Hoe kijken Amerikanen in Nederland naar de presidentsverkiezingen aldaar? De komieken van Boom Chicago in Amsterdam werpen hun licht op Obama, Romney en alles daaromheen in een serie gastblogs. Vandaag in aflevering 1: Paul Ryan, zijn liefde voor Ayn Rand en de Tea Party. The Vice Presidential candidates had their debate last night, but let’s face it: who cared? We know all we need to know: Biden is a charismatic, straight-talking leader with a mostly unearned reputation for being a bare-chested mix of Nicolas Cage, Hulk Hogan and a bottle of tequila. Paul Ryan is a small town boy, fitness nut and liar with a reputation for being a wholesome policy genius, but his numbers never seem to add up. Plus, Ryan is a devotee of Ayn Rand, the author of Atlas Shrugged. Have you read Atlas Shrugged? Me neither; life’s too short for 1,200 pages about how the government is evil, job creators would flourish if only they weren’t hampered by moochers, and that everything your parents taught you about how the strong should defend the weak is bull. But you know who has read it? All of Paul Ryan’s staffers; it’s required reading for them. So when Ryan got the nod as VP pick, I went ahead and read the Cliffs Notes. If Ayn Rand wrote Spiderman, his Uncle Ben would tell young Peter Parker, “With great power comes great profit.” What about “great responsibility,” Uncle? What about the needy? “We don't want to turn the safety net into a hammock that lulls able-bodied people into lives of dependency and complacency.” Sorry, that last quote wasn’t a humorous Uncle Ben paraphrase; it was a Paul Ryan quote.
ACHTERGROND - Driekwart van inkomsten komt van een kleine groep rijke conservatieven.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
ACHTERGROND - Regelmatig valt onder Nederlandse toeschouwers van het Amerikaanse verkiezingsspektakel te horen dat er in wezen maar weinig verschil bestaat tussen Democraten en Republikeinen. Het grote probleem van deze aanname? Het is volstrekte onzin.
Dat de Republikeinse partij behoorlijk de weg kwijt is zal inmiddels wel duidelijk zijn. Leugenachtigheid, vrouwenhaat, een diepe afkeer van de working class, Republikeinen hebben het allemaal. Hebben we hiermee de duisterste diepte van de Republikeinse psyche bereikt? Nog lang niet.
Zoals eerder vermeld, zijn opmerkingen van Mitt Romney opgedoken waarin hij 47 procent van de Amerikaanse bevolking wegzet als hopeloze profiteurs, ‘who believe that they are entitled to health care, to food, to housing…’ (de vuile parasieten!). Uiteraard vielen deze opmerkingen bij grote groepen kiezers niet bepaald in goede aarde. Om de schade enigszins te herstellen kwam Team Romney met de volgende spot op de proppen:
Bovendien mag Romney van zijn strategen zich weer even beroepen op de ziektekostenwet die hij invoerde als gouverneur van de staat Massachusetts. Op eerdere momenten had dit nog tot zware kritiek van conservatieven geleid die het maar niks vonden dat hun kandidaat ooit was opgekomen voor minder welgestelde, onverzekerde burgers.
Romneys nieuwe benadering wordt hem echter niet door iedereen vergeven:
Opinie-onderzoek en politiek zijn vaak een dubieuze combinatie: je moet iets vinden en willen in de politiek. De politicus met het beste onderzoek, is niet per definitie de beste politicus. Wat de meerderheid wil, moet gebeuren, denken die marktonderzoekende politici. Maar er zijn betere richtsnoeren dan door sociologen wetenschappelijk vastgesteld “Volksempfinden”: de wereld begrijpen, de ambitie vorm te geven aan de tijd en aan de behoeften.
Maar soms ben ik zwak; dan drink ik de cijfers van ‘d Hondt en Synovate, alsof ik verdorstende woestijnreiziger ben, die een bron heeft gevonden. Want de fictieve zetelaantallen zeggen iets over stemmingen in het land. Tenslotte zijn de onderzoeken officiele vaststellingen van standen van zaken, ideologisch of anderszins. Het leukste is natuurlijk als onderzoek gaat over waargenomen gedrag. Anders kun je nog roepen: “het zijn maar dagkoersen”.
Maar soms zijn die dagkoersen onbehaaglijk. Dat is even het geval voor het CDA, voor de PvdA, maar voor andere groeperingen gaat het niet veel beter. (D66, GL) Kunnen we de desoriëntatie van de centrumpartijen beter begrijpen, als we over de grens kijken? Even proberen.
Een Amerikaans bureau onderzocht en vergeleek de steun voor de Tea Party en Occupy Wall Street. De gegevens zijn verzameld door PEW Research.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Afgekocht met $8 miljoen.
Theedrinken is in Nederland een linkse hobby, het liefst bedreven door slecht geschoren politici die de boel bij elkaar houden. Het laat bij een kleine 15% van de Nederlandse burgerbevolking een bijzonder vieze smaak na onder hun boze tongen.
Aan de andere kant van de oceaan is het thee drinken juist een rechtse hobby. De thee wordt hier niet gedronken door politici, maar juist door boze burgers. Met de nodige symboliek verwijst de hedendaagse Tea Party naar de historische Boston Tea Party, gehouden op 16 december 1773. “Taxed Enough Already”, riepen de kolonisten tegen de Britse overheersers en de Amerikaanse onafhankelijkheidsstrijd brak los.
Deze geschiedenis is een mythe geworden, stelt de historica prof. Jill Lepore (Harvard) in haar onlangs verschenen boek The Whites of Their Eyes: The Tea Party’s Revolution and the Battle over American History. Haar collega, historicus Jeff Riggenbach, bespreekt dit boek (podcast, duur 15m35, zie onderaan):
“If there is any overarching argument to The Whites of Their Eyes it would seem to be this: the members of the contemporary tea-party movement believe, according to Lepore, in a version of American history that she dismisses as “a fantasy,” an 18th century with no slavery, poverty, ignorance, insanity, sickness, or misery … only the Founding Fathers with their white wigs, wearing their three-cornered hats, in their Christian nation, revolting against taxes, and defending their right to bear arms.” (fragment op 1m18 – 1m50)
Eindelijk, het is dan toch gelukt: Obama heeft een deal met de Republikeinen. Wat er de afgelopen weken, en vooral het afgelopen weekend is gebeurd is was een bizarre vertoning, en links en progressief Amerika vraagt zich wanhopig af hoe dit heeft kunnen gebeuren, en vooral wat de gevolgen zullen zijn.
De overeenkomst
Nu het “schuldplafond” is verhoogd kan de Amerikaanse overheid, weer geld lenen en kan voorkomen worden dat de Amerikaanse staat haar rekeningen niet kan betalen, iets dat in haar 235 jarig bestaan nog niet was voorgekomen. De politiek van afpersing heeft gewerkt: door te dreigen met economische rampspoed hebben de Republikeinen de Democraten gedwongen zowat al hun eisen in te slikken. Tegenover elke dollar waarmee de kredietlimiet is verhoogd moet een dollar bezuinigd worden. Dat betekent dat er, uitgesmeerd over een periode van 10 jaar, 2400 miljard dollar zal moeten worden bezuinigd. Er is al overeenstemming over de eerste 1000 miljard bezuinigingen op de begroting(*). Een commissie samengesteld uit leden van beide partijen gaat nu een plan maken om het resterende bedrag in te vullen. Rond Thanksgiving dit jaar moet men er uit zijn. De partijen hebben zichzelf gedwongen om er uit te komen want als dat niet lukt dan worden automatische bezuinigingen doorgevoerd die in werking treden in 2013.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
“They are scared to death of that if [Bachmann or Palin] were to run and get the nomination. They are doubly scared that a real black man may run against Barack Obama.” (Herman Cain, Amerikaans politicus)
De Amerikaanse Republikeinen hebben een nieuwe ster. De nieuwe ster is echter geen blanke ultrarechtse carrièreheks, maar een met de verkoop van Godfathers Pizza rijk geworden goedgebekte neger. Zijn naam is Herman Cain, een vaste Teaparty-klant, die vorige maand in Iowa het publiek op de banken kreeg met een daverende speech en mogelijk een tegenkandidaat wordt voor Barack Obama tijdens de verkiezingen van 2012.
Cain heeft het regelmatig over zwart versus zwart of zwart versus blank. Zo zei hij onlangs ook: “Now people are over this first black president thing. But there are some people who will say: ‘I’m not going to vote for another black guy because this one didn’t work out’. And my response is, ‘Well, what about those 43 white guys you put in there? How did they work out? Don’t condemn me because the first black one was bad.” Deze man schudt de goeie oneliners dus zo uit zijn mouw.
