Negen kinderen waren het in 1954 die na een uitspraak van het Hooggerechtshof (Brown vs, The Board of Education) in Little Rock toch naar een blanke school gingen. Bespuugd, uitgescholden, bedreigd. Ze liepen door de een menigte rednecks die elk moment tot lynchen zou kunnen overgaan.
De foto’s van de kinderen die stuitten op bewapende reservisten, geflankeerd door gouverneur Faubus van Arkansas gingen de hele wereld over. Met het juridische gelijk in hun rugzak waren ze daar zo verschrikkelijk ongewenst. Heel verstandige mensen spraken er schande van. Hannah Arendt, politiek theoretoca, vroeg zich af waar de ouders van de Little Rock Nine precies waren. Als er een politieke strijd moest worden gestreden, waarom, wilde Hannah Arendt weten, moet dat dan door deze kinderen worden gedaan? Wat is hartelozer: de blanke haat die uit de ogen van de racisten spoot of kinderen daar, uit principe, in alle eenzaamheid aan blootstellen?
De parallellen gaan natuurlijk mank, maar de scene van de Little Rock Nine schoot mij te binnen toen ik Tofik Dibi’s samenvatting van het dossier-Mauro las: ‘Het was onze strategie om te komen tot een verblijfsvergunning voor Mauro. Dat is niet gelukt. We hebben gegokt maar helaas verloren.’ En in gedachten zag ik de kinderen lopen, met hun grote gelijk en het principiële standpunt van hun ouders op hun smalle schouders, door een haag van minachtende blanken die hen graag een lesje hadden geleerd. Liefst een definitieve les.
Eerlijk, een brok schoot in mijn keel. En woede.
Ik voelde in de woorden de eenzaamheid van Mauro en zijn familie. Gegokt en verloren. Links heeft hem uit de anonimiteit getild, blootgesteld aan politieke, bestuurlijke, bureaucratische en publicitaire krachten. Dat, stelt Dibi, was een ‘gok’ – een strategische zet met pion-Mauro op het Haagse schaakbord. Ik wil me niet vergelijken met Hannah Arendt, maar is er dan niemand in Den Haag geweest die Mauro in bescherming heeft genomen?
Je zou kunnen claimen dat zijn gastouders hem in bescherming hebben genomen door de publiciteit te zoeken. Door hem het podium op te duwen. Door hem met Kamerleden te laten voetballen. Hem uit te leveren aan die vierkante kilometer waar rationaliteit soms wordt ingeruild voor emotie, waar mensen wel hun tanden laten zien en ook nog wel blaffen, maar niet willen bijten. Misschien zijn ze er van overtuigd dat deze route, deze radicaal transparante route waar geen weg terug meer is, het beste voor Mauro was.
Noem het naïef, noem het een mislukte strategie, maar noem het geen gok. En dat is precies wat Tofik Dibi wel doet. Het zijn zijn eigen woorden. En ik vind ze erg. Ik vind ze erger dan de vulgaire retoriek van Wilders. Je zou kunnen volhouden dat Wilders zonder die retoriek Wilders niet is. Dibi is met gokken Dibi niet. GroenLinks gokt niet met mensen om dezelfde reden dat Wilders zich wel vulgair uitlaat over minderheden die hem niet aanstaan: het definieert hun existentie. Punt. En daarom moet Dibi zijn Kamerzetel inleveren. Om te voorkomen dat de heer Dibi straks weer gaat gokken met mensen. Ik zou geen knip voor mijn neus waard zijn als ik de oproep niet zou doen: Mijnheer Dibi, stapt alstublieft op.
Reacties (36)
Is dit nu kommaneuken, of is de stelling, dat Dibi (of GL) dit zonder overleg met Mauro en / of pleegouders heeft gedaan? Had Mauro zich gewoon uit moeten laten zetten?
Ik snap de bedoeling van dit artikel niet. Gaarne uitleg van de schrijver.
