ELDERS - Ideologie kleurt onze perceptie van de realiteit. Niet in het minst wanneer het aankomt op arbeidsverhoudingen.
Eerder al schreef ik over de mislukte poging van de United Automobile Workers om de werknemers bij een Volkswagenfabriek in Tennessee – met instemming van het Duitse management – te verenigen in een lokale vakbond.
Onlangs lekte uit dat de Republikeinse gouverneur van Tennessee, Bill Haslam, Volkswagen economische voordelen ter waarde van 300 miljoen dollar had aangeboden om de komst van een vakbond en een ondernemingsraad naar Duits model tegen te houden.
Medezeggenschap en inspraak van werknemers zijn immers dingen waarvan Republikeinen menen dat ze koste wat kost de kop dienen te worden ingedrukt. Voordat je weet kunnen bedrijven immers worden gedwongen fatsoenlijke lonen te betalen! En om de verwerkelijking van dat schrikbeeld te voorkomen, mag de gewone belastingbetaler best een beetje bloeden, natuurlijk.
Nederlaag
Aangezien Volkswagen niet op dit aanbod is ingegaan, moet de oorzaak van de nederlaag van UAW niettemin elders worden gezocht. Eén van de betere analyses wordt geleverd door dit (lange) artikel van labor journalist Mike Elk.
Elk verklaart de nederlaag deels uit de houding van het lagere management in de Volkswagenfabriek in Tennessee. Hoewel het bedrijf Volkswagen zelf neutraal bleef, gold dat bepaald niet voor de voormannen en opzieners op de werkvloer, die – in tegenstelling tot de wensen van het hogere management van Volkswagen – actief campagne voerden tegen de komst van een vakbond.
Oud-Volkswagenwerknemer Lon Gravett licht toe:
“One of the rewards of being a supervisor in the South is the power that you wield over the people that work for you,” agrees former Volkswagen worker Gravett. “When this power is threatened, many members of management go to extremes to keep their power. Harassment and the targeting of employees that threaten the system that gives management their power is fairly common.”
Een andere werknemer, Lauren Feinauer, voegt hieraan toe dat de bedrijfscultuur in de Volkswagenfabriek sterk paternalistisch is: loyaliteit aan het bedrijf, aan de (directe) manager als persoonlijke weldoener, staat altijd voorop.
Binnen deze context is een vakbond niet alleen een bedreiging voor de persoonlijke relatie tussen werknemer en leidinggevende, maar kan zelfs worden gezien als een uiterst persoonlijk signaal van disloyaliteit jegens de welwillende opzichter.
Iemand die binnen een dergelijke arbeids- of bedrijfscultuur is opgegroeid, zal dus niet snel instemmen met de komst van een vakbond.
Mannelijkheid
Daarnaast wordt in iedere anti-vakbondcampagne (en zo ook in dit geval) een stevig beroep gedaan op noties van traditionele mannelijkheid: ‘Een echte vent kan voor zichzelf opkomen.’
In de woorden van Kate Bronfenbrenner, verbonden aan de Cornell School of Industry and Labor Relations:
Anti-union campaigns […] typically combine threats with the promise that “real men can work hard through tough times [to earn] just rewards.”
‘There is a kind of machismo to the “I don’t need no union to speak for me” attitude,’ bevestigt werkneemster Lauren Feinauer.
Maar daar blijft het niet bij. De mannelijkheid van werknemers die overwegen de komst van een vakbond te steunen, wordt bij gelegenheid in directe, seksuele termen ter discussie gesteld:
In Martin Jay Levitt’s seminal 1993 book, ‘Confessions of a Union Buster’, he brags that one of his favorite opening lines in anti-union sessions was to ask a married worker if he liked sleeping with his wife. The man would blush, but then would often say yes. Levitt would then ask, “How would you like it if your mother-in-law slept between you and your wife every night?” and explain in demasculinizing terms that this was what a union would do.
Een beetje vent wil zich dan natuurlijk nooit meer door een vakbond laten vertegenwoordigen.
Nederland
Hier in eigen land is de situatie vanzelfsprekend anders. Paternalisme en persoonlijke loyaliteit spelen een kleinere rol in de Nederlandse arbeidsverhoudingen dan in een staat als Tennessee. Onze noties van mannelijkheid zijn anders en wellicht ook minder dwingend.
