Het kostte de Duitse tourist anderhalve dag om zijn graffiti van de Nieuw-Zeelandse gletsjer af te schrobben, ondertussen werd de 28-jarige Scharbert beschimpt en uitgescholden door de passerende touristen (stuff.co.nz). De dag daarvoor hadden Engelse touristen hem weten te fotograferen terwijl meneer een ijswand onder de verf spoot. Kort daarop werd hij aangehouden en kreeg het bevel zijn troep weer op te ruimen. Tja dan moet je maar niet een Werelderfgoed locatie met graffiti besmeuren... Nu is het aanbrengen van graffiti an sich al een relatief domme bezigheid, het ondersprayen van een stuk unieke natuur is überhaupt achterlijk te noemen. Wat dacht deze jongeman toe te voegen toen hij besloot zijn spuitbussen te legen op een gletsjer? Misschien was het de naam van de Nieuw-Zeelandse gletsjer: Franz Josef glacier, vernoemd naar de keizer van Oostenrijk-Hongarije dat iets losmaakte in de jonge Duitser? Zocht hij zo Anschluss met de natuur en de historie? Het zal waarschijnlijk altijd een raadsel blijven. Maar Scarbert heeft zichzelf in ieder geval succesvol getagt als Volldiot.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
‘De Laatste Communist van Berlijn’: Herr Rilat, Vollidiot én opperbevelhebber van de grootste legers op aarde