Dibi wilde deze jongen een kans geven (ik ga ervan uit, volledig met diens en zijn pleegouders’ instemming), die er anders niet was geweest. Dat is de enige gok in dit verhaal. Ze hadden ook niet kunnen gokken, door in plaats Mauro uit te zwaaien op Schiphol. Want dat was de keuze hier. Er werd hier niet met Mauro, maar met publiciteit gegokt. Voor Mauro zelf zal ook duidelijk geweest zijn dat hij daar alleen maar voordelen aan kon hebben. Zonder publiciteit was hij anoniem op het vliegtuig naar Luanda gezet, alwaar hij het dan maar had moeten uitzoeken in den vreemde. De publiciteit zorgt voor hem bij elke uitkomst voor betere omstandigheden. Zelfs als hij was teruggestuurd (slechtst mogelijke uitkomst) was er in ieder geval in Angola Nederlandse aandacht voor hem geweest.
Het enige dat je Dibi kunt verwijten is dat hij dit niet doet voor alle mensen in gelijke omstandigheden (al is dat logischerwijs ook onmogelijk). Om hem daarvoor een Kamerzetel in te laten leveren?
Wat een morele zelfbevlekking, dit stuk. ‘Ik wil me niet vergelijken met Hannah Arendt (maar dat doe ik impliciet dus wel).’
Wat een onzin ook: Dibi is tenminste eerlijk. Hij zegt waar het op staat. Ja, het was een gok (in het engels zou je zeggen: ‘a long shot’). Er werd hoog ingezet en er viel niets meer te verliezen.
Mauro staat er nu namelijk niet slechter voor dan hij al stond: Hirsch Ballin en Albayrak hebben eerder dezelfde keuze gemaakt als Leers. De kans dat Leers op grond van zijn discretionaire bevoegdheid wél een verblijfsvergunning had verleend als het allemaal achter de coulissen was gebleven is nihil. Waarom zou hij? Zijn eigen ambtenaren waren immers eerder nog naar de Raad van State gestapt om het vonnis van de bestuursrechter vernietigd te krijgen, dat Mauro – op grond van het kinderrechtenverdrag – mocht blijven. Het was namelijk niet aan de bestuursrechter om zo’n inhoudelijke toetsing te maken.
Liever schrijft Van der Lubben daar een stukje over: dat je je in Nederland nauwelijks tegen overheidsbeslissingen kunt verweren omdat rechters niet inhoudelijk mogen toetsen.
Eigenlijk vind je dus dat Tofu op moet stappen om zijn taalgebruik, want als je kijkt naar zijn handelen dan heeft GL samen met andere progressieve krachten juist hun best gedaan om Mauro en andere asielzoekers proberen te helpen i.t.t. de meerderheid van het parlement.
En dat handelen lijkt me toch een stukje belangrijker dus: 76 kamerleden opstappen?
Het moralisme van Sebastiaan voel ik ook. Dibi maakt er een politiek spel van en lijkt er niet mee te zitten. Dat is bederf.
Het gaat inderdaad over mensen, over opgroeiende AMA’s (ook zo’n term), die allemaal in Mauro samenvallen. Neen, er gaat geen anoniem kind alleen in een vliegtuig naar een ver land, maar mooier is het niet.
De verontwaardiging over de ziekte van dit systeem voel ik ook; van mij hoeft Dibi niet weg, want er hebben honderd kamerleden met de zelfde passie deelgenomen aan dit ontluisterende spel.
Neen, er gaat geen anoniem kind alleen in een vliegtuig naar een ver land, maar mooier is het niet.
Ik mag hopen dat je Mauro het recht laat het met jou oneens te zijn. Ik kan natuurlijk niet in zijn hoofd kijken, maar ik kan me moeilijk voorstellen dat hij niet elke uitslag mooier vindt dan als anoniem kind alleen in een vliegtuig naar een ver land stappen.
Je leest toch niet dat ik CDA dissident ben? Ik vind het een uitkomst van niks. Maar als alle drukte niet gemaakt was, dan had Mauro een snelle enkele reis gemaakt naar een ver en vreemd land, in grote anonimiteit.
