijdens dit middernachtelijk gesprek.
Reacties (8)
Ik word er oprecht een beetje misselijk van.
En ik eet nog een radijsje. Maar of ik dat wel echt doe met enig duurzaam bewustzijn? Zaterdag ga ik vliegen. Best ver weg. Wel voor het eerst in jaren. Maar toch. Kan dat wel als je je bewuste burger bent. En wat ze daar ver weg allemaal eten dat wil je echt niet weten. Een beetje ver weg vliegen lukt natuurlijk niet. Ben ik nu hypocriet of telt dat alleen voor mensen die oprecht willen heten?
Tjonge wat een problemen heb ik opeens zeg.
@2:
Als je je bezwaard voelt door in een milieuverpestend toestel te vliegen, een je toch gewoon een jaar geen vlees.
Dan is je milieuafdruk wel weer in evenwicht ;-)
gooide ik geen deuren dicht, als ik de dingen zo confronterend of provocerend opschreef?
Je beste gesprekspartner begrijpt bloggen niet zo. Als je een heel redelijk stukje schrijft, dan is het enige wat je bereikt dat mensen instemmend knikken achter hun toetsenbord, en overgaan tot de orde van de dag. Als je reacties wilt losmaken, dan ben je min of meer gedwongen om stelliger en confronterender te schrijven. Wat ook helpt is een itempje formuleren langs de lijnen van ‘we gaan allemaal dood/they took our freedoms/politici zijn klootzakken (allemaal)’.
De enige uitzondering zijn wilders/islam-topics, maar de reacties onder zo’n topic worden bevolkt door de ‘usual suspects’, die dan ook totaal niet reageren op wat je geschreven hebt maar vooral druk bezig zijn hun eigen stropoppen weer eens op te trekken.
Wat milieubewustzijn denk ik erg in de weg heeft gestaan is de horde (goed-bedoelende) ‘oordelers’ die zelf denken dat ze alles goed doen aan daarom anderen aan een soort van meetlaat onderwerpen. Ik zou zeggen: weg ermee. Als je een dag geen vlees eet is dat al beter dan alle dagen vlees.
Hypocriet vind ik zelfbenoemde carnivoren die liever voor filet gaan omdat het niet op dier lijkt. Wat dat betreft heb ik meer respect voor mensen die zelf ooit eens een eigen slacht hebben gedaan ( zou eigenlijk ‘verplicht’ moeten zijn ), niet voor de supermarktovoren die je al te vaak tegen komt.
Je hoeft niet perfect te zijn om toch ’t goede te doen
Zonder het artikel gelezen te hebben.
Ben je hypocriet als je thuis vegetarisch eet, maar bij vrienden geen nee zegt tegen een kippenpootje?
Als je vegetarisch bent uit idealistische/morele overwegingen: nee; het vegetarisch zijn zit hem daar vooral in het maken van de keuze voor wat er op tafel komt. Als je die keuze aan iemand anders overlaat en vervolgens het resultaat accepteert, is dat niet hypocriet.
Wat natuurlijk wel hypocriet zou zijn, is als je vegetarisch eet uit milieuoverwegingen (dus niet dierenwelzijn) en vervolgens met het vliegtuig op vakantie gaat. Of meer dan 10 kilometer van je werk woont / van je woon werkt. Dan kun je gewoon niet rekenen en kun je beter vegetarier worden uit imago-overwegingen:p
@4:
De enige die iemand in de weg staat aangaande milieubewust leven is die persoon zelf.
Het barst in de wereld ook van de (al dan niet goed bedoelende geestelijken en er volgen volgens mij meer mensen een (dwaal)leer dan dat er mensen milieubewust leven ;-)
Nog even op het stuk terugkomende:
Een “vegetariër” die zo nu en dan wat vlees eet is m.i. niet hypocriet.
Een uitzondering is natuurlijk als hij/zij het stiekem doet en er niet voor uit komt.
Ligt het aan mij of maakt die laatste alinea overduidelijk dat er geneukt is? “En zo stemde ook dit spontane gesprek mij erg gelukkig. (..) de gedachten en overwegingen stroomden rijkelijk tijdens dit middernachtelijk gesprek.”