OV-chipkaart: gekraakt maar niet verloren

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland. NXP, de fabrikant van de Mifare Classic chip die het kloppende hart vormt van de OV-chipkaart, probeerde het nog via de rechter tegen te houden, maar die gaf het bedrijf ongelijk. Dus mochten de Nijmeegse onderzoekers in detail uit de doeken doen hoe hun kraak van de chip tot stand kwam ? en hoe die allicht te verhelpen is, want zo fideel zijn de academische hackers dan ook wel weer. Waar twee Duitse hackers eerder dit jaar de hardware van de Mifare-chip ontmantelden om haar werking deels te analyseren, kozen de onderzoekers van de Radboud Universiteit een andere benadering: zij luisterden de communicatie af tussen de chip en een poortje met uitleesapparatuur en probeerden op basis daarvan de werking te achterhalen. Dat bleek verbazingwekkend goed te lukken (.pdf), blijkt uit het artikel (.pdf) dat zij onlangs op een conferentie presenteerden.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

OV-chip drama dendert voort

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers, ditmaal een stuk ons per mail toegezonden door Erik van Luxzenburg.

De automatische scanners in het OV (Foto: Flickr/Mark Wubben)

Op Emerce staat een artikel over NXP, de nationale chipproducent uit Nijmegen die Nederland in de vaart der volkeren zou stuwen met een state of the art chip voor onze openbaar vervoersbedrijven. De oude strippen- en treinkaartjes zouden verdwijnen en de OV-reiziger zou voorzien worden van een pasje, formaat kredietkaart, waarin de zogenaamde Mifare Classic chip in verwerkt is. Deze chip geeft de mogelijkheid om op afstand langs een tolpoortje te lopen en automatisch af te rekenen voor je reis. Om dit project voortvarend aan te pakken werd er een apart bedrijf opgericht: Trans Link Systems (TLS), waarin de verschillende grote OV aanbieders een aandeel namen. Het hele project werd gesteund door de overheid, maar verder zou de overheid zich er niet mee bemoeien, hooguit de rekening betalen. Hier wil ik niet ingaan op de technische kant van de beveiliginglek, maar op de rare bokkensprongen van de betrokken partijen en de risico’s voor ons gedwongen gebruikers.

Kraak
Alles leek koek en ei met het OV-chip project tot begin dit jaar enkele onderzoekers uit Duitsland aantoonden dat de Mifare chip te kraken was. In april werd deze kraak gevolgd door een studie van de Radboud Universiteit Nijmegen. Deze studie stak een spaak tussen de wielen van het hoge snelheidsproject “OV-chipkaart” genaamd. Er werd ontdekt dat de de chip met huis-tuin-en-keuken middelen te kraken was zonder dat de pas in handen van de kraker hoefde te zijn.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.