Volgens mij zijn we het wel eens.
Ik kan me ook niet zo in die bewoording vinden, maar Dibi hoeft natuurlijk helemaal niet op te stappen. Prediker heeft gelijk: het was een long shot, er was toch niets te verliezen voor die jongen.
Het was ook een beschamende vertoning.
Tofik is een populist en ik zie hem ook het liefst vertrekken.
Groen Links is ook verworden tot een populistische partij (die het altijd al was) waar je je met recht voor kan schamen. Zie bijvoorbeeld die vrouw die liefdesrelaties er op nahield in oorlogsgebied en niks verkeerds ziet. Hoe blind voor de realiteit kan men zijn?
Maar ja dit is nederlandse democratie anno nu.
De halve wereld staat in brand, de euro staat op het spel, oplopende werkloosheid en financiele uitzichtloosheid, wonen, zorg etc en in Den Haag komt men niet verder dan wekenlang steggelen over 1 kind die al jaren wist dat hij moet vertrekken.
Ik zie liever andere oppositie die hard en hard nodig is in deze barre tijden. Er is zoveel dat geadresseerd moet worden.
Schande!
‘Zie bijvoorbeeld die vrouw die liefdesrelaties er op nahield in oorlogsgebied en niks verkeerds ziet.
Waar slaat dat nu weer op. Mag je in een oorlogsgebied niet verliefd zijn?
Ga eens een keer Dokter Zjivago zien.
Ik weet er alles van Van Dyke en ook dat oorlog een bepaald slag vrouwen aantrekt.
Nou, vertel eens over je romantische avonturen in de warzone waarin je terecht kwam, Johan. Ik ben benieuwd!
“Een bepaald slag vrouwen” – bedoel je daarmee professionele juristes die werkzaam zijn op Nederlandse ambassades? Maar geen vrouwen meer in dienst nemen bij Buitenlandse Zaken dan?
Dat lijkt me sowieso verstandig.
Het was inderdaad beschamend om te zien, hoe een minderheid haar wil op kan leggen aan de overgrote meerderheid van de Nederlanders, die vinden dat de regels in dit en vergelijkbare gevallen te kort schieten, en dat Mauro en vergelijkbare gevallen niet uitgezet moeten worden. Erg vervelend ook voor die partij, die zich tijdens de debatten wijselijk erg stil hield, terwijl ze nu toch de kans hadden om met grote woorden hun standpunt kracht bij te zetten, in plaats van minister Leers in zijn eentje de kastanjes uit het vuur te laten halen. We hebben echter vergeefs zitten wachten op hun standvastige bijdrage, waarin ze iedere mogelijkheid voor Mauro om te blijven op ondubbelzinnige wijze af wezen. Want regels zijn nu eenmaal regels en daar mag niet van af worden geweken.
“De halve wereld staat in brand, de euro staat op het spel, oplopende werkloosheid en financiele uitzichtloosheid, wonen, zorg etc”
Jaja. En dat onze regering daar niet aan toe komt, is allemaal de schuld van de oppositie, want “in Den Haag komt men niet verder dan wekenlang steggelen over 1 kind die al jaren wist dat hij moet vertrekken”.
Goh, ik zou bijna denken, geef hem toch gewoon een visum dan, dan kan de regering weer aan belangrijkere zaken denken, maar blijkbaar vonden de regeringspartijen het weigeren van een verblijfsvergunning voor deze ene persoon belangrijker dan die problemen.
En zo wordt het volk in slaap gesust, debatteren over emotionele zaken die een gezicht hebben. Dat is mooi concreet en goed te bevatten voor de gemiddelde kiezer. Maar ondertussen over de echte wezenlijke zaken geen woord of op pagina 3 van de krant. Echte democratie?
In een echte democratie had Mauro een verblijfsvergunning gekregen en had er heel ander nieuws op de voorpagina gestaan.
