Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Gekraakte chip niet grootste zorg ov-kaart
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers, deze maal voor Christian Jongeneel, wetenschapsjournalist en onder meer redacteur van De Linker Wang, tijdschrift voor geloof en politiek.
Omdat de ov-chipkaart de gemoederen blijft bezighouden hieronder de tekst van een analyse die ik schreef voor Technisch Weekblad, het grootste ingenieurstijdschrift van Nederland. Samenvatting: Twee kraken in twee weken vormen niet het grootste probleem bij de invoering van de ov-chipkaart. Dat blijft de gebrekkige functionaliteit.
De chipkaart is het kleinduimpje onder de computers, een minuscule processor gevoed door een minibatterijtje. Die kan cryptografisch nooit zo sterk zijn als een pc. In grotere systemen wordt daarom zoveel mogelijk van de beveiliging overgelaten aan pc’s en nog sterkere computers, terwijl de chipkaarten zelf relatief kwetsbaar zijn.
Eind december vorig jaar lieten twee academici, Karsten Nohl (University of Virginia) en Henryk Plötz (Humboldt Universität Berlin), zien hoe zij de 24c3 Mifare chip van NXP gekraakt hadden, een lid van de chipfamilie die al jaren gebruikt wordt in het Londense openbaar vervoer en momenteel wordt ingevoerd in het Nederlandse.
Eerst poetsten ze chemisch de beschermlaagjes van de chip weg, zodat de circuits bloot kwamen te liggen. Die circuits bleken nogal eenvoudig, hetgeen te verwachten viel bij een simpele chip. Ook de communicatie en de cryptografie van de chip bezweken al snel onder de analyse van het tweetal, dat het ontdekte algoritme vooralsnog voor zich houdt. Uiteindelijk slaagden zij erin de kaart zo te manipuleren dat ze hem een vals identiteitsnummer kunnen geven, gekopieerd van een geldige kaart. Dit laatste kost wel een week rekenwerk.
WW: Nu nog donkerder
[i]De woensdagmiddag is op Geencommentaar.nl Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland[/i]
Amerikaanse wetenschappers hebben een nieuw materiaal gecreëerd dat meer dan 99,9% van invallend licht absorbeert. Om dit voor elkaar te krijgen hebben de wetenschappers meerdere koolstof nanobuisjes naast elkaar geplaatst. Deze buisjes weerkaatsen niet alleen weinig licht, ze absorberen ook nog eens een hoop. Hierdoor is het materiaal meer dan drie keer zo donker als de vorige recordhouder.
Nu zijn we weer een stapje dichter bij het idee van Douglas Adams gekomen, zoals uitgesproken door Zaphod Beeblebrox:
It’s the weird colour scheme that freaks me. Every time you try to operate one of these weird black controls, which are labeled in black on a black background, a small black light lights up black to let you know you’ve done it.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Seeing Science Publieksprijs
Trots op Mars
Hoe kan je nou een VOC-mentaliteit hebben zonder zeeën? Dat moet ook de onbekende Nederlandse kartograaf hebben gedacht toen hij/zij bovenstaande kaart van Mars tekende (jaartal onbekend). Terwijl de vraag of er water op Mars zou zijn de wetenschappers decennia heeft beziggehouden schiep deze Nederlander de rode planeet alvast naar een voor Hollanders vertrouwd beeld: zeeën, eilanden en kustlijnen. Op het kaartenblog StrangeMaps spreekt men dan ook over: The Dutch Moisturize Mars [extralink: hi-res versie]
Stop de verdachtmaking van Iraniërs
De ministers Plasterk en Verhagen vragen Nederlandse universiteiten en HBO’s om “waakzaamheid” en “grote terughoudendheid” bij het toelaten van Iraanse studenten. De Universiteit Twente gooide daarmee haar poorten dicht voor alle binnenkomende Iraniërs (studenten en medewerkers) en de TU Eindhoven vraagt de AIVD om een verklaring die niet wordt gegeven (BNdeStem). Er zijn ook voorbeelden bekend van promovendi die in Eindhoven zijn geweigerd louter vanwege hun nationaliteit. Gelukkig doen niet alle universiteiten aan deze waanzin mee: de TU Delft en de Rijksuniversiteit Groningen sluiten Iraniërs niet structureel uit.
