Geen bal op tv | The Voice of Holland

COLUMN - Afgelopen vrijdag vermaakte ik mij kostelijk met The Voice of Holland. Maar toen kwam daar ene Julia van den Toorn auditie doen.

Gisteren de helft van een documentaire van Tegenlicht gezien over hoe Nestlé water uit waterbronnen in flesjes doet en ze verkoopt aan mensen die datzelfde water praktisch gratis uit de kraan hadden kunnen drinken. Een vrij bizarre situatie, waar ik het graag even over gehad had (mocht u er behoefte aan hebben: morgen kunt u er in Pakhuis de Zwijger over napraten), als ik niet iets veel belangrijkers had te bespreken: The Voice of Holland.

Ik had wel ooit een glimp gezien van dit wereldvermaarde John-de-Mol-vehikeltje, maar nooit veel meer dan dat. De jury bestond destijds uit Marco Borsato, Angela Groothuizen (u kent ‘r wellicht nog van The Howling Hurricanes), Nick Schilder en Simon Keizer (beiden bekend van de NS-reclame met die sympathieke conducteur). 

Marco Borsato zat er nog steeds, het soepie was vervangen door Ali B., Trijntje Oosterhuis en Ilse DeLange. Daar is duidelijk over nagedacht. Borsato is van de Italiaanse pathos, Ali B. het sentiment van de straat, Ilse DeLange provinciale nuchterheid en Trijntje Oosterhuis de professionele bitch.

Als liefhebber van de betere popmuziek, heb ik uiteraard altijd neergekeken op al die hedendaagse versies van de Soundmixshow. Idols, The X-Factor, So You Wanne Be A Popstar en De Tourbus, ik heb het nooit al te veel blikken waardig gegund.

Daar moest maar eens verandering in komen. Het eerste dat me opviel was de schaamteloze product placement. Ongetwijfeld usance in deze contreien van het televisielandschap, maar het blijft schokkend. Om de haverklap trekt een kandidaat een Twix uit de muur. Of kiezen ze een fel gekleurde Icewatch uit een display die daar pontificaal staat opgesteld. Het tweede dat opviel was de manier waarop de jury zich aanstelt. Met name Marco Borsato lult door elke auditie heen. Uit zijn mond klinken teksten als ‘je had je ogen dicht, maar je hart stond open’, waardoor Ali B. zich hardop afvraagt of Borsato deze teksten toevallig ook door Ewbanks laat schrijven.

Terwijl de nagels van mevrouw Molovich’ gekromde tenen een blijvende afdruk in onze eikenhouten vloer nalieten, vermaakte ik me kostelijk met al die aanstellerij. Ik had wel het gevoel dat de jury was ingefluisterd wie ze moesten kiezen en wie niet. Je laat je programma toch niet afhangen van een paar artiesten die je toevallig gevraagd hebt om als jurylid op te treden. Maar hun enthousiasme werkte aanstekelijk.

Maar toen kwam daar ene Julia van der Toorn opzetten. Een kruising tussen Tracey Chapman en Lauren Hill. Piekerig kroeshaar, nonchalante Nikes, een eenvoudig akoestisch gitaartje en een stem als een klok, maar dan wel een klok met een flexibele timing. Ze upgrade Britney Spears Oops, I did it again en al vrij snel werd duidelijk dat dit zeventienjarige meisje met haar stem kon doen wat ze wilde. En ze wilde ook nog eens de juiste dingen.

Kortom, ik wist niet wat ik hoorde. Maar helemaal zeker of ik het goed hoorde, was ik nu ook weer niet. Liet ik me niet meeslepen door die over-acterende jury? Had het format mijn beoordelingsvermogen wellicht op slinkse wijze  gesaborteerd? Tijdens haar encore (Alicia Key’s New York) lag Ali B. gevloerd voor zijn draaistoeltje. Hij was gestorven, zo verklaarde hij later, en niemand wilde ‘m reanimeren. Borsato noemde deze auditie een Ben Saunders-moment, maar dan in het kwadraat. Maar ja, Ben Saunders, waar staat die over tien jaar? Ergens in een soos te Broek in Waterland, schat ik. Of in een of andere jungle samen met wat andere Nederlandse C-garnituurartiesten omdat Reinout Oerlewapper weer eens een verdorven ideetje heeft gejat dat hij volgens zijn advocaat niet heeft gejat.

Ik heb het optreden nu nog twee keer gezien en beluisterd en volgens mij kan ik toch wel vaststellen dat ze echt goed is. Wat de vraag oproept of ze dit programma niet beter had kunnen mijden.