In wat jij een ‘echte democratie’ noemt, zouden uitgeprocedeerde illegalen vijf minuten krijgen om zichzelf te presenteren, en de meest fotogenieke door het publiek uitverkoren worden om te blijven, en de meesten weggestemd worden.
Verder zouden vermeende kinderverkrachters aan hun ballen aan de lantarenpalen gehangen worden, omdat het volk dat wil, en imams met rare ideeën en een baardlengte van meer dan tien centimeter zonder pardon uitgezet.
Terreurverdachten zouden in een gesloten afdeling blijven of daaruit komen op grond van het optreden van hun eega in DWDD.
Dat is geen democratie, maar een populocratie.
@Prediker:
Jij zou eens met John de Mol moeten babbelen.
Wat een populistisch antwoord, prediker. Je weet helemaal niet wat ik onder democratie versta, want dat kun je absoluut niet uit dat ene zinnetje opmaken. Je antwoord dus alleen op een hersenspinsel van eigen makelij.
Begrijp ik nu goed dat je oneliners opschrijft, waarvan jij meent dat de lezers daaruit niet kunnen afleiden wat je bedoelt met kernbegrippen daarin?
Inderdaad. Zeker wanneer het begrip allereerst door iemand anders wordt geïntroduceerd, die ook al een andere invulling aan het begrip geeft. En jouw beschrijving komt totaal niet overeen met mijn idee daarover. Je kunt dus wel je eigen interpretatie aan het begrip ‘echte democratie’, maar je kunt er niet van uit gaan, dat dat ook mijn interpretatie is.
Et Tu, Sebastiaan.. Familie van Marinus zeker?
Je kunt terecht vallen over de gebruikte term: “een gok”. Daar tegenover staat dat de hypocretie van dit schoften-kabinet door het concrete gezicht van Mauro meer dan ooit zichtbaar is geworden. De fractievoorzitter van het CDA Sybrand van Haersma Buma snapte niet dat de “studiemotie” niet in stemming werd gebracht. Ook zo’n actie waar Mauro (de Mauro’s) schijnbaar niets mee opschiet. Maar wat moet je anders, de Mauro’s buiten beeld houden en het studievisum steunen is in wezen collaboreren.
Dibi moet blijven en beter op zijn woorden letten.
Mauro moet zeker blijven.
De extremist Dibi uitzetten en Mauro volkvertegenwoordiger maken?
Wat een raar, zinloos en slecht beargumenteerd artikeltje.
Waarom is dit uitgelicht redactie?
Zeg Steeph, hoe komt het dat deze Spindocter Sebastiaan hier zo maar een stukkie kan schrijven?
(1) “Links heeft hem uit de anonimiteit getild…”. Niet relevant en onjuist.
(2) “Dat, stelt Dibi, was een ‘gok’ ” — belachelijke framing, want dat sloeg op de strategie om de afgelopen paar dagen in de kamer moties in te dienen en te stemmen, niet op het uit de anonimiteit tellen. Alsof de manier waarop het CDA stemde de schuld van Dibi is.
Zo kan ik dit hele stuk wel uit elkaar rafelen en ontleden, maar ik wil vooral weten waarom Sargasso dit soort verdediging van “crimineel onfatsoen” [MvR] . Of misschien gaat het om iemand met een absoluut getroubleerde blik: “En ik vind ze erg. Ik vind ze erger dan de vulgaire retoriek van Wilders. ” Dus je vindt het erger dan het geroffel op de bankjes van de PVV? Vier-en-twintig volwassen mannen en vrouwen die als kleine kleuters zitten te drammen met hun vuisten op tafel om maar te laten horen wat ze er van denken? Nee , geen discussie maar om de tegenstander in het debat te intimideren en te overschreeuwen.
Vuilnisman…..
