COLUMN - Correct me if I’m wrong, maar volgens mij was er een tijd dat je pas wist wie er nummer 1 was in de (toen nog) top 100 aller tijden, als je de eerste tonen van de nummer 2 had gehoord. Hoorde je Stairway to Heaven dan wist je dat het Bohemian Rhapsody was. En hoorde je Bohemian Rhapsody, dan wist je dat het Stairway to Heaven was. Of Hotel California. Of Child in Time.
De Top 100 Aller Tijden is inmiddels geëxtrapoleerd naar de Top 2000 Aller Tijden en een happening van formaat geworden. Een soort muzikale adventkalender waarmee we een week lang kunnen aftellen naar de laatste seconden van het oude jaar. U begrijpt dat het ver beneden mijn waardigheid is om dit gebeuren van al te dichtbij te volgen, maar ook van een afstand werd me duidelijk dat de uitslag inmiddels al bekend was. Er bestaan geen geheimen meer.
En op nummer 1 bleek eens een keer niet Bohemian Rhapsody te staan, maar Imagine van Johh Lennon.
Nu begreep ik het volgende: als de aanslagen in Parijs niet hadden plaatsgevonden, stond Bohomian Rhapsody nog steeds op nummer 1. Gisteren stelde een vriend van mij dat dit betekende dat de terroristen hadden gewonnen. Ik dacht dat hij gelijk had. De terroristen hadden het immers voor elkaar gekregen een onwrikbaar bastion als De Grote Vier aan het wankelen te brengen. Dat was in wezen net zoiets als de Twin Towers naar beneden halen, in al z’n megalomaanheid al net zo’n gedrocht als Bohemian Rhapsody. De Twin Towers mochten dan wel symbool staan voor de hebzucht van de westerse wereld, maar je moet het verdomme wel met rust laten! En dat zou je ook van de Eeuwige Top 4 kunnen zeggen. In die vier nummers wordt het ergste verenigd dat de westerse popgeschiedenis te bieden heeft, maar aan een aantal zekerheden in het leven moet je niet komen. Dit was onze Nine Eleven!
