Uit de Sargasso redactievergaderingfiles: het koffiebeleid

Vrijdagmiddag, tien voor twaalf. In het redactielokaal van Sargasso heerst een gespannen sfeer. ‘Kan er misschien een raampje open?’ Rembrandt kijkt Steeph vragend aan. ‘Hoezo, wil je nu beweren dat ik degene ben met stinksokken of heb je soms problemen met je concentratievermogen sinds Lowlands en is dit een zwakke smoes? Nou, Rembrandt?’ Rembrandt duikt een beetje in elkaar op het rotan stoeltje. Ik steek mijn hand op. ‘Voorzitter, zal ik notuleren?’ Carlos knikt en reikt mij een loodvrij notitieblok aan. ‘Gebruik deze maar, Kittekat. Sinds dit je eerste redactievergadering is van Sargasso heb ik een verrassing voor ons allemaal. Ik dacht, laat ik eens lekker losgaan in de keuken.’ Carlos laat een mand met groene koekjes rondgaan. ‘Heerlijk voor bij de Brazilliaanse koffie. Met dank aan Grobbo, fijne vent!’ Grobbo trapt met zijn kisten tegen de tafel. ‘GRRRR! IK! GROBBO!’ ‘Goedzo, jongen. Goedzo. Jij, ja. Grobbo!’

Carlos kijkt verheugd de groep rond. We zitten met zes man in een kring. Tegen een van muren staat een onopgemaakt eenpersoonsbed. Het oogt groezelig. In het midden van de kring staat een gietijzeren ovale salontafel met glazen spiegelblad. Erop een NRC Next, de Groene Amsterdammer, een sudoku puzzelblaadje en een Panorama uit 1989. De kraan van het wastafeltje aan de rechtermuur lekt. Boobelino de Soto steekt zijn vinger op. ‘Gasten, kunnen we vaart maken, de vorige keer zijn we een uur bezig geweest om de bonnen te tellen van ons vorige personeelsuitje en uit te zoeken wie wat betaald had. Die lapdance voor jou, Steeph, staat nog open trouwens. Ik weet niet hoe je het regelt, maar ik wil dat je de rekening voldoet. Mijn personeel weet van wanten. Ik geloof dat niemand nog kennis heeft gemaakt met de vuist van de portier?’ Rembrand duikt nog wat dieper weg.

Carlos kijkt stralend rond en doopt zijn koekje in de koffie. ‘Mijn eerste punt van de vergadering, het punt wat ik nu echt als eerste op de agenda wil zien staan en dat wil ik dan ook terug kunnen vinden in de notulen, Kittekat, is ons koffiebeleid. Wat is onze visie, wat zijn realistische doelstellingen, hoe smart moeten we zijn om tot een meerjaren beleidsplan te komen met voldoende draagvlak van de groep.’ Steeph klakt met de tong. ‘Smart, schmart. Dat is helemaal niet meer leidend in het huidige management veld, kom op zeg. Laatst zat ik nog met 2525 te twitteren en ik schreef zzzZz en hij liet het daarop afweten. Ik bedoel maar! Hoe lang moeten we nog met schone gewetens ons koffiebeleid smart gaan uitzetten!’ Carlos kijkt Steeph stralend aan en klapt in zijn handen. ‘Bravo! Ik voel de energie, de passie voor het in de steek gelaten regenwoud, al die Brazilliaanse koffieboeren die nu op een stokje zitten te bijten en denken aan vervangende sojaproductie. Mark, wat vind jij?’ Vanonder het laken klinkt een luide boer. Iedereen slaakt diepe zuchten en met de adem ingehouden wordt nu eindelijk het raam van de slaapkamer van Mark opengezet. Ik schrijf geduldig het eerste agendapunt op: het koffiebeleid; smart, visie, soja. Vol spanning bijt ik op een koekje. ‘Auw, godver!’ Ik spuug een halve vulling uit in mijn hand. Carlos kijkt teleurgesteld.

Dan neemt Crachàt het woord. ‘Ik wil zeggen dat ik van jullie hou. Wanneer gaan we nou de Dodge uitproberen? Ik wil zo graag een schets van ons allemaal maken, terwijl we tegen de Dodge aangeleund ,kijken naar de ondergaande zon in Peru. Ik heb gehoord dat daar fantastisch warme mensen wonen, mensen zoals Bismarck, HansR en Sikbock.’ Steeph snuift luidruchtig. ‘Sikbock, Schmikbock! Volgend punt op de agenda: meer sponsoring voor Sargasso, meer geld in het laatje voor dit soort belachelijke managementtechnieken van bonding met collega’s, fun-time, etc. Dan wordt op de slaapkamerdeur geklopt. De deur zwaait open en de moeder van Mark komt binnen met een schaal gebak. ‘Jongens en meisje, eventjes een onderbreking. Pak lekker een stuk taart erbij, dat vergadert zoveel beter.’
‘Smakeloos’, mompelt Rembrandt voor zich uit, tegen niemand in het bijzonder. Hij gaat weer wat rechter op zitten. ‘Zijn dat gebakjes gemaakt van oliederivaten, tijdens het hoogtepunt van de oliecrisis op 3 maart dit jaar?’ Met verheuging in de ogen kijkt hij naar de moeder van Mark. Ze kijkt hem twijfelend aan. ‘Nou…nee. Ik heb gisteravond gewoon een pakje grasboter gebruikt voor in het beslag.’ Rembrandt bijt op zijn lip en zakt weer terug. Carlos straalt en roept: ‘Koffiebeleid!’