Hoe VVD-kamerlid Han ten Broeke censuur pleegt

In het kader van het opgelaaide debat over mogelijke censuur richting OneWorld plaatsen we hier een gastbijdrage van FloripasDeLaban. Op 30 oktober 2016 plaatst Quinsy Gario een artikel op de opiniepagina van de website van One World, genaamd ‘Giel Beelen, Marianne Zwagerman en de leegte van diversiteit in Nederland’. . De strekking van zijn betoog is dat activiteiten die worden georganiseerd onder de vlag van antiracisme, juist een luide stem geven aan mensen die racisme dissemineren. Sterker, dat dergelijke initiatieven niet grondig genoeg bezig zijn met het bestrijden van racisme. De strijd tegen racisme, zo betoogt hij, wordt zo gereduceerd tot een zelffeliciterend PR-moment waarop je jezelf kunt contrasteren tegen ‘de molotovcocktail gooiende, racistische facebook comments plaatsende, gemeenteraadslidbedreigers’. Het uitgebreide artikel is de moeite van het lezen waard. Marianne Zwagerman, oud-TMG en veelgevraagd keynote speaker, wordt in het artikel genoemd. Ze heeft een geschiedenis: ze schrijft artikelen waarin zij zwarte mannen reduceert tot lustobjecten, en ze gebruikt categorisch het woord ‘neger’. Ook heeft zij een sleutelrol gespeeld in de Telegraaf Media Groep en PowNed, waar zij actief heeft bijgedragen aan platformen die zich vaak negatief uitlaten over zwarte Nederlanders. Dat nu juist zij was uitgenodigd bij de kleurrijke 100 gebruikt Gario als voorbeeld van de problematische blinde vlek van het publieke debat.

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022
Foto: Vincent Teeuwen (cc)

Rivaliteit van voetbalsupporters en foute spreekkoren

OPINIE - Geen voetbal zonder rumoer van hooligans. Volgens de Schotse socioloog Waiton bestaat er een elitair vooroordeel over voetbalsupporters en worden zij zwaarder gecriminaliseerd dan anderen die zich misdragen.

De rivaliteit van voetbalsupporters brengt bepaald niet fijnzinnige omgangsvormen met zich mee. Er wordt onder invloed van overvloedig alcoholgebruik nogal eens stevig gevochten rond de stadions. En dan zijn er in het stadion nog de spreekkoren, de liedjes, de scheldpartijen over en weer, en de haatdragende uitingen tegen individuele spelers. In de wedstrijd van Ajax tegen Feyenoord van begin dit jaar had doelman Kenneth Vermeer van Feyenoord (ex-Ajax) het bijvoorbeeld zwaar te verduren. Hij werd voor ‘hoerenjong’ en ‘NSB’er’ uitgemaakt. Voor de wedstrijd werd een pop met zijn naam opgehangen alsof hij de doodstraf kreeg.

Regelmatig zijn er incidenten vanwege racistische of antisemitische uitingen. “We gaan op Jodenjacht” is een kreet, die al uit de jaren tachtig dateert, en inmiddels volledig is ingeburgerd bij  voetbalsupporters die bij Ajax op bezoek gaan. De Ajax-supporters zelf gebruiken “Joden” als geuzennaam, en hangen naast het clubvaandel de Israëlische vlag. De reacties daarop van de tegenpartij worden door de buitenwacht opgevat als een kwalijke vorm van antisemitisme.

Net als in de gevechten buiten het stadion kennen de meest fervente supporters bij de wedstrijd geen enkele rem in hun uitingen. Ondanks alle maatregelen van de KNVB.  Het aantal incidenten met spreekkoren in het Nederlands voetbal is volgens het Centraal Informatiepunt Voetbalvandalisme (CIV) wel gedaald van rond zeventig per seizoen in het vorige decennium naar rond de vijftig de afgelopen vier seizoenen. Misschien zijn we er inmiddels ook aan gewend? Terwijl de roep in de maatschappij en media om het stilleggen van een duel na elk incident groot is, wordt in de praktijk die stap nog zelden genomen.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Jennifer Moo (cc)

Mondsnoering

COLUMN - We maken ons –terecht– nogal druk over mannetjesputter Erdogan, die meent zijn gekrenkte ego juridisch te moeten helen door journalisten, criticasters en satirici systematisch voor de rechter te dagen, zelfs wanneer ze niet onder zijn jurisdictie vallen. Vrijheid van meningsuiting? Lap aan je laars. Ander land, andere wetten? Dondert niet. Erdogan duldt geen tegenspraak, ook niet van buitenlanders. Kan hij je niet oppakken, simpelweg omdat je je elders bevindt: dan vervolgt hij je in je eigen land en tracht je eigen rechtssysteem naar zijn hand in te zetten.

