De Nederlandse regering is als slappe thee, getrokken van ongekookt water. Smakeloos en met zichtbare flarden partijpolitieke spelletjes. In deze crisis worden wij kennelijk verondersteld de thee maar zo slap te drinken als hij wordt opgediend. Het theewater is niet gekookt maar mijn bloed kookt al weken.
Hoe lang moeten we nog wachten tot de regering eindelijk actie onderneemt. Afgelopen oktober was wel duidelijk dat deze economische crisis bepaald niet aan ons land voorbij zou gaan. Sindsdien is na slecht nieuws, slechter nieuws gekomen. Een vicieuze naar beneden gerichte spiraal.
Om de aandoenlijke belachelijkheid van de inactiviteit van de regering aan te tonen hoef ik niet eens mijn eigen woorden te gebruiken. Vooral de fractievoorzitters van de regeringspartijen maken zichzelf onsterfelijk belachelijk.
Hamer noemde de problematiek “heel erg ingewikkeld”. De oplossing voor het probleem Hamer is heel erg eenvoudig, stop er mee. Van Geel heeft het over “een heel pittig gesprek”, waarover dan? Het algemeen belang, of partijpolitieke heilige huisjes en electorale melkkoeien. Slob spreekt van de “collectieve verantwoordelijkheid” voor het feit dat het niet opschiet. Nogal wiedes, wij zijn niet verantwoordelijk, dat zijn jullie. Dat is jullie werk, doe het dan ook. Ik kan nog pagina’s vullen met citaten die slechts bestaan uit platitudes zoals “naar elkaar toe schuifelen” en “op enig moment kom je dan bij elkaar”, maar ze zijn hier genoegzaam bekend.