Niettemin zijn er ook in Nederland genoeg werknemers die geen behoefte aan een vakbondslidmaatschap hebben omdat ze ‘voor zichzelf kunnen opkomen’, omdat ‘hard werken voldoende is’ en omdat ‘mijn baas een fatsoenlijke kerel is’.
Kijkende naar de nog altijd stijgende werkloosheid, de nog immer dalende koopkracht van huishoudens en de groeiende kloof – ook in Nederland – tussen arm en rijk, kun je je echter afvragen of dit realistische inschattingen zijn.
Reacties (56)
Mijn indruk is dat de vakbonden in Nederland eerder onderdeel zijn van het probleem dan van de oplossing.
Ik zou het eerder omdraaien: als je je niet laat vertegenwoordigen door een vakbond, laat je je naaien door je bazen. Een echte vent komt op voor zijn eigen rechten en er is geen betere manier dan omdat georganiseerd te doen.
Het is ook een misverstand dat je in Nederland steeds meer hoort: vakbonden zijn overbodig, want iedereen kan zelf wel onderhandelen. Met als gevolg dat de werknemers tegen elkaar worden uitgespeeld en de macht bij het management ligt. Hoger opgeleid personeel kan zichzelf misschien goed verdedigen, maar in andere lagen van de bevolking ligt dat vaak anders. Het is vaak stikken of slikken.
Als de huidige neoliberale trend doorzet, voorspel ik dat we over een jaar of wat de vakbonden juist steeds harder nodig hebben.
Maar dan wel bij voorkeur vakbonden die naar de rechten van alle werknemers kijken, en niet alleen naar de senioren.
Zijn er eigenlijk aansprekende voorbeelden uit de VS, als tegenhanger van bovenstaand verhaal?
@1 Mijn indruk is dat mensen die dit roepen geen vakbondslid zijn.
Het probleem met de Nederlandse situatie is dat de vakbonden lijden onder hun eigen success. Voor langere tijd hebben Nederlanders genoten van vakbondsvertegenwoordiging zonder er zelf aan bij te dragen. Daardoor is het algemene beeld ontstaan dat ze geen vakbond nodig hadden. Nu de knijp erin komt en de vakbonden noodgedwongen alleen in sterk georganiseerde sectoren opereren krijgen ze onterecht het verwijt dat ze alleen voor hun leden opkomen. Maar puntje bij paaltje is een vereniging er voor zijn leden.
Meer nog dan de werkloosheid, koopkracht daling, arm-rijk kloof, is de verschuiving van vaste banen naar afroep banen de vakbond aan te rekenen.
Hoe sterk hebben ze zich daartegen verzet?
@5 En hoe dacht je dat ze dat zouden moeten doen met een ledenaantal van nog geen 25%, en in de meest flexibele sectoren zelfs nog geen 10%? De macht van een vakbond valt of staat bij zijn leden. Als die er niet zijn, dan is de vakbond tandenloos. Dat gezegd is het ook niet zo dat ze niet voor flexwerkers opkomen. Je moet wel blind zijn geweest om niet de acties voor schoonmakers en distributiecentrapersoneel opgemerkt te hebben. Als Nederlanders vakbonden willen met slagkracht, dan zullen ze daar zelf deel aan moeten nemen. Roepen vanaf de zijlijn zal echt niks veranderen.
@5: “Als Nederlanders vakbonden willen met slagkracht, dan zullen ze daar zelf deel aan moeten nemen. ”
Je kunt het ook omdraaien. Als vakbonden nieuwe leden willen, zullen ze daar wat voor moeten doen. Stelselmatig kiezen voor de belangen van de 55+’ers maakt vakbonden volledig niet interessant voor jongere generaties. En die 55+’ers gaan langzaam uitsterven, dus dan daalt het ledenaantal vanzelf nog verder.
Zelf ben ik een half jaar lid geweest van de ABVAKABO. Totdat ze het nodig vonden om de verhoging van de AIO-salarissen in te ruilen voor het behoud van de ambtenarenstatus binnen de universiteiten. Terwijl ze bij elke bijeenkomst ons hebben voorgehouden dat een akkoord zonder verhoding van de AIO-salarissen onbespreekbaar was. Dat was voor mij genoeg.