Gelukkig trappen niet alle rechters erin, maar Erdogan is helaas niet de enige machthebber die deze nieuwe strategie beproeft. Buitenlandse critici de mond snoeren via hun lokale rechter lijkt opgang te maken.

The Economist publiceerde afgelopen weekend een stuitend overzicht van moderne methodes tot mondsnoering. In Rusland, China en veel Arabische landen zijn de wetten strenger dan ooit, vaak na een korte opleving van vrijheid: na de Glasnost en de Arabische Lente zijn de nieuwe bewindvoerders dusdanig gespitst op het promoten van hun eigen glorieuze reputatie dat ze volkomen onbehouwen te werk gaan.

Sommige heersers, zo memoreert The Economist, gaan zelfs zover dat critici botweg worden vermoord. Poetin heeft al een aantal journalisten op zijn kerfstok staan, maar ook in Mexico vallen kritische journalisten bij bosjes, en in Bangladesh worden onafhankelijke bloggers geregeld letterlijk in stukken gesneden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Cultuurboycot niet gerechtvaardigd

OPINIE - Minister Koenders van Buitenlandse Zaken heeft vorige week verklaard dat oproepen tot boycot van Israëlische producten, desinvesteren of sancties (BDS) binnen het recht op vrije meningsuiting vallen. Maar boycot van kunst raakt aan datzelfde principe.

“Uitlatingen of bijeenkomsten betreffende BDS worden beschermd door de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van vergadering, zoals onder meer vervat in de Nederlandse Grondwet en het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens”, schreef de minister in antwoord op Kamervragen van Rik Grashof (GroenLinks). Een ‘open deur‘ vindt de Nederlandse organisatie DocP die hier de campagne voert.

Maar helaas niet meer zo vanzelfsprekend sinds Israëls kruistocht tegen de BDS-beweging al tot een verbod heeft geleid in Engeland, Frankrijk, Canada en de Verenigde Staten. Israël voert een geweldige druk uit op bevriende landen om de BDS-campagne te verbieden. Ook in de Tweede Kamer blijkt men daar gevoelig voor bij partijen als VVD, SGP, CU en PVV.

In Europa ging Zweden ons land voor met de weigering tegemoet te komen aan Israëls eisen. Gisteren sloot Ierland zich als derde land daarbij aan. In België is men er nog niet uit. In een petitie van voorstanders van BDS wordt de koppeling tussen de Israël-boycotcampagne en het “virus van het antisemitisme” ten stelligste afgewezen.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Raadslid veroordeeld om beledigen Hilbrand Nawijn

Nu het debat over ‘vrijheid van meningsuiting’ in de belangstelling staat, is dit nieuwsbericht opvallend relevant.

Het Zoetermeerse SP-raadslid Lennart Feijen is maandag in hoger beroep veroordeeld voor belediging van mede-raadslid Hilbrand Nawijn. Het voorval had twee jaar geleden plaats. Feijen werd eerder nog vrijgesproken door de rechtbank.

In de volledige uitspraak lezen we het volgende:

Op 10 juni 2014 heeft een raadsvergadering van de gemeente Zoetermeer plaatsgevonden, waarbij moest worden besloten over het al dan niet stichten van een bijzondere Islamitische basisschool in Zoetermeer. Het College stelde voor om niet akkoord te gaan met het voornemen deze school te stichten. Dit voorstel werd gesteund door de [aangever]. [Aangever] heeft tijdens het debat het woord gevoerd en heeft hierbij verklaard dat zijn fractie vindt dat dit soort scholen niet bijdragen aan de integratie van burgers in de Nederlandse samenleving, het alleen maar anti-integratie is en dat zijn fractie daarop tegen is en derhalve voor het voorstel van het College zal stemmen.

Op de vraag van de verdachte, of [aangever] doelde op scholen op religieuze grondslag in het algemeen of op scholen op Islamitische grondslag in het bijzonder, heeft [aangever] geantwoord dat hij doelde op het laatste. Verdachte heeft toen gezegd dat [aangever] discriminatoir bezig was.

Ter terechtzitting heeft de verdachte verklaard dat hij van mening was dat de heer [aangever] door zijn uitlatingen tijdens het debat discrimineerde, waarbij een persoon die discrimineert door verdachte wordt omschreven als een racist.

De heer [aangever] voelt zich beledigd door juist deze term “racist”.

De advocaat-generaal stelt:

Om iemand voor een racist uit te maken vanwege een standpunt dat deze persoon inneemt gaat te ver.

