Op Sargasso bieden we regelmatig plaats voor een gastbijdrage. Dit maal een stuk van Kris de Decker van Lowtech Magazine. Het stuk is ook aldaar te lezen. De slabakkende economie en de hoge brandstofprijzen deden de Deense rederij Maersk besluiten om de snelheid van een aantal vrachtschepen te verlagen van 25 naar 12 knopen. Daarmee zijn de zeilvrachtschepen van meer dan 100 jaar geleden minstens even snel als de containerschepen van vandaag. Maersk nam de beslissing twee jaar geleden, toen de olieprijs op een recordhoogte van 145 dollar per vat stond. In een interview met de New York Times stelde de directeur van de rederij deze week dat de lagere snelheid over die periode op een aantal belangrijke routes een brandstofbesparing van 30 procent had opgeleverd. Een trip tussen Duitsland en Guangdong in China duurt nu een maand in plaats van drie weken. De hogere arbeidskosten worden ruimschoots gecompenseerd door de lagere brandstofkosten, aldus Maersk.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
In aanloop naar Prinsjesdag zijn er meestal weinig interessante documenten in de stroom kamerstukken. Iedereen houdt zijn kruit droog tot na de derde dinsdag.
Maar ook uit wat niet gezegd wordt, kan je het nodige afleiden. Neem dit behoorlijk saaie ontwerpbesluit houdende milieukwaliteitseisen externe veiligheid voor het vervoer van gevaarlijke stoffen door buisleidingen. Dat is onderdeel van het buisleidingendossier. Zware, technische kost over veiligheid en milieu. En er moet ook al een hele tijd zoiets komen als een nieuwe structuurvisie.
Maar dat is precies wat ontbreekt in dit dossier, visie. Het meest opwindende dat te vinden is gaat over het ondergronds transporteren van CO2 (in mijn ogen symptoombestrijding).
Nergens grijpt de regering dit dossier aan om de innovatie in Nederland weer eens een boost te geven. Terwijl je dit toch zou verwachten voor een land dat transport zo hoog in het vaandel heeft staan. Waarom staat er niets over een vacuumbuizenstelsel voor pakketpost (een zeer snel stijgende markt)? Waarom geen ring in de randstad waar containers ondergronds verplaatst kunnen worden?
Net als het gebrek aan daadkracht om Nederland zo snel mogelijk te voorzien van een glasvezelnetwerk tot in de huizen en kantoren, toont de regering ook hier weer haar zwakte. Ze hoeden de zekerheden en vergeten dat de wereld verandert.
Het gebeurt niet zo vaak dat een vervoersplan wordt vergezeld van een idee waar de benodigde energie vandaan te halen? Werd voor het aanleggen van de HSL becijferd waar de stroom voor de treinen vandaan moest komen en hoe deze duurzaam kon worden opgewekt? Volgens mij niet. En alleen daarom al verdient het plan voor een Noorderluchtlijn waardering. Het Platform voor Duurzame Luchtvaart lanceerde dit weekeinde een groen alternatief voor de Zuiderzeelijn: de Noorderluchtlijn (NLL), zie rapport [.pdf]. Nu de Zuiderzeelijn: een snelle treinverbinding tussen de Randstad en het Noorden er definitief niet komt probeert dit plan geïsoleerde provincies als Groningen, Friesland en Drenthe te verbinden met het kloppend hart van onze economie: Amsterdam.
Het idee: dagelijks vijf retourvluchten Schiphol – Groningen Airport Eelde met een propellervliegtuig dat vliegt op biobrandstof gekweekt uit Groningse algen. De NLL vergt een minimale investering en kent lage exploitatiekosten, aldus het Platform Duurzame Luchtvaart. De reistijd zal (incl. in- en uitchecken) 60-75 minuten bedragen waar de trein er nog 144 tot 154 minuten over doet. Met 350 reizigers per dag die voor een enkele reis 62 euro betalen (ter vergelijking: eerste klas treinkaartje kost 45 euro met daar in verscholen 40 euro staatssubsidie, totale kosten zijn dan eigenlijk 85 euro). Een algenvijver van slechts 1,5 km2 nabij vliegveld Eelde zou voldoende zijn voor de brandstof van vijf retourvluchten per dag. Dat klinkt ongelooflijk maar volgens dit artikel heb je 38.850 km2 algen nodig om de gehele Amerikaanse aardolie-consumptie te vervangen, dus wie weet kan het? De vraag blijft natuurlijk wel: wie wil er snel naar Groningen én waarom?
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
We hebben hier bijna een dagtaak aan het wijzen op de achterhaalde ideeën in de rapporten van de overheid.
Deze week viel het rapport voor het industriebeleid bij ons op de elektronische deurmat.
Een weinig opmerkelijk stuk proza. Geen echt vernieuwende visie of briljante plannen. Gebruikelijke dingen die de industrie graag hoort.
De laatste jaren is een terugkerend punt dat er te weinig gekwalificeerd personeel is. Dat is dan kennelijk een taak van de overheid. Marktwerking is alleen van toepassing op topmanagers.
Afijn, daar gaat het niet over. Het gaat over de lange termijn. In hun vooruitblik naar 2030 zien ze drie trends:
1) Toenemende schaarste van productiefactoren. Schaarste is in veel gevallen niet meer op te vangen door het aanboren van meer bronnen, maar leidt ertoe dat productief en inventief met bestaande bronnen moet worden omgesprongen. Dit betekent ook dat industrieel onderhoud aan belang wint.
2) Meer openheid van economieën. Internationale barrières voor goederen, diensten, kapitaal, arbeid en kennis worden steeds lager, zowel door de eenwording van markten als door technologische vernieuwing en de reductie van transportkosten.
3) Maatschappelijke problemen worden steeds complexer. De problemen, waar we als samenleving mee kampen, zoals bereikbaarheid, veiligheid, milieu, energie en gezondheid, worden steeds complexer. De overheid kan deze problemen niet alleen oplossen, maar heeft andere partijen, waaronder ondernemers en werknemers, nodig om tot doorbraken te komen.
Die derde vind ik best stoer. De industrie wordt mede verantwoordelijk voor het helpen bij vinden van oplossingen bij deze ontwikkeling.
Maar het gaat om de eerste en de tweede. Heel terecht constateren ze eerst dat er een “schaarste van productiefactoren” zal ontstaan. Maar vervolgens zeggen ze bij twee doodleuk “de reductie van transportkosten“.
Tja, tot iemand kernfusie goed aan de gang heeft of de hele wereld op zonne-energie kan laten overschakelen, is transport ook afhankelijk van schaars worden de bronnen. Met de nadruk op olie natuurlijk.
Maar geheel in lijn met eerdere rapporten, wil men dit nog steeds niet erkennen.
Misschien wat overbodig, maar het moge duidelijk zijn dat de transportsector in de toekomstplannen van het kabinet nog steeds een prominente rol in neemt.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Ouwe meuk vergaat niet, foto’s van maart vorig jaar in Australië toen in de Northern Territory een hele groep road trains in de rij stonden om vee op te halen. Hier is de hele serie recent weer opgedoken.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