@7, het is altijd fijn om de verantwoordelijkheid bij anderen te leggen. Maar het probleem zit op allebei de plaatsen. Veel jongeren gaan niet bij de vakbond, ongeacht wat er aan de hand is. Ook al wordt er openlijk gesold met ze door de werkgevers, ze verzetten zich nauwelijks.
En dat is ook wel te zien, want als de jongeren zich er druk over maakten, dan hadden ze desnoods wel andere actiegroepen opgezet. Die zijn er niet, en dat is zorgelijk, ongeacht wat de vakbonden wel of niet doen.
@8: Wat anderen doen, is hun keuze. Ik ben destijds wel lid van de vakbond geworden, maar als je me zo belazerd, ben ik snel weg. Daarnaast is er de AVV, het Alternatief Voor Vakbond, maar die leiden volgens mij nu ook een zieltogend bestaan. En veel jongere generaties hebben helaas gewoon ook niet in de gaten dat met name op het gebied van pensioenen ze gewoon de sjaak zijn, vanwege de keuzes van de vakbonden.
Nogmaals, vakbonden die klagen dat jongere generaties maar geen lid willen worden, hebben dat aan zichzelf te danken. Als je twee keer een kapotte tv bij een winkel hebt gekocht, laat je als klant die winkel echt wel links liggen in de toekomst.
@7 Je kunt het ook omdraaien. Als vakbonden nieuwe leden willen, zullen ze daar wat voor moeten doen.
Dat ligt eraan wat voor vakvereniging je wilt hebben. Als je het volledig overlaat aan de bestuurders en betaalde vertegenwoordigers, dan krijg je een soort zakelijke dienst zoals we nu zien. Maar dan krijg je ook waar je voor betaalt, en niks meer.
Als ik binnen m’n eigen instelling kijk, dan heb ik het idee dat kaderleden van de vakbond er vooral voor zichzelf zitten. Ontslagbescherming door hun OR-werk, frequent vergaderen, langdurig vergaderen over niks, altijd met de auto naar vergaderingen gaan en tegen hoog tarief declareren, etc. En als je dan eens vraagt of ze iets voor je kunnen doen spreken ze met meel in de mond en is alles onmogelijk. Hoe eerder dat soort uitvreters opgerot zijn, hoe beter.
Ook al wordt er openlijk gesold met ze door de werkgevers, ze verzetten zich nauwelijks.
Als je je meldt bij zo’n uitvretend OR-lid, dan wordt je met zoveel woorden gezegd ‘dat je je plaats moet kennen’, en dat heel mischien, als je jezelf voldoende ‘bewezen’ hebt binnen de vakbond, ze iets voor je kunnen doen.
Maar waarom zou ik een alternatieve carriere gaan opzetten (want daar komt het in feite op neer) binnen zo’n oude-eigenwijze-mannetjes-organisatie als ik veel effectiever ben door mensen binnen de lijn aan te spreken op issues?
Overigens begreep ik van een jonge vakbondsbestuurder dat dat soort types wel een probleem worden gezien, want ze zorgen d’r wel voor dat de vakbond een beroerde naam krijgt. Maar het is knap lastig om een beetje goede mensen te vinden voor dit soort functies, zeker als je een hele OR vol hebt zitten met plucheplakkers. Dus die situatie verandert maar heel langzaam, if at all; in veel bedrijven is het gewoon ‘niet zo’n goede move’ om in de OR te gaan zitten.
Want geheid gedoe met de baas als je echt iets wil, en anders heb je die incompetente meute om je heen die je vleugellam maakt.
@12 uitvretend OR-lid
Sorry, maar dit is gewoon ongefundeerd gescheld. De meeste OR-leden krijgen er niks voor terug behalve grief. En met dat bescherming valt het ook wel mee. Bij een reorganisatie ben je gewoon een van de werknemers. Verder heeft de OR bar weinig met de vakbond te maken. Je handelt als OR uiteindelijk in het belang van de onderneming en niet in het belang van de werknemers.
Sorry, maar dit is gewoon ongefundeerd gescheld
Oh, dus je ontkent mijn ervaringen? Stijlvol. Ik zou je zo een heel lijstje namen kunnen geven, plus een serie anekdotes die nog een stuk verder gaan dan dit, maar ik voel d’r weinig voor om m’n directe werkgever (overheid) bekend te maken. Deal.