Ik ben het met MrOijer eens. Je pikt een woord uit (ha, hebbes, daar gaan we ze eens flink mee om de oren slaan), suggereert dat daarachter allerlei boosaardige intentie schuilgaan, en bouwt daar een heel verhaal op, en gaat daar tegen tekeer. Dat volgens mij niet meer dan een stropopredenering, niet meer dan dat. Volgens mij is het overduidelijk dat hier inderdaad de hele strategie van ouders, politiek, Mauro en andere voorstanders wordt bedoeld, niet een partij die onafhankelijk van een onwillig slachtoffer dat slachtoffer inzet maakt van een gokje voor de lol. Dat is boosaardigheid zoeken waar die niet is. Noem jij het een mislukte strategie, ik kan me voorstellen dat hier zodanig een sprong in het onbekende wordt bedoeld, dat het woord gok adequaat is.
In het geval van de zwarte leerlingen van Little Rock en in het geval van Mauro hebben er een aantal jongeren een opoffering moeten maken in een strijd voor het grotere geheel. Dat is soms pijnlijk, maar noodzakelijk om een status quo te doorbreken. De vraag is natuurlijk altijd hoe ver die opoffering mag gaan. Sommige dingen moet je niet tegen elke prijs willen. Echter, in het geval van Mauro is zoals al meer mensen boven mij hebben opgemerkt niet zo’n grote prijs betaald. Nu gaat Mauro als bekend geval terug naar Angola, anders was ie met stille trom vertrokken. Echter, nu er publiciteit is gegenereerd, is er bewustwording ontstaan rond de behandeling van minderjarige asielzoekers. Bewustzijn is altijd wel de eerste stap die gezet moet worden voor verandering.
Als het aan de auteur van dit stuk had gelegen waren de scholen in het zuiden van de VS nog steeds gesegregeerd en bleven we in Nederland mensen uitzetten zonder dat iemand het lot van deze mensen kende. Want het alternatief, dat iemand een kleine opoffering maakt voor iets wat boven zijn eigen kleine individu uitgaat is blijkbaar voor hem veel erger.
Opoffering? Mauro heeft gevoetbald met Kamerleden en werd door Henk Bleeker uitgenodigd om een wedstrijd te kijken.
Driekwart van het land (en daar zitten ook veel Henk en Ingrids bij die PVV hebben gestemd en de rest van het jaar roepen dat er teveel buitenlanders zijn en dat dit land veel te soft is voor gelukszoekers) heeft Mauro in z’n hart gesloten en vindt dat ‘ie moet kunnen blijven.
Dat is dus exact het tegenovergestelde plaatje van zwarte jongens en meisjes die door een haag moeten lopen van racistische blanken die hen het liefst achter hun auto zouden binden en dan een ritje met hen zouden maken. Exact tegenovergesteld, want die jongeren mochten van de autoriteiten wél een blanke school binnen, terwijl Mauro door de autoriteiten juist het land wordt uitgewerkt.
De parallellen gaan dus niet enkel maar “mank”; er is geen parallel. De zaken staan haaks op elkaar.
Gelukkig is het merendeel van de reageerders hier het niet met de stelling eens. Wat een onzin bewering zeg.
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3304/opinie/video/detail/3010850/Dominee-Gremdaat-Mauro-met-traan.dhtml
STOP DE PERSEN! Politicus speelt in op volks-sentimenten om aanhang te winnen! Nog nooit vertoond!
Houd toch op, zeg. Dibi is een parlementariër. Net als Spekman (nog wel). Dit is wat parlementariërs doen. Veel meer doen ze niet.
Wat niet wegneemt dat tal van doodgewone mensen onrecht begaan waren met het lot van Mauro. En dat de hele heisa een deel van hen ook aan het denken zal hebben gezet over de vraag of je überhaupt iemand mag deporteren. Wat grenzen eigenlijk zijn. Wat “legaal” en “illegaal” betekenen. Dat is winst.
En inderdaad, Mauro is daarmee niet aan een papiertje geholpen, maar hij heeft, wil ik hopen, de steun van tienduizenden wel als een troost ervaren. Troost is niet niets.
Ik had het niet beter kunnen zeggen. En dat ga ik dus ook niet proberen.