Closing Time | How Does It Feel Now??? (Live)

https://www.youtube.com/watch?v=fZoMzWraS_c Wat Akua Naru op het podium brengt is geen rap, geen hiphop, geen spoken word,  geen soul, geen jazz, maar een energieke mengeling van dat alles, met een band, (waarin een saxofoon). Kritische politieke teksten, sociale actuele kwesties, en ook liefdesliedjes, alles zit erin, soms smooth verpakt, maar het swingt. En in april 2023 treedt ze op in Nederland. My, I want to drink the sweat off your intellect reflect,and watch your light passion off my neck caress the sight of your presence with no question undress, to the nakedness of love, pure love I want to make love to my soul mate my soul mate. make love to my soul mate my soul mate make love to my soul mate shit.

Door: Foto: Ted (cc)

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Closing Time | Bom Bom

 Soms gebeurt het dat je een Closing Time wilt maken over een bepaald liedje, of over een bepaalde artiest, maar dat je gaandeweg bij een ander liedje, een andere artiest uitkomt. En dat is wat er vandaag ook gebeurde.

Op de een of andere manier was de zangeres Bloem vanuit mijn opberggeheugen, pats, naar mijn actieve geheugen geschoten. Jaren geleden, ik gok, 1995, zag ik Bloem, met alleen een gitaar, haar liedjes zingen in de Haarlemmerhout. Hoe oud zou ze toen geweest zijn, een jaar of 18? Jong dus.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Closing Time | Lord Don’t Move The Mountain ‘

Gisteravond viel ik in een documentaire op de VPRO: Martin Luther King vs.The FBI. Andere tijden, zeker, de Apartheid in Amerika en een volkomen paranoïde geheime dienst die overal bedreigingen zag.

Maar daar hoorde ik ineens Mahalia Jackson. En dat was toch een beetje een vreemde gewaarwording, want ik associeer haar songs en haar stem vooral met kerst, gospels. Dus het was een beetje wennen om haar te horen terwijl het buiten 25 graden was.

Closing Time | Nobody (live)

Dan maak je spetterende zwarte muziek, voor het hart, voor de ziel, waar niet aan te ontkomen is, en dan heet je Smit en Willemsen. En dan kom je uit Nederland en dan ben je wit.

Maar de zangeres heet Michelle David en zingt al vanaf toen ze vier jaar oud was, en zij komt uit Amerika, maar woont nu ook hier.

 

Closing Time | Strange

Een piano. Een microfoon. En een soulstem met wat heesheid. Celeste beschrijft een liefde die voorbij is gegaan.

Isn’t it strange?
How people can change
From strangers to friends
Friends into lovers
And strangers again

 

Closing Time | I Try

Er zijn liedjes die blijven hangen. Dat kan om verschillende redenen zijn. De muziek, de tekst, de artiest, je eigen stemming, het moment, en bij dit nummer van Macy Gray is het voor mij het refrein. Altijd als ik dit nummer ergens hoor, denk ik: laat de rest van dat nummer maar zitten, doe voor mij geen moeite, sla die coupletten maar over, ga gelijk door naar het refrein. Want dat hoor ik het liefst. Doe maar gelijk het refrein. En als het mag en kan, Macy, doe het maar gelijk een paar keer achter elkaar. Het refrein. Dank je wel.

Closing Time | I’ll Have Mercy

Een donkere soul-zangeres met een band die bestaat uit witte muzikanten. En de muziek is een combinatie van soul, roots, country en gospel. Phantom Limb  komt uit Bristol, Engeland.

Van de cd The Pines was dit één van mijn favorieten, zo gloedvol: die zang, die gitaar, dat orgel! En wat mij dan nu zo bezighoudt: als zo’n band gestopt is, uit elkaar is, wat gebeurt er dan met al die liedjes die ze gemaakt hebben en achterlaten? Wat is hun lot? Waar blijven die? Blijven die dan verweesd achter? Horen die nooit meer applaus? En zal er daarna ook nooit meer dat gemeende ‘thank you’ klinken van zangeres Yolanda Quartey?

Closing Time | You Ain’t Alone

Van een kennis kreeg ik een keer een zelf-gebrande cd. In zo’n doorzichtig, hardplastic hoesje. Dat als je ‘m laat vallen, dat het plastic alle kanten opspat. En de cd zelf was er één van het merk Kruidvat, dat staat erop, CD-R 700 mb – 80 min. En daarop was met niet zo’n beste viltstift de naam van de band geschreven, Alabama Shakes. Zei me niets, dus dat ding bleef zo’n beetje een half jaar onaangeroerd op een stapeltje liggen. Totdat ik uit nieuwsgierigheid ‘m een keer opzette. En aangenaam verrast werd: wat een stem, wat een soul. Alsof je Otis Redding en Janis Joplin tegelijk hoort. Dus die cd, Boy and Girls, heeft die week de cd-speler niet verlaten.

Closing Time | Who Knows Where The Time Goes?

Wie weet waar de tijd naartoe gaat? Waar bevindt zich vroeger? Waar is dat? Mij kun je opvegen na de eerste noten, hoe ze dat doet, ik weet het niet, maar, tsjak, daar brandt dat mes van de weemoedigheid al in mijn hart. En komt het door die tekst, of die stem? Sandy Denny brengt dit lied zo casual, zo achteloos haast, alsof het geen moeite kost, en tegelijk alsof het de enige manier is waarop dit lied gebracht kon worden. Een monumentje. In 2007 koos het Engelse BBC-publiek de song Who Knows Where The Time Goes, als beste folksong aller tijden.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.