Hint: als je een betiteling niet leuk vindt, wil dat nog niet zeggen dat-ie niet correct kan zijn. Met je poltieke correctheid.
D’r stond hier ook nog een heel verhaal, maar dan moet je wachten tot ze bij de RC’s klaar zijn met hun migratie naar wordpress.
@14 Ik ontken dat de meeste OR-leden uitvreters zijn. Blijkbaar zit het slecht bij jouw organisatie. Maar dan mag je ook je hand in eigen boesem steken, want je hebt zelf een stemrecht en kan dus zelf beslissen wie jouw vertegenwoordigt in de OR.
@9, te makkelijk, te eenzijdig. Jij bent belazerd door de vakbond. Heel begrijpelijk dat jij er niet meer bij wilt horen. Het is echter niet de reden dat heel veel jongeren geen lid zijn van de vakbond – die hebben er niet eens over nagedacht.
Toen ik student was heb ik heel wat zaken gezien waar ‘men’ het niet mee eens was. Toch kwamen de meeste studenten niet naar studieraden, bewonerscommissies, koepelvergaderingen etc waar die zaken ter sprake kwamen. En dat terwijl die meestal wel wat wisten te bereiken. De belangstelling was gewoon miniem. En het idee dat je met acties wat kunt bereiken nog miniemer. En dat was niet gestoeld op werkelijke ervaringen met die organisaties: het was niet zo dat een heel groot deel van de studenten teleurgesteld afhaakten… ze begonnen er gewoon nooit aan, namen het niet eens in overweging.
En zo beginnen ze ook niet aan de vakbond. Niet omdat ze na beraad verkeerd vinden, maar omdat ze het in het geheel niet overwegen. Die desinteresse / onmacht (beide spelen een rol) beginnen vroeger dan de vakbonden in beeld komen… en je kunt dat dus zeker niet alleen bij de vakbonden op het bordje leggen.
@14
wekt de indruk dat je het niet alleen hebt over jouw specifieke ervaring met jullie specifieke OR-lid, maar dat dit een typering is die opgaat voor het grootste deel van de OR-leden overal.
Dat is inderdaad nogal een claim.
want je hebt zelf een stemrecht en kan dus zelf beslissen wie jouw vertegenwoordigt in de OR.
Ah, de jij-bak. Die kende ik nog niet. Nou, inderdaad, bij de laatste OR-verkiezingen heeft de ‘jongerenpartij’ net een zetel minder gehaald dan de Abvakabo (waar de bulk van dat nietfunctionerende spul dus zit). Als reactie daarop werden ze gestonewalled door de Abvakabo en de andere bonden, want die nieuwkomers wisten natuurlijk he-le-maal niet hoe zo’n OR functioneerde. Wat dachten ze wel niet.
Verder heeft de OR bar weinig met de vakbond te maken. Je handelt als OR uiteindelijk in het belang van de onderneming en niet in het belang van de werknemers.
Niet als die OR-leden zich duidelijk profileren als ‘vakbondsleden’, en ook als een soort van wandelend reclamebord (inclusief de eeuwige petjes) rondlopen.
Overigens leek die jonge vakbondsbestuurder me wel een prima kerel, maar ook hij verzuchtte dat-ie het heen en weer kreeg van dat eeuwige gepolder, en dat je in deze tijd (en zeker in zijn sector) echt een activistischere vakbond nodig hebt. Maar goed, die was dan ook zo in staat om een drietal pressiemiddelen op te noemen toen ik ‘m wat issues voorlegde.
Maar he, steek lekker je hoofd in ’t zand hoor, en zeg maar dat die jongeren ‘het niet snappen’. Waar kenden we die arrogantie ook alweer van?
Op naar de nul leden!
@18 Dan zit het goed rot bij jullie. Maar neem mij niet kwalijk als ik mij druk maak om de beeldvorming die je projecteert op alle OR leden. Mijn ervaring is een vijftal gewone werknemers die verder geen pipos zijn bij de vakbond en die door de ene reoganisatie na de andere toch het beste voor iedereen probeert te doen en uiteindelijk net zo hard aan de kant worden gezet. Dus geen declaraties, geen onnodige vergaderingen. Oh ja, twee dagen op cursus om effectief OR-lid te zijn. Oh, wat waren we toch een stelletje profiteurs..
@19 Op naar de nul leden!
Zeker vriend van de baas.
Het verbaast me altijd dat sites als groupon veel mensen trekken die het voordeel zien van krachtenbundeling, maar dat dat bij onderwerpen waar het echt om gaat – arbeidsvoorwaarden en -omstandigheden – kennelijk ‘niet hip’ is.
@20: Werknemersinspraak lijkt me zeker nuttig. Maar zoals ik ’t bij ons zie is het een soort van 2e-carriereladder voor mensen op schaal 9/10 met ‘bestuurlijke ambities’. Overigens hoor ik van iedereen (!!) die lid is geworden van de Abvakabo (en afhaakt) dezelfde verhalen: eindeloze vergaderingen over issues die niet meer van deze tijd zijn, procedureneukerij en totaal losstaan van de werkelijkheid buiten het ARAR, waar het ontzettend guur is.
En d’r zullen best wel OR’s zijn die wel functioneren hoor. Maar ik heb ze (zowel bij m’n huidige werkgever als op de universiteit) nog niet meegemaakt.
@23 Ach ja, ambtenaren..
/roze-khmer
Ik zou graag lid worden van een vakbond, zeker toen ik nog in Nederland werkte. Maar de lidmaatschapskosten waren in die tijd best prijzig. Combineer dat met de meeste bepaalde tijd contracten die jongeren hebben, waardoor ze weinig in kunnen brengen tegen de baas (let maar eens op hoe mensen die hun bek open trekken opeens niet goed “functioneren” als het op contractverlenging of “herorganisatie” aan komt) en het is niet heel vreemd dat ze het financiële en baantechnische risico niet nemen. Vakbonden zeggen ondertussen dat ze voor hun leden op komen, wat vaak de mensen zijn die al een enorme bescherming genieten. Kortom: de huidige vakbonden kosten je veel en bieden je weinig. Het zijn net pensioenfondsen.
@Gronk: Arar-ambtenaren hebben geen ontslagbescherming vanwege hun OR-werk. Dat is alleen in het burgerlijk wetboek geregeld voor ‘gewone’ werknemers.
@26: Interesting. Wat ik begreep was dat een OR-lid tot 20 uur per week bezig kon zijn met z’n OR-werkzaamheden, en dat je voor de resterende tijd (16/20 uur) inderdaad gewoon ontslagen kon worden, waarmee ook de basis voor dat OR-werk weg zou kunnen vallen. (als je tenminste een manager kon vinden die zich aan zo’n geval wilde wagen, want het ontslaan van een enkele ambtenaar blijft heel veel gedoe ivm alle procedures.)
Anyway, de plaatselijke afdeling personeelszaken waagt zich er liever niet aan, want pfffft, iemand die niet functioneert *en* vriendjes is met de vakbond *en* in de OR zit, dat levert geheid gedoe op.
@25 Dat valt toch best mee? Ben zelf iets meer dan 16 euro per maand kwijt. Tot en met 18 jaar is het zelfs iets minder dan 7 euro per maand, tot 23 jaar is het iets minder dan 12 euro per maand. De gemiddelde jongere geeft meer uit op een avondje stappen in de kroeg.
@28 moet je wel net kunnen missen als je hoge huren al moet betalen omdat je niet tussen de sociale huur komt als jongere, naast allerlei andere extra kosten zoals studieschuld en zorgverzekering. Voor mij was dat iig een behoorlijke slok op de borrel, zonder dat er een duidelijk zichtbare uitkomst was. Mijn baan werd er niet zekerder van, mijn salaris niet hoger. Aan die avond stappen houd je tenminste nog een leuke avond over.
@4
De vakbonden lijden inderdaad onder hun eigen success. Dat zorgt mede ervoor dat er minder jongeren worden aangetrokken waardoor de vakbond weer vooral voor oudere werknemers opkomt wat weer minder jongeren aantrekt enz…
Ik denk dat een ander groot probleem is dat de vakbond successen stammen uit een tijd waarin er weinig internationale concurrentie was: het Oostblok handelde bijna niet met het Westen (dus daar kon je je baan niet aan kwijtraken), China was ook communistisch, de derde wereld (inclusief India en Brazilie) was een puinhoop waar geen investeerder voet aan wal durfde te zetten en zelfs tussen Westerse landen waren er meer handelsbarrieres dan nu (zowel wettelijke als praktische, bv. geen internet). De vakbonden hebben geprobeerd de rechten uit die tijd te verdedigen (want hoe leg je veranderende verhoudingen uit aan mensen die verworven rechten gewend zijn?) terwijl dat later eigenlijk onhoudbaar werd. Dit betekende dat de arbeidsmarkt extra sterk werd verdeeld in haves and have nots waarbij de vakbonden er vooral voor de zittende haves waren. Dat demoraliseert nieuwkomers op de arbeidsmarkt en is dus een tweede reden dat de vakbeweging vergrijst.
Iets hebben dat op een vakbond lijkt (kan dus ook een gilde zijn) is op zich natuurlijk een slimme speltheoretische zet, maar dan moet het wel goed uitgevoerd worden. De sociale zekerheid heeft ook invloed (de WW is hier heel belangrijk in, zeker nu je ook WW krijgt als je zelf ontslag neemt): bv. met een basisinkomen zal het belang van vakbonden afnemen omdat mensen dan sowieso eerder de optie hebben om nee te zeggen tegen voorgestelde voorwaarden van een werkgever.
[Dat zorgt mede ervoor dat er minder jongeren worden aangetrokken
Een familielid van me werkt in de transportsector (en lid van de vakbond), en volgens hem was daar het percentage jonge werknemers wat lid is van de vakbond wel een stuk hoger.
Of zoals een vakbondsman het zei:’ vakbondslidmaatschap is gecorreleerd met de hufterigheid van de werkgever’.
Altijd weer dat geklaag over vakbonden door mensen, die helemaal geen lid van een vakbond zijn. Maar als een vakbond een collectieve salarisverhoging af weet te dwingen, zeggen ze geen “Nee” tegen die salarisverhoging. Het is de tijdgeest, na ruim dertig jaar kapitalistisch-individualistische indoctrinatie.
En wat in de VS gebeurt is doodgewoon macchiavellistische machtspolitiek: verdeel en heers. Zorg dat je middle management er belang bij heeft geen vakbonden over de vloer te krijgen, dan kun je zelf als ’top’manager je handen in onschuld wassen. Dat middle management is op bepaalde kwaliteiten geselecteerd door het ’top’management…
Maar als een vakbond een collectieve salarisverhoging af weet te dwingen
Salarisverhoging? Welke salarisverhoging?
@33 In de vorige CAO voor gemeenten – de nieuwe is nog niet binnen- staan bijvoorbeeld de volgende loonsverhogingen/eenmalige uitkeringen:
dec-2011: 6 procent eindejaarsuitkering
01-01-2012: 1 procent salarisverhoging
01-04-2012: 1 procent salarisverhoging
aug-2012: eenmalige uitkering van 400 euro voor medewerkers in salarisschaal 6 of lager / 200 euro voor medewerkers in salarisschaal 7 of hoger
dec-2012: 6 procent eindejaarsuitkering
Over datzelfde periode heb ik in een private sector zonder CAO precies 0% loonsverhoging en nakkes aan eindejaarsuitkering genoten.
@29 moet je wel net kunnen missen als je hoge huren al moet betalen omdat je niet tussen de sociale huur komt als jongere, naast allerlei andere extra kosten zoals studieschuld en zorgverzekering.
Met een sterkere bond kun je een betere loon afdwingen, en kun je weer beter je vaste lasten betalen. Maargoed, als jij de kroegtijger uithangen belangrijker vindt..
@29, tsja. Het lijkt mij illustratief dat mensen niet meer willen investeren in dergelijke zaken, niet met geld en niet met tijd. Je kunt de vakbonden verwijten dat ze niet duidelijk genoeg maken waar je voor investeert, maar tegelijkertijd speelt de tijdgeest ook wel een behoorlijke rol: snel resultaten en weinig oog voor grotere en langzamere structuren.
@34: leuk gecherrypicked, maar de gemeentes zijn absoluut niet representatief voor de rest van de overheid. Overigens staat het je natuurlijk altijd vrij om zelf een vakbond op te richten, als de voordelen zo evident zijn. Je collega’s zullen daar ongetwijfeld graag lid van worden, want salarisverhoging waar je nagenoeg niets voor hoeft te doen, wie wil dat nu niet?
En anders zul je moeten solliciteren naar een baan bij een bedrijf wat wel onder een CAO valt. Tsja.
@37 leuk gecherrypicked, maar de gemeentes zijn absoluut niet representatief voor de rest van de overheid.
Vertel anders onder welke CAO jij valt dan. Kunnen we kijken hoe dat zit.
Overigens staat het je natuurlijk altijd vrij om zelf een vakbond op te richten
Volgens mij moet jij dat doen als je jezelf door de huidige aanbod niet voelt vertegenwoordigd. My dues are paid.
De vakbond naait je ook altijd. Bovendien lijkt het tegenwoordig meer op een belangenclub voor babyboomers.
@39: als jongeren geen lid meer worden en eigenwijs denken, dat ze zelf in hun eentje sterker staan in onderhandelingen met de baas, is dat een mogelijk gevolg. Wie zich niet wil laten vertegenwoordigen, moet niet gaan klagen dat ie niet vertegenwoordigd wordt.
Uiteindelijk zijn dat de gevolgen van jarenlange individualisering, terwijl de grote bedrijven steeds groter worden. Verdeel en heers. Verdeel de samenleving en steek de winst in je eigen zak.
Aan de plusjes te zien heeft ’t vakbondskader tijd genoeg om te plussen. >:)
En te minnen!
Ook dat ja :D
@41: waard, gasten. Heb je nog argumenten?
PS: ik ben lid van IWW.
@44 PS: ik ben lid van IWW.
Je bent niet de enige.
@45: of me dat vakbondskader maakt, weet ik niet. Volgens mij is niet ieder lid van een vakbond vakbondskader.
Wat dat verder met argumenten om wel of geen lid van een bond te zijn te maken heeft, is mij een raadsel.
@45 Nee, want de IWW is geen vakbond. Het is een industriële bond, FW.
@47: Industrial Workers of the Wolrd. A union for all workers.
@48 Het zal wel slecht vertalen, maar ik bedoelde dit:
http://en.wikipedia.org/wiki/Industrial_unionism
itt:
http://en.wikipedia.org/wiki/Craft_unionism
Craft Unionism klinkt toch meer als een gilde, die vrij specifiek is voor bepaalde ambachten in een nijverheidsindustrie.
Industrial Unionism klinkt toch meer als de reguliere vakbond: een vereniging die de belangen behartigt van mensen in een bepaalde industrie (in een bepaald vak).
IWW klinkt meer als -correct me if I’m wrong- een apolitieke tak van het (begin)communisme.
@50 In Nederland bedienen verschillende bonden verschillende groepen werknemers in dezelfde industrie. Daarom krijg je situaties waarbij de schoonmakers staken terwijl de chaufeurs, conducteurs en kaartverkopers rustig doorwerken. Bij bonden zoals de IWW streef je ernaar om alle werknemers binnen een keten te organiseren zodat je alles plat kan leggen.
@51: vroeger deden we dat slimmer. Door key personeel te laten staken , hou je de stakingskas een beetje op peil.
@51
Dan krijg je of dat iedereen de hele tijd aan het staken is (en z’n baan verliest aan Chinezen) of dat er bijna nooit wordt gestaakt omdat een algehele staking zo’n zwaar middel is.
@51, in Nederland zijn de bonden toch juist georganiseerd naar de hoofdrichting van het bedrijf? Oftewel, de administratief medewerkers van de politie vallen onder de politiebond, en de administratief medewerkers in de bouw vallen onder de bouwbond. Met soms opmerkelijke gevolgen als mensen met hetzelfde werk maar voor andere bedrijven ineens hele andere CAO-voorwaarden hebben… maar dus juist niet wat je beschrijft.
@54 Nee. Het kan voorkomen dat werknemers in dezelfde organisatie onder verschillende CAO’s vallen. Bij een krant vallen bijvoorbeeld de drukkers onder de grafimedia CAO en de journalisten onder hun eigen CAO.
@55, thanks, dat wist ik niet. Nooit zal iets eenvoudig zijn!