FC Twente is kampioen geworden door het lef om ondanks het feit dat je ‘uit de provincie komt’ toch groot te denken. Twente wordt voorgesteld als een zuinige kampioen. Waar Ajax 106 doelpunten scoorde en 14 wedstrijden op rij won, was dat – o grootstedelijke verbijstering – nog niet genoeg. Twente schopte er slechts 63 in maar eindigde gewoon met een wedstrijdpuntje meer – ja bedankt, en we blijven gewoon nuchter hoor. Maar alleen maar nuchterheid is geen verklaring. Nuchterheid is namelijk helemaal niet schaars in Nederland. Nee, het gaat om groter durven denken. Kijk maar eens naar enkele belangrijke feiten. In 2008 ging het Arke Stadion van zo’n 13.000 naar 24.000, ongeveer een verdubbeling. Er zijn uitbreidingsplannen naar 40.000 plaatsen en mocht dat WK van 2018 er komen dan heeft de gemeente Enschede zich alvast als kandidaat speelstad aangemeld, waarbij een van de eisen een stadion met minimaal 44.000 zitplaatsen is. En dan te bedenken dat er ooit mensen waren die zich afvroegen of ze dat Arke Stadion wel vol zouden krijgen. Ook schroomde FC Twente er niet voor om met het aantrekken van Steve McLaren gewoon de beste trainer in huis te halen die ze maar krijgen konden. Hoezo klein denken? En deze McLaren schroomde niet om op belangrijke momenten een in de begeleiding van topsporters ervaren sportpsycholoog te laten invliegen. En nee, zo gewoon is dit niet bij andere voetbalclubs in het land van ‘doe maar gewoon’.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Foto: Issa Hayatou, de opperbobo van de CAF
De bestuurders van de Afrikaanse voetbalbond CAF mogen zich eens goed achter de oren krabben. Zij wezen Angola de Afrika Cup toe, maar deden dat vooral vanuit economische en politieke motieven. De gevolgen van dat besluit slaan nu als een boemerang op de bobo’s terug.
Het was al groot nieuws in september 2006. Toen maakte de Afrikaanse voetbalbond CAF bekend dat Angola gastheer zou zijn van de Afrika Cup in 2010. Menig expert fronste onmiddellijk de wenkbrauwen. Angola? Het land dat al dertig jaar één grote puinhoop is? Het land waar tientallen jaren een bloedige burgeroorlog woedde? Waar de vrede broos is en het openbare leven een chaos?
Op het continent zelf hebben ze zo hun eigen verklaringen waarom Angola tot gastland werd gebombardeerd. Was het een taalkundige kwestie? Geen enkel Portugees-sprekend land had immers nog de Afrika Cup georganiseerd. Of was het toch de olie? Toen de overgebleven kandidaten voor de Afrika Cup 2010 werden bekendgemaakt, klaagden verschillende landen al over de “opvallende keus voor olieproducerende landen”.
Duurste plek
Angola is booming, op economisch gebied. Maar daardoor is Angola, en vooral de hoofdstad Luanda, op dit momenteel zo ongeveer de duurste plek op aarde. En de heisa in de olierijke regio Cabinda is nog geenszins voorbij. Gek genoeg koos de bond juist voor Cabinda om er groepswedstrijden te houden. Dat is nu écht een plek waar je alle liefhebbers van het Afrikaanse voetbal naartoe zou willen sturen.
“Het is lastig om mensen niet toe te laten, want het is juridisch niet houdbaar puur bellende Chinezen te weren. In plaats van standaardvoorwaarden kunnen clubs wel in hun huisregels opnemen dat er niet gebeld mag worden. Hang een bordje op: verboden te bellen.”
Het vertrouwen in het voetbal staat op het spel. ‘Belchinezen‘ wekken de schijn van omkoping op rond voetbalwedstrijden in onder meer Nederland. Ze bellen vanaf de tribunes in Oss en Eindhoven naar Azië om gokkers van dienst te zijn.
Directeur betaald voetbal van de KNVB Henk Kesler is er veel aan gelegen om die schijn te vermijden. Gokken en omkoping mogen niet worden geassocieerd met voetbal. De oplossing die Kesler aandraagt is echter ronduit absurd. Een belverbod? Dat zal ze leren, die Chinezen!
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.