Als een ingenomen standpunt geen reden is om ‘racist’ genoemd te kunnen worden, wat dan wel?

Feijen overweegt in cassatie te gaan.

Foto: HonestReporting (cc)

Onze waarden: vrijheid van meningsuiting?

COLUMN - Ebru Umar is een Nederlandse columniste die in Turkije gearresteerd werd omdat ze een (dubieuze) wet overtrad. Eerder beweerde ze nog dat een journalist het over zich af roept gearresteerd te worden bij werk in Turkije. En ook in Nederland roept men om de haverklap dat toeristen en andere buitenlanders zich aan onze wetten moeten houden. Maar vooral dat ze zich moeten aanpassen aan “onze normen en waarden”.

Dat van die wetten is logisch. Maar wat zijn “onze normen en waarden”? Vraag het iemand en je krijgt wat terug in de trant van “vrijheid van meningsuiting”, “handen geven” en “gelijke rechten voor vrouwen, mannen of homo’s”.

Simplistisch wensdenken

Ik vind het simplistisch wensdenken: “onze” normen en waarden verschillen van plek tot plek, van persoon tot persoon, van situatie tot situatie. Soms geef je 3 zoenen aan vrouwen of mannen als je elkaar ontmoet, meestal niet aan willekeurige vreemden. Anderen doen het altijd en als ik daar dan “slachtoffer” van word, stoor ik me er aan. De één feliciteert iedereen in de kamer met een handje, de ander enkel degene die daadwerkelijk jarig is.

De door ons vaak geclaimde homo-acceptatie blijkt in de praktijk weerbarstiger. Er zijn mensen die je een stageplaats weigeren, anti-homo-geweld komt vooral uit de hoek van de blanke jongeman, en tal van Nederlanders vinden de gay-pride optocht in Amsterdam een verschrikkelijk evenement.

Quote du jour | Satire

Vrijheid van meningsuiting, satire en ordinair schelden zijn synoniemen geworden. En dat levert dan hoogstandjes op als: Erdogan is een jongenshoertje / geitenneuker / pedofiel. […]

Sinds Erdogan anderhalf jaar geleden aantrad als president, zou het Turkse Openbaar Ministerie al het duizelingwekkende aantal van 2000 mensen hebben aangeklaagd voor belediging. Dat zijn meerdere mensen per dag. Toch is deze man nergens in Europa zo populair onder Turken als in ons land. Dat geeft stof tot nadenken. Dat kan door grapjes te maken over de penis van Erdogan, het kan ook door er serieuzer en scherper over te debatteren.

Vergeef me mijn onpopulaire mening, maar ik heb het redelijk gehad met mensen die de vrijheid van meningsuiting misbruiken om te beledigen zonder doel. Dat is zonde. Het besmeurt namelijk een vrij essentieel onderdeel van een vrije democratie. Daarin moet je alles en iedereen kunnen bekritiseren, ook – nee, júíst – als dat pijn doet. Maar kritiek hebben is iets wezenlijks anders dan ordinair schelden zonder verder een punt te maken.

Ebru Umar: Eigen Schuld, Dikke Bult

Ebru Umar: wie zich als kritisch journalist in Turkije begeeft, roept straf over zichzelf af.

Jaja, ze zei het echt. Niet vandaag over het eigen arrestatie in Turkije, maar vorig jaar op de radio over de kritische journaliste Frederike Geerdink.

Fréderike Geerdink is net als Ebru Umar een Nederlandse, en een journaliste. Ze werkt voor onder meer de Nederlandse media, ANP, Het Parool en De Groene, en voor de Engelse krant The Independent, en schrijft vooral over de situatie van de Koerden in Turkije. Ze werd vorig jaar meerdere keren opgepakt in haar standplaats in Turkije, en na een hoop gedoe definitief het land uitgezet, omdat ze te kritisch schreef. Ze kan daardoor nu feitelijk haar werk niet meer doen.

Turks consulaat Rotterdam roept op namen beledigers Erdogan door te geven

Het Turkse consulaat in Rotterdam heeft Turken in Nederland opgeroepen ”beledigers” van president Recep Tayyip Erdoğan aan te geven bij het consulaat.

In een mail dat naar tientallen Turkse organisaties in Nederland is gestuurd roept het consulaat op ”beledigende” en ”denigrerende” opmerkingen aan het adres van president Erdoğan, Turkije en/of het Turkse volk die de organisaties via de mail hebben ontvangen of op social media zijn tegengekomen, te melden aan het consulaat met vermelding van de namen van de ”beledigers” via het mailadres ”[email protected]”. Dat kan tot het einde van de middag vandaag, aldus het consulaat.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Vorige Volgende