Deze maatregel komt voort uit de resolutie 1737 van de Veiligheidsraad, waarin de lidstaten worden opgedragen voorzichtig te zijn met het overbrengen van proliferatiegevoelige informatie naar Iran. Maar aan de Nederandse universiteiten kan je helemaal niet komen aan proliferatiegevoelige informatie die niet al in boeken en op het internet staat?! Deze maatregel is naast nodeloos stigmatiserend ook nog eens onzinnig en schaadt de ambitie van Europa om de leidende kenniseconomie in de wereld te worden.
Een groep aan Nederlandse universiteiten verbonden (ex-)Iraniërs is een petitie begonnen waarin het Nederlandse kabinet en in het bijzonder minister Plasterk wordt opgeroepen deze maatregel terug te draaien. Ik steun dit initiatief van harte en roep iedereen dan ook op om snel te tekenen: Stop de verdachtmaking van Iraniërs. Als een door de wol geverfde weblogger zou ik natuurlijk moeten eindigen met een keiharde Godwin die van toepassing is op het criminaliseren en isoleren van bevolkingsgroepen maar die kunt u als een door de wol geverfde reaguurder vast wel zelf bedenken…
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
RFID chip roept veel ethische vragen op
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag een stuk van Herman van Wietmarschen dat eerder verscheen in de Trouw. Herman is onderzoeksjournalist en werkt o.a. voor ‘werkplaats biopolitiek‘.
De Trouw van 21 december 2007 berichtte vooral over de privacy-kanten van de opkomende RFID technologie. Grootschalige toepassing van deze minuscule chips in kleding, verpakkingsmateriaal van voedingsmiddelen en andere artikelen maakt een steeds verder gaande inzage in het privéleven van mensen mogelijk. Ook schept dit mogelijkheden voor controlerende maatregelen zoals het nagaan wie welke producten koopt. Ideaal voor het ontwikkelen van marketingstrategieën. Echter deze chips doorbreken ook ethische grenzen.
Tot nog niet zo lang geleden was het aan de geneeskunde voorbehouden om ingrepen te doen in het lichaam van mensen. Operatietechnieken, het injecteren van medicijnen en andere invasieve technieken hebben ingang kunnen vinden in de medische praktijk door de noodsituatie waarin zieke mensen zich kunnen bevinden. Een medische ingreep is meestal niet leuk om te ondergaan, maar er rest vaak geen andere oplossing. Het gaat hier om het genezen of repareren van mensen. We hebben als samenleving het gevoel dat we deze ingrepen mogen doen, om mensen te helpen.
De komst van de plastische chirurgie heeft het beeld van medische ingrepen met het doel te genezen aan het wankelen gebracht. Steeds vaker wordt medische technologie ingezet om mensen ‘mooier’ te maken. De noodzakelijkheid van een handeling is niet meer leidend, het wordt een persoonlijke keuze. Plastische chirurgie wordt een product waar je vaak veel geld voor moet betalen. Er is hier sprake van een verschuiving van ethische waarden ten aanzien van ingrepen in het lichaam. Niet alleen medisch noodzakelijke handelingen mogen het lichaam binnen treden, ook persoonlijke ideeën om het lichaam te verbeteren.
De vierde revolutie
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag een stuk van Kris Verburgh, dat eerder in de Volkskrant verscheen. Kris is auteur van twee populair wetenschappelijke boeken over het universum, evolutietheorie en de werking van de hersenen.
De vierde grote revolutie is bezig. Een nieuwe revolutie in het denken, in het beeld dat de mens over zichzelf heeft. Er zijn reeds drie dergelijke revoluties geweest. De eerste werd ingeluid door de Poolse astronoom Nicolaus Copernicus, die verklaarde dat onze planeet niet langer het centrum van de kosmos was. De tweede revolutie was die van Charles Darwin, die duidelijk maakte dat de mens niet door een vingerknip van god werd geschapen maar het product is van miljoenen jaren evolutie. De derde revolutie betreft de werking van onze hersenen, waarbij blijkt dat al onze hopen, hartstochten en herinneringen het resultaat zijn van het geknetter van honderd miljard zenuwcellen onder onze hersenpan.
De vierde revolutie gaat over het hoogste van het hoogste, namelijk over het bestaan van God. De vierde revolutie toont aan dat het bestaan van goden enorm onwaarschijnlijk is en verklaart ook het waarom van het geloof. Volgens dit laatste inzicht geloven mensen niet omdat ze denken dat de goden echt bestaan, maar omdat onze breinen na miljoenen jaren evolutie zodanig in elkaar zitten dat ze juist heel vatbaar zijn voor enorm veel vormen van (bij